Είδαμε| The Lost City of Z | Νίκος Νούλας

O Τζέημς Γκρέυ (James Gray) μετά το Two Lovers και το The Immigrant σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο της ταινίας ” The Lost City of Z”. Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Percy Fawcett( Τσάρλι Χάνναμ) , ενός Άγγλου στρατιωτικού που εξερεύνησε τον Αμαζόνιο.

Αυτός αρχικά βρέθηκε εκεί ως εκπρόσωπος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για να διευθετήσει τη διαμάχη Βολιβίας και Βραζιλίας για τα σύνορά τους. Έπειτα , διασχίζοντας τον Αμαζόνιο ανακάλυψε αρχαιολογικά ευρήματα που του δημιούργησαν την πεποίθηση ότι υπήρχε εκεί μια χαμένη πόλη. Πίσω στην Αγγλία βίωσε την αποδοκιμασία των συναδέλφων του αλλά και του κόσμου καθώς τότε οι λαοί της νότιας Αμερικής θεωρούνταν κατώτεροι από τους Ευρωπαίους κάτι που ο Fawcett προσπάθησε να καταρρίψει.

Σύντροφός του στα ταξίδια ήταν ο Henry Costin( Ρόμπερτ Πάττινσον) , την γυναίκα του υποδύεται η Σιέννα Μίλλερ και τον γιό του Jack, ο Τομ Χόλλαντ.

Ο Χάνναμ και ο Πάττινσον δίνουν την καλύτερη ερμηνεία στις καριέρες τους. Και οι δύο στο παρελθόν είχαν επιλέξει ρόλους (Pacific Rim), (The Twilight Saga), οι οποίοι ήταν τραγικοί και δεν τους άφησαν να αναδείξουν το ταλέντο τους. Σε αυτήν την ταινία το καλό σενάριο και η σκηνοθεσία βοήθησαν σε αυτό. Επίσης η φωτογραφία της ταινίας είναι εξαιρετική με υπεύθυνο αυτής τον Ιρανό Darius Khondji( Se7en , Amour). Την ίδια στιγμή το Production Design είναι πολύ καλό δίνοντας την αίσθηση της εποχής.

Παρόλα αυτά η ταινία αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα. Καταρχάς, είναι αρκετά μεγάλη σε διάρκεια (2 ώρες και 20 λεπτά). Αυτό δε θα ήταν θέμα αν είχε αξιοποιηθεί σωστά ο χρόνος. Όμως εδώ ο σκηνοθέτης ξοδεύει αρκετό χρόνο σε συναντήσεις και συζητήσεις στην Αγγλία , ενώ τα γεγονότα στην ζούγκλα είναι και πιο ενδιαφέροντα και η ουσία της ταινίας. Επιπλέον , η ερμηνεία της Sienna Miller είναι αρκετά αδύναμη και ο χαρακτήρας της όχι καλά ανεπτυγμένος. Τέλος, κάποιες αποφάσεις του γιού του Percy Fawcett λόγω της μη εξερεύνησης του χαρακτήρα του δεν βγάζουν νόημα και δεν είναι αποτέλεσμα προηγούμενων πράξεών του.

Είδαμε | Διαδοχή (ή αλλιώς πως έχασα τον ύπνο μου)

Γράφει ο Νίκος Νούλας

Το πρόγραμμα της Πέμπτης έλεγε μπάσκετ με φίλους. Μια ακύρωση τελευταίας στιγμής οδήγησε σε αλλαγή σχεδίων και συγκεκριμένα στην ταινία “Διαδοχή” από το στούντιο Α24( Call me by your Name, Get Out). Στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο ο Ari Aster μας παρουσιάζει την ιστορία μιας οικογένειας μετά τον θάνατο της μητέρας της πρωταγωνίστριας την οποία υποδύεται η Toni Collette. Αυτήν πλαισιώνουν ο Gabriel Byrne ως ο σύζυγός της, η Milly Shapiro και ο Alex Wolff ως η κόρη και ο γιός της αντίστοιχα. Ο θάνατος της γιαγιάς σε συνδυασμό με ένα γεγονός κοντά στη μέση της ταινίας θα αποτελέσουν το έναυσμα για μια σειρά τρομερών και τρομακτικών γεγονότων που θα ταράξουν συθέμελα την οικογένεια(και εμάς).





Όπως υπονοείται και από τον τίτλο του άρθρου, η Διαδοχή είναι μία ταινία τρόμου και όπως υπονοείται από την παρένθεση, πολύ πετυχημένη. Αν και άπειρος, ο Aster τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά δημιουργεί μια ατμόσφαιρα από τα πρώτα πλάνα κιόλας. Χωρίς άχρηστα jumpscares, αξιοποιεί τον φωτισμό και τον ήχο ώστε να “μεταφέρει” τους θεατές στον κόσμο της ταινίας. Και κρίνοντας από το τι επικρατούσε στην αίθουσα(και τις αντιδράσεις του ατόμου με το οποίο πήγα) μάλλον το κατάφερε.





Μπαίνοντας στην αίθουσα ήξερα και περίμενα να δω μια ταινία τρόμου για γερά νεύρα. Παρόλα αυτά, το πρώτο μισό της ταινίας είναι κατά βάση drama με στοιχεία horror.. Η ταινία όμως επωφελείται από αυτό καθότι σε αυτό το πρώτο μισό ο Aster φροντίζει να αναπτύξει τους 4 βασικούς χαρακτήρες ώστε να υπάρχει ο απαραίτητος συναισθηματικός δεσμός μεταξύ θεατή και χαρακτήρα. Όταν λοιπόν το εν λόγω δεύτερο μισό καταφθάνει, φέρνει μαζί του μία ώρα αγωνίας, έντασης και τρόμου. Την ίδια στιγμή, η Toni Collette αποδεικνύει όπως και στην Έκτη Αίσθηση ότι είναι άριστη στις ταινίες τρόμου. Εξίσου φοβερός είναι και ο Alex Wolff στις ερμηνευτικές ικανότητες του οποίου η ταινία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό.





Μια έκφραση της αγγλικής γλώσσας που περιγράφει απόλυτα το τι ένιωσα σε αυτή την ταινία είναι η ακόλουθη: “it got under my skin”. Με εξαίρεση το φινάλε στο οποίο ο Aster υπεραναλύει την μυθολογία της ταινίας τα πάντα έγιναν σωστά. Πολύ καλή, όπως προαναφέρθηκε, ατμόσφαιρα, πρωτότυπο σενάριο και εξαιρετικές ερμηνείες από όλους αποτελούν τα συστατικά της πετυχημένης συνταγής που ακούει στο όνομα Διαδοχή. Ένα δυνατό δράμα και μια ακόμη πιο δυνατή ταινία τρόμου.

Είδαμε| Wonder Wheel του Woody Allen | Νίκος Νούλας

Παραμένοντας συνεπής στο ετήσιο ραντεβού του, ο Γούντι Άλεν φέτος μας προσφέρει το Wonder Wheel. Ως συνήθως ο ίδιος αναλαμβάνει το σενάριο και τη σκηνοθεσία ενώ πρωταγωνιστούν η Κέιτ Γουίνσλετ, ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, ο Τζιμ Μπελούσι και η Τζούνο Τεμπλ.

Σε αυτό το δράμα εποχής λοιπόν, παρακολουθούμε την ζωή αυτών των χαρακτήρων στο Κόνι Άιλαντ της δεκαετίας του 1950 μέσα από τα μάτια του ναυαγοσώστη Μίκι( Τζάστιν Τίμπερλεϊκ). Ο Χάμπτυ(Τζιμ Μπελούσι) είναι χειριστής ενός καρουσέλ στο λούνα παρκ, η Τζίννι( Κέιτ Γουίνσλετ) γυναίκα του προαναφερθέντος και σερβιτόρα σε ένα μαγαζί. Στην ταινία έχουμε και την Καρολάινα κόρη του Χάμπτυ. Μέσα από ερωτικά τρίγωνα, δραματικές και κωμικές καταστάσεις θα δοκιμαστούν οι σχέσεις των χαρακτήρων τόσο με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό (ειδικά αυτός της Γουίνσλετ).Εμπνευσμένος από την τελευταία εκπληκτική του ταινία, τη “Θλιμμένη Τζάσμιν”, ο Άλεν επιλέγει να μεταφέρει στοιχεία της και σε αυτήν. Πιο εμφανής ομοιότητα αυτή του χαρακτήρα της Τζάσμιν και της Τζίννι. Και οι δύο είναι γυναίκες γύρω στα σαράντα, ανικανοποίητες από τη ζωή που έχουν ευρισκόμενες σε μία δύσκολη κατάσταση, οικονομικά και συναισθηματικά.

Όπως μας προϊδεάζει και ο ίδιος ο αφηγητής στο Wonder Wheel οι χαρακτήρες θα έχουν επιθυμίες τις οποίες δε θα μπορέσουν να ικανοποιήσουν, πράγμα σύνηθες σε ταινία του Άλεν. Δεν είναι επίσης λίγες οι φορές που ο σεναριογράφος γίνεται αυτοαναφορικός, πράγμα που συνηθίζει (όσοι τον παρακολουθούν χρόνια θα καταλάβουν τα σημεία).

Η σκηνοθεσία της ταινίας είναι περιττό να πει κάνεις ότι είναι εξαιρετική. Ο Γούντι Άλεν συντονίζει μία σχετικά μεγάλη για τα δεδομένα του παραγωγή με πολύ καλό production και costume design και πολύ λιγότερα ειδικά εφέ από όσα συνηθίζεται να έχουν οι ταινίες εποχής ( “Μεγάλος Γκάτσμπυ”, “Οι Άθλιοι”). Επιπλέον, χρησιμοποιεί επιδέξια τα χρώματα για να υποδηλώσει τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, κυρίως το πορτοκαλί και το μπλε. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο 3 φορές βραβευμένος με όσκαρ Βιττόριο Στοράρο(Αποκάλυψη Τώρα) Από την πλευρά των ερμηνειών, ο Τζιμ Μπελούσι δίνει την καλύτερη της καριέρας του, η Τζούνο Τεμπλ είναι αρκετά καλή ενώ ο Τίμπερλεϊκ αποδεικνύει ότι η τρομερή ερμηνεία του στο Social Network δεν ήταν τυχαία. Αυτή όμως που ξεχωρίζει είναι αναμφίβολα η Γουίνσλετ. Βάζοντας στην ερμηνεία της την κατάλληλη δόση δυναμισμού και ευαισθησίας καταφέρνει να λάμψει και να ξεχωρίσει ανάμεσα στους δεκάδες γυναικείους χαρακτήρες των ταινιών του Γούντι Άλεν. Υπήρξαν φορές στην ταινία που ο Άλεν θα άφηνε για αρκετή ώρα το πλάνο πάνω στην Γουίνσλετ χωρίς να κόψει έτσι ώστε να αποτυπωθεί όσο το δυνατόν καλύτερα η ερμηνεία της εξαιρετικής αυτής ηθοποιού. Ο τρόπος ομιλίας, οι εκφράσεις του προσώπου της σε συνδυασμό και με την καλή σκιαγράφηση του χαρακτήρα κάνουν την ερμηνεία της Γουίνσλετ μία από τις καλύτερες της χρονιάς.

Βέβαια το Wonder Wheel δεν είναι μία τέλεια ταινία με τα προβλήματά της να εδράζονται κυρίως στο σενάριο. Αρχικά, ο Γούντι Άλεν επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία μέσω του ναυαγοσώστη Μίκι. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος έχει γνώση όχι μόνο των γεγονότων που ήταν μπροστά αλλά και αυτών που δεν ήταν, πράγμα που δεν βγάζει νόημα. Από την άλλη, η όλη πλοκή της ταινίας δεν είναι μία ιδιαίτερη ή πρωτότυπη σύλληψη. Μάλιστα αυτό είναι στενάχωρο όταν αναφερόμαστε στον σεναριογράφο με τις περισσότερες υποψηφιότητες και νίκες στην κατηγορία πρωτότυπου σεναρίου. Ο Γούντι Άλεν ακολουθεί την συνηθισμένη του συνταγή όσον αφορά τις ρομαντικές ταινίες χωρίς να πάρει ρίσκα όπως στο “Μεσάνυχτα στο Παρίσι”. Σε ένα είδος τόσο τετριμμένο όσο αυτό των ρομαντικών ταινιών χρειάζονται ρίσκα για να είναι κάτι φρέσκο.

Παρά λοιπόν τα σεναριακά προβλήματα, το Wonder Wheel είναι μία ταινία που αξίζει να δει κανείς για την σκηνοθεσία και τις ερμηνείες της.