I only live at summit nights | Patricia J. Livingston

Pale skin and filtro breath
Coffee hugs and straight to bed
Rollover like a ballo of grain
Rollover kissing ,outside it rains

All day i walk around the Rooms
I look insidie for things you find elsewhere
My sea's the window of my neighbor
When he wakes and opens it I almost believe no more in loneliness.

I imagine you sittin on my chair
thighs naked, brown skinned
your feet are smilling and teeth too.
You're shining like a fantasy
Like I've never watched a realistic film.

I only live at summer nights
The rest of the year is a train's journey with short stops.
I'm buying cigarettes and milk and board again
my thighs grow thicker,my eyesight worsens
and put my head out'o the window for landscapes I can't touch.

I'm always faster than the mountains
but I'm never fast enough for life

The destination is now the ultimate
as long as the journey is just an advertisement
I aint even capable of reading properly

Πλησιάζω αλλά όχι πολύ | Άκης Καραμάνος

Συρτή γιορτή.

Κουτσοί τρελοί περαστικοί

ξεδοντιασμένοι , λαμπρομάλληδες γεμάτοι μικρά μικρά μπουκλάκια.

Άνθρωποι σκυφτοί.

Φτηνά ποπκορν κι ακριβά εισιτήρια

Παγοδρόμια για παιδιά που ακόμα

εκπλήσσονται απ’ τους αχνούς

στον πάγοι.

Όπως κάθε χειμώνας .

Φέρνει κάθε άνθρωπο μέσα απ’ το παλτό του

σε μια ζεστασιά πανανθρώπινη ,και ξέρεις ότι

κάθε παλτό

κάθε αμπαλάζ κρύβει μέσα άνθρωπο

Κι είναι όλοι τόσο όμοιοι κι αλλιώτικοι

Σαν παλέτες χιλιόμετρα μακριές με αποχρώσεις κάθε χρώματος κατά μήκος,

σε αριθμό τεράστιο. Να μπλέκονται τυχαιότατα μεταξύ τους.

Και να φτιάχνουν με τα ίδια υλικά

Άπειρους αλλιώτικους συνδυασμούς

Όλοι το ίδιο ευάλωτοι ,όλοι το ίδιο δυνατοί.

όλοι το ίδιο-συνολικά-ταλαντούχοι

Όλοι το ίδιο συνεργάτες και το ίδιο συνένοχοι.

όλοι με διαφορετική ηθική στο συνολικό της φάσμα.

όλοι με διαφορετική αντίληψη για το ωραίο και το καλαίσθητο.

όλοι ή σχεδόν κατέχοντες μιαν αλήθεια κι ένα δίκιο.

όλοι το ίδιο τρωτοί και πληγωμένοι

όλοι το ίδιο δυνατοί μα κοιμισμένοι.

Ιδιότητες θεού κανείς δεν έχει

όλοι κβάντα σε ανούσιο μωσαϊκό

όμως η δομή του ανούσιου  κάνει το περιεχόμενο του.

Χωρίς κομμάτια ένα ανούσιο παζλ δε θα ήταν καν παζλ

Το περιεχόμενο δίνει το νόημα στο μέσο.

"φοίνικας.φοινικοοι.σταχτη.φοινικας" | Άκης Καραμάνος

Κάτω από άσπρα αστέρια
σ' ένα μαύρο ουρανό
μελαμψά παιδιά κοιτάζουν ψηλά καθιστά σε κορμούς δεντρων.

Πάνω απ'τα κλαδιά διαγράφεται ένας ορίζοντας.
Η γιαγιά έχει αποκοιμηθεί στην καρέκλα της.
Η ανάσα τους μυρίζει γάλα και μπανάνα.
Έχει ζέστη μα το καλοκαίρι τελειώνει.
Τα τσιγάρα δεν είναι  σχηματισμένη ακόμα εικόνα στο μυαλό τους.
Κοιτάζουν το ένα το άλλο όπως κοιτάζουν τη θάλασσα στο πέρα της, κοντά στη γραμμή που τελειώνει.
Πέρα απ' τις γραμμές φυτρώνει ένας ορίζοντας
κι ο χάρτης ολόκληρος χωράει σε μία αίθουσα.
Θα ξεσπάσει πόλεμος. Δε θα το προλάβουν σαν εικόνα.
Κι η γιαγιά θα ξυπνήσει απ'τον κρότο για να πέσει σε ύπνο βαθύ.
Την ανάσα τους δε θα την ξανακαταλάβουν.
αλλά καταριούνται που είν' ακόμα εκεί ,ισχνή και από πεθαμένους βρόγχους.
Σαν βασανιστής που σε κρατάει ζωντανό στο ένα μάτι γιατί από σένα τρώει ψωμί.

Και θα γίνει ένα δωμάτιο 1:100 όλος τους ο κόσμος.

Άτιτλο | Άκης Καραμάνος

Κινώ τα νήματα

Περνώ τα δάση

Να δω ποιο δώμα απόψε,θα με ξεβράσει.

Είναι η ζωή σου φλόγα 

Κι αν σταθώ κοντά;

Θα καώ με μάτια ορθάνοιχτα 

Να κοιτάζω τη φωτιά .

Θα αλλάξει η γης λουλούδια 

Και τα πουλιά φτερά 

Δε θα υπάρχουν αγγελούδια 

Σήμαντρα κι άλλα πικρά.

Φεγγάρι κ ήλιος

Θα αλλάξουν φορά

Και θα κλαίμε όλη μέρα για τούτη εδώ τη συμφορά .

Θα 'χουμε άλλα πια πατήματα

Ίσως λιγάκι πιο ελαφρά

Ίσως λιγάκι πιο αλέγκρα

Ίσως μονάχα πιο αραιά.

Πίκρες και θανατερά 

Πλέον δε θα μας σκεπάζουν

Ζώα όμορφα μικρά πλάι μας θα μηρυκάζουν,με αλλιώτικα στόματα

Με βλέμματα ακόμα πιο μικρά.

Και θα τρώνε πλάι μας φαΐ

Ζώα. Ζωύφια χωρικοί.