Ένα λεπτό απομόνωσης | Ιττέ Σοφία

Νόμιζα ότι άκουσα τη φωνή σου σήμερα καθώς περπατούσα. Γύρισα να σε βρω με το βλέμμα αλλά… φυσικά έλειπες… Κοντοστάθηκα. Έκλεισα τα μάτια. Χρειαζόμουν ένα λεπτό απομόνωσης. Πήρα μια βαθιά ανάσα και… η παρουσία σου ολόγυρα μου! Το χαμόγελο σου, το αυστηρό σου βλέμμα, το άρωμα σου… Μια αφύπνιση αισθήσεων, ένα πετάρισμα καρδιάς, ένα "γιατί" μισοαπαντημένο και εκδιωγμένο στην άκρη του μυαλού.

Ήθελα να τα κάνω όλα σωστά, ιδανικά, άμεμπτα και κάπου εκεί έχασα εμένα…

Ήθελα να σε κάνω να χαμογελάς μα έχασα το δικό μου χαμόγελο…

Ήθελα να αφουγκραστώ τη ψυχή σου αλλά εγκλώβισα τη δική μου…

Ήθελα να είμαι όλα αυτά που ζητούσες αλλά παραμέρισα τα δικά μου ζητούμενα…

Ξέχασα ότι εσύ ακόμα έγλειφες τις πληγές του παρελθόντος…Χαθήκαμε ανάμεσα στα "πρέπει", στα ασυζήτητα "ναι", στα κατακερματισμένα συναισθήματα. Φταίω και εγώ για το τέλος.

Φταίω γιατί δεν άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου και ουσιαστικά δε με γνώρισες ποτέ… Βέβαια, δε ξέρω αν ήθελες, αν μπορούσες να το κάνεις…

Φταίω γιατί "τιμώρησα" το παιδί που έχω μέσα μου για να μη σε ενοχλεί ο "θόρυβος" που θα κάνει…

Φταίω γιατί, ενώ έβλεπα τις ανοιχτές πληγές και τα γρήγορα λόγια, επένδυσα σε εμάς, σε εσένα…

Ένα λεπτό απομόνωσης και κοίτα τι έγινε πάλι… Όπως βλέπεις, η αίσθηση σου, παρά τα χρόνια που προσπέρασαν, ακόμα με κατακλύζει με σκέψεις, με συναισθήματα… Πάλι το μυαλό μου "παίζει παιχνίδια"! Ο ανελέητος χρόνος του ενός λεπτού πέρασε και φυσικά…εσύ λείπεις… 

                                                                               

Το μολύβι | Ιττέ Σοφία

Εδώ και μέρες το μολυβί άρχισε να χορεύει ανάμεσα στα δάχτυλα μου, θέλοντας να αποτυπώσει τα λόγια της ψυχής μου. Μήπως, όμως, είναι κραυγές; Δε ξέρω… Δε θέλω να μάθω… Δε θέλω να παραδεχτώ, να αποδεχτώ…

Όλα είναι λίγο πονεμένα, λίγο σακατεμένα μέσα μου… Κρύβομαι από έμενα, από όλους, σαν έναν πληγωμένο αγρίμι που κρύφτηκε για γλείψει τις πληγές του. Ξεχνώ, όμως, ότι τα σημάδια θα μείνουν! ΄΄Τα παράσημα της ζωής μου!΄΄ θα φωνάξω και κλάψω σιωπηρά, όπως έχω μάθει πολύ καλά να κάνω.

Κάπου ανάμεσα στην τρεχάλα των σκέψεων και το παραλήρημα των συναισθημάτων, το μολυβί άρχισε να ακουμπά απαλά σα χάδι το χαρτί, λες και φοβάται μη ματώσει και αυτό όπως εγώ… και άρχισε να γράφει… να γράφει… και να γραφεί… για εμάς, για εσένα, πάλι για εσένα! Για τα γέλια μας, τις πολύχρωμες εικόνες μας, το κλάμα μου, το φευγιό σου, τον πόνο μου. Ψεύτικες υποσχέσεις, ματωμένα λόγια. Όλα γυρίζουν γύρω μου σα να έχω μεθύσει από τις αναμνήσεις μας… και το μολύβι κοντοστάθηκε, φοβήθηκε να συνεχίσει μήπως και γίνουν θρύψαλα και τα τελευταία απομεινάρια της ψυχής μου.

Το έσφιξα δυνατά στο χέρι μου μέχρι που να αφήσει το σημάδι του, τράβηξα μια γραμμή σε όλα του τα γραμμένα και γέλασα! Γέλασα δυνατά, να με ακούσω, να με καταλάβω! Δε θα άφηνα, πλέον, κανένα και τίποτα να γράψει το δικό βιβλίο μου!

Φθινοπώριασε | Ιττέ Σοφία

Το φθινόπωρο έχει μια μελαγχολία…

…τα φύλλα άρχισαν χορεύοντας να ακουμπάνε στο έδαφος που σαν καλός και επιδέξιος παρτενέρ τα αγκαλιάζει τρυφερά, όπως ακριβώς και εσύ εμένα…

…το αεράκι, πλέον, δροσερό, σε αγγίζει απαλά προκαλώντας σου ένα ρίγος, όπως ακριβώς το άγγιγμα σου σε εμένα...

…ο ήλιος τρέχει πιο γρήγορα, σχεδόν παιχνιδιάρικα, να κρυφτεί από το φεγγάρι, όπως οι λατρεμένες αμήχανες στιγμές σου από εμένα…

…οι πρώτες στάλες της βροχής δηλώνουν έντονα την παρουσία τους, δηλώνουν αβίαστα το ΄΄εδώ είμαι΄΄ όπως ακριβώς και εσύ σε έμενα…

Το φθινόπωρο έχει μια γλύκα….

…το κούρνιασμα στην αγκαλιά σου.

…το ζεστό άγγιγμα των χεριών σου στο πρόσωπο μου.

…το στοργικό σου βλέμμα στις απογευματινές φθινοπωρινές μας βόλτες.

…τα λόγια σου που αγγίζουν τα σημαδεμένα κομμάτια της ψυχής μου.

Το φθινόπωρο έχει έναν έρωτα…

Εσένα!

Για φαντάσου | Σοφία Ιττέ

Πάντα έλεγα… για φαντάσου να έρθει στη ζωή σου ένας άνθρωπος που θα την κάνει μαγική, ένας άνθρωπος που θα σε αγαπήσει!
…να γκρεμίσει τα τείχη που τα λόγια του αέρα και τα συναισθήματα της στιγμής έχτισαν μέσα σου.
…να δει τις ουλές της ψυχής σου και χωρίς να φοβηθεί, να τις φιλήσει με τον πιο αγνό τρόπο.
Για φαντάσου να σε κρατάει αγκαλιά και να σου λέει ότι ΄΄όλα θα πάνε καλά΄΄, όταν ο κόσμος γύρω σου θα έχει καταρρεύσει.
…να παίζει μαζί σου σα μικρό παιδί χωρίς να τον νοιάζει να ΄΄τσαλακωθεί΄΄.
…να γελάει με τις γκριμάτσες σου.
…να χορεύει μαζί σου κάθε νότα που θα του θυμίζει μια στιγμή σας.
…να βλέπει την αλήθεια σου και να την ερωτεύεται.
…να ακούει τους προβληματισμούς σου, τα άγχη σου, τους φόβους σου και με μια του λέξη, με ένα του βλέμμα όλα να γίνονται πιο απλά, πιο εύκολα.
Για φαντάσου να ονειρεύεσαι μαζί του το αύριο χωρίς ενδοιασμούς.
…να είναι δίπλα σου σε κάθε σου νέο ξεκίνημα και με ένα του χάδι να σου δίνει την ώθηση που χρειάζεσαι.
…να αγαπάει το παιδί που έχεις μέσα σου και όχι να το τιμωρεί.
…να σε θαυμάζει για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα ήθελε να είσαι.
…να σε σέβεται.
…να σε αποδέχεται ολοκληρωτικά χωρίς επικρίσεις και περιορισμούς, χωρίς να θέλει να σε βάλει καλούπι, σε κλουβί.
...να σε κάνει να πιστέψεις ξανά στη δύναμη που έχει το ΄΄εμείς΄΄.
Για φαντάσου να γίνεται αγρίμι, όταν κάποιος πάει να σε πονέσει.
…να απλώνει τα χέρια του με θαλπωρή και να σε γεμίζει ασφάλεια όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το θέλει, το νιώθει.
…να σε νοιάζεται.
…να βουτάει μαζί σου στα δύσκολα, στα πολύπλοκα χωρίς να σκεφτεί το ΄΄πώς΄΄ και το ΄΄γιατί΄, να το κάνει για εσένα.
Για φαντάσου να έρθει στη ζωή σου ένας τέτοιος άνθρωπος…
Όνειρα θα μου πεις!
Και αν σου πω, όμως, ότι εγώ έχω στη ζωή μου έναν τέτοιο άνθρωπο;

Η Μπόρα | Σοφία Ιττέ

Σύννεφα γκρίζα που όλο πυκνώνουν…

 Άρχισε πάλι το ψιλόβροχο…

Αραιές σταγόνες που καθώς σε ακουμπάνε σε προειδοποιούν ευγενικά για αυτό που έρχεται…
Τα συναισθήματα άρχισαν να γίνονται πικρόγλυκα και το χαμόγελο μαζεμένο και κοφτό. Λένε ότι η βροχή ξεπλένει το μέσα μας εάν σηκώσουμε το κεφάλι και κοιτάξουμε προς τα πάνω… Λένε ότι η βροχή σε κάνει να μαζεύεσαι και να κουλουριάζεσαι… Το τι θα επιλέξουμε, όμως, είναι αυτό που θα μας ακολουθήσει, που θα μας οδηγήσει…

Ξεκίνησε η μπόρα! Φοβήθηκα αρχικά να βγω έξω… Μαζεύτηκα. Κουλουριάστηκα. Έκλαψα. Πόνεσε το μέσα μου. Και η μπόρα γινόταν ολο και πιο δυνατή! Τα σύννεφα έγιναν σχεδόν μαύρα. Σκοτείνιασαν όλα και κουλουριαζόμουνα ακόμα πιο πολύ. Δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Το μυαλό εγκλωβισμένο και η ψυχή ματωμένη, να θρηνεί ασταμάτητα… Το σώμα μουδιασμένο και το βλέμμα χαμένο… Όμως, όλα είναι θέμα επιλογών!
 Είμαστε οι επιλογές μας!

Σε αυτό το σημείο που νιώθεις αβοήθητη, ανίκανη για το οτιδήποτε, ευάλωτη όσο ποτέ, σε αυτό ακριβώς το σημείο χρειάζεσαι το χέρι που θα σε σπρώξει έξω στην μπόρα.
Εκεί έξω, μέσα στις πυκνές άγριες στάλες που θα πέφτουν δυνατά πάνω σου…
 Εκεί έξω, μέσα στον αέρα που θα λυσσομανάει πάνω σου…

Εκεί έξω, που θα ανοίξεις τα χέρια, θα σηκώσεις το κεφάλι και θα δεχτείς την μπόρα πάνω σου! Θα νιώσεις να ξεπλένει το πόνο μέσα σου μέχρι που θα γίνει ένα με εσένα!
Πόσο τυχερή είμαι, πόσο πλούσια νιώθω που έχω δίπλα μου ανθρώπους που δένουν με ευγενικό και περίτεχνο τρόπο τα χέρια τους γύρω μου, γεμίζοντας τη ψυχή μου με αγάπη, θαλπωρή, δύναμη. Πόσο σημαντικό είναι που με σπρώχνουν έξω στη μπόρα λέγοντας μου ΄΄Μη φοβάσαι, θα τα καταφέρεις!΄΄

Δε κουλουριάζομαι πλέον!
Τη δέχομαι και γίνομαι ένα με αυτήν!
Δε τη φοβάμαι πια!

Ανοίγω τα χέρια μου και αποδέχομαι τις δυνατές στάλες σαν εμπειρία. Τον άνεμο της σαν συμβουλή. Μέσα από την μπόρα γίνομαι πιο δυνατή, πιο σοφή, πιο ευγνώμων. Μέσα από την μπόρα μαθαίνω να κάνω σταθερά βήματα προς τα εμπρός. Μέσα από την μπόρα απολαμβάνω στο μέγιστο τη ζεστασιά του ήλιου.

Γιατί μετά από κάθε μπόρα έρχεται η λιακάδα!

Γιατί μετά από κάθε μπόρα το χαμόγελο μας είναι πιο ζεστό και αγνό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή!

 Γιατί η μπόρα είναι ένα μάθημα ζωής!

Το τι θα κάνουμε; Μόνο εμείς το επιλέγουμε!

                                                               

Τι είσαι εσύ για εμενα | Σοφία Ιττέ

Τι είσαι εσύ για εμένα;
…Ο ρυθμός στο τραγούδι των χειλιών μου…
…Το χαμόγελο στα μάτια μου…
…Τα βήματα στο τανγκό της ζωή μου…
…Το ουράνιο τόξο της ψυχής μου…
…Το τρελό καρδιοχτύπι της καρδιάς μου…
…Το κρυφό χαμόγελο που τρυπώνει περίτεχνα στο σοβαρό μου ύφος…

Τι είσαι εσύ για εμένα;
…Είσαι εκείνος ο άνθρωπος που μου θύμισε τι είναι να σου δίνουν απλόχερα ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια αγκαλιά χωρίς να την ζητιανέψεις, χωρίς να παρακαλέσεις…
…Είσαι εκείνος ο άνθρωπος που επίμονα μου έλεγε ότι ανήκουμε ο ένας στον άλλον και εγώ με περίσσεια δύναμη το αρνιόμουνα γιατί δεν είχα δει, ακόμα, τη μαγεία που κρύβεις μέσα σου…
…Είσαι εκείνος ο άνθρωπος που με τη υπομονή του, την επιμονή του, τη δύναμη των συναισθημάτων του με ξύπνησε από τον παγωμένο μου λήθαργο…

Τι είσαι εσύ για εμένα;
…Η ηρεμία μου…
…Το χαμόγελο μου…
…Η δύναμη μου…

Τι είσαι εσύ για εμένα;
…Είσαι όλα εκείνα που έψαχνα να βρω σε φθαρμένες αγκαλιές και σε μεγάλα λόγια που θόλωναν τα μάτια μου, ξανά και ξανά…
…Είσαι όλα εκείνα που δεν μπόρεσαν, που δεν είχαν, που δεν ήθελαν οι άλλοι να δώσουν σε εμένα…

Τι είσαι εσύ για εμένα;
…Ένα μαγικό ταξίδι που ξεκίνησε απροσδόκητα και με οδηγεί σε τρυφερά μονοπάτια που νόμιζα ότι έχουν κλείσει για εμένα…
…Ένα όνειρο που ακόμα και τώρα που είσαι δίπλα μου, δε πιστεύω ότι ζω!

                                                                         

Όλες εκείνες οι στιγμές | Σοφία Ιττέ

Όλες εκείνες οι στιγμές που πιεστήκαμε να μην μιλήσουμε γιατί η αλήθεια μας θα πλήγωνε κάποιον…

Όλες εκείνες οι στιγμές που είπαμε ΄΄δε πειράζει΄΄ ενώ μας έπνιγε το δίκιο…

Όλες εκείνες οι στιγμές που χαμογελάσαμε στο σχόλιο κάποιου για να μην του απαντήσουμε σκληρά…

Όλες εκείνες οι στιγμές που μαζέψαμε τα δάκρυα μας και συνεχίσαμε…

Όλες εκείνες οι στιγμές που είπαμε ΄΄καλά είμαι΄΄ ενώ δεν είμασταν…

Όλες εκείνες οι στιγμές που κάποιος μας είπε ψέματα και το ξέραμε…

Όλες εκείνες οι στιγμές που γυρίσαμε την πλάτη σε κάποιον που μας ειρωνεύτηκε για να μην χαλάσουμε και άλλο τη ψυχούλα μας…

Όλες εκείνες οι στιγμές που κάποιος ΄΄έπαιξε΄΄ με τα συναισθήματα μας, σμπαράλιασε τη ψυχή μας και εμείς απλά φύγαμε...

Όλες εκείνες οι στιγμές που μας έπνιγαν οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού μας και εμείς παραμείναμε εκεί για να το ΄΄πολεμήσουμε΄΄…

Όλες εκείνες οι στιγμές που αισθανθήκαμε κοροϊδία από ανθρώπους που πιστέψαμε, που δώσαμε εμάς και απλά απομακρυνθήκαμε…

Όλες εκείνες οι στιγμές που κάποιος μας γέμισε υποσχέσεις και όνειρα και μας απογοήτευσε, μας διέψευσε πανηγυρικά…

Όλες εκείνες οι στιγμές που μας ΄΄μείωσε΄΄ κάποιος γιατί φοβήθηκε την αλήθεια μας, τα συναισθήματα μας και εμείς κατεβάσαμε σιωπηλά το κεφάλι αποχωρώντας…

Όλες αυτές οι στιγμές είναι που έπλασαν με τον πιο δύσκολο και συνάμα αρμονικό τρόπο τη ψυχή μας. Κατάφεραν να τη δομήσουν πάνω σε χαλάσματα και να φτιάξουν εμάς! Μας έμαθαν να σεβόμαστε, να εκτιμούμε, να νιώθουμε χωρίς υπολογισμούς, χωρίς ανταλλάγματα… Μας έκαναν να έχουμε αληθινά συναισθήματα και να μην προσποιούμαστε, να μην έχουμε ΄΄διακόπτες΄΄ συναισθημάτων! Να είμαστε αυθεντικοί!

Όλες αυτές οι στιγμές είναι που μας κάνουν ξεχωριστούς, μοναδικούς!



Εάν κάποιος δε μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, είναι πρόβλημα δικό του και όχι δικό μας!

Ένα σούρουπο που σε σκέφτομαι | Σοφία Ιττέ

Σούρουπο… Παραλία Θεσσαλονίκης… Κόσμος πολύς, πάει και έρχεται. Και εγώ κάπου ανάμεσα τους, τους παρατηρώ… Άλλοι γελάνε ή μιλάνε δυνατά… Άλλοι περπατούν σιωπηλοί, χαμένοι στην μελωδία της μουσικής που ακούνε… Κάποιοι απλά υπάρχουν και κάποιοι ζουν… Ο καθένας μια ιστορία, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων!

Παγώνω το χρόνο και τους αφήνω απλά να περνούν από δίπλα μου… Χάνομαι μέσα στις σκιές τους και καταλαβαίνω ότι ήρθε η σειρά μου να παρασυρθώ από τα χρώματα του σούρουπου και το τραγούδι της θάλασσας… Αφήνω τον εαυτό μου να χορέψει ακίνητος με όλους τους ήχους και κλείνοντας τα μάτια μου… Εσύ! Με κοιτάς με ένα διακριτικό χαμόγελο που σχηματίζεται προσεκτικά από το μικρό σπάσιμο στα χείλη σου, μιας που πιστεύεις ότι το έντονο χαμόγελο δε σου πηγαίνει. Πόσο λάθος κάνεις! Κάθε σου χαμόγελο, είναι ένα ακόμα αστέρι στον ουρανό που έχει αρχίσει να σχηματίζεται για εμάς! Πάλι τα κατάφερες! Έκανες το πρόσωπο μου να λάμπει! Φαντάσου να ήσουν και δίπλα μου…

Σκέψεις γεμάτες από εσένα κατακλύζουν το μυαλό μου… Όλα τα πως και τα γιατί μας. Κάποια έχουν απάντηση… Κάποια την αναμένουν…. Κατά ένα περίεργο τρόπο, όμως, δε φοβάμαι… Έχεις φέρει νηνεμία στην μπουρινιασμένη μου ψυχή και νιώθω ότι ζω! Όλα τελικά για να επαναπροσδιοριστούν θέλουν εκείνον τον άνθρωπο που θα διαφέρει από τους άλλους. Αυτόν τον ένα και μοναδικό! Αυτόν που θα ακούσει, θα καταλάβει χωρίς να κρίνει. Αυτόν που θα πάρει απαλά στα χέρια του τη ψυχούλα σου, θα την κλείσει τρυφερά στην αγκαλιά του και δε θα ΄΄παίξει΄΄ ανελέητα μαζί της. Και για εμένα, είσαι εσύ!

΄΄Μεγάλα λόγια…΄΄, ίσως μου πεις.

΄΄Η αλήθεια μου!΄΄, όμως θα σου απαντήσω.

Εικόνες σου, εικόνες μας έρχονται μπροστά στα μάτια μου και νιώθω μια τρυφερότητα, σα να μ’αγγίζεις… Από την πρώτη στιγμή το άγγιγμα σου μου ήταν τόσο οικείο, λες και κάπου, κάπως, κάποτε είχαμε ξανασυναντηθεί εμείς οι δύο. Νιώθω το άγγιγμα σου σα συνέχεια του κορμιού μου, σα να είναι κομμάτι μου… Έχεις κουμπώσει επάνω μου, έχοντας καλύψει τα κενά μου… Νομίζοντας ότι είσαι δίπλα μου, ανοίγω τα μάτια μου!

Κοιτάζω τα χρώματα του ουρανού και σε ακούω να μου μιλάς. Η φωνή σου ένας οδηγός της ψυχής μου! Η πυξίδα που έψαχνα να βρω, καθώς ανάλωνα τον εαυτό μου σε δανεικές αγκαλιές… Κάθε σου λέξη, όσο γλυκεία ή όσο αυστηρή και αν είναι, ένας ήχος αγάπης για εμένα!

Κατακλύζομαι από εσένα και ξαναγεννιέμαι!

Το πιο φωτεινό, το πιο χρωματιστό σημείο του καμβά της ζωής μου! Εσύ!

Η θάλασσα μου, εσύ! | Σοφία Ιττέ

Ο χαμένος θησαυρός των συναισθημάτων μου βρισκόταν καλά θαμμένος στον βυθό της θάλασσας μου. Περίμενε κάποιον να τον ανακαλύψει… κάποιον να τον εκτιμήσει και να μη θέλει απλά και μόνο να τον εξαργυρώσει… Κάποιον που να καταλαβαίνει τη θάλασσα μου!

Πόσο μοιάζεις με τη θάλασσα… με τη θάλασσα μου να ήξερες… Χάνομαι όταν την κοιτάω… Πότε είναι ήρεμη και θελκτική, πότε ανταριασμένη και απόμακρη… Μαγεύομαι από τις αντιθέσεις της, τα χρώματα της. Κάθε αλλαγή της και ένα μήνυμα, μία ερμηνεία για τα παιχνίδια του μυαλού μου… Ένα άγνωστο, λυτρωτικό ταξίδι της ψυχής μου…

Χάνομαι όταν σε κοιτάω… Το κρυστάλλινο σου βλέμμα με παίρνει τρυφερά από το χέρι και αρχίζει ο χορός του μυαλού μου… Πότε ήρεμος, γεμάτος από απαλά λόγια και πότε άγριος, γεμάτος από περίτεχνα αυστηρές λέξεις… Λατρεύω να χορεύω μαζί σου! Κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά σε εσένα…

Το μπλε της θάλασσας μου με ηρεμεί. Οι εναλλαγές του κολλάνε ότι σπασμένο έχω μέσα μου. Μπορεί τα σημάδια να φαίνονται αλλά η αλμύρα της τα λειαίνει, τα κάνει πιο θαμπά, πιο ασήμαντα… Λες και έχει μια μαγική δύναμη και με κάνει να ξεχνάω ότι με πόνεσε, ότι με ΄΄χάραξε΄΄, ότι με ΄έσπασε΄...

Η ηρεμία, η πραότητα του λόγου σου γαληνεύει τη ψυχή μου… Με έναν περίεργο και συνάμα θαυμαστό τρόπο την αφυπνίζει, την κάνει να υπάρχει! Μαζεύει συνετά και με προσοχή όλα τα διάσπαρτα κομμάτια της, την αγκαλιάζει με λέξεις και με μαεστρία σιγά σιγά την ΄΄ξαναχτίζει΄΄!

Όσα βλέπω στη θάλασσα μου, τα βλέπω σε εσένα… Κάθε χρώμα της, ένα συναίσθημα σου. Κάθε κύμα της, ένα χάδι σου. Ο βυθός της, το μεγαλειώδες παζλ της ψυχής σου. Η ζωή που υπάρχει μέσα της, η κρυμμένη ευαισθησία σου. Βουτάω στα νερά σου και δε φοβάμαι εάν θα πνιγώ γιατί… Η θάλασσα μου, είσαι εσύ!

Τα Κλειδιά | Σοφία Ιττέ

Ένα μπαούλο καλά κλειδωμένο η ψυχή μου με πεταμένα μακριά στη θάλασσα τα κλειδιά… Να μην τα βρει ποτέ κανείς! Να ξεχαστούν στο ανελέητο πέρασμα του χρόνου. Κανείς δεν θα μπορούσε να το ανοίξει πλέον, να το λεηλατήσει ξανά… Όλα ήταν όπως έπρεπε! Καλά δομημένη και ασφαλής μοναξιά! Χωρίς πόνο και μαράζι. Χωρίς αγωνία και δάκρυα.

Όλα είχαν μια αδιάφορη ουτοπική ηρεμία που δεν πονούσε, που δε σε έκανε να νιώθεις ΄΄λίγη΄΄… Τίποτα δε μαρτυρούσε, όμως, ότι η θάλασσα θα φουρτούνιαζε και θα έφερνε πίσω τα κλειδιά… Τα κρατούσα, πλέον, στο χέρι μου προσπαθώντας να καταλάβω την υφή τους… Τα κοίταζα πότε με αγάπη και πότε με φόβο… Καθένα από αυτά άνοιγε και ένα μικρό κομμάτι μου… Όσο περισσότερο τα κρατούσα, τόσο πιο πολύ γινόταν ένα με το χέρι μου… Τι να έκανα; Να τα πετούσα ξανά πίσω στη θάλασσα; Να τα έδινα;

Όλα μου φαινόταν σαν ένας τροχός που γύριζε και δεν ήξερα που θα σταματήσει… Τα κρατούσα τόσο σφιχτά στο χέρι μου μέχρι που μου έκαναν σημάδια αλλά δε με ένοιαζε γιατί δεν ήταν τόσο βαθιά σαν της ψυχής μου… Και ο τροχός σταμάτησε! Το χέρι μου άνοιξε δειλά δειλά μην έχοντας, πλέον, μέσα του τα κλειδιά… Αμέτρητα γιατί και πως κατέκλυσαν το μυαλό μου… Και η απάντηση; Ένα ζεστό χαμόγελο, ένα γλυκό βλέμμα… Κάτι απλό μα συνάμα σύνθετο! Κάτι πραγματικό μα συνάμα ονειρικό! Μια παιδιάστικη αμηχανία και… Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι ένα καινούργιο ταξίδι αρχίζει!

                                                           

Μικρή Οδύσσεια | Σοφία Ιττέ

Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να κάνω τα ουρλιαχτά της ψυχής μου λέξεις... Δε ξέρω ποιες είναι οι σωστές… Δε ξέρω αν πρέπει να δηλώνουν θυμό, λύπη ή απογοήτευση… Δε ξέρω… Μόνο ένας πόνος, βαθύς και αδυσώπητος! Έξω η άνοιξη μας έκλεισε το μάτι και εγώ…
Όλα έχουν αρχίσει να γεμίζουν χρώματα και εγώ έχω μαύρο μέσα μου… Ο ήλιος ξεκίνησε δειλά δειλά να μας καίει και εγώ νιώθω κρύο… Έρχεται η άνοιξη και εγώ εχω βαρυχειμωνιά… Μα γιατί; Με έχει κουράσει τόσο πολύ αυτό το γιατί, αυτό το αναπάντητο γιατί… Τελικά είναι ψεύτες αυτοί που λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει, επουλώνει την πληγή. Ψεύτες!
Τίποτα δε γιατρεύεται!
Τίποτα δεν επουλώνεται!
Τίποτα δε ξεχνιέται!
Όλα είναι νάρκες έτοιμες να σκάσουν μόλις κάνεις το λάθος βήμα και μετά…
Δεν μπορώ άλλο να ρημάζομαι… Με κοιτάζω στον καθρέφτη και προσπαθώ να με καταλάβω. Το βλέμμα μου θολώνει από την υγρασία των ματιών μου…
Κλάψε!
Κλάψε να σου φύγει το μαράζι!
Κλάψε και ξέπλυνε ότι σου λέρωσε τη ψύχη!
Και εκεί είναι που σταματάει ο χρόνος και μου έρχονται ξανά στο μυαλό όλες οι εικόνες, οι ήχοι, οι μυρωδιές. Ζω ξανά και ξανά την μικρή μου Οδύσσεια!
Τα ταξίδια του μυαλού μου, τα γέλια της καρδιάς μου, η γαλήνη της ψυχής μου! Όλα αυτά που με έκαναν να πετάω, να χαμογελάω και να γεύομαι την κάθε στιγμή, με έμαθαν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι κρατάνε για λίγο, για πολύ λίγο… Πέταξα ψηλά, υπερήφανα για λίγο και έπεσα τόσο άτσαλα… Γέμισα βαθιές πληγές και έμαθα να ζω μαζί τους. Μου έμαθε πολλά η μικρή μου Οδύσσεια… Με ξαναέπλασε! Όμως να! Είναι και κάποιες στιγμές που οι σκέψεις ξυπνούν, που οι πληγές ξανααιμορραγούν, που η ψυχή ουρλιάζει και τότε όλα γίνονται αδιανόητα δύσκολα και σύνθετα… Το μόνο που με επαναφέρει είναι η σκέψη ότι πάντα η Οδύσσεια στο τέλος της σε οδηγεί στην Ιθάκη σου! Στην δική μου μακρινή, άγνωστη Ιθάκη!

Στιγμές | Σοφία Ιττέ

Πολλές φορές νομίζουμε ότι πλέον κάποια πράγματα έχουν τελειώσει για εμάς, ότι δε θα τα ξανανιώσουμε, ότι δεν αξίζουμε για να τα ζήσουμε… Είμαστε ΄΄λίγοι΄΄ για αυτά… Έχουμε πάψει να πιστεύουμε σε αυτό το σκίρτημα, στο χαμόγελο χωρίς λόγο, στο σιγοτραγούδισμα… Και όλα έχουν πάρει μια άδεια, ήρεμη μορφή κυλώντας γαλήνια και συμβιβασμένα στο ποτάμι της καθημερινότητας μας… Ζούμε χωρίς στιγμές…

Όμως ξεχνάμε τη σημαντικότητα της στιγμής! Μια στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα! Λες και πατάει κάποιος ένα κουμπί και ξαφνικά αρχίζεις να νιώθεις και να πλημμυρίζει το μέσα σου από κάτι σαν… Χαρά; Μπορεί κάποιος άθελα του να σε κάνει να νιώσεις; Να θυμηθείς; Και όσο προσπαθείς να το διαψεύσεις όλο αυτό που πάει να σε κατακλύσει,να σου δίνει μια ώθηση για το ακατόρθωτο; Μπορεί σε μια στιγμή να το κάνει; Σε μια στιγμή;

Κάποιες δειλές κουβέντες αρχικά και στη συνέχεια ένα καρφωμένο χαμόγελο στα χείλη που προσπαθείς μάταια να το βγάλεις γιατί απλά δε το πιστεύεις… Φοβάσαι να το πιστέψεις γιατί πλέον είσαι σίγουρη ότι πρόκειται για ουτοπία – άλλωστε έχεις πείσει με περίσσια μαεστρία τον ευατό σου για αυτό!Οι μικρές, αθώες λέξεις που περίτεχνα και αθόρυβα σπάνε τον καλά δομημένο τοίχο που έστησες με τόσο κόπο,λιθαράκι λιθαράκι, για να προστατεύσεις ότι οι άλλοι σου αφήσαν… Το έκανες με τόση ευλάβεια και ήσουν σίγουρη ότι τίποτα δε θα το άλλαζε αυτό! Ξέχασες, όμως, τη στιγμή!

Το χαμόγελο που σου δίνει κάποιος απλόχερα χωρίς να ζητάει,να περιμένει κάτι από εσένα έρχεται να συμπληρώσει τις λέξεις, οι οποίες, πλέον, δένονται σε έναν απλό – και συνάμα σύνθετο για εσένα – διάλογο. Είναι η στιγμή που θα σου μείνει στο μυαλό και εσύ ακόμα δε το ξέρεις… Δε φαντάζεσαι ότι μπήκε ο πρώτος αριθμός στον συνδυασμό της κλειδαριάς της ψυχής σου… Συνεχίζεις να πιστεύεις ότι όλα είναι ουτοπία, ξεχνώντας για άλλη μια φορά τη δύναμη, την ένταση της στιγμής!
Είναι το άγγιγμα που δίνει την ένταση στη στιγμή, που την κάνει αξέχαστη! Έρχεται από εκεί που δε το περιμένεις και λέει ένα ΄΄ειλικρινά χάρηκα πολύ΄΄ με το δικό του μοναδικό τρόπο! Ελάχιστα δευτερόλεπτα που τα νιώθεις ακόμα πάνω σου. Δε μπορείς να τα εξηγήσεις, φοβάσαι μη τα παρεξήγησες και όμως, ενδόμυχα η απάντηση έρχεται να διαλύσει το νεφέλωμα που θέλεις να επιβάλλεις στον ευατό σου!Μια στιγμή…

«Μια στιγμή ήταν και πέρασε» λες και προσπαθείς να επανέλθεις όσο και αν το μυαλό σου παραστρατεί σε εκείνη τη στιγμή... όσο και αν εκείνο το στιγμιαίο σφίξιμο του αγγίγματος το νιώθεις ακόμα πάνω σου… Μαγικό ταξίδι! Επιβάλλεις στρατιωτικό νόμο στον ευατό σου και συνεχίζεις, μη βλέποντας ότι αυτή η στιγμή θα φέρει την επόμενη που πάντα είναι πιο δυνατή! Μια κίνηση που δε περίμενες, μια αναπάντεχη στιγμή και… Περισσότερεςλέξεις που ομολογούναβίαστα στιγμές ζωής, χαμόγελα που επιβεβαιώνουν την γλυκύτητα της στιγμής και εσύ, πλέον, να έχεις συνειδητοποιήσει ότι τίποτα δε μπορεί να αντισταθεί στη στιγμή… και ας μην ξέρεις αν θα υπάρξει άλλη…Μια στιγμή για πάντα!

Η φωτογραφία μας | Σοφία Ιττέ

Είπα να βάλω σε σειρά τις φωτογραφίες μας, να βάλω σε τάξη τις αναμνήσεις μου. Άρχισα να τις κοιτώ και να χάνομαι στην ιστορία της καθεμιάς. Σε κάποιες μου έκανες γκριμάτσες, σε άλλες με μάλωνες γιατί δε κρατούσα σωστά τη φωτογραφική και σε κάποιες άλλες ήμουν και εγώ παίρνοντας πόζα, όπως μου έλεγες ή απλά χαμογελώντας σου. Όμορφες στιγμές, οι δικές μας στιγμές! Δε χωρούσε τότε κανένας άλλος… 

Συνέχιζα να τις περιεργάζομαι, να κλείνω τα μάτια που και που και μπαίνοντας στη χρονομηχανή του μυαλού μου να γυρνάω το χρόνο πίσω… Άλλωτε χαμογελούσα άλλωτε γινόμουν σκυθρωπή μα πάντα ήσουν εκεί! Συνέχιζα να τις βάζω σε σειρά, να θυμάμαι τα δικά μας κοινά βήματα ώσπου ήρθε στα χέρια μου εκείνη η φωτογραφία… Η φωτογραφία μας! Αμφιβάλλω αν την έχεις… Γιατί άλλωστε να την έχεις;

Την είχες κάνει ασπρόμαυρη. Σου άρεσε να πειράζεις τις φωτογραφίες χωρίς, όμως, αυτές να χάνουν την ουσία τους. Έτσι είχες κάνει και στη δική μας… Ήταν χειμώνας, Νοέμβρης, φορούσαμε πρόχειρα ρούχα και είχαμε πάει για μια ζεστή σοκολάτα στο αγαπημένο μας μέρος. Θυμάμαι, καθόμασταν μακριά από το τζάκι αλλά ένιωθα ζέστη στην καρδιά μου. Μου έλεγες για το πώς πήγε η μέρα σου και εγώ σε χάζευα. Πάντα μου άρεσε να ακούω τι έκανες όσο δεν ήμουν δίπλα σου. Και όλο σε ρωτούσα και ολο μου απαντούσες με λεπτομέρειες. Έδειχνες να το χαίρεσαι... τώρα όμως που το σκέφτομαι ξανά ίσως να ήταν μονότονο και λίγο για εσένα… μιλούσες και χαμογελούσες συνέχεια! Έβγαλες τη φωτογραφική και αποτύπωσες τη στιγμή μας!

Ο τρόπος που με κοιτούσες ήταν σαν να μου μίλαγες…και μου έλεγες τόσα πολλά… Που πήγαν όλα αυτά τα λόγια; Ποιος άνεμος τα πήρε στο διάβα του; Σιωπή… Το χαμόγελο μου ξεχείλιζε! Δε χρειαζόταν να σπάσω τα χείλη μου για να φανεί ότι χαμογελάω όπως κάνω τώρα… Σε είχα αγκαλιά στη φωτογραφία μας και είχα όλο τον κόσμο μέσα στα χέρια μου! Πόσο δυνατός νιώθεις όταν αγαπάς; Είσαι άτρωτος! Είσαι μοναδικός! Και μετά… έρχεται η πραγματικότητα… σε τραβάει με χειρουργική λεπτομέρεια από την ουτοπία σου και σε ρίχνει στην ψυχρή πραγματικότητα της μοναξιάς! Στη φωτογραφία μας όμως ήσουν εσύ! Στην ασπρόμαυρη, γεμάτη από βλέμματα, αγκαλιές και χαμογελά φωτογραφία μας ήσουν εσύ! Ψάχνω, ξέρεις, να βρω τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου αλλά δε ξέρω πλέον τι έχει απομείνει και εάν έχει απομείνει κανένα ίχνος του… Καλό; Κακό; Δε ξέρω! Το μόνο σίγουρο είναι τότε ένιωθα χαρά και η ψυχή μου ταξίδευε σε κάθε σου βλέμμα, σε κάθε σου χάδι… Ο αληθινός παράδεισος μου είναι εκεί που γελάει η ψυχή μου, δίπλα σου!

Είδες τελικά πως μπορεί μια ασπρόμαυρη φωτογραφία να κρύβει τόσα χρώματα μέσα της; Είδες τελικά πως η ασπρόμαυρη φωτογραφία μας κρύβει το ουράνιο μας τόξο που θάφτηκε στα σύννεφα της μοναξιάς; Είδες τελικά που έφυγες… 

Γράμμα σ' εσένα | Σοφία Ιττέ

10/10/2016

"Γράμμα σ’εσένα…"

Δε θέλω να ξεκινήσω με τα τυπικά: Τι κάνεις; Πως περνάς; Χαμογελάς; Χαμογελάς δυνατά; Δε θέλω να σου πω αυτά… Για αυτά, βλέπω και ακούω… Θυμάσαι τι μου είχες πει;΄΄Όλα εικόνες και ήχοι είναι!΄΄ Ούτε θέλω να σου πω για όλα εκείνα που πέρασαν πια… γιατί δεν έχεις απαντήσεις… Σου γράφω μόνο για να σε ρωτήσω κάτι… Βλέπεις, μόνο μέσα στο χαρτί μπορώ να βάλω τις λέξεις στη σωστή σειρά για να έχουν νόημα γιατί εγώ ακόμα όταν σε βλέπω σαστίζω και χάνομαι… Σου γράφω, λοιπόν, μόνο για να σε ρωτήσω κάτι…

Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί μου φώναζες –  γιατί μου φωνάζεις; Είναι αγάπη; Επιβολή; Θυμός; Μα μαζί μου; Τι έκανα ή καλύτερα τι δεν έκανα για σε ευχαριστήσω; Τι δεν έκανα για να είμαι αντάξια των προσδοκιών σου, των θέλω σου; Τι δεν έκανα για να σου φέρω το χαμόγελο στα χείλη; Ποιο είναι το λάθος; Έχεις απαντήσεις ή πάλι θα αρχίσεις περίτεχνα να πλάθεις τις λέξεις και να τους δίνεις το σχήμα που θέλεις; Ξέρεις, ακόμα το θαυμάζω αυτό σ’εσένα, όπως και τόσα πολλά άλλα… Λοιπόν, γιατί;

Δε περιμένω απαντήσεις… και ξέρω ότι ούτε ο χρόνος θα μου τις φέρει… Ίσως να τις φοβάμαι κιόλας… Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα με σιγοτρώει σα σαράκι το ΄΄γιατί΄΄… ότι δε θα έρχονται μέρες που θα σηκώνομαι με δυσκολία από το κρεβάτι με ένα κεφάλι βαρύ και μάτια κόκκινα για να ακολουθήσω άλλη μια μέρα μου… ότι όλα δε μου φαίνονται πολύ δύσκολα και ακατόρθωτα… ότι… ότι… ότι… τόσα μα τόσα πολλά ΄΄ότι΄΄ θα μπορούσα να σου γράψω μέχρι που οι λέξεις να γίνονταν ανήμπορες για να τα περιγράψουν! Πόσα καλά κρυμμένα μυστικά έχει το σεντούκι των σκέψεων μου για εσένα! Μακάρι να ήξερες… Δε θέλω να με λυπηθείς, να με συμπονέσεις – πόσο αστείο ακούγεται – να μου εξηγήσεις θέλω! Άστο όμως! Δε θα τ’αντέξω… Δεν έχω το κουράγιο…

Ξέρεις, κάνω ότι μπορώ για να μη σκέφτομαι… Κάνω βόλτες, παίζω, τραγουδώ, φλυαρώ, ψευτογελώ… Προσπαθώ! Προσπαθώ να υπάρχω για να ζω… Κάποιες φορές με πείθω κιόλας και το καλύτερο είναι ότι πείθω και τους άλλους ότι όλα είναι απλά μια χαρά! Ίσως να  σπάω και λίγο τα χείλη μου για να φανεί ένα χαμόγελο και να γίνω ακόμα πιο πειστική σε έμενα… Και η αλήθεια μου; Που πήγε η αλήθεια μου;

Τι σου λέω τώρα; Συγχώρα με! Συγχώρα με! Δεν ήθελα να σου γράψω αυτά. Ήθελα απλά να σε ρωτήσω κάτι…

                               

                              

Τ’ανείπωτα μας | Ιττέ Σοφία

Έχει μέρες τώρα που παλεύω να γράψω… 

Τι έγινε, στέρεψαν οι λέξεις; 

Πάγωσα;

Σταμάτησα να νιώθω; 

Μα αφού ώρες ώρες νιώθω ότι πνίγομαι… 

Με φοβίζει ο εαυτός μου… 

Βαρύ το μολύβι για να σηκώσει αυτά που δεν ειπώνονται… 

Δεμένο με λέξεις που δε γράφονται… 

Κάθομαι, κλείνω τα μάτια και φέρνω τις εικόνες στο μυαλό μου. 

Ξέρεις, ακόμα είναι πολύ ζωντανές: τα χρώματα είναι τόσο έντονα, οι ήχοι         δυνατοί, τα συναισθήματα αιχμηρά και κάπου εκεί είναι που το χαμόγελο με αποχαιρέτησε…

Τι να πω πλέον… 

Έχει περάσει τόσος καιρός… 

ώρες, μέρες, μήνες, πιάσαμε και τα χρόνια… 

και όλα ζωντανά… 

Άραγε θυμάσαι; 

Δε νομίζω, τα έχεις καταχωνιάσει σε μια γωνίτσα του μυαλού σου ώστε η σκόνη να τα καλύψει… 

Πόσο θα ήθελα να φυσήξω δυνατά! 

Όμως και πάλι η σκόνη θα καθόταν στο ίδιο σημείο…

Θυμάσαι; 

Τότε που γελούσαμε δυνατά;

Εγώ ναι!

Θυμάσαι; 

Τότε που χορεύαμε χωρίς λόγο; 

Εγώ ναι!

Θυμάσαι; 

Τότε που παίζαμε σα μικρά παιδιά; 

Εγώ ναι!

Θυμάσαι; 

Τότε που κρατούσαμε ολο τον κόσμο στα χέρια μας; 

Εγώ ναι!

Θυμάσαι;

Θυμάσαι;

Εγώ ναι!

Εικόνες, ήχοι, αρώματα, μια ζωή με γέλια, με φως! 

Και τώρα τ’ανείπωτα…

         

Έχει περάσει τόσος καιρός… 

Λένε ψέματα όσοι πιστεύουν ότι ο χρόνος γιατρευει, ότι σε κάνει να ξεχάσεις… 

Όταν έδωσες όλο σου τον εαυτό, δε ξεχνάς! 

Ακόμα και που σου τον γύρισαν πίσω κομματάκια μικρά, ψάχνοντας να βρεις ποιο κομμάτι πάει που για να τον ξαναφτιάξεις, πάλι δε ξεχνάς! 

Σαν ένα μεγάλο παζλ… 

Κάνεις τόσο καιρο, βάζεις τόση προσπάθεια για να το φτιάξεις και όταν τελειώσεις βλέπεις μια, ίσως, όμορφη εικόνα που πάντα, όμως, θα αποτελείται από πολλά, μικρά, κολλημένα κομματάκια… 

Τι σου λέω τώρα…

Έχει περάσει τόσος καιρός… 

πιάσαμε και τα χρόνια… 

και εγώ εδώ μαζί σου… 

μου έμαθες να ζω δίπλα σου από μακριά… 

Αθόρυβα… 

Τελικά είδες; 

Αρκούσε απλά να κλείσω τα μάτια και να φέρω τις εικόνες σου στο μυαλό μου για να λυθεί το μολύβι…

                                                           

           

Εγώ και εσύ καλή μου | Σοφία Ιττέ

Κάθεσαι απέναντι μου και δε μιλάς. Με κοιτάς ανέκφραστη… Τι άλλο θέλεις πια εμένα; Το βλέμμα σου γίνεται σκοτεινό… Με φοβίζει αυτό το σκοτάδι σου… Νιώθω να χάνομαι, να με τραβάει προς τα κάτωκαι να με κάνει να βυθίζομαι στην λύπη μου ακόμα περισσότερο… Μα γιατί σ΄αρέσει να με βλέπεις έτσι; Δες πόσο πολύ προσπαθώ και αγωνίζομαι για να με δημιουργήσω ξανά αφού εσύ με έκανες κομμάτια… Μη χαμογελάς ειρωνικά! 

Τι άλλο μπορείς να μου κάνεις; 

Πόσο μπορείς ακόμα άλλο να με πληγώσεις; 

Δε νομίζω ότι υπάρχει ΄΄και άλλο΄΄… Τα κατάφερες! Με έφτασεςστο μηδέν, στον πάτο… Δεν έχω να χάσω πλέον τίποτα… Να φοβάσαιαυτόν που δεν έχει να χάσει τίποτα! Τ΄ακούς; 

Μη μου γυρνάς την πλάτη σου, μιλάω! 

Ξέρεις ότι φοβάμαι το σκοτάδι σου, ξέρεις ότι φοβάμαι μη γίνεις ένα με εμένα, ξέρεις ότι φοβάμαι μη μου γίνεις συνήθεια και το εκμεταλλεύεσαι! Το χαίρεσαι! Το απολαμβάνεις! Δε θέλω να είσαι δίπλα μου, να κάθεσαι απέναντι μου με επικριτικό βλέμμα και να μου θυμίζεις τη θλίψη που έχω μέσα μου…

Όταν ήρθες είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου, με αγκάλιασες και με έπεισες ότι έτσι θα είναι πλέον η ζωή μου: Εγώ μέσα στην αγκαλιά σου! Όμως δε μου μίλησες ποτέ για το σκοτάδι, για τη θλίψη, το πόνο, τα δάκρυα που έφερνες μαζί σου… Δεν έχεις τι να πεις, ε;

Να σου πω, λοιπόν, εγώ για όλες εκείνες τις στιγμές που προσπαθούσα να σε δικαιολογήσω και οι εικόνες σε διέψευδανπανηγυρικά. Να σου πω για όλα εκείνα τα γιατί που ποτέ δε μου απάντησες. Να σου πω για ολες τις εικόνες που μου έχουν μείνει και καθεμιά τους γίνεται όλο και πιο αιχμηρή καθώς περνάει ο ανελέητοςχρόνος. Να σου πω για τα δάκρυα που έπνιξα για να μην ξεφτιλιστώ, για τα λόγια που κατάπια για να μην ξεπέσω, για τους κόμπους που κύλησανστο λαιμό για να μη φωνάξω, για όλα αυτά που ποτέ δε θα μάθεις γιατίδε φαντάστηκες ότι ένας άνθρωπος ΄΄λίγος΄΄ σαν εμένα θα μπορούσε να πει και να νιώσει… Τι έγινε; Γιατί σκύβεις το κεφάλι τώρα; Ναι και φυσικά έγινα κομμάτια και υπάρχουν ακόμα πολλές στιγμές, πολλέςεικόνες που με πονάνε και νιώθω τη θλίψη να βγαίνει από μέσα μου αλλάνα σου πω και κάτι; Δε με φοβίζεις πλέον μοναξιά μου! Όπως και να με κοιτάς, όπως και να με χλευαζεις… Έφτασα στον πάτο καλή μου και ακόμα είμαι εδώ!