Ο Ορέστης Ντάντος live στη μουσική σκηνή του Ορφέα – Σάββατο 2 Νοεμβρίου
Μετά από τις περσινές επιτυχημένες εμφανίσεις στον φιλόξενο «Ορφέα», ο γνωστός τραγουδοποιός λέει να το ξανακάνει. Με καινούρια ακυκλοφόρητα τραγούδια και μεγάλη διάθεση δίνει ραντεβού στη «μουσική σκηνή» της Φωκίωνος Νέγρη στις 2 του Νοέμβρη. Η ζεστασιά του χώρου ταιριάζει απόλυτα με την αμεσότητα των στίχων και την αβίαστη επικοινωνία με το κοινό που τον χαρακτηρίζει, δίνοντας υπόσχεση για μια βραδιά ειλικρινούς συγκίνησης κι ακρόασης.
Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι το αλκοόλ.Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο άτακτος εαυτός του που τον παρασέρνει να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει χωρίς εκπτώσεις, φόβους κι ενοχές. Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι το αλκοόλ.
Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι η πλευρά του εαυτού του που παίρνει την ευθύνη, που ζει με ειλικρίνεια και σέβεται τις βαθύτερες ανάγκες κι επιθυμίες του χωρίς συμβιβασμούς.
Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι το αλκοόλ…κι αυτός είναι ένας «ύμνος» για τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου.
Πίνουν μαζί του οι: Λεωνίδας Πετρόπουλος (Ηλ. Μπάσο, μίξη, mastering), Γιώργος Καρδιανός (Ηλ. κιθάρα), Στέφανος Σακελλαρίου (Τύμπανα), Μυρσίνη Δημοπούλου (Τρομπόνι), Σταματία Φορλεμάδη (Τρομπέτα), Άρης Γεωργίου (Σκηνοθεσία video clip) Δώρα Πανταζοπούλου
Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του δίσκου «Προσάναμμα» που εντυπωσίασε εξίσου το κοινό και τον δημοσιογραφικό κόσμο, ο Ορέστης Ντάντος επιστρέφει με το καινούριο του τραγούδι με τίτλο «40 Εβδομάδες», μία τρυφερή μπαλάντα για φωνή και πιάνο.
Το «40 εβδομάδες» (μέσος χρόνος κύησης) αποτελεί έναν ανοιχτό διάλογο ανάμεσα στην νιότη και την ωριμότητα, ένα τραγούδι – φυλαχτό για τη ζωή που δημιουργείται. Ένα τραγούδι για τους φόβους και τις προσδοκίες που τη συνοδεύουν. Κάτι σαν μια πρώτη εξομολόγηση του μελλοντικού γονιού στο αγέννητο, ακόμα, παιδί του.
Ο κόσμος λέει πως το θαύμα είσαι εσύ
κι εγώ γυρεύω τόσα χρόνια το θαύμα.
Αυτό που όλοι οι άλλοι λένε ζωή
εγώ το βλέπω ένα ασπρόμαυρο πράγμα.
Μα ίσως αν έρθεις εσύ να φύγει η πίκρα απ’ το στόμα.
Ίσως αν έρθεις εσύ να πάρει η νύχτα μου χρώμα.
Κι η θλίψη που μ’ οδηγεί πάνω στο χρυσό της άρμα,
μπροστά σου να υποκλιθεί, στο πρώτο δικό σου κλάμα.
