Λίγες πρώτες φορές ακόμα | Αμαλία Διακάκη

Ζω μόνο μέσα από τις αναμνήσεις μου.
Η στιγμή που ζω τώρα γίνεται ανάμνηση
Η ανάμνηση μετατρέπεται σε εμπειρία
Και η εμπειρία μεταφράζεται σε γνώση

Και κάπως έτσι επιβιώνω.

 

Τι θα ήμουν χωρίς αυτές;
Είμαι μια συλλογή από τις εικόνες που έχουν δει τα μάτια μου
Και όσο παρακολουθούσα τον κόσμο στα ταξίδια μου
Το ήξερα πως αυτά τα 5 λεπτά που πέρασα με έναν άγνωστο

Μέχρι να μου εξηγήσει που βρίσκεται το ξενοδοχείο μου
Θα τα θυμόμουν για πάντα
Γιατί αυτά τα 5 λεπτά εδώ
Και τα άλλα 3 λεπτά στο αεροδρόμιο με έναν φίλο που ποτέ δεν έμαθα το όνομά του
Αυτά τα λιγοστά λεπτά είναι η ζωή μου
Αυτά με κάνουν άνθρωπο
Και με αυτά θα εξελιχθώ

Τι θα ήμουν χωρίς εκείνες τις ατελείωτες ώρες που περπάτησα ψάχνοντας μια μοναδική διεύθυνση
Χωρίς εκείνον τον άστεγο που με βοήθησε να την βρω και για ευχαριστώ τού πρόσφερα το φαγητό μου
Χωρίς εκείνη την μικρή γλυκιά συζήτηση με έναν Νορβηγό λίγα λεπτά πριν μπούμε στην πύλη για τις πτήσεις μας
Χωρίς εκείνη την απελπισία που κατέληξε σε μια λίμνη από δάκρυα έξω από ένα εμπορικό κέντρο στην Πράγα
Χωρίς εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως ο σταθμός είναι κλειστός
Χωρίς τον ενθουσιασμό που ένιωσα όταν γνώρισα ανθρώπους που έχουν το ίδιο πάθος με εμένα
Χωρίς εκείνες τις στιγμές που αντίκρισα κατάματα το νόημα της ζωής πάνω σε ένα αεροπλάνο
Μέσα σε ένα λεωφορείο
Μέσα σε ένα δωμάτιο φιλοξενίας
Χωρίς εκείνον τον έρωτα που ένιωσα δίπλα από μια λίμνη
Με έναν αγόρι που δεν είδα ποτέ ξανά
Χωρίς τα δάκρυα χαράς που έριξα κάτω από μια μουσική σκηνή ανάμεσα στο πλήθος
Χωρίς εκείνη την ώρα που κάθισα στο γρασίδι κλαίγοντας μετά τη συναυλία
Γιατί ήξερα πως τόσο ευτυχισμένη δεν πρόκειται να νιώσω ποτέ ξανά
Με λυγμούς, γιατί το ήξερα
Γνώριζα
Πως αυτή η στιγμή τώρα
Συνοψίζει ολόκληρη τη ζωή μου
Και πως ολόκληρα τα χρόνια που θα ζήσω
Τα ζω μέσα σε μια τόση δα στιγμή στα 19 μου χρόνια

Για αυτό έκλαψα εκείνες τις φορές που έκλαψα.
Γιατί όλες εκείνες οι πρώτες μου φορές
Δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν
Έφυγαν και πήραν το πάθος και την ένταση μαζί τους
Και εγώ έμεινα εδώ να προσπαθώ να ζήσω λίγες πρώτες φορές ακόμα

Θα συνεχίσω να ζω μόνη μου
Αφήνοντας κάποιες σύντομες επισκέψεις μια στο τόσο
Νιώθω μόνη, πράγματι
Αλλά αν αυτό δεν το λάτρευα
Θα έβρισκα κάποιον να με συνοδεύει στα ταξίδια μου


Όμως
Τα ταξίδια μου είναι μόνο για εμένα
Όπως και ολόκληρη η ζωή μου.

 

 

Kάτι μικρό | Αμαλία Διακάκη

Πάρτε με μακρυά από τα κτίρια.

Εγώ αυτά δεν τα ζήτησα.

Άδειασε το τασάκι και άφησε το γράμμα κάτω από την πόρτα.

Δεν περιμένω κανέναν.

Πρέπει να φύγω.

Δεν έχω χρόνο.

Η γη... τρέχει.

Μου είπαν πολλές δεκαετίες πριν ότι ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση.

Δεν ξέρω αν το πίστεψα ή αν ακόμη και αυτό το αμφισβήτησα.

Έμοιαζαν σίγουροι.

Ίσως με έπεισαν αργότερα οι άλλοι. 

Τώρα τους πνίγω.

Τους πνίγω με αγάπη.

Θα δεις. Τώρα θα είναι καλύτερα.

Μη μιλάς.

Μόνο τρέξε.

Θα μας προλάβουν.

Μη. Θα μας ρίξουν.

Θα σου κόψουν τα πόδια και μετά θα τα φάνε.

Τρέφονται από το αίμα σου.

Όχι. Μη μισείς.

Πάντα να αγαπάς.

Μόνο έτσι θα φτάσεις κάποτε στο σπίτι σου.

Είναι ο μόνος δρόμος.

Έρωτας, γάμος, Γυναίκα | Αμαλία Διακάκη

Το κράτος και η πολιτική ή η θρησκεία δεν έχουν κανένα δικαίωμα να επεμβαίνουν στη σχέση σου. Όταν τα αφήσεις να εισχωρήσουν στη ζωή σου, - αργά και βίαια, χωρίς να καταλάβεις τις πραγματικές συνέπειες, καθώς από μικρό κορίτσι σου μάθαιναν ότι σκοπός της ζωής σου είναι να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια και να φροντίζεις τα παιδιά και τον σύζυγο στο σπίτι - ειδικότερα με αυτή τη μορφή, μπορείς εύκολα και γρήγορα να καταστρέψεις την αγνότητα και την αυθεντικότητα της σχέσης σου.
Κανένα όνομα τυπωμένο σε λευκό χαρτί αφηνιασμένο σε ένα σκονισμένο συρτάρι ή στον σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή, κανένα δαχτυλίδι από ασήμι και χρυσό για να εξαγοράσεις την ίδια σου την αγάπη, κανένα "δέχομαι" σε έναν ναό από τσιμέντο αλλά ουσιαστικά χτισμένο από χαρτί, κανένας άνθρωπος, κανένας θεσμός δεν θα σου πει αν όντως αγαπάς τον άνθρωπο σου ή όχι. 

Η σχέση σου με τον σύντροφο σου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δεσμεύεται με τέτοιου είδους λόγια μπροστά από έναν απλό υπάλληλο του κράτους ή μπροστά από την οποιαδήποτε οικογένεια και τον οποιοδήποτε γνωστό σου. 

"Δέχομαι." Θα ήθελα πολύ να δεχτείς να συνεχίσετε να είστε ευτυχισμένοι μαζί, με τη μόνη διαφορά ότι κάποια ζητήματα που, θέλοντας και μη, επιβάλλουν γραφειοκρατία, τα διευθετήσατε και έτσι η ζωή σας είναι κοινή και στην αναγκαστική χαρτούρα αυτού του κόσμου. Είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει. Όμως, πολλές φορές, δέχεσαι άλλα πράγματα:

"Δέχομαι να δεσμευτώ στη λέξη "παντρεμένοι" και να τηρώ τους κανόνες. Δέχομαι να χαλάσουμε ότι απλό και αληθινό είχαμε μεταξύ μας και να το αντικαταστήσουμε με ένα δαχτυλίδι που θα φοράω καθημερινά στο δεξί μου χέρι και έτσι θα υποδεικνύω στους άλλους άντρες ότι είμαι πιασμένη και στις άλλες γυναίκες ότι είμαι παντρεμένη με έναν άντρα, άρα έχω μια σχεδόν επιτυχημένη ζωή(αφού δεν έχω ακόμα παιδί), καθώς αυτό είναι η επιτυχία και η ευτυχία - ο γάμος, η οικογένεια. Δε χρειάζεται να δουλεύω. Δουλεύει ο άντρας μου. Ωστόσο και να το ήθελα, δεν μπορώ. Δεν με αφήνει. Δεν με ενδιαφέρει, όμως, αφού επιτέλους τα κατάφερα. Κατάφερα να παντρευτώ! Τα κατάφερα, χειροκροτήστε με."

Δεν πρέπει να προωθούμε το γάμο ως σκλαβιά. Δεν πρέπει να περιορίζει την ελευθερία δυο ανθρώπων, να βάζει όρια στις στιγμές, στις κινήσεις, στον χρόνο, να βάζει όρια στις ζωές τους. Να μολύνει τη σχέση τους, όπως πολύ συχνά βλέπουμε ότι κάνει και η πιο συνηθισμένη κατάληξη είναι το διαζύγιο.

"Αν δεν ακούγαμε τόσο συχνά τη λέξη "γάμος" καθημερινά, νομίζω πως θα μας φαινόταν αρκετά αηδιαστική μια τέτοια παρέμβαση."

Δε θέλουμε ο γάμος να σκοτώνει τον έρωτα. Δε θέλουμε ο γάμος να υποδουλώνει τον άνθρωπο.

Κανένας γάμος δεν πρέπει να γίνεται υπό την πίεση οικογένειας, είτε από τον οποιοδήποτε, απλά και μόνο επειδή οι γονείς και οι παππούδες θέλουν να σας δουν παντρεμένους πριν πεθάνουν. Δεν θα κάνεις τις επιλογές σου σύμφωνα με τις επιθυμίες των άλλων. Καμία μεγαλοπρεπής τελετή, κανένα μεγάλο τραπέζι. Όσο και αν τους αγαπάς, η επιλογή πρέπει να είναι καθαρά δική σου και φυσικά, επαναλαμβάνω, είναι αδιανόητο να επεμβαίνει ο οποιοσδήποτε στην προσωπική σου ζωή. Το ανέφερα πιο πάνω, το αναφέρω και τώρα. Μάι μότο.

Ο έρωτας είναι ελεύθερος. Ελεύθερος από κάθε κανόνα, κάθε πρότυπο, κάθε κοινωνικό θεσμό. Ελεύθερος να ζήσει, αν φυσικά τον αφήσουμε εμείς. Θέλω να σε ερωτευτώ απλό, χωρίς κουστούμι και γραβάτα, χωρίς τζελ στα μαλλιά, απλό, γυμνό και φυσικό. Θέλω το σώμα σου γυμνό, λυτρωμένο από κάθε σταγόνα υποτιθέμενης ηθικής και βλακείας που σου πλάσαραν από παιδί. Θέλω να με ερωτευτείς απλή και όμορφη, χωρίς κανένα άσπρο και εντυπωσιακό φόρεμα να καλύπτει τα μέρη του σώματος μου, χωρίς να έχω περάσει ατέλειωτες ώρες στο κομμωτήριο για να έχω ένα υπέροχο χτένισμα που θα αρέσει σε σένα και τους καλεσμένους, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, ήρθαν για το θέαμα και το φαγητό, ίσως και για να κλάψουν δήθεν λίγο και να φύγουν. Θέλω να με ερωτευτείς γυμνή, με ένα γυμνό σώμα, με μια γυμνή ψυχή έτοιμη να σε αγκαλιάσει. Μόνο οι δυο μας, κανένας που να μας εμποδίσει να ζήσουμε ελεύθεροι. Κανείς που να μας επιβάλει να βάλουμε μια ταμπέλα στην όμορφη συναναστροφή μας, σε αυτό το όμορφο που έχουμε χτίσει.

Και ας απευθυνθώ κυρίως στις κοπέλες:
Δεν είναι ο γάμος και η οικογένεια το μόνο μέλλον μας. Η ευτυχία δεν πηγάζει μόνο από έναν άνδρα, όπως βλέπουμε συχνά να υπονοείται. Μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνες μας, μπορούμε να τα καταφέρουμε και με το σύντροφό μας. Έχουμε ζωή. Και το κυριότερο, είμαστε οι μόνοι κυρίαρχοι του εαυτού μας. Όπως όλοι οι άνθρωποι. Άνδρες και γυναίκες. Κανείς δεν ασκεί καμία εξουσία πάνω μας. 

Ως γυναίκα, θα κάνω οικογένεια μόνο όταν το θέλω εγώ. 

Θα παντρευτώ μόνο όταν και αν το θέλω εγώ. Καμία πίεση από την κοινωνία, καμία πίεση απο τον σύντροφο, καμία πίεση από τους γονείς. 

Θα εργαστώ. 

Ο μισθός μου απαιτώ να είναι ίσος με του αντιθέτου φύλου. 

Απαιτώ σεβασμό. 

Απαιτώ σεβασμό ακόμη και τις στιγμές που δεν φοράω το κόκκινο κραγιόν και τα τακούνια μου. 

Απαιτώ σεβασμό τη στιγμή που ξυπνάω το πρωί με γυμνό πρόσωπο.

Θα ήθελα να μου ανοίξεις την πόρτα και να με αφήσεις να περάσω πρώτη,  επειδή με σέβεσαι και είσαι ευγενικός, όχι για να χαζέψεις τον κώλο μου.

Θα φορέσω τα ρούχα που μου αρέσουν.

Όχι όμως για να κάνω το παντελόνι σου να φουσκώσει. 

Δεν με ενδιαφέρει για το παντελόνι σου. Δεν με ενδιαφέρει η τσέπη σου και πόσα κιλά άρωμα έβαλες για να δείξεις και να νιώσεις ότι είσαι "άνδρας".

Δεν με ενδιαφέρει η θέση σου.

Δεν με ενδιαφέρει ο άσχημος χαρακτηρισμός σου για το φόρεμα μου. 

Δεν ντύνομαι για να αρέσω σε σένα.

Δεν με ενδιαφέρει καν αν αρέσω σε σένα.

Αρέσω σε μένα. 

Το μόνο που με νοιάζει.

Το μόνο που με ενδιαφέρει. 

Θα κάνω σεξ με όποιον και όποτε το θέλω εγώ. 

Αν με αγγίξεις ενώ δε θέλω, θα σε κάνω να ματώσεις. Αν την αγγίξεις ενώ δεν το θέλει, θα σε κάνω εγώ να ματώσεις.

Αυτό σου αξίζει. 

Το μόνο που σου αξίζει. 

Δεν θα προσποιηθώ οργασμό για να σε κάνω να νιώσεις καλά ως άντρας. 

Δεν με ενδιαφέρει η άποψη σου περί τριχών και θηλυκότητας. Θα ξυριστώ όποτε και όπου και αν το θέλω εγώ.  

Αν θέλω να αφήσω το σώμα μου στην φυσική του μορφή, θα το αφήσω. 

Γιατί είναι απολύτως φυσιολογικό και όχι αηδιαστικό όπως νομίζεις εσύ. 

Γιατί το θέλω εγώ. 

Γιατί τις αποφάσεις για τη ζωή μου τις παίρνω εγώ. 

Όχι εσύ.

Όχι αυτός.

Ούτε κανένας.

Μόνο εγώ. 

Εγώ. 

Εγώ, ως γυναίκα.

Ως άνθρωπος. 

Peregrini et servi | Αμαλία Διακάκη

Μετονομασία αρχείων.

Αναζήτηση.

Αλκοολικών

Χασικλήδων

Εξαρτημένων

Δολοφόνων

Σαδομαζοχιστών.

Μάλλον επειδή μου μοιάζουν

ή, μάλλον

επειδή 

έτσι 

δεν ήθελα ποτέ να γίνω.

Βαριέμαι τους τραγουδιστές – επαναλαμβάνονται διαρκώς.

Βαριέμαι τους ζωγράφους – τα αφήνουν όλα τόσο άθλια στημένα.

Βαριέμαι τους συγγραφείς – λένε τα χειρότερα ψέματα, απλώς με καλή ορθογραφία.

Γουστάρω τους ταξιδευτές.

Εκείνους που κάνουν όλα αυτά μαζί, και ακόμα περισσότερα

Εκείνους που την τέχνη τους τη βλέπεις αποθηκευμένη μες στο βλέμμα τους

Εκείνους που αγαπούν δυνατά 

Δαγκώνουν ενώ φιλούν

Και κάνουν Έρωτα ουρλιάζοντας.

Εκείνους που κάθε τόσο θα δεις την καρδιά τους μελανιασμένη

Με τσιρότα, γρατζουνιές, κοψίματα στη μέση

Όμως, αύριο, πάλι κατακόκκινη θα είναι

Να χτυπάει σα νεογέννητο βρέφος, σαν πρώτη φορά

Έτοιμη ξανά να πολεμήσει.

Εκείνους που δε φοβούνται.

Εκείνους που διαβάζουν πολλά βιβλία

Και ταξιδεύουν από το ίδιο τους το κρεβάτι

Εκείνους που θέλουν να κοιμούνται πολύ

Γιατί έχουν ανάγκη να ονειρευτούν

Εθίζονται στη χώρα των ονείρων

Αφού η πραγματικότητα δεν αρμόζει σε κάποιους σαν αυτούς

Τίποτε δεν είναι αρκετό, αφού αξίζουνε τα πάντα 

Θυμώνουν όταν δεν το παίρνουν

Τους αρκεί, όμως, που προσπάθησες να τους το δώσεις

Και έτσι σε αγαπούν περισσότερο

Αφού για εκείνους, «η προσπάθεια είναι η αρχή του τέλειου».

                                                   

Δεν τους ενδιαφέρει τόσο ο προορισμός, όσο το ταξίδι

Στο ταξίδι, άλλωστε, βλέπεις τα πιο όμορφα σύννεφα

Τα πιο όμορφα κύματα

Τα πιο όμορφα δελφίνια

Και γνωρίζεις τις πιο όμορφες γοργόνες

Στο ταξίδι, λένε,

Ακούς  τα πιο όμορφα τραγούδια

Και γίνεσαι άνθρωπος καλύτερος 

Αφού όταν τραγουδούν, τραγουδούν ήσυχα, συμπονετικά

Γιατί δε θέλουν να στερήσουν από τον διπλανό τους το όνειρο.

Εκείνους που γράφουν με απόλυτη ειλικρίνεια προς τον εαυτό τους

Εκείνους που θεωρούν χάσιμο χρόνου να κοροϊδεύουν ή να κοροϊδεύονται

Εκείνους που  οι στίχοι τους θυμίζουν παραμύθια

Πασπαλισμένα με γλυκό περγαμόντο 

Κανέλα 

Και λίγο βασιλικό.

Εκείνους που έχουν συνειδητοποιήσει πόσο λιγοστός χρόνος τους απομένει

Και κάνουν κάτι για αυτό 

Αντί κλαίγοντας να φωνάζουν κάθε μέρα

Πόσο μικρή είναι η ζωή.

Γουστάρω τους ταξιδευτές,

γιατί είναι εκείνοι που αγαπούν

Και αυτοί που αγαπούν,

έχουν τα πιο όμορφα χέρια.

Αυτοί, καπνίζουν τα πιο ωραία τσιγάρα

Καπνίζουν για να επιβιώσουν

Καπνίζουν για να πεθάνουν

Δε θα στο παίξουν δάσκαλοι, ούτε οι δήθεν πνευματικοί σου καθοδηγητές

Ξέρουν

ότι γεννήθηκαν για να φεύγουν,

και να παίρνουν και εσένα μαζί τους.

Θα πεθάνουν για να πεθάνουν,

και πάντα

πάντα

κάποιος θα βρεθεί να τους ακολουθήσει.

«Φύγε, κορίτσι.  Φύγε από όσα νόμισες για αληθινά, μήπως και φτάσεις κάποτε σε αυτά», 

μου είπε ένας...

But you were mine | Αμαλία Διακάκη

Από τη στιγμή που ξεκίνησα να κάνω όνειρα, ήμουν καταδικασμένη να παρακολουθώ το γκρέμισμά τους

Πόσο λίγο διαρκεί το "για πάντα";
Λίγες μέρες και κάτι ώρες, έτσι για το γαμώτο
Μη λέει και ο κόσμος ότι δεν προσπαθήσαμε
- άλλωστε για τα μάτια του κόσμου έγιναν όλα κι όλα
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν για να τις δουν άλλοι
Τα φιλιά δόθηκαν γιατί τα χείλη μου είχαν σκάσει και χρειαζόμουν λιποζάν
Οι πόρτες άνοιξαν για να στηριχτώ και να δέσω τα κορδόνια μου
Και αναστέναξα γιατί το κινητό του δεν είχε μπαταρία και ήθελε να ακούσει μουσική
- είχα μπει στο ρόλο τόσο που το είχα ξεχάσει εντελώς

Το πρωί, θυμάμαι
πίστεψα στην τύχη
και έγραψα για αυτήν με τα καλύτερά μου γράμματα
Το μεσημέρι, θυμάμαι
τον κοίταξα στα μάτια και πήρα φόρα να βουτήξω
Το απόγευμα, θυμάμαι
ξέμεινα από οξυγόνο
και το σώμα μου με ικέτευε να το βγάλω στην επιφάνεια
Το βράδυ
με θυμάμαι να πνίγομαι
όμως καθόλου να μη με νοιάζει

Δεν του άρεσε που δε με πολυενδιέφερα εγώ
Δεν του άρεσε που έμενα συχνά
Ήθελε να φεύγω και εγώ κάθε φορά
ώστε να γίνει λίγο πιο εύκολο για εκείνον

Να φεύγεις και να σε αγαπάνε ακόμη, αυτή η μάστιγα...

Τον ρωτούσα σιωπηλά
μήπως γνώριζε άραγε πόσο τυχεροί είμαστε
Εκείνα τα βράδια που τα δάχτυλά μου έκαναν βόλτα σε όλο του το σώμα
νομίζω
τότε
Ήμουν Ευτυχισμένη

Δε χρειαζόμουν και πολλά
- εκείνον, ένα τσιγάρο, μια θάλασσα
Αναρωτιόμουν
Πόση ακόμη ομορφιά μπορεί να χωρέσει μια στιγμή
Τα συναισθήματα ήταν τόσα πολλά που νόμιζα ότι θα κάνω εμετό
Και φοβόμουν
Λες,
έλεγα μέσα μου,
αν με δει έτσι γεμάτη στους εμετούς, να σταματήσει να με αγαπάει;

Σκίζω τα ρούχα μου και φωνάζω πόσο μου λείπει
Λεωφορεία πάνε και έρχονται, εγώ μένω όμως εδώ
Κανένα δε θα πάρω για να φύγω μακρυά του
Υπόσχομαι
Και αν τυχόν με αναγκάσουν
Υπόσχομαι
Θα φτιάξω εγώ τα δρομολόγια και θα τρέξω να τον βρω

Άντε γαμήσου, εγωισμέ
Σε ξεφτυλίζω και σε κάνω στάχτη
Σε πατάω και σε πετάω
όπως πέταξες κάποτε εσύ τα καλύτερά μου αισθήματα
Σου λέω:
αν δε νιώσεις
αν δεν καείς
τότε άστο και πήγαινε να πεθάνεις

Αφού
"Αν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο είμαστε ήδη νεκροί"

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα αστεία
Είμαστε γελοίοι και προτιμώ να μην παίζω πάλι σαν παιδί

Γιατί

Εγώ

Τώρα πονάω
Πονάω "σα να μου ξερίζωσαν το παιδί από τη μήτρα"
Θέλω να ανοίξω το πιάνο
να παίξω το πιο θλιβερό τραγούδι που έχει γραφτεί
Θέλω να γράψω το πιο λυπημένο ποίημα του κόσμου
και να μην το διαβάσει κανείς,
αφού κανείς δε θα το καταλάβει

Τα βράδια κάτω από το ντους
Στις στάσεις των λεωφορείων τα μεσημέρια
Κάτω από τα λευκά μου σεντόνια
Μου λείπει

Η αγάπη μου!
Μου έλειψε το άσπρο το δικό του



(Μην τολμήσεις να ρωτήσεις το γιατί
Όχι γιατί δε θέλω να σου εξηγώ
Αλλά γιατί είναι προφανές και δε θέλω να σε περάσω για ηλίθιο

Αναζητώ τον Έρωτά μας, όμως έχει κρυφτεί καλά

Είναι δύσκολο να μείνω
Είναι ακόμη πιο δύσκολο να φύγω
Οι προσπάθειές μου θα περιοριστούν στην ομορφιά σου

Γι' αυτό γεννηθήκαμε, αγάπη μου
Για να βρεθούμε
Να κάνουμε Έρωτα
Να σου φωνάζω
Και να με μισείς για δευτερόλεπτα μέχρι να σε φιλήσω
Να ουρλιάζω δε σε αντέχω
Να προσπαθείς να φύγεις και να σε τραβάω από το χέρι
Για να κοιτώ τα μάτια σου, γι' αυτό δε γεννήθηκα τυφλή
Για να μυρίζεις τα μαλλιά μου έχεις όλες τις αισθήσεις σου
Για να μιλάω μόνο σε εσένα έχω φωνή

Γεννήθηκα για να σε αγαπώ
Και θα πεθάνω αγαπώντας μόνο εσένα)

"Κατάσταση: Χτίζοντας" - Αμαλία Διακάκη

Τα τραγούδια που ακούς μου φέρνουν θλίψη. 

Προπαντώς γιατί τα ακούω και εγώ. Και είναι δυσκολο δύο κενά να γίνουν ένα.

Και όμως έγιναν. Θυμάσαι; Πάλι θα γράψω για αυτά, θα καταντήσω βαρετή. Και από εσένα τα ίδια διαβάζω, μα διαφορετικά. Κρίμα που δεν μου δίνεις τα βιβλία σου να τα διαβάζω όλο το βράδυ. Επιτέλους, τα όνειρά μου θα αποκτούσαν νόημα. Βαρέθηκα να βλέπω μάγισσες και ταινίες που μίσησα, ξανά. Θυμάμαι σε ένα πανηγύρι να σου λεω για έναν εφιάλτη. Ή μήπως σε έναν εφιάλτη να σου μιλάω για πανηγύρια; 

Έχω καιρό να σε δω και μπερδεύομαι. Δεν μπορώ να καταλάβω. Τα χέρια μου με κοροϊδεύουν και τα μάτια μου γελούν. Ξέρουν. Πόση απουσία να καλύψουν κάποια πλήκτρα και μια οθόνη πια; Τα τσιγάρα δεν είναι τα ίδια. Τα ποτά μας ξέχασαν. Ούτε ένα τσούγκρισμα δεν είναι δυνατό και τα ποτήρια, γελάνε και αυτά. Και εγώ θυμώνω με την αγένεια του χρόνου. 

Απόψε πάλι σε στολίζω με γράμματα και με σημεία στίξης. Σε κρύβω, γιατί δε θέλω να σε δουν γυμνό. Μη φοβάσαι, αγάπη μου, τα μυστικά σου είναι ασφαλή εδώ. Αγκάλιασέ με και υπόσχομαι, εγώ θα σε φιλήσω. Θα σε πάρω να κολυμπήσουμε μαζί σε κάποιο απ' τα ρυάκια του μυαλού μου. Σιγά σιγά, θα μάθω να δέχομαι τα πέταλα που μου πετάς και δε θα σε κατηγορώ ότι μολύνεις τα νερά μου. Ελπίζω να μην κουράστηκες γιατί, αλήθεια, είμαστε ακόμη στην αρχή. Είμαστε μόνοι σε αυτό. Κάθε μέρα θα μαθαίνουμε και κάτι διαφορετικό. Έπαψε πια να με τρομάζει. 

Και αν εσύ τρομάξεις με αυτά που σου γράφω, θα λυπηθώ, μα δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Δεν με ενδιαφέρει να κρύψω πράγματα, γιατί δεν με ενδιαφέρει η νίκη. Δεν απαιτώ τα χρώματά μου να ταιριάξουν με τα δικά σου - τα καταφέρνουμε και με πολυχρωμία. Εσύ μπλε στυλό, εγώ πορτοκαλί. Εγώ με τσάντα, εσύ πάντα χωρίς - ό,τι είναι το βάζεις στις τσέπες, ενώ εγώ δεν αφήνω τίποτε στο σπίτι. Κλαίω και γελάς, μας βλέπουν και λένε αυτοί σιγά μην αγαπιούνται... Μακάρι να ήξεραν, μωρό μου, ότι τα στιχάκια κάτω απ' τις φωτογραφίες τους λένε μαλακίες. 

Και όσο σου λεω ξανά και ξανά πόσο ανόμοια πλάσματα είμαστε, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι μου μοιάζεις. Τι είναι αυτό που μας ενώνει τελικά; Τίποτα και όλα. Σίγουρα κανένας. Ίσως, μόνο, ένας-δυο καλλιτέχνες. Που ο ένας τυχαίνει να είναι ο εαυτός μας.

Ο κόσμος είναι απέναντί μας. Ας μη δείξουμε το δάχτυλο τώρα. Φύλαξέ το για πιο ωραία πράγματα. Ας κουνήσουμε το χέρι εύθυμα και ας δώσουμε ένα παθιασμένο γλωσσόφιλο μπροστά τους. Όσο αυτοί θα ψάχνουν χαρτιά με αριθμούς για να ερωτευτούν, εμείς θα κάνουμε Έρωτα σε παραλίες. Ναι. Ξανά και ξανά. Με χαρτιά μόνο με λέξεις, με πορτοκαλί και μπλε στυλό. Για να θυμόμαστε τι είναι τελικά τα όνειρα... χτισμένα μόνο από εμάς. 

"Μνήμες" - Αμαλία Διακάκη

Αυτά τα μάτια σου γουστάρω.

Φοβισμένα, νυσταγμένα, καυλωμένα.

Πόσο θέλω να με κατασπαράξουν για ακόμη μια φορά.

Πόσο μου αρέσει να γράφω για εσένα. Όμως, μου αρέσουν πράγματα τέλεια, οργανωμένα, ζηλευτά. Ίσως λεω ψέματα, ή, ίσως, από την άλλη, τη στιγμή που διακρίνω την ατέλεια κι όμως μπορώ να την αγνοήσω - ή, μάλλον, να την αγαπήσω -, τότε, εκείνη τη στιγμή, ξαφνικά, εξαφανίζεται. Δεν το ξέρω όμως και ίσως ποτέ να μην το μάθω. Γιατί ο καιρός περνάει, και οι ατέλειες προς το παρόν κρύβονται καλά στον τέλειο εγωισμό σου, στην τέλεια πεποίθηση σου ότι γνωρίζεις τα πάντα, στα τέλεια μασημένα νύχια σου.

Τελευταία γράφω τόσο, όσο δεν έγραψα όλη τη χρονιά.

Έχω μια εικόνα στο μυαλό μου πασπαλισμένη με χρυσόσκονες και ανθρώπινα υγρά. Όμορφα πόδια, ανοιχτά. Σώματα βρεγμένα, και εσύ... κάπου στον Ήλιο.

Με κοιτάζεις με απορία, φωνάζω, τι να θέλω.

Θέλω αυτό που θέλεις και εσύ.

Θέλω να συνεχίσεις.

Θέλω να μη σταματήσεις.

Έρχεται.

Και όσο φωνάζω σε κοιτώ, είσαι πανέμορφος. Άλλοτε κοιτάζω το ταβάνι - τι όμορφο που είναι το ταβάνι. Άλλοτε κοιτάζω τα αστέρια - μακάρι να μπορούσα να βλέπω για πάντα τα αστέρια.

Η όμορφη γλώσσα σου μουδιάζει κάθε άκρο του κορμιού μου.

Τι να τις κάνω τις ξένες γλώσσες όταν γνωρίζω τη δική σου;

Κάποια στιγμη όμως θα πεθάνω. Δε θα μπορώ ποτέ να ξαναδώ τα αστέρια. Δε θα μπορώ ποτέ ξανά να αντικρίσω το ταβάνι.

Τότε;

Χάος.

Ζωγραφίζω τη μορφή σου με έντονο περίγραμμα για να μην ξεχάσω. Τις μέρες που είσαι μακρυά, σε θυμάμαι, σαν όνειρο θολό. Κάτι χρώματα, κάτι τραγούδια, λίγη άμμος, σκόρπια αρώματα. Χάνονται στη θύμηση και ρωτώ τον εαυτό μου...

Στ' αλήθεια υπήρξες ή μήπως σε φαντάστηκα;

Ίσως είσαι και εσύ μια ιδέα, από τις πολλές. Ίσως το γυμνό σου σώμα, που τόσο θέλω να ζωγραφίσω σε έναν πίνακα, ακόμη και αν δεν ξέρω την τέχνη της ζωγραφικής, ήταν και αυτό μες στο μυαλό μου. Ίσως κάποτε μάθω να ζωγραφίζω και έτσι να αποτυπώσω το πρόσωπο σου πάνω και σε καμβά. Τα κείμενα παλιώνουν, τα συναισθήματα ξεχνιούνται, οι λέξεις αλλάζουν ερμηνεία.

Ενώ οι ζωγραφιές.

Δε θέλω να ξεχάσω.

Έλα.

Έλα να φτιάξουμε ένα αυτοσχέδιο διαστημόπλοιο από τραγούδια και φιλιά.

Από χαρτιά που τα κάναμε καράβια και από καράβια που τα κάναμε στεριές.

Από στεριές που ύστερα κάναμε πάλι θάλασσες με βάθος και από θάλασσες που τις κάναμε ξέρες.

Έλα να αψηφήσουμε τους νόμους της βαρύτητας. Τους νόμους τους δικούς τους. Μα και τους άλλους, τους δικούς μας, που με μεράκι χτίζαμε τούβλο τούβλο τόσα χρόνια.

Ας τα ρίξουμε επιτέλους.

Και ας ξεκινήσουμε να χτίζουμε και πάλι.

Όχι πάλι, έλα να τους γκρεμίσουμε.

Ξεκόλλα, βοήθησε με να δημιουργήσω κάτι καινούριο από τα χαλάσματα.

Δεν μου αρέσουν οι αποστρόφοι. Μου φαίνεται αδιάφορο. Γράψε το ολόκληρο το γαμημένο. Πόσο θα σου πάρει;

Λίγο λίγο θα το φτιάχνουμε.

Δεν προσπαθώ να σε φτιάξω.

Θα λυπηθώ αν το νομίσεις.

Και εκείνο το φθηνό κρασί, όσο άσχημο και αν ήταν, μες στη νύχτα γλύκεψε και αυτό. Σε έβλεπα από κάτω μου και πάνω στο σώμα σου γεννούσα πεταλούδες. Οι ρώγες μου χάραζαν γεωμετρικά σχήματα πάνω στο δέρμα σου, κι όμως, εσύ, μάτωνες από ηδονή. Έστω και αν τα σεντόνια ξένα, εμείς τα νιώσαμε δικά μας.

Ίσως τελικά όντως να μετράει η συντροφιά και καθόλου πραγματικά το μέρος.

Αυτά είναι δικαιολογίες για τους γελοίους.

Όμως, σε παρακαλώ, πάρε με από εδώ.

Γρήγορα, αργά, γρήγορα, αργά.

Ανάσες, κινήσεις, βήματα.

Άλλοι τρέχουν να προλάβουν και εμείς κάνουμε Έρωτα σε σπίτια.

Καημένοι. Μυρίζουν μούχλα και σκουριά και δε γουστάρουν να μας διαβάζουν. Δεν αντέχω να τους βλέπω. Δεν αντέχω να τους ακούω να γελάνε ειρωνικά.

Το ζόρι σας ποιο είναι;

Εμείς τουλάχιστον όταν ξαπλώνουμε αγκαλιά, κάνουμε ενός λεπτού σιγή για εκείνους που κοιμούνται μόνοι.