Πεζή ζωή | Γωγώ Λιανού

Η ζωή μου χωρίζεται στα τρία. 

Αλκοόλ, πήδημα, μουσική.

Όχι απαραίτητα μ'αυτή τη σειρά, κι όχι πάντα στην ίδια ποσότητα.

Συνήθως όσοι περνούν για το πήδημα, περνάνε κι ωραία.

Υστερα, κάτι τους λέω να τους τρομάξω,

Κι εκεινοι-τοσο προβλεψιμοι-παντα φεύγουν.

Μ'αρεσει που είμαι μόνη μου.

Δεν θα έβαζα τίποτα μέτριο στη θέση σου.

Όλα λειτουργούν σαν ρολόι.

Ο ένας διαδέχεται τον άλλο.

Με τους ίδιους ήχους. 

Τα ίδια ανυπόφορα τικ-τακ.

Μια μερα, θα ζήσω σ'ένα κόσμο με χρώματα.

Όμως για τώρα, ή θα με φάτε ή θα σας φάω καργιοληδες.

Συμφωνοι;

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Από εκείνους που έφυγαν κρατώ τις μυρωδιές

 κρατώ τις κοφτές ανάσες

ένα χάδι που ακόμη κι αν το φαντάστηκα υπήρξε

από εκείνους που έφυγαν κρατώ το χαμόγελο

το αποτύπωμα των χειλιών τους πάνω μου

κι είναι πάντα μικρό και λίγο

ν’ αφήνω χώρο για τα επόμενα

από εκείνους που έφυγαν κρατώ τα σημεία στίξης

την τελεία

το θαυμαστικό

και πιο πολύ

και πιο πολύ
το κόμμα

κι άκουσα

κι άκουσα

κι άκουσα

παραμύθια για τον έρωτα πολλά που ακόμη θυμάμαι

μα δε θα σου τα πω

εκείνος που έφυγε και τίποτα δεν άφησε

αυτός θέλω να μείνει

Photography: Helmut Newton

Στον άνθρωπο | Γωγώ Λιανού

Σέρνω την ψυχή μου σ’ ένα κόσμο που αναστενάζει απ’ την οδύνη.
Την οδύνη που του χάρισαν τα σκυλιά με τις γραβάτες.
Κοίτα με.
Παίρνω τις γραβάτες τους και φτιάχνω θηλιές.
Σέρνω την ψυχή μου με φασαρία, μήπως σας ξυπνήσω.
Φοβάμαι πως θα τα καταφέρω.
Ψιθυρίζω μοιρολόγια για τα παιδιά στις φυλακές.
Για εκείνα που τα βράδια κλαίνε.
Εκείνα τα παιδιά που ορκίζονται για το αύριο.
Ψιθυρίζω για μένα μοιρολόγια.
Γι α τον έρωτα που ‘χει γίνει πόρνη.
Την κερνάω ποτά να την πλανέψω.
Κοίτα τι ωραία που κόβω το λαιμό μου.
Πάρε το αίμα να πλυθείς.
Να γίνουν όλα κόκκινα να γλυτώσουμε.
Θα γλυτώσουμε ποτέ;
Και το βάρος στους ώμους;
Ο πόνος στην πλάτη;
Θα φύγουν ποτέ;
Όλα θα τα γιατρέψει η φωτιά.
Σώπασε.
Κλαίνε τα παιδιά στις φυλακές.
Άκου.
Η μέρα πλησιάζει.

Το γράμμα | Γωγώ Λιανού

                                   

Που σ' έφτασα γιε μου;

 Και το 'χα σ' Εκείνον ορκιστεί πως δεν θα σε χαλάσω.

 Πως θα σου φτιάξω κόσμο όμορφο, 

να χαίρεσαι στο πέρασμα των εποχών. 

Να μη δακρύζει. 

Μα ήρθε και πήρε η χειμωνιά απότομη παράταση.

 Και χάθηκες σε παύσεις τρισδιάστατες κι ανώνυμες. 

Μα δε σε λέω φταίχτη κι ούτε πονηρό.

 Που σ' έφτασαν γιε μου; 

Κι έχεις ακόμη δρόμο. 

Δρόμο δύσκολο, δυσανάλογο, δύσκαμπτο, τραχύ.

 Κρεμάστηκες μου 'παν χθες βράδυ στο κελί.

 Μα εγω δεν τους πιστεύω. 

Θα 'ρθω την παραπάνω βδομάδα να σε δω. 

Θα περάσω πρώτα ν' ανάψω το καντήλι του πατέρα σου.

 Τον ξέχασα τον κακόμοιρο μ' αυτά και μ' αυτά. 

Μην υποκύψεις ακόμη. 

 Υ.Γ: Τώρα που λείπεις δε φτιάχνω φαγητό.

 Πού κουράγιο να φάω μόνη;

Να φύγω | Γωγώ Λιανού

Nα φύγω
Ήθελα να πω πως τους βαρέθηκα,
πως με βαρέθηκα,
πως σας βαρεθηκα.
Θα φύγω.
Ήθελα να πω πως με κατάντησαν,
πως τους κατάντησα,
πως με κατάντησα.
Να πω πως ζω,
γιατί ζω,με τι ζω.
Να πω κουράστηκα,θα φύγω.
Ήθελα να πω ότι πνίγομαι.
Να καταλάβουν,να καταλάβω,
να βρω ένα νόημα και λόγο.
Ήθελα να δώσω πίσω ενοχές,
να πάρω πίσω αγάπη,
να με στην ώρα μου,να φύγω.
Ήθελα να πω πως δεν χωράω στο σώμα μου,
στο σπίτι μου.

Σκίτσο: Σεμίνα Τσούμα

Στενεύω Εαυτό | Γωγώ Λιανού

Όλα τα στραβά και τ’ ανήθικα.
Όλα τα ‘’γεια’’ στο τηλέφωνο τα καίω
και στήνω  γύρω τους χορό.
Αποκρουστικός ο άνθρωπος που πεθαίνει μόνος
και πόσο του μοιάζω!
Αυτό το δωμάτιο, είναι το σπίτι μου.
Το ντύνω με χρώματα.
Με όλα τα στραβά και τ’ ανήθικα.
Όσα μου τάξανε και φύγανε.
Ήρθαν άλλοι, καλύτεροι καημοί.
Ασήκωτοι καημοί.
Και πόσα στρίμωξα και τα ‘χω παραχώσει.
Εδώ.
Σ’ αυτό το δωμάτιο.
Πόσα στρίμωξα!
Όλα τα στραβά και τ’ ανήθικα.
Όλα τα φιλιά, τους ύπνους σε στρώματα μονά,
ποτέ διπλά.
Ποτέ διπλά Θεέ μου.
Φύλαξέ με απ’ το διπλό και ψεύτικο στρώμα.
Όταν στενεύουν οι μέρες, στενεύω εαυτό.
Για/να / χωράω /όλες /τις / λέξεις / τις / βάζω /σε /σειρά/
Μα δε βρίσκω την άκρη.
Ήταν μέρες κάποτε,
-ναι για σκέψου, υπήρξαν-
ήταν μέρες, που πίστεψα στον έρωτα

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Αγάπησα τα θερινά σινεμά κι ήταν καλή η ταινία.
Μα πιο πολύ αγάπησα την κρύα νύχτα,
του ασθενοφόρου τις κραυγές
κι ήμουν σε ετοιμότητα για να ‘ρθουν να με πάρουν
και μια σηκωνόμουν, μια καθόμουν.
Το μαγαζί στο βάθος που το λέγανε έτσι ή έτσι.
Κι όπως κοιτούσαν όλοι μπροστά,
σκοινιά τους στήσανε το κεφάλι,
ούτε λεπτό δεν τρόμαξα.
Να ξέρεις.
Ούτε λεπτό.
Και λυπάμαι, πόσο λυπάμαι,
για τα χαμένα νιάτα της μάνας μου.
Πιο πολύ για τα παιδιά που φωνάζουν
και ποτέ δεν παίρνουν αυτό που θέλουν.
Κι έχουν απέναντι, τους ΜΠΛΕ
που ‘ναι στα όπλα βουτηγμένοι,
που ‘ναι στους τοίχους στοιβαγμένοι.
Μα τα παιδιά δεν κάνουν πίσω.
Και τότε χαίρομαι που ‘ναι με θάρρος προικισμένοι.
Δεν είναι το θάρρος τελικά, είναι η ψυχή.
Κι ούτε είναι η ψυχή.
Είναι η άποψη, η γνώση.
Κι εγώ σου λέω χαίρομαι.
Και δεν σ’ είχα στο νου μου γιατί δεν μου ‘λειψες.
Μόνο που, κάπου-κάπου,
γέμιζαν τα μάτια μου περίεργα υγρά
που ‘χα καιρό να δω.
Και δεν τα σκούπισα.
Τ’ άφησα να τρέξουν γιατί έγινε ζεστή η νύχτα.
Κι έβγαλα τα ρούχα μετά.
Κι έκανα κόλπα και τερτίπια να τους διασκεδάσω.
Κι ήταν μια μέρα που πόνεσα πολύ.
Γιατί, έλειπα καιρό.
Και δεν αναρωτήθηκε κανείς πως ήμουν.
Και πόνεσα ξανά.
Κι ήταν βαρύ γαμώτο
και δεν ήθελα να τους ξαναδώ.
Εκείνο το σπίτι στην οδό Πλάτωνος.
Εκείνο το σπίτι.
Τόσα βράδια, ούτε ξέρω πως πέρασαν.
Κι είναι πολλά γιατί άλλαξε ο χρόνος.
Αγάπη μου.
Αγάπη μου, δεν θα ‘ρθω.
Να μη με περιμένεις.

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού - Φώντας Φ.

Και τα ταξίδια του γυρισμού,

κρύβουν πάντα το άγνωστο

όσο γνώριμος κι αν είναι ο δρόμος.

Οι επιβάτες του τραίνου δεν ανταλλάσουν ποτέ όνομα,

όσο κι αν ανταλλάζουν ζωές και ιδέες.

Κοιτούν καμιά φορά απ’ το παράθυρο κάπως αφηρημένα

παριστάνοντας τους νυσταγμένους.

Κάνοντας πράξη οτιδήποτε τους απαλλάσσει απ’ τη διαδικασία

της κουβέντας.

Στα ταξίδια του γυρισμού,

είναι όλοι κουρασμένοι

-δικαιολογημένα-.

Δεν αντιδρούν, δεν φωνάζουν.

Μονάχα ένας απατηλός εκνευρισμός

ανάμεσα στις θέσεις και τους διαδρόμους.

Και τρέχουν ύστερα στην αγκαλιά των αγαπημένων τους.

Ξεχνώντας τον εκνευρισμό, τη νύστα, την κούραση.

Τα ταξίδια του γυρισμού,

δεν είναι τίποτε άλλο από έναν θάλαμο αναμονής.

***

υπέροχο στον κόσμο

είναι να γυρίζεις 

κι όχι να πηγαίνεις κάπου. 

έχεις αφετηρία, έχεις προορισμό

κι οι δουλειές σου έχουν τελειώσει.

αν όλα πήγανε άσχημα δεν πειράζει

μπορείς πάντα να γείρεις το κεφάλι στο πλάι

να πιείς μια καλή μπύρα 

να πεις «Itwasnotmeanttobe» 

και έπειτα να το ξεχάσεις.

αν όλα πήγανε καλά, θαυμάσια! 

έχεις χρόνο να προσευχηθείς

για τις ατελείωτες συμφορές που πρόκειται να ‘ρθουν.

Και στις δύο περιπτώσεις

καλό θα ήταν να αγοράσεις έναν φακό

γιατί στα ταξίδια της επιστροφής συνηθίζεται να προτιμάται το βραδινό δρομολόγιο

και ένα μονάχα τετράδιο

διότι είναι η περίοδος

που οι κατσαρίδες μεταναστεύουν

απ’ την πεζογραφία στην ποίηση.

ο γυρισμός

είναι η περίοδος της ελευθερίας από την υποχρέωση να έχεις στόχους, σχέδιο, 

σκέψεις, να ξέρεις τι θες να κάνεις με τη ζωή σου.

όταν πηγαίνεις κάπου, συνήθως

πηγαίνεις ερωτευμένος, αλλά

ο γυρισμός είναι πάντα ασεξουαλικός

η καλύτερη παρέα στα ταξίδια του γυρισμού, δεν είναι γκόμενες

αλλά γύφτοι, χασικλήδες, φορείς του HIV

φασίστες, πρεζάκια, γέροι με γυαλιά ηλίου, ρώσοι

«Εσείς που πάτε;»

«Εσείς που πάτε;» 

«Πώς περάσατε;»

«Πώς περάσατε;»

Ο γυρισμός συνοπτικά

είναι η μοναδική περίοδος

που δεν υπάρχει τίποτα

και δεν χρειάζεται να υπάρχει τίποτα 

πάρα ποτάμια με αλκοόλ να διασχίζουν

και να ποτίζουν, όλα τα νεκροταφεία του κόσμου,

ο γυρισμός συνοπτικά

είναι ένα μικρό διάλλειμα απ’ τον θάνατο

και τον έρωτα. 

Παρουσίαση των ποιητικών συλλογών της Γωγώς Λιανού

Παρουσίαση των δυο ποιητικών συλλογών της Γωγώς Λιανού «Κάτι κόκκινο» και «Ακόμα δυνατότερα» την Κυριακή 21 Μαίου στις 19:00 στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο “Nosotros” (Θεμιστοκλέους 66 , Εξάρχεια) .

Η Γωγώ Λιανού σπούδασε μουσική τεχνολογία αλλά ξεφεύγοντας
από την έμμετρη μουσική οδηγήθηκε στα μονοπάτια της άμετρης ποίησης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Στυλίδα του νομού Φθιώτιδας και εδώ και κάποια χρόνια εμπνέεται από την νύμφη του Θερμαϊκού.

Για τα βιβλία θα μιλήσουν :

Ξενοφώντας Μακρόπουλος – Συγγραφέας
Κάλλια Βαβουλιώτη – Δημοσιογράφος
Χάρις Γεωργίου – Δημοσιογράφος
_________________________________

ΑΚΟΜΗ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΑ

Αποφάσισα να το πω Ελευθερία το παιδί μου. Να το φωνάζω και να έρχεται σε μένα. Δεν θα πηγαίνει σχολείο κι όμως θα έχει δύο ειδών φίλους. Αυτούς που δεν θα γνωρίζουν το όνομα της και αυτούς που δεν θα μπορούν να το πουν. Τι,λες να μη τα καταφέρει; Λες η Ελευθερία μου να πεθάνει νέα εξαιτίας των φίλων της;

ΚΑΤΙ ΚΟΚΚΙΝΟ

Αγαπημένος ήχος,είναι ο θόρυβος της σιδερένιας πόρτας στο τελευταίο κελί του διαδρόμου και η κραυγή του φυλακισμένου που απεγνωσμένα αναζητά ένα παράθυρο ελευθερίας. Η μιζέρια αυτής της στιγμής μου προσφέρει την ανάγκη να φύγω μακρυά από τις σκέψεις μου. Όμως πως ένας φυλακισμένος να φύγει απ'το κελί του;

Διοργανωτής: Pause Art Magazine
Χορηγοί επικοινωνίας: Lavart, Ακυβέρνητες Πολιτείες

Το event στο Facebook :
https://www.facebook.com/events/208560886327031/

Αυτό | Γωγώ Λιανού

Είναι πρόκληση η ταράτσα χωρίς κάγκελα.

Είναι πρόκληση οι μνήμες, σε κάθε γωνιά.

Και αυτή η μία, που κουβαλώ πάντα μαζί μου.

Είναι πρόκληση τα ποτήρια με τ’ αλκοόλ.

Και σε σκορπάς μέσα σ’ αυτά και γύρω-γύρω

σ’ όλους.

Να ξεδιψάσουν.

Και να τραβιέσαι εδώ και εκεί

σα να ‘σαι από λάστιχο φτιαγμένος

είναι πρόκληση να τεντώνεις.

Να δεις πόσο αντέχεις για να σπάσεις.

Είναι πρόκληση το τραίνο που δεν πήρα.

Και οι εικόνες στο δρόμο, πρόκληση κι αυτές.

Και όλα προκλήσεις και παντού

και πάνω-κάτω, πάνω-κάτω,

νυχτερινά δρομολόγια με τις φωνές παρέα

χωρίς άνθρωπο γύρω να σου βάλει όριο

και εσύ να ευχαριστείς.

Όχι τον Θεό.

Μα εκείνον που δεν ήρθε.

Γιατί ήταν πρόκληση να θέλει

και εσύ να αρνείσαι το κενό που σου προσφέρει.

Είναι πρόκληση οι φίλοι που αλλάζουν,

που αλλάζεις μαζί τους κι εσύ

και αυτοί που σου είπαν ‘’έτσι μείνε’’.

Είναι πρόκληση να μη βγάλεις όπλο στ’ αφεντικό

να σκύψεις να γλείψεις ξανά και ξανά

-και θα πω-

ξανά και ξανά

να σκύψεις, να γλείψεις, είναι πρόκληση.

Να κάνεις υπομονή

και απ’ την αρχή υπομονή,

τα χέρια σου γερνάνε και το σκοινί χαλάρωσε.

Και οι νύχτες ούρλιαζαν σα πεινασμένες σκύλες στ’ αφτιά σου

που τα έκοψες με το μαχαίρι και τους τα πέταξες,

να φάνε, να χορτάσουν.

Είναι πρόκληση ποτέ σου να μη φτάνεις

ενώ πηγαίνεις τρέχοντας,

μα ξέχασες πια που κατεβαίνεις.

Πρόκληση είναι οι σκιές

που σου ζητάνε να χορέψεις

και είναι όμορφες και περιποιημένες

και εσύ φοβάσαι γιατί σου μοιάζουν

και γυρίζεις την πλάτη και σε ξεσκίζουν.

Είναι πρόκληση που ‘χεις χέρια και δεν με κράτησες

μη πέσω κι άλλο, να μην αλλάξω.

Που ‘χεις χέρια και δεν με ταρακούνησες δυνατά,

κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο

μήπως ξυπνήσω, γιατί όνειρο είναι και εφιάλτης.

Είναι πρόκληση να πεις ‘’αντέχω’’,

ενώ σε χτυπάνε από παντού

με τουφέκια και πέτρες και ότι άλλο έχουν

και δεν φροντίζουν τις πληγές

και προχωράει η μόλυνση,

μέσα ως μέσα και σαπίζεις

και τα σκουλήκια σου θα τρώνε καλά και μεγαλώνουν,

γίνονται ίσα με ‘σένα κι έχεις τώρα κι άλλη παρέα.

Κι η ώρα περνάει και ο χρόνος κυλάει,

κρίμα για ‘σένα που ‘σαι μόνος.

Κρίμα για μένα που στην ταράτσα ζω.

Σαν τώρα, ποτέ δεν φοβήθηκα.

Και είναι πρόκληση στις μέρες μας να ζεις ευτυχισμένος.

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Χτίσε το σπίτι σου, στις αδιάφορες απαντήσεις

στους χαμηλούς μισθούς

στον πόνο που νιώθεις στο στομάχι 

καθε φορά που τα σκέφτεσαι,

στο τσιγάρο που μοιράστηκες.

στους πολλούς καφέδες.

Χτίσε το σπίτι σου, δίπλα στην ανηφόρα

στην κλήση που δεν πήρες

στα πειράματα που σου κάνουν

στα ταξίδια που σε κούρασαν

στις λανθασμένες αποφάσεις

σ' αυτούς που έφυγαν

στα φυτά που μαράθηκαν.

Χτίσε το σπίτι σου, στο σπίτι του τρελού

στην άγονη χώρα

στ' αφεντικά που πέσανε απ' το θρόνο

στη γρουσουζιά που φέρνει ο σπασμένος καθρέφτης

στο φως που λιγοστεύει κι ανάβουμε τη λάμπα

στα νύχια που 'χουν μέσα τους βρωμιές 

στη νύχτα που 'χει μέσα της κραυγές.

Χτίσε το σπίτι σου και πες το ξέρασμα

πες το ιο 

πες το απαγορευμένο

πες το κόλαση

πες το νεκροταφείο εραστών

πες το εκτελεστικό απόσπασμα.

Χτίσε ένα σπίτι από ξύλο κι άχυρο.

Ν' αρπάξει γρήγορα, να ξεμπερδεύεις.

Να μη ταλαιπωρείσαι.

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Μ' αρέσουν οι λείες επιφάνειες.

Η όψη μιας κλειστής, επίπεδης πόρτας.

Το ταβάνι - που ποιός ξέρει για πόσο ; - αιωρείται εκεί.

Τους θεόρατους αυτούς τοίχους.

Όταν τους μιλάω και παίρνω απάντηση,

καταλαβαίνω πως πάει καιρός που έφυγες.

Ο άδειος χώρος, δε μου λέει τίποτα.

Αυτό το ποίημα, είναι περισσότερο άτιτλο.

Και όσο παιρνούν οι μέρες,

κρύβεται κι άλλο στην ανωνυμία του.

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Ήταν εκείνη η μαύρη μέρα,

που καταλάβαμε πως κανένα σπίτι δεν είχαμε

κι ούτε θ’ αποκτούσαμε ποτέ.

Και πως εκείνοι,

Καμιά ευγένεια δεν είχαν

κι ούτε θ’ αποκτούσαν ποτέ.

Μας πείραξε τόσο που κλάψαμε.

Διαρροές που συνεχίστηκαν για ώρες.

Αν συνεχίστηκαν για μέρες δε θα στο πω.

Ας μη σε τσαλακώνω κι εσένα.

Μόνο που μάθαμε,

πως κανένα σπίτι δεν είχαμε.

Και τίποτε ν’ αποκαλούμε ‘’δικό μας’’.

Ήταν εκείνη η μαύρη μέρα,

που βάλαμε το παιδί μέσα μας για ύπνο

μια και καλή.

Με το πιο γερό χαστούκι.

Να σταματήσει να ζητάει,

να σταματήσει να ονειρεύεται.

Μας πείραξε τόσο που κλάψαμε.

Διαρροές που συνεχίστηκαν για ώρες.

Αν συνεχίστηκαν για μέρες δε θα στο πω.

Ας μη σε τσαλακώνω κι εσένα.

Μα μάθαμε πως η ζωή δεν είναι δίκαιη.

Κι ήταν κάτι που είχα χρέος να στο πω.

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Θα λάτρευα στ' αλήθεια έναν κόσμο, χωρίς σύνορα, πόλεις, κράτη ,

πολιτικές πεποιθήσεις, θρησκείες και ταμπέλες.

Θα τον λάτρευα πραγματικά αν κραύγαζε ''είμαι γήινος''.

Αν έβαζε στα σχολεία παιδιά κι όχι φασίστες.

Αυτόν τον κόσμο, που κανείς δε μπορεί να καταλύσει.

Να καταργήσει.

Που έχει ισχύ και διάρκεια.

Σχηματίζει με το σώμα του γροθιές

και κάνει το κατεστημένο θρύψαλα.

Σαρώνει πάνω ως κάτω και μέσα ως έξω την αηδία.

Και είναι προκλητικά παρήγορη η σκέψη του αγώνα.

Θα επιμείνω.

Ο κόσμος δεν αλλάζει.

Όμως - τουλάχιστον - υπάρχει σε σένα η ελπίδα.

Και, αν μή τι άλλο, αυτό είναι αρκετό.

Με τίτλο | Γωγώ Λιανού

Και θρηνώ.
Τις περισσότερες φορές κρυφά, γι'αυτά που ποτέ δε θ'αποκτήσω.
Τα κρατώ ζωντανά
 -για λίγο μόνο-
κι ύστερα τα σκοτώνω και τα χαντακώνω πάλι στο συρτάρι.
Είναι αυτή η παλιοανάγκη για συντροφικότητα που τόσο με θλίβει.
Κι υπάρχουν πρωινά
 -φοβάμαι να πω αμέτρητα-
που η ίδια ανάγκη με καταπλακώνει
και δε μ'αφήνει να ξεμυτίσω απ'το δωμάτιο.
Και πέφτει ύστερα απότομα το βράδυ.
Εκεί, ανάμεσα στο κρεβάτι και τον τοίχο, εγώ αρνούμαι όλη τη μέρα.
Ξαναπές το.
Αρνούμαι όλη τη μέρα.
Θα διπλώσω τα ρούχα πρόχειρα και θ'ανοίξω το συρτάρι.
Ώσπου να ζήσω τη στιγμή αυτή,
η στιγμή μ'έχει κι όλας αφήσει.
Κλείνω το φως.
Ελπίζω ο Θεός σου να μη στείλει κανέναν άγγελο.
Κανέναν ανθρωπάκο με λόγια παρήγορα.
Γελιέσαι αν πιστεύεις πως καλά θα του φερθώ.
...

Μα δε σου μίλησα για εκείνες τις ώρες που βγαίνω στο μπαλκόνι.
Θα έμενες έκπληκτος αν έβλεπες πόσο ανθεκτικό ειναι το σώμα μου.
Στις πτώσεις.
Τα κόκαλά μου, παραμένουν στις θέσεις τους.
Κι αν τρέξει λίγο αίμα, κάπου κάπου, το σκουπίζω γρήγορα.
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη τρομάζουν.
Το πιστεύεις;
Στις μέρες μας!
Και μετά πάλι θρηνώ.
Γι'αυτά που ποτέ δε θ'αποκτήσω.
Τα κρατώ ζωντανά κι ύστερα τα σκοτώνω
και τα χαντακώνω πάλι στο συρτάρι.
Καταλαβαίνεις πως η ζωή μου επαναλαμβάνεται γελοία.
Και είναι κρίμα.
Είναι κρίμα οι άνθρωποι να παλεύουν μ'αυτές τις συνθήκες.

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Τρέμω στην ιδέα πως η ζωή μου μπορεί να μετατραπεί,

σε μια μέτρια κωμωδία.

Γεμάτη με ερασιτέχνες ηθοποιούς, γελοίες αναποδιές 

και ετοιμόρροπα σκηνικά.

Που να με πάρει η ευχή, θα προτιμούσα ένα ακριβοπληρωμένο δράμα

απ'τα χέρια του πιο αυτοκαταστροφικού σκηνοθέτη.

Από την ποιητική συλλογή ''Κάτι Κόκκινο''

Burden of Dreams (1982)

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Βαρύς είναι ο ήχος που αφήνει η Απουσία.
Χτυπάει πάντα την πόρτα καθώς φεύγει και ουρλιάζει.
Άκουσέ με!
Όλα όσα κατάφεραν και ήρθαν κακώς,καλώς και ήρθαν.
Δεν έκλεισα το φως.
Να βρουν το δρόμο,μη χαθούν.
Και το βράδυ που πέρασε,δεν κοιμήθηκα καλά.
Και αυτό ισχύει για όλους τους χρόνους που θα διαβάσεις αυτό το γράμμα.
Και το βράδυ που πλησιάζει,δημιουργεί ανεξήγητα αναφιλητά.
Και θα σου γράψω ξανά.
Μη λυπάσαι.
Να μου μιλάς.
Και αν με ξέρεις λίγο μόνο,
γνωρίζεις καλά πως έχω ιδιαίτερη σχέση με το κενό
και όσα αυτό μου κλέβει.
Δεν με φοβίζει.
Μη λυπάσαι.
Και δεν λυπάμαι κι εγώ.
Θα την πάρω με το καλό την Απουσία.
Να σταματήσει να ουρλιάζει.
Να σταματήσει να φεύγει.
Άκουσέ με.
Όσα κατάφεραν και ήρθαν κακώς,
καλά έκαναν και ήρθαν.
Να μου μιλάς.
Να παίρνει το γκρί για λίγο χρώμα.
Και αν θες λίγο να μ'αγαπήσεις,
πρέπει να μάθεις πως βρήκα αυτό το ''Κάτι Κόκκινο''.
Και πως στις σκιές,φέρνει λίγο σε σένα.


Υ.Γ.  Θυμάσαι την υφή μου;

Καλό μήνα | Γωγώ Λιανού

Μη πεις πως μιλήσαμε αγάπη μου.

Γιατί αλήθεια,κανείς δεν θα καταλάβει.

Και είμαι ακόμη,αρκετά ανώριμη για να εξηγώ.

Και εσύ,αρκετά ώριμος για να σκορπιέσαι.

Και εκείνοι,πάλι,αρκετά κυνικοί για να χωρέσουν σε ιδανικά.

Πες μόνο πως μ'είδες.

Κάπως γερασμένη πια,με στραβό χαμόγελο και χωρίς φαντασία.

Πως απομακρύνθηκες γρήγορα.

Πως κράτησες κλειστή την καρδιά σου στη θέα μου.

Πες τους ακόμη

-και κοίτα γι'αυτό να τους πείσεις-

πως τα μάτια μου είχαν χρώμα αλλάξει.

Μη πεις μόνο,αγάπη μου,πως μιλήσαμε.

Γιατί αλήθεια,κανείς δεν θα καταλάβει.

Και είμαι ακόμη,αρκετά ανώριμη για να εξηγώ.

Και εσύ,αρκετά ώριμος για να σκορπιέσαι.

Και εκείνοι,πάλι,αρκετά κυνικοί για να ξέρουν πως,

ακόμη κι έτσι,στα σημεία με μπάλωσες.

Και ένα ''καλό μήνα'',να σου πω δεν πρόφτασα.

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Θα έρθουν να με πάρουν,δεν μπορεί!

Αφού μου το είπαν.

Αν όμως λείπω;

Αν έρθουν και δεν είμαι εδώ;

Και φαντάσου πως άλλαξα τα καλύμματα του καναπέ,

έβαλα λουλούδια στα βάζα,σκούπισα,

μέχρι και το πρόσωπό μου έπλυνα για να είναι όλα ωραία και καθαρά.

Το αποφάσισα!

Δεν θα πάω πουθενά.

Ούτε για ύπνο δεν θα πέσω.

Και φαντάσου πως έχει περάσει καιρός και ακόμη να φανούν.

Λες να μου είπανε ψέματα;

Λες να μην έρθουν;

Θα σου πω κάτι.

Θα κοιμηθώ για λίγο.

Χρόνια είμαι άυπνη και ακούω φωνές.

Και αν την πόρτα μου τελικά χτυπήσουν,πες πως λείπω.

Μην τους πεις ότι περίμενα.

Θα το πάρουν πάνω τους.

Μη με παρεξηγείς μωρέ.

Απλά κουράστηκα λιγάκι.

Κοίτα πως τελειώνουν οι προσδοκίες μιας ζωής!

Με έναν ύπνο χάνονται.

Από την ποιητική συλλογή ''Κάτι Κόκκινο".

Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Άκου να δεις πως είναι.

Δεν σε έψαξα ούτε εδώ,ούτε εκεί,ούτε πιο πέρα.

Μόνο που να...

Δεν είναι περίεργο;

Που είμαι εδώ,εκεί,πιο πέρα χωρίς εσένα.

Άκου να δεις.

Ανοίγω το πρωί τα μάτια και δεν σε βλέπω.

Και δεν ξέρω αν θα ήθελα να σε δω.

Μόνο που να..

ζωή περίεργη.

Και δεν ξέρω πως σου φαίνεται.

Κοίτα,

αν ήσουν εδώ μπορεί να έμοιαζαν φυσιολογικά 

τα λεγόμενά μου!

Σωστά,κάπως εντάξει.

Σοβαρά.

Τίποτα απ'αυτά.

Άκου να δεις.

Σε σκέφτηκα σήμερα και χθες.

Αλλά να...

Ξέρεις..

Τίποτα.

Το τίποτα.

Πάντως και εγώ καλά είμαι.

Καλά περνάω και ακολουθώ.

Ξέρεις..

Ανάλογα.

Τα πάντα χωρίς λόγο,

χωρίς ντροπή,

χωρίς εσένα,

χωρίς πόνο,

χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Καλά περνάω.

Άκου να δεις.

Σε είδα στο δρόμο το πρωί

και δεν μου κάηκε καρφί.

Έχει σημασία;

Καλά είμαι λέω!

Θα μιλήσουμε πάλι!

Θα κανονίσουμε πάλι!

Ξέρεις.

Για κανένα καφέ!

Από την ποιητική συλλογή Ακόμη Δυνατότερα