Πρώτο βραβείο για τη φωτογραφία «Γυναίκα από την Εύβοια» σε διεθνή διαγωνισμό στην Ιταλία

 Πρώτο βραβείο έλαβε η φωτογραφία «Γυναίκα από την Εύβοια» σε διεθνή διαγωνισμό στην Ιταλία

Ο Κωνσταντίνος Τσακαλίδης με την φωτογραφία «Γυναίκα από την Εύβοια» Woman from Evia είναι ο νικητής του διαγωνισμού Siena International Photo Awards 2022.

«H φωτογραφία της χρονιάς προέρχεται από την Εύβοια, το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας.

Φωτό : Κωνσταντίνος Τσακαλίδη

Το πλάνο αποτυπώνει την απόγνωση της Κριτσιώπης Παναγιώτα, μιας 81χρονης γυναίκας, καθώς οι φλόγες πλησιάζουν στο σπίτι της κατά τη διάρκεια των σφοδρών δασικών πυρκαγιών που έπληξαν τη χώρα το καλοκαίρι του 2021 και προκάλεσαν εκτεταμένες περιβαλλοντικές ζημιές», σημειώνεται στο δελτίο τύπου.

Η εικόνα επιλέχθηκε από δεκάδες χιλιάδες φωτογραφίες που στάλθηκαν από 140 χώρες και θα εκτεθεί στη Σιένα της Ιταλίας μέχρι 20 Νοεμβρίου μαζί με τις νικήτριες φωτογραφίες των 12 κατηγοριών του SIPA 2022.

Πηγή Eviaportal.gr

Venceremos | Δέσποινα Γεώργα

Στέκομαι έξω από το κτίριο της Γερουσίας μαζί με ένα ατελείωτο πλήθος από γυναίκες κάθε ηλικίας, εθνικότητας, σχήματος και μορφής. Υπάρχουν άντρες, υπάρχουν παιδιά, υπάρχουν ηλικιωμένοι. Φορούν όλοι πράσινες μπλούζες, πράσινες μάσκες, πράσινα μαντήλια. Κρατούν σημαίες και κάποιες φορούν γκλίτερ στα μάτια τους ή στο σώμα τους. Και αυτό πράσινο. Το νέο αρχίζει να διαδίδεται σαν χείμαρρος από στόμα σε στόμα. Γυναίκες αγκαλιάζονται, άλλες φωνάζουν, άλλες ξεσπούν σε κλάματα, άλλες κάνουν τον σταυρό τους, άλλες κοιτιούνται μεταξύ τους, άλλες απλά δεν μπορούν να το πιστέψουν. Νικήσαμε! Αυτό ψιθυρίζεται παντού.

  Περάσαμε σχεδόν 100 χρόνια παράνομες. 100 χρόνια που οι κρεμάστρες, τα ματζούνια και οι αμφιβόλου ποιότητας ψευτο-γιατροί ήταν η λύση μας. 100 χρόνια που μόνο αν σε βιάζανε ή κόντευες να πεθάνεις είχες το δικαίωμα στην άμβλωση. Ουσιαστικά, το δικαίωμα στην επιλογή. Κάθε χρόνο σχεδόν μισό εκατομμύριο από εμάς καταλήγουν σε λύσεις απελπισίας, σε λύσεις που απειλούν τη ζωή και τη μήτρα μας. Χιλιάδες πεθαίνουν, άλλες τόσες νοσηλεύονται. Όλες σε μία προσπάθεια να έχουν την κυριαρχία της ίδιας τους της ζωής. Όλες σε μία προσπάθεια να διαλέξουν το μέλλον τους. 

  Νικήσαμε! Και ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Είμαστε η πρώτη μεγάλη χώρα της Λατινικής Αμερικής που νομιμοποιήσαμε το αυτονόητο. Μαζί με εκείνες ακόμα τις λίγες, την Κούβα, την Ουρουγουάη, και κάποιες περιοχές του Μεξικού, όπου η φωνή της γυναίκας εισακούστηκε. Η έκτρωση, πράγμα ανήκουστο για την εξαιρετικά συντηρητική Λατινική Αμερική, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Για καλό αυτή τη φορά. Για να δει η πολιτεία ότι οι γυναίκες έχουν αναπαραγωγικά δικαιώματα. Ότι χρειάζεται η σεξουαλική αγωγή στην εκπαίδευση. Ότι χρειάζεται η κοινωνική πρόνοια για τις νεαρές μητέρες, για τις τρανς μητέρες. Ότι χρειάζεται να διωχθεί και να φτάσει στο τέλος του ένα ολόκληρο παρα-ιατρικό σύστημα που εκμεταλλεύεται μία βασική ανάγκη της γυναίκας. Να μη θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. 

  Τώρα πια η ατμόσφαιρα θυμίζει πάρτι. Μια μεγάλη γιορτή όπου όλοι τραγουδούν, χορεύουν , γελούν. Νικήσαμε! Κι ας έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Κι ας μην σταμάτησαν ακόμα οι αγώνες μας. Νικήσαμε και ας μην εξαλείψαμε το πρόβλημα. Βάλαμε το λιθαράκι μας όμως. Ή μάλλον την πέτρα. Και για αυτό θα συνεχίζουμε ακόμα να χορεύουμε στους δρόμους. Περήφανες που θέσαμε το σωστό παράδειγμα, που σώσαμε όσες γυναίκες μπορούσαμε να σώσουμε, που αλλάξαμε μυαλά και συνειδήσεις. Και θα συνεχίσουμε να χορεύουμε. Για να δείξουμε ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Μπορεί να γίνει ένα τσακ καλύτερος αν το θέλουμε πολύ. Και φυσικά, αν το προσπαθήσουμε. Όλοι μαζί. Όλες μαζί. 

 

Παιδί και κορωνοϊός: Πως να συζητήσουμε μαζί τους τις νέες συνθήκες που επιβάλλει η πανδημία;

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Lockdown, εγκλεισμός, μέτρα προστασίας, μάσκα, αντισηπτικό, βγαίνω μόνο για τα απαραίτητα, πλένω τα χέρια μου συχνά, δεν τρίβω τα μάτια μου, δεν παίζω πολύ κοντά με άλλα παιδιά, δεν πηγαίνω στα χόμπι μου, μένω σε καραντίνα, προσέχω να μην αρρωστήσω, φοβάμαι, θέλω να δω τους φίλους μου, θέλω να παίξω, θέλω να γελάσω και το γέλιο να μην κρύβεται κάτω από τη μάσκα, είναι μόνο ελάχιστες από τις φράσεις και τις σκέψεις μικρών και μεγάλων.  Στην εποχή της πανδημίας, οι συνθήκες και η προσαρμογή σ'αυτές γίνονται το ίδιο σύντομα με την άφιξη των νέων λέξεων που έχουν φτάσει να ακούγονται συχνότερα από τη λέξη "φιλία" ή "σ'αγαπώ". Στον  κόσμο των παιδιών η πανδημία έχει άλλες διαστάσεις, άλλες επιπτώσεις, άλλο φόβο.  Σε μία προσπάθεια κατανόησης  των επιπτώσεων της πανδημίας στα παιδιά αλλά και στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να τους επικοινωνούμε κάθε φορά τα μηνύματα μιλήσαμε με τον παιδοψυχολόγο κύριο Μιχάλη Νικολίτση για να μας διαφωτίσει.

ARTWORK : Αλέξανδρος Σαηνίδης

***

 Αρχικά να σας καλωσoρίσω στο διαδικτυακό περιοδικό Τέχνης Pause και να σας ευχαριστήσω για την ανταπόκριση σας να μιλήσετε σε εμάς και τους αναγνώστες μας μέσα από το σημαντικό πρίσμα της παιδοψυχολογίας.

Καλώς σας βρήκα και σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή. Να σας συγχαρώ για την πολύ ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη σελίδα σας.

 Πως θα μπορούσαμε να ορίσουμε το ζήτημα του κορωνοϊού στα παιδιά; Ποιος είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να ανοίξουμε τη συζήτηση για αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη;

Η ενημέρωση των παιδιών, αλλά και των εφήβων, θα πρέπει να είναι αληθινή, ειλικρινής και ακριβής. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποκρύψουμε την αλήθεια, ίσα-ίσα για λόγους υγείας και ασφάλειας, οφείλουμε να ενημερώσουμε τα παιδιά μας για το τι συμβαίνει, χωρίς “κόλπα”, υπεκφυγές και αμφίσημα μηνύματα, που ενδεχομένως μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση, μπέρδεμα και -άρα- έλλειψη ασφάλειας.

Από την άλλη, είναι καλό να αποφεύγουμε λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα τον ημερήσιο αριθμό των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων ή των θανόντων. Και επίσης, είναι σημαντικό να κρατήσουμε τα παιδιά μας μακριά από δελτία ειδήσεων και από παρόμοιες ενημερωτικές εκπομπές, οι οποίες προσδίδουν στην κατάσταση περαιτέρω αγωνία και τρόμο, αλλά και συμπληρώνουν τα γεγονότα με οπτικό υλικό και εικόνες, κάποιες φορές ιδιαίτερα αγχογόνες, ως και τραυματικές. Δυστυχώς, έχω αρκετά παραδείγματα μικρών θεραπευόμενών μου, οι οποίοι απέκτησαν έντονα αισθήματα άγχους και φόβου εξαιτίας τέτοιων εικόνων.

Και 'μεις οι ίδιοι, όμως, οι ενήλικοι γονείς, θα πρέπει να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να είμαστε ήρεμοι και ψύχραιμοι απέναντι στην πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση, δίνοντας έτσι το παράδειγμα στα παιδιά μας. Δεν είναι πάντοτε εύκολο, αλλά είναι καλό να το έχουμε υπόψη μας, ώστε να μπορούμε να το ελέγξουμε με περισσότερη επιτυχία.

Ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να συζητήσουν, εάν το επιθυμούν, για το ζήτημα, τους δίνουμε το χώρο και το χρόνο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Δεν χρειάζεται, προφανώς, επ’ουδενί να είμαστε επικριτικοί ή πιεστικοί.

 Υπάρχουν γονείς που σας συμβουλεύονται για το ζήτημα του κορωνοιου σε σχέση με τα παιδιά τους; Ποια είναι η σημαντικότερη ανησυχία τους;

Βεβαίως υπάρχουν γονείς με απορίες και αγωνίες απορρέουσες από το ζήτημα του κορωνοϊού. Την περίοδο της περασμένης Άνοιξης, στο πρώτο κύμα της πανδημίας, ήταν μάλιστα πολύ περισσότεροι. Παρόλο που τα πράγματα τώρα είναι σαφώς πιο δύσκολα, φαίνεται πως οι γονείς έχουν αποκτήσει την κατάλληλη “τεχνογνωσία” στο ζήτημα και μπορούν να αντιμετωπίζουν τις όποιες δυσκολίες τους κάπως πιο αποτελεσματικά και με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Βασικά αιτήματα των γονέων έχουν να κάνουν με την προαναφερθείσα ερώτησή σας (“πώς μιλάω και ενημερώνω τα παιδιά για την πανδημία;”), αλλά και με ζητήματα σχετιζόμενα με τις επιπλοκές που φέρνουν τα lockdown και το συνεπαγόμενο κλείσιμο των σχολείων, με συνηθέστερα τα ωράρια ύπνου, τη μελέτη τους, τη διατροφή, αλλά φυσικά και με την υπερβολική ενασχόλησή τους με βιντεοπαιχνίδια, κινητά κλπ. Και υπάρχουν, δυστυχώς, και οι περιπτώσεις, στις οποίες κάποιο μέλος της οικογένειας προσβλήθηκε από τον ιό με σοβαρές επιπτώσεις και ο γονιός ζητάει τις ανάλογες συμβουλές και στήριξη.

Πως τους συμβουλεύετε να λειτουργούν σε πρώτο βαθμό στα πλαίσια της πανδημίας; Υπάρχει φόβος να προξενήσει κάποιο τραύμα αυτός ο περιορισμός σε κάποιο παιδί που έχει ήδη «ευαίσθητη» ψυχολογία ;

Ναι, όπως προαναφέρθηκε, σαφώς υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Είναι μία κατάσταση που μπορεί να προκαλέσει δυσχέρειες στην κοινωνική ανάπτυξη, διαταραχές άγχους και πανικού, να επιφέρει αίσθημα φόβου αρρώστιας και μικροβίων, και -ακολούθως- ιδεοψυχαναγκαστικές συμπεριφορές. Και, αρκετά συχνά, φοβία θανάτου. Και όχι απαραίτητα σε παιδιά με ευαίσθητη ψυχολογία - επαναλαμβανόμενοι λάθος χειρισμοί των γονιών, αλλά και σοβαροί εξωγενείς τραυματικοί παράγοντες μπορούν να φέρουν επιπλοκές σε οποιοδήποτε παιδί. Για να γίνω, όμως, πιο καθησυχαστικός, να τονίσω πως κάποιες από αυτές τις επιπλοκές είναι παροδικές και, σχεδόν πάντα, αναστρέψιμες.

Έχετε αντιμετωπίσει κάποιο τέτοιο περιστατικό;

Ναι, έχω κληθεί να βοηθήσω σε αρκετές τέτοιες περιπτώσεις. Και δεν άργησαν δυστυχώς και οι περιπτώσεις που έπρεπε να στηρίξω παιδιά και οικογένειες που βίωσαν μακροχρόνιες επίπονες νοσηλείες λόγω του κορωνοϊού, ακόμα και θανάτων.

 Πως θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε το ζήτημα του «lockdown» που τα όρια γίνονται ακόμα πιο στενά; Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι κάποιο παιδί θα μπορούσε να έχει μία «προβληματική» σχέση με κάποιον γονέα;

Το lockdown είναι από μόνο του μία κατάσταση που πάει κόντρα στην ανθρώπινη φύση, πάει κόντρα στην έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για κοινωνική συνδιαλλαγή και επικοινωνία. Και, είναι καλό να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε, πως αυτή η ανάγκη είναι πολύ πιο έντονη και “επιτακτική” για ένα παιδί, πόσο μάλλον για έναν έφηβο, που οι παρέες του αποτελούν το Α και το Ω στη ζωή του. Από την άλλη, είναι καλό να μην ξεχνάμε -και να το υπενθυμίζουμε και στα παιδιά μας- πως όλο αυτό γίνεται για κάποιον λόγο, και μάλιστα σημαντικό: την ασφάλεια και την υγεία τη δική μας, αλλά και των συνανθρώπων μας.

Ένας καλός τρόπος να διαχειριστούμε το lockdown είναι η “ανάποδη” ανάγνωσή του: Είναι σαφώς πολύ δύσκολο και, όπως ανάφερα πριν, εντελώς αντίθετο με την ανθρώπινη φύση, από την άλλη μπορεί να είναι μια αφορμή -έστω δυσάρεστη και πρωτόγνωρη- για να κάνουμε κάποια καινούρια πράγματα, να ανακαλύψουμε κάποια νέες πτυχές του εαυτού μας και των ενδιαφερόντων μας.

Τα μέλη των οικογενειών συνήθως έρχονται πιο κοντά και επικοινωνούν σε περισσότερο και ποιοτικότερο χρόνο. Ακόμα και αν υπάρχει προβληματική σχέση κάποιου παιδιού με κάποιον γονέα, ίσως είναι ευκαιρία αυτή η δυσλειτουργία να εξεταστεί και να επιλυθεί. Ο εγκλεισμός, φυσικά, μπορεί να επιφέρει και φθορά και έντονες συγκρούσεις, αλλά ακόμα και αυτές μπορούν να είναι δημιουργικές και έναυσμα για μία ανακατάταξη στις σχέσεις και στις δυναμικές στα τοιχώματα της οικογένειας.

Υπάρχουν, όμως, και οι πιο ακραίες περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας και οι πρόσφατες μελέτες που δείχνουν αύξηση τέτοιων περιστατικών μέσα στο 2020, την περίοδο δηλαδή της πανδημίας και των παγκόσμιων αλλεπάλληλων lockdown. Είναι, δυστυχώς, και αυτή μία παράμετρος, στενάχωρη, επικίνδυνη και άκρως ανησυχητική που χρήζει ταχείας διερεύνησης και αποφασιστικής παρέμβασης.

 Αν θεωρήσουμε ότι η κατάταξη «πρώτο παιδί» , «παιδί σάντουιτς» και «βενιαμίν» ισχύει και φέρει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ποιος τύπος παιδιού είναι πιο ευαίσθητος στις ιδιαίτερες καταστάσεις που βιώνουμε και ποιος λιγότερο και γιατί;

Δεν νομίζω πως η εν λόγω κατάταξη έχει άμεση σχέση με το πόσο ευάλωτο μπορεί να είναι παιδί στο ζήτημα της πανδημίας. Είναι άλλοι παράγοντες, κάποιους από τους οποίους έχουμε ήδη καταγράψει σε αυτήν τη συζήτηση, που είναι πιο σημαντικοί και “αποφασίζουν” την επίδραση της κατάστασης στα παιδιά και στους εφήβους. Είναι, βέβαια, ένα ζήτημα σε εξέλιξη, ένα τεράστιο θέμα που ακόμα “τρέχει”, οπότε ίσως χρειαστεί να περιμένουμε μελλοντικό ερευνητικό υλικό για να έχουμε μια πιο σαφή εικόνα στο ερώτημά σας.

 Υπάρχει κάτι που σας προβληματίζει προσωπικά σε σχέση με τους «μαθητές» ή «θεραπευόμενους» σας εντός αυτής της κατάστασης;

Η κατάπτωση της κοινωνικότητας και της αληθινής επικοινωνίας, ο εθισμός στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η γέννηση και η ανάπτυξη αισθημάτων φόβου και άγχους, θλίψης και απόγνωσης, είναι οι κυριότερες ανησυχίες μου. Είναι ανησυχίες που σχετίζονται στενά με τους μικρούς “μαθητές” μου, τα παιδιά και τους εφήβους, αλλά και με τους μεγαλύτερους, τους ενήλικες.

 Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για κάτι θετικό εντός της εν λόγω κατάστασης όπως για παράδειγμα, μείωση των φαινομένων bullying το οποίο υπάρχει σε μεγάλο βαθμό στα σχολεία μιας και πλέον τα παιδιά βρίσκονται στην νέα πραγματικότητα της τηλεκπαίδευσης;

Τα θετικά της κατάστασης είναι όσα ανάφερα παραπάνω περί της αντίστροφης “ανάγνωσης” του ζητήματος. Έχουμε να κάνουμε με μία άνευ προηγουμένου πραγματικότητα, η οποία είναι μία τεράστια πρόκληση.

Για το bullying συγκεκριμένα που αναφέρετε, ναι, ίσως έχει περιοριστεί αυτήν την εποχή. Αλλά, από την άλλη, το να περιμένουμε σαν κοινωνία να υποχωρήσει αυτό το πολύ σοβαρό ζήτημα με το να έχουμε κλειστά τα σχολεία, είναι οξύμωρο . Είναι σαν προσδοκούμε σαν λύση για τα -αμέτρητα στη χώρα μας- τροχαία ατυχήματα την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Το bullying είναι μια ανοιχτή πληγή και κατά τη γνώμη μου δεν έχει αντιμετωπιστεί απολύτως σωστά στη χώρα μας - υπάρχουν ελλείψεις. Αλλά αυτό υποθετώ είναι μια άλλη ξεχώριστη συζήτηση...

 Η φιλοσοφία της τηλεκπαίδευσης θεωρείτε ότι είναι εξίσου αποδοτική με την δια ζώσης εκπαίδευση ή πρέπει να νοηθεί ως λύση ανάγκης;

Eίναι προφανώς μια ικανοποιητική λύση ανάγκης, λαμβάνοντας υπ’όψη τα όσα πρωτόγνωρα ζούμε. Επ’ουδενί όμως και με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα οφέλη της δια ζώσης εκπαίδευσης. Ούτε σε επίπεδο καθαρά μαθησιακό ούτε φυσικά σε επίπεδο κοινωνικής συνδιαλλαγής και ζύμωσης. Οι επιπτώσεις του κλεισίματος των σχολείων είναι σοβαρές, όταν μιλάμε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Το να χαθούν κάποιες μέρες μαθημάτων, ακόμα και αν αυτές οι μέρες είναι αρκετές, δεν είναι καταστροφή. Ίσα-ίσα, τούτες οι απροσδόκητες “διακοπές” μπορούν να είναι ένα “δώρο” για τους μαθητές, οι οποίοι πρέπει να σας πω πως τα τελευταία 10-15 χρόνια έχουν υπερβολικά πιεσμένη καθημερινότητα, με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι και για να αναπτύξουν τη δημιουργικότητά τους. Ακόμα και το “βαριέμαι και δεν κάνω τίποτα”, σε ένα λογικό μέτρο βέβαια, είναι πολύτιμο και σημαντικό για την ψυχική υγεία ενός παιδιού. Το να έχουμε λοιπόν κλειστά σχολεία για ένα χρονικό διάστημα είναι διαχειρίσιμο και ελεγχόμενο, αλλά από ένα σημείο όμως κι έπειτα εγκυμονεί κινδύνους. Προφανώς όμως, είμαστε σε μια ειδική φάση που προέχει η υγεία και η ασφάλεια, οπότε υπομονή και ψυχραιμία.

 Θα μπορούσατε να μας προτείνετε τρόπους που μπορούν να φτιάξουν την διάθεση των παιδιών αλλά και των «μεγάλων παιδιών» εντός της πανδημίας;

Ασχολίες και χόμπι “εντός των τειχών” που μας γεμίζουν και μας κάνουν χαρούμενους είναι εκ των βασικότερων τρόπων: Βιβλία, ταινίες και σειρές, μουσική, επιτραπέζια, ακόμα και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια -πάντα με προσοχή και σωστή οριοθέτηση- είναι κάποιες από αυτές. Η ζωγραφική, οι κατασκευές, ακόμα και οι δουλειές του σπιτιού μπορούν με τον τρόπο τους να μας φτιάξουν τη διάθεση. Όταν κάποιες από αυτές τις δραστηριότητες ενίοτε λαμβάνουν χώρα συλλογικά, με άλλα μέλη της οικογένειας δηλαδή, ο θετικός αντίκτυπός τους μπορεί να πολλαπλασιαστεί.

Οι εναλλακτικές μορφές επικοινωνίας με τον “έξω κόσμο” -τους φίλους μας, τους συμμαθητές και άλλα μέλη της οικογένειάς μας- μέσω των μέσων κοινωνικών δικτύωσης, είναι και αυτές καλοδεχούμενες. Και εδώ, όμως, χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο μέτρο και στο όριο.

Η σωματική άσκηση είναι και αυτή πάρα πολύ σημαντική, αποδεδειγμένα βοηθά σαν άμυνα στο στρες, στην κατάθλιψη, αλλά και σε κάθε λογής αρνητικό συναίσθημα εν γένει.

 Σας ευχαριστώ για την όμορφη και πολύ χρήσιμη συζήτηση. Θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας μία ευχή για όλα όσα ζούμε μα πάνω απ’όλα για τα παιδιά.

Εγώ σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή. Η ευχή μου είναι όσο το δυνατόν γρηγορότερα να επιστρέψουμε σε κάτι που θα μοιάζει όσο γίνεται περισσότερο με την παλιά ζωή μας. Να επιστρέψουμε σε μια ζωή που θα έχει λίγότερο φόβο, λιγότερο άγχος και ατέλειωτη πανέμορφη επικοινωνία. Με χειραψίες, αγκαλιές και φιλιά. Στα παιδιά ειδικότερα, εύχομαι να μην ξεχάσουν ποτέ να είναι παιδιά, μια υπέροχη αίσθηση που δυστυχώς βρίσκεται υπό απειλή στις περίεργες και πρωτόφαντες μέρες που ζούμε...

Kamala Harris : Ποια είναι η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος της Αμερικής;

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη 

Η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος εκλεγμένη με τους Δημοκρατικούς και τον Joe Biden, έχει ξεκινήσει, όπως δείχνουν, όλα να γράφει ήδη Ιστορία, συνεχίζοντας στον δρόμο που έχει χαράξει και στο παρελθόν.

Η Καμάλα Ντέβι Χάρις γεννήθηκε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο του Χάουαρντ, εργάστηκε στο γραφείο του εισαγγελέα της Καλιφόρνια ενώ το 2004 εξελέγη η ίδια Περιφερειακή Εισαγγελέας της Καλιφόρνια. Εξελέγη Γενική Εισαγγελέας της Καλιφόρνιας το 2010 και επανεκλέχθηκε το 2014 με σημαντικό προβάδισμα. Στις 8 Νοεμβρίου 2016 κατάφερε να νικήσει τη Λορέτα Σάντσες στις εκλογές για τη Γερουσία για να διαδεχθεί την γερουσιαστή Μπάρμπαρα Μπόξερ. Η Χάρις έγινε η τρίτη γερουσιαστής της Καλιφόρνια και η πρώτη γερουσιαστής με τζαμαϊκανές ή ινδικές καταβολές. Προώθησε  και υποστήριξε μία σειρά προοδευτικών νόμων όπως το Medicare for All, τη μείωση της φορολογίας για τη μικρομεσαία τάξη και τον νόμο DREAM σε σχέση με τα παιδιά των μεταναστών.

Εδώ κάποια αποφθέγματα της δυναμικής Αμερικανίδας πολιτικού, όπως τα συνέλεξα και τα σταχυολόγησα:

• Είμαι η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος , αλλά όχι η τελευταία.

• Αυτό που θέλω να γνωρίζουν τα κορίτσια και οι νέες γυναίκες είναι ότι "είστε ισχυρές και η φωνή σας μετράει".

• Με ανέθρεψαν για να είμαι μία ανεξάρτητη γυναίκα, όχι το θύμα κάποιου.

• Οι γυναίκες που πάλεψαν και θυσίασαν τόσα πολλά για την ισότητα, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη για όλους, συμπεριλαμβανομένων των μαύρων γυναικών οι οποίες συχνά παραβλέπονται , αποτελούν τον στυλοβάτη της δημοκρατίας μας.

• Οι γυναίκες έχουν αξία. Οι γυναίκες έχουν την εξουσία να λαμβάνουν αποφάσεις για τις ζωές και τα σώματα τους.

• Aν είσαι αρκετά τυχερός, ώστε να έχεις μια ευκαιρία. Είναι καθήκον σου να βεβαιωθείς ότι και άλλοι άνθρωποι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες επίσης.

• Οποιοσδήποτε διεκδικεί μία ηγετική θέση, πρέπει να μιλάει σαν αρχηγός - δηλαδή να μιλάει με εντιμότητα και αλήθεια.

• Δεν χρειάζεται να πάρεις την άδεια από κανέναν για να γίνεις ηγέτης. Να το θυμάστε πάντα αυτό, οκ;

• Εμείς οι ίδιοι, έχουμε τη δύναμη να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον.

• Πιστεύω ότι το να πορεύεται ένα παιδί χωρίς εκπαίδευση, είναι έγκλημα.

«Charlie Hebdo: στο Πύρινο Δίπολο μεταξύ της Ελευθερίας της Έκφρασης & της Θρησκευτικής Ελευθερίας»

Γράφει η Νικολένα Καλαϊτζάκη

Οι έννοιες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά και ηθικής, ευρύτερα, συνδέονται άμεσα με την κουλτούρα στο πλαίσιο της οποίας αναπτύσσονται και βρίσκουν εφαρμογή. Το πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ενσωματώνουμε και εφαρμόζουμε πρακτικές ηθικής και ηθικούς κανόνες, έρχεται σε συνάρτηση με όλες τις δομές και τους άξονες - αναφορικά στοιχεία μέσα από τα οποία διαρθρώνεται μια κουλτούρα, αλλά και χαρακτηρίζεται -. Πάραυτα, η δημοσιογραφική θεωρία της ηθικής, σήμερα, αναζητά να βρει και να προσδιορίσει τις παγκόσμιες νόρμες και τα μοτίβα στα οποία κινούνται τα μιντιακά συστήματα στις διάφορες, ανά τον κόσμο, κουλτούρες (Plaisance & Hanitzsch, 2012, σ.641), κατευθυνόμενη από την ιδέα της σύστασης και εφαρμογής μίας περισσότερο εκσυγχρονισμένης - μη παρωχημένης - δημοσιογραφίας, τοποθετημένης στο πρίσμα της παγκόσμιας εμβέλειας του σύγχρονου πλουραλιστικού κόσμου (Ward,  2009, σ.138). 

Mέσα στον αναπαλμό των μεγάλων αφηγήσεων περί ηθικής, με γνώμονα την παρατήρηση και στόχο την εμβάθυνση σε ζητήματα δεοντολογίας και ελευθερίας της έκφρασης, σε επίπεδο θεωρητικό, αλλά και πρακτικό, ως ανακύπτουν από τα μέχρι στιγμής δεδομένα της ειδησεογραφικής καταγραφής, το παρόν άρθρο, εστιάζει στην περιπτωσιολογική μελέτη της δημοσίευσης των σατιρικών σκίτσων του προφήτη Μωάμεθ από την εφημερίδα Charlie Hebdo που είχαν ως αποτέλεσμα την εξέγερση του ισλαμικού κόσμου και που οδήγησαν στο τραγικό συμβάν της μετέπειτα αιματηρής τρομοκρατικής επίθεσης. Ένα ιστορικό συμβάν που από πολλούς δημοσιογράφους ερμηνεύτηκε ως στοχευμένη επίθεση ενάντια στην ελευθερία του λόγου, αναζωπυρώνοντας την διαμάχη μεταξύ της ελευθερίας της έκφρασης και της θρησκευτικής ελευθερίας, προκαλώντας αντικρουόμενο, πύρινο χάσμα ιδεών μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού κόσμου (Oboler, 2015, σ.1, Wolska-Zogata, 2015, σ.353). Με αφετηρία το Charlie Hebdο, επιχειρείται μια ενδοσκόπηση σε ζητήματα πλαισίωσης αντίστοιχης φύσης θεμάτων από τα ΜΜΕ και κατ’επέκταση η πολιτισμική πλαισίωση ζητημάτων που αγγίζουν θεμελιώδεις ηθικές αρχές και αξίες, όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας. 

Charlie Hebdo• Σκιαγράφηση & το Πλαίσιο της Τρομοκρατικής Επίθεσης

Προκλητικό και τολμηρό από τις απαρχές του, το για πολλούς αμφιλεγόμενο, γαλλικό, αριστερής ιδεολογίας, σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo, στην μακρόχρονη πορεία του, από την δεκαετία του ’70, μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να ιντριγκάρει συστηματικά - αυτή είναι η κατευθυντήρια γραμμή του άλλωστε - την παγκόσμια κοινή γνώμη, θίγοντας με ισχυρά καυστικό τρόπο θέματα εξουσίας, πολιτικής, εκκλησίας και θρησκευτικά φρονήματα (Oboler, 2015, σ.3, Miera & Pala 2009, σ.388). 

Περίοπτη θέση στην κριτική του, κατείχε εξαρχής - μεταξύ άλλων θρησκειών -, το Ισλάμ με αρκετές αναφορές και σατιρικές ‘’επιθέσεις’’, ανά τον χρόνο, όπως ήταν για παράδειγμα η δημοσιοποίηση της «ειδικής έκδοσης» που αναπαρήγαγε τα περίφημα 12 σκίτσα της Δανίας που σατίριζαν τον προφήτη Μωάμεθ. Σκίτσα που προκάλεσαν ‘’σύγκρουση πολιτισμών’’ μεταξύ ανατολής και δύσης, εξεγείροντας τον ισλαμικό κόσμο και την παγκόσμια κοινή γνώμη, αναφύοντας πολλαπλά ηθικά ερωτήματα, σε ένα πάλεμα εξισορρόπησης των δυνάμεων μεταξύ της ελευθερίας της έκφρασης και του θρησκευτικού σεβασμού (Starrett, 2006, σ.27, Miera & Pala 2009, σ.388, Hussain, 2007, σ.112-113).

Στην επίμαχη έκδοση της Charlie Hebdo (2006) πρωταγωνιστής είναι ο προφήτης που παρουσιάζεται να βαστά αγανακτισμένος τα δυο του χέρια στο κεφάλι αναφωνώντας: «Είναι δύσκολο να σε αγαπούν ανόητοι» (Miera & Pala 2009, σ.388). Να σημειωθεί πως οι μουσουλμάνοι απαγορεύουν την όποια απεικόνιση του προφήτη - και δη χιουμοριστικά -, τόσο από τους ίδιους - και πόσο μάλλον από αλλόθρησκους - (Brahm & Modood, 2009, σ.4). Η απάντηση της εφημερίδας στις θυμωμένες αντιδράσεις τους ήταν η εξής: «Σκοπός (μας), είναι να αποδείξουμε πως η ελευθερία της έκφρασης θα πρέπει να είναι ισχυρότερη από τον εκφοβισμό» (Miera & Pala 2009, σ.388). 

Κάποια χρόνια μετά, και ενώ η Charlie Hebdo είχε προβεί εκ νέου σε τολμηρές ‘’αντι-ισλαμικές προκλήσεις’’ μέσα στην «απόλυτη ελευθερία» που χαρακτηρίζει την δράση της, τα γραφεία της, στις 7 Ιανουαρίου του 2015, δέχτηκαν τρομοκρατική επίθεση με τραγικό απολογισμό 12 νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που συνέλλεξε η γαλλική αστυνομία και οι δημοσιογράφοι (υπάρχει μάλιστα και video από την στιγμή της διαφυγής των δραστών μετά από την επίθεση διαθέσιμο από το ειδησεογραφικό πρακτορείο Premieres Lignes), οι τρομοκράτες εισέβαλλαν βίαια στον χώρο φωνάζοντας  «Allahu Akbar! / O Θεός είναι μεγάλος!» και εξαπέλυσαν πυρ. 

Για μια απίστευτης βαρβαρότητας τρομοκρατική επίθεση έκανε λόγο ο πρόεδρος της Γαλλίας, Francois Hollande, ενώ η Εθνική Ένωση Δημοσιογράφων της Γαλλίας μίλησε για απόπειρα δολοφονίας του ελεύθερου τύπου, με την γενική γραμματέα, Michelle Stanistreet να δηλώνει πως η συγκεκριμένη εφημερίδα αποτελούσε ανέκαθεν στόχο για ανθρώπους που θέλουν να καταπνίξουν τη δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου.

Η Επόμενη Μέρα Όπως Ανήκε στα ΜΜΕ

Ομόφωνα την αλληλεγγύη τους στους δολοφονηθέντες συναδέλφους τους καρτουνίστες εξέφρασαν τα ευρωπαϊκά περιοδικά. «Οι εφημερίδες σε ολόκληρο τον κόσμο περιστρέφονται γύρω απ’τη Charlie Hebdo, την γαλλική σατιρική εφημερίδα που χτυπήθηκε από τρομοκρατική επίθεση την Τετάρτη και κατά την οποία 12 άνθρωποι σκοτώθηκαν», σημειώνει η Huffington Post, με πλήθος εφημερίδων από τη Μ.Βρετανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και τον Καναδά, να μεταφέρουν στις φυλλάδες τους τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης και την στήριξη τους. 

Το Twitter, λίγες μόνο ώρες μετά την επίθεση πλημμύρισε με το hashtag #JeSuisCharlie (Είμαι Charlie) αναφέρει η Huffington Post (Wolska-Zogata, 2015, σ.355-356). Και πράγματι, έως τις 9 Ιανουαρίου του έτους, το hashtag αλληλεγγύης και στήριξης στα θύματα και στο δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης του τύπου, είχε σημειώσει αριθμό ρεκόρ στην ιστορία της πλατφόρμας, ξεπερνώντας τις 5 εκατομμύρια αναφορές (Giglietto & Lee, 2015, σ.1). Από την άλλη, υπήρξαν και τα hashtags #JeNeSuisPasCharlie (Δεν είμαι Charlie) και #JeSuisAhmed, που εμφανίστηκαν με ιδιαίτερα μικρή συχνότητα (Αn, Kwak, Mejova, Alonso S.D.O & Gomez F., 2015, σ.6).

Aξιοσημείωτος είναι ο χειρισμός της υπόθεσης από τα μεγάλα αμερικάνικα μέσα, τα οποία - για λόγους ασφαλείας - απέφυγαν να αναπαράξουν τα επίμαχα σκίτσα. Χαρακτηριστικά, οι New York Times και το CNN αρκέστηκαν στην απλή περιγραφή τους - επιθυμώντας να μην προσβάλλουν θρησκευτικές ευαισθησίες -, στον αναβρασμό μιας κατάστασης που μάχεται στο δίπολο μεταξύ της ελεύθερης έκφρασης και του θρησκευτικού σεβασμού. Με ένα τολμηρό σκίτσο που απεικονίζει ένα μεσαίο δάχτυλο να προεξέχει από το αιματοβαμμένο τεύχος του Charlie, εμφανίστηκαν οι Independent (Wolska-Zogata, 2015, σ.356).

Όπως με ευκολία μπορούμε να αναγνωρίσουμε, το Charlie Hebdo μετά από την τρομοκρατική επίθεση, μετουσιώθηκε για τη Δύση στο απόλυτο σύμβολο της πάλης για την ελευθερία της έκφρασης, με εκατοντάδες δημοσιογράφους, πολιτικούς και δημόσια πρόσωπα να ενώνουν τις φωνές τους και να αποδοκιμάζουν την δολοφονική πράξη (Wolska-Zogata, 2015, σ.356,359-360). Η υποστηρικτική δε στάση στο Charlie, για το κάθε ένα από τα μέσα, έδωσε πατήματα για περαιτέρω αναζητήσεις, με τις έννοιες της πολυπολιτισμικότητας, της εθνικής ταυτότητας, της ανεξιθρησκίας, της ανεκτικότητας και της πραγματικής ελευθερίας να μπαίνουν στο στόχαστρο (Berkowitz & Eko, 2007, σ.779). 

Ειδικότερα, τα ευρωπαϊκά μέσα έδωσαν έμφαση στο ζήτημα της ομαλής ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων στην Ευρώπη προβαίνοντας σε αναφορές για την τρομοκρατία και τον ισλαμικό εξτρεμισμό θωρώντας συχνά τους μουσουλμάνους μετανάστες ως απειλή για την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Από την άλλη, η μη κεντρική ευρωπαϊκή στάση των ΜΜΕ, αναγνώρισε στο Charlie, προσβλητικό περιεχόμενο διαποτισμένο από ισλαμοφοβικές και άλλες ρατσιστικές τάσεις. Αντιθέτως η Δύση υποστήριξε την ιδέα πως το Charlie δεν στράφηκε μεμονωμένα στο Ισλάμ, αλλά γενικότερα σατιρίζει «τους πάντες και τα πάντα», με τα αμερικάνικα μέσα να δίνουν χώρο για πολλαπλές κριτικές προσεγγίσεις  (Wolska-Zogata, 2015, σ.360).

Tα Σκίτσα του Μωάμεθ στο Πύρινο Δίπολο μεταξύ της Ελευθερίας της Έκφρασης & της Θρησκευτικής Ελευθερίας

Κι όμως, παρότι το Charlie Hebdo έγινε, εξαιτίας της τρομοκρατικής επίθεσης, ο κόκκινος φάρος στο δίπολο της διαμάχης μεταξύ της ελευθερίας της έκφρασης και της θρησκευτικής ελευθερίας στο πεδίο της σύγκρουσης μεταξύ των μουσουλμανικών και των φιλελεύθερων - δημοκρατικών αξιών, όπως η ιστορία δείχνει, η ρίζα του κακού μας πηγαίνει πίσω στη Δανία, όταν το 2006 κυκλοφόρησαν από τη δανέζικη εφημερίδα Jyllands-Posten τα πρώτα, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, σατιρικά σκίτσα με τον προφήτη (Brahm & Modood, 2009, σ.443, Oboler, 2015, σ.8). Ένα γεγονός που οδήγησε την εξωτερική πολιτική της Δανίας στην πιο δεινή της κρίση, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, σπέρνοντας θανάτους, πόλεμο κατά των ΜΜΕ, εμπρησμό πρεσβειών και ολικό μποϊκοτάζ δανέζικων και νορβηγικών προϊόντων εντός της εμβέλειας του μουσουλμανικού κόσμου (Lindeklide, Mouritsen & Zappata, 2009, σ.291-292). 

«Η ελευθερία της έκφρασης θα πρέπει να νοείται ως κάτι απόλυτο και απεριόριστο», δήλωσε ο εκδότης της Jyllands-Posten. Σε αντιδιαστολή επέρχεται το αντεπιχείρημα των Tariq Moddod και Bhikhu Parekh για να τονίσει ότι υπάρχουν όρια στην ελευθερία της έκφρασης και η προστασία των ειδικών ομάδων και των μειονοτήτων συγκαταλέγονται σε αυτά. Όμως, κι ο ίδιος ο ποινικός κώδικας της Δανίας προσδιορίζει ως ποινικό αδίκημα την δημόσια προσβολή των θρησκευτικών πιστεύω της όποιας επίσημης θρησκευτικής κοινότητας - παρότι τα συγκεκριμένα σκίτσα κρίθηκαν τελικά αθώα - (Lægaard, 2007, b, σ.482-285). Στο σημείο αυτό, αξίζει να αναφερθεί πως η ενταγμένη στη δεξιά Jyllands-Posten, είχε υποστηρίξει τις περιοριστικές κυβερνητικές πολιτικές της Δανίας ενάντια στην μετανάστευση και υπήρξε ιδιαίτερα επικριτική ως προς τις μουσουλμανικές μειονότητες της χώρας (Lægaard, 2007, a, σ.148).

Γενικότερα, μπορούμε να παρατηρήσουμε πως τόσο στην περίπτωση της Charlie Hebdo, όσο και σε αυτή της Δανίας, η αντίδραση των φιλελεύθερων-δημοκρατικών ΜΜΕ, σε ένα γενικότερο πλαίσιο και με το καθένα να εφαρμόζει τις δικές του στρατηγικές - συχνά ανάλογες του πολιτικού προσανατολισμού τους (αριστερά/δεξιά) - στάθηκε υποστηρικτική και διεκδικητική ως προς το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και του τύπου. Και όχι μόνο δεν δίστασαν οι δημοσιογράφοι να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους συναδέλφους τους, αλλά τόλμησαν να αναπαράξουν τα επίμαχα σκίτσα (Berkowitz & Eko, 2007, σ.1). Oι οξυμμένες αντιδράσεις του μουσουλμανικού κόσμου από την σκοπιά της δυτικής κουλτούρας, ειδώθηκαν ως μια πολυπολιτισμική κρίση, αναφύοντας εθνο-κοινωνικά διλήμματα στα πλαίσια ανάπτυξης της δυναμικής των πολυπολιτισμικών κοινωνιών που χαρακτηρίζουν την εποχή - με την μετανάστευση να αποτελεί μια συνήθη πραγματικότητα - (Lindeklide, Mouritsen & Zappata, 2009, σ.296).

Από την άλλη, αναφερόμενοι και στις δύο περιπτώσεις, ο ‘’προκλητικός’’/σατιρικός τρόπος παρουσίασης του προφήτη (π.χ. ο Μωάμεθ με τη βόμβα), ενέχει - και εξαιτίας της επικοινωνιακής δύναμης των ΜΜΕ -,  τον κίνδυνο στιγματισμού της ισλαμικής θρησκείας, αλλά και των πιστών της, συχνά μειονοτήτων σε άλλα εδάφη (όπως στη Γαλλία), αφήνοντας υπαινιγμούς περί βιαιότητας του Ισλάμ, και εκτοξεύοντας ριπές βλασφημίας εναντίον του, - συσχετίζοντας το ακόμα και με την τρομοκρατία - (Brahm & Modood, 2009, σ.430-431, Oboler, 2015, σ.7). Μέσα στην ελευθερία του επομένως, παρέχει αφενός πρόσφορο έδαφος για την σπορά ρατσιστικών διαθέσεων και κακοπροαίρετων μηνυμάτων απέναντι στην ισλαμική θρησκεία και τον λαό της (Lindeklide, Mouritsen & Zappata, 2009, σ.303). 

Ακόμη, το γεγονός ότι τα καρτούν σατιρίζουν το κεντρικό θρησκευτικό δόγμα του Ισλάμ, τον ίδιο τον προφήτη, και όχι γενικά την ισλαμική θρησκεία, συνιστά για πολλούς ένα στοχευμένο, δυνατό χτύπημα (Lægaard,2007, b, σ.489). Και όπως εύστοχα σημειώνει ο Greenberg, τα σκίτσα, όταν λειτουργούν ως εργαλείο των ΜΜΕ, γίνονται φορείς μηνυμάτων του εκάστοτε κοινωνικού περιβάλλοντος, αντανακλώντας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τις αντικειμενικότητες και τις ταυτότητες που δρουν στο κέντρο του. Έχουν από τη φύση τους την δύναμη τόσο του να διαμορφώσουν αλλά και να επηρεάσουν συνειδήσεις (Greenberg, 2002, σ.185). 

Όμως για τον Jones (1980), ακόμα κι αν δεχτούμε ότι υφίσταται αυτή η προσβολή απέναντι στην θρησκεία, καμία ελευθερία δεν μπορεί να υπερνικήσει την σπουδαιότητα της ελευθερίας της έκφρασης, ενώ όπως παρατηρεί ο πολιτικός καρτουνίστας Daryl Cagle: «O ελεύθερος λόγος, θα πρέπει να είναι, εξορισμού ελεύθερος, αλλιώς δεν θα ήταν ελεύθερος λόγος» (Hussain, 2007, σ.114-5, Lægaard,2007, b, σ.487). Απαντώντας ακόμα στο επιχείρημα των μουσουλμάνων περί στοχευμένης επίθεσης στην θρησκεία τους (πολλοί μουσουλμάνοι έχουν την πεποίθηση ότι οι δυτικοί καλλιτέχνες δεν θα βεβήλωναν ποτέ τα δικά τους θρησκευτικά σύμβολα όπως κάνουν με τον Μωάμεθ), από τη μια είναι σεβαστή η αντίδραση τους, καθώς αντανακλά πλήρως την θρησκευτική κι ευρύτερη κουλτούρα τους που διέπεται από κάποιες συγκεκριμένες αρχές, όμως - από την σκοπιά του δυτικού φιλελεύθερου κόσμου-, το Ισλάμ είναι μια θρησκεία ανάμεσα σε πολλές άλλες και όλες είναι ισότιμες (Hussain, 2007, σ.113). Άλλωστε η Charlie, όπως και η Jyllands-Posten σατιρίζει και τις άλλες θρησκείες όπως για παράδειγμα τον Χριστιανισμό, τον Βουδισμό και τον Ινδουισμό και όχι αποκλειστικά το Ισλάμ - και αυτό θα πρέπει να το λάβουμε υπόψη - (Brahm & Modood, 2009, σ.433). 

Πολιτισμική πλαισίωση ζητημάτων ηθικής• Στο Επίκεντρο οι Ηθικές Αρχές, Αξίες & Δικαιώματα

Έρευνες έχουν δείξει πως η πλαισίωση ζητημάτων ηθικής από πλευράς των δημοσιογράφων, σε παγκόσμιο επίπεδο, συγκλίνει με τις ευρύτερες δομές της κουλτούρας στην οποία ανήκουν (ιδεολογικά, πολιτισμικά, κοινωνικά) με τους ίδιους συχνά να αντιμετωπίζουν στο έργο τους πολλαπλά ηθικά διλλήματα (Plaisance, Skewes & Hanitzsch, 2012, σ.654-655). Η πλαισίωση δε, ειδικά ζητημάτων θρησκείας, αποβαίνει σε επικίνδυνη υπόθεση σε χώρες που χαρακτηρίζονται από θρησκευτικό σεχταρισμό, αλλά ακόμα και στις πιο ειρηνικές τα ΜΜΕ στο σύνολο τους τείνουν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικά στον χειρισμό τους όταν θίγουν θέματα θρησκευτικής πίστης. 

«Οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να καλύπτουν θέματα θρησκείας χωρίς εκφοβισμό…με τις αποφάσεις τους να μην προσδιορίζονται από τον φόβο της βίας ή την καταδίωξη, αλλά από την προσωπική επαγγελματική και ηθική τους κρίση» υπερτόνισε ο Aidan White, διευθυντής του Δημοσιογραφικού Δικτύου Ηθικής στο Παγκόσμιο Δίκτυο Συντακτών, αναφερόμενος στο φλέγον ζήτημα της δημοσιογραφικής προσέγγισης της θρησκείας (Marthoz, 2013).  

Στη Γαλλία του Charlie Hebdo, όπως και σε όλες τις φιλελεύθερες - δημοκρατικές χώρες και αυτές της δύσης, οι αρχές της «Ελευθερίας - Ισότητας - Αδελφότητας» πρωτοστατούν στo πλαίσιo της εφαρμογής της φιλελεύθερης θεωρίας του Τύπου που άρχισε να αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα με σκοπό την προστασία των ελευθεριών του πολίτη. Εξελίχθηκε έπειτα, μέχρι και σήμερα, σε τόπο όπου εδρεύουν μέσα σε άλλα: η θεωρία περί κοινωνικής ευθύνης του τύπου, η καθολικότητα, η αντικειμενικότητα και η προστασία των πανανθρώπινων δικαιωμάτων - ανάμεσα τους η ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας -  (Brahm & Modood, 2009, σ.429, Ward, 2008, σ.139-140). 

Παρατηρώντας την φιλελεύθερη δημοσιογραφική κουλτούρα της Γαλλίας, βρίσκουμε πως - κατά παράδοση - τείνει στο πεδίο της ‘’έκθεσης των ιδεών’’ περισσότερο, παρά στην ‘’αφήγηση των γεγονότων’’. Είναι μια δημοσιογραφία της έκφρασης παρά της παρατήρησης, με την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου ν’ αποτελούν αρχές και αξίες βαθιά ριζωμένες στην ουσία της (Berkowitz & Eko, 2007, σ.781,785, Eko & Berkowitz, 2009, σ.184).

Παρόλα αυτά, προβαίνοντας σε μία κριτική θεώρηση επί των πραγμάτων, αυτή η ροπή της φιλελεύθερης κουλτούρας του τύπου και δη της νεοφιλελεύθερης, να χρησιμοποιεί τις καθολικές αξίες ως γνώρισμα της - σχεδόν κτήμα της - σε σημείο επιβολής των ιδεών και των αρχών της σε άλλες κουλτούρες και αρχές, έχει πολλάκις κατηγορηθεί για ηγεμονισμό, ιμπεριαλισμό και ευρω-κεντρικότητα. Χαρακτηρίστηκε ακόμα και ως «πολιτιστική προπαγάνδα» (Ward, 2008, σ.141-142). 

Στις νεοφιλελεύθερες περιπτώσεις της Charlie Hebdo και της Jyllands-Posten, βρίσκουμε σε πλήρη κυριαρχία το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης. Από την άλλη, θα μπορούσαμε να νοήσουμε πως θίγεται - σε μικρό ή μεγάλο βαθμό - το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας. Θυσιάζεται στον βωμό του λαϊκισμού που διέπει την κουλτούρα της χώρας, αφήνοντας μάλιστα εκτεθειμένες και απροστάτευτες τις όποιες μουσουλμανικές μειονότητες, εντός και εκτός της (Oboler, 2015, σ.6,13). 

Όμως και οι ίδιες οι ηθικές αρχές και αξίες της Ελευθερίας, της Αδελφότητας και της Ισότητας, έχουν από τη φύση τους τρωτά σημεία. Γιατί η Ελευθερία, για παράδειγμα, που καταδικάζει μεταξύ άλλων την όποια απόπειρα λογοκρισίας και καταπάτησης του δικαιώματος για ελεύθερη έκφραση και ανεξιθρησκία, αυτομάτως επιτρέπει από την άλλη, σε όσους το επιθυμούν, να δημοσιοποιήσουν ακόμα και προσβλητικό υλικό για κάποιους άλλους, κάνοντας νόμιμη χρήση του δικαιώματος  της ‘’ελευθερίας’’ τους.

Κατ’ επέκταση, η δεύτερη αρχή, αυτή της Αδελφότητας, βάλλεται - σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό -, καθώς φαίνεται να ταυτίζεται περισσότερο με την ‘’προτίμηση’’, παρά με την ουσιαστική αποδοχή της διαφορετικότητας, ενώ η αρχή της Ισότητας τελείται στην πράξη όταν όλοι αντιμετωπίζονται ως ίσοι, μέσα στην διαφορετικότητα τους, πέρα από διακρίσεις και ρατσιστικά χωρίσματα. Αναγνωρίζοντας προς όλους το δικαίωμα συμμετοχής στα κατοχυρωμένα πανανθρώπινα δικαιώματα - με την ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας, τόσο να κυριαρχούν, και συχνά να αντιπαλεύουν - (Brahm & Modood, 2009, σ.429).

Επίλογος

Η δημοσίευση των σατιρικών σκίτσων του προφήτη Μωάμεθ από την Charlie Hebdo, καθώς και από άλλα δημοσιογραφικά μέσα της μετα - Χριστιανικής Ευρώπης, προκάλεσε αληθινή «σύγκρουση πολιτισμών», μεταξύ ανατολής και δύσης, με τον φύσει εικονομαχικό Αραβο-Ισλαμικό κόσμο να εξεγείρεται και να φτάνει, ακόμα και στην ακρότητα της διενέργειας μιας τρομοκρατικής πράξης, αντιτιθέμενος στην διαπόμπευση της ιερής θρησκευτικής του πίστης. Στο σημείο αυτό, δόκιμο είναι να καταστεί σαφές, πως η αιματηρή αυτή τρομοκρατική επίθεση, δεν συνιστά μια συντονισμένη ενέργεια από πλευράς ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά από μια φανατική μερίδα οπαδών του, αλλιώς γίνεται ένας λανθάνων και ρατσιστικής καταβολής συσχετισμός της θρησκείας του Ισλάμ και των πιστών της με την τρομοκρατία.

Το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και του λόγου, συνιστά από την άλλη, για την Γαλλία του Charlie και για όλες τις φιλελεύθερες δημοκρατικές χώρες και αυτές της δύσης, μια αρχή αδιαπραγμάτευτη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την δημοσιογραφική και ευρύτερη κουλτούρα τους. Μολονότι η συσπείρωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης, στην περίπτωση Charlie, τείνει σχεδόν ολοκληρωτικά στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της έκφρασης και του λόγου της γαλλικής εφημερίδας - και με την τρομοκρατία σε κάθε περίπτωση να καταδικάζεται ως μέθοδος τιμωρίας και συνάμα διεκδίκησης αξιών -, χρήσιμο είναι στα πλαίσια του σύγχρονου πλουραλιστικού κόσμου των πολλαπλών και διαφορετικών ταυτοτήτων, να υπάρξει αναγνώριση και από μεριάς της δύσης, των ηθικών αιτιών και αρχών που μπορεί να εξεγείρουν τον μουσουλμανικό κόσμο. 

Αξιολογώντας τις προσεγγίσεις που έλαβαν χώρα και από τις δυο πλευρές, όπως εύστοχα σημειώνει ο Starrett, φαίνεται στην πράξη πως πάσχουν αμφότερες από έλλειψη κατανόησης και διάθεσης για την ουσιαστική αποδοχή του διαφορετικού Άλλου - με τις έννοιες και τις αρχές της δημοσιογραφικής ηθικής, της ελευθερίας της έκφρασης και της θρησκείας να γίνονται το φλεγόμενο και συνάμα κάρπιμο έδαφος για περαιτέρω αναζητήσεις στην παγκοσμιότητα αυτή της σύγχρονης δημόσιας σφαίρας (Starrett, 2006, σ.27, Eko & Berkowitz, 2009, σ.181).

Κλείνοντας, όπως αναφέρει ο Gregory Starrett: «Εκείνοι που δεν κατανοούν τον λόγο που οι Μουσουλμάνοι αντιδρούν άσχημα στις προσβολές του Προφήτη τους, ή τον λόγο για τον οποίο οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να βλάψουν τα ιερά, παραμένουν ακόμα στην ιδέα του απλησίαστου Άλλου. Όσοι από την άλλη, κατανοούν αυτές τις αντιδράσεις, είναι συχνά πολύ απασχολημένοι για να αφυπνίσουν τους άλλους για το δικό τους καλό», (Hussain, 2007, σ.114). Αυτή η παρατήρηση του Starrett, θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις.

*H Νικολένα Καλαϊτζάκη είναι Ιστορικός της Τέχνης, ΜΑ Δημοσιογράφος και μέλος της AICA Ελλάδος.

Πηγές:

An, J. & Kwak, H. & Mejova, Y. & Alonso S.D.Oger, S., Gomez F., Br. (2015). Are you Charlie or Ahmed? Cultural pluralism in Charlie Hebdo response on Twitter

Berkowitz, D. & Eko L. (2007). Blasphemy as sacred rite/right. The Mohammed cartoons affair and maintenance of journalistic ideology. Journalism Stydies, Vol. 8, No 5

Brahm L, G. & Modood, T. (2009). The Muhammad cartoons and multicultural democracies. Ethnicities, 9(3): 427-447

Eko, L. & Berkowitz, D. (2009). Le Monde, French secular republicanism and the Mohammed Cartoons, The International Communication Gazette, 71:181

Hussain, A.J. (2007). The media’s role in a clash of misconceptions: The case of Danish Muhammad cartoons. The Harvard Journal of Press/Politics, 12(4): 112-130

Giglietto, F. & Lee Y. (2015). To be or not to be Charlie: Twitter hashtags as a discourse and counter-discourse in the aftermath of the 2015 Charlie Hebdo shooting in France. Selected Papers of Internet Research 16: The 16th Annual Meeting of the Association of Internet Researchers, Phoenix, AZ, USA/ 21-24 October 2015

Greenberg, J. (2002). Framing and Temporality in Politics Cartoons: A Critical Analysis of Visual News Discourse. Canadian Review of Sociology & Anthropology 39 (2): 181–98

Lægaard, S. (2007) a. The Cartoon Controversy as a case of Mulicultural Recognition. Contemporary Politics, 13(2): 147–64

Lægaard, S. (2007) b. The Cartoon Controversy: Offence, Identity, Oppression?. Political Studies 55, 481-498.

Lindeklide, L., Mouritsen & Zappata-Barrero, R. (2009). The Muhammad cartoons controversy in comparative perspective. Ethnicities, 9(3): 291-313

Marthoz, J.P. (2013). Extremists Are Censoring the Story of Religion, CPj, Available:https://cpj.org/2013/02/attacks-on-the-press-journalism-and-religion.php

Miera, Fr. & Pala S.V., (2009). The construction of Islam as a public issue in western European countries through the prism of the Muhammad cartoons controversy. Ethnicities, Vol. 9(3):383-408

Oboler, A., (2015). ‘’After the Charlie Hebdo Attack: The Line Between Freedom of Expression and Hate Speech’’. ResearchGate

Plaisance, P.L., Skewes, E.A. & T. Hanitzsch. (2012). Ethical Orientations of Journalists Around the Globe: Implications from a Cross-National Survey. Communication Research 39(5), 641-661.

Starrett, G. (2006). Cartoon Violence and a Clash of Civilization. Anthropology News, 7 (3): 27

Ward, St. (2008). Global Journalism Ethics: Widening the Conceptual Base. Global Media Journal -- Canadian Edition 1(1): 137-149.

Ward, St. (2009). Journalism Ethics. In K. W. Jorgensen & T. Hanitzsch (Eds.), Handbook of Journalism Studies (pp. 295-309). Sage Publications.

Whitehouse, G. (2009). Why Diversity Is an Ethical Issue. In L. Wilkins & C. G. Christians (Eds.) The Handbook of Mass Media Ethics (pp. 101-114). London/New York: Routledge.

Wolska-Zogata, I. (2015). The Story of Charlie Hebdo: An Analysis of European and American Newspapers, Mediterranean Journal of Social Sciences, Vol., No 2S5

Στη στέγη των ανθρώπων | Zωή Κατζαγιαννάκη

Ονειρεύομαι τις ανθρώπινες ψυχές, το νου που ξεφεύγει, την αγάπη που πνίγει, τους ανθρώπους που μιλούν με τα μάτια…, με την ελπίδα κανείς ποτέ να μην τους διακόψει. 

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε έγραψα την παραπάνω σκέψη. Έστεκε άτακτα γραμμένη σε ένα απόκομμα χαρτιού μήπως και τη ξεχάσω. 

Και όντως δεν τη ξέχασα, γύρισα πίσω με το νου για να μπορέσω να συνδυάσω πρόσωπα, εικόνες και σκέψεις. Σίγουρα ήταν αυτό το καλοκαίρι. Αυτό το περίεργο καλοκαίρι και το πρώτο που δεν κατάφερα να ηρεμήσω με τον ήχο της θάλασσας, αν και βρίσκομαι σε νησί. 

Ένα νησί διαφορετικό από τα άλλα, με βροχές και ουρανό συννεφιασμένο παρά την έλευση του καλοκαιριού. Λονδίνο βλέπεις. Στο άκουσμα της πόλης και μόνο σου έρχεται η λέξη «βροχή» και επιβεβαιώνετε σχεδόν καθημερινά. 

Δεκαπενταύγουστος ήταν όταν βγήκα έξω με ζιβάγκο. Ποτέ δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα μα το δέχτηκα. 

Το δέχτηκα γιατί ακόμα και εδώ ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του και τότε τα περιποιημένα καταπράσινα πάρκα με κάθε λογής λουλούδια γεμίζουν με ανθρώπους όλων των ηλικιών. Παιδιά που παίζουν σε αχανείς εκτάσεις, παρέες της πρώτης νιότης με μπύρες και πίτσες και ζευγάρια μεγαλύτερης ηλικίας που κρατιούνται χέρι χέρι καθισμένοι στα παγκάκια. Δημιουργούν αλήθεια σκηνικό ταινίας στην προσπάθειά τους να απολαύσουν την εφήμερη αυτή φούσκα. 

Εγώ συνηθίζω να κάθομαι στην άκρη της λίμνης. Κοιτάω το νερό και απλά ηρεμώ, καθώς ταράζεται από τα πλατσουρίσματα που κάνουν τα πόδια και τα φτερά από τις πάπιες και τις χύνες. Η δύση του ηλίου είναι η αγαπημένη μου ώρα. Τα χείλια μου σκάνε το πιο ειλικρινές χαμόγελό τους, καθώς το βλέμμα μου χάνεται στις μοναδικές αποχρώσεις που παίρνει ο ουρανός. Το κόκκινο και το κίτρινο χρώμα χορεύει και αναμειγνύεται άψογα με το πορτοκαλί και το ξεχασμένο γαλάζιο. 

Μα η νύχτα έρχεται γρήγορα… Το φευγάτο μυαλό επανέρχεται και ταράζεται όταν συνειδητοποιεί για ποιον έγραψε την φράση που έψαχνε. 

Ήταν απόγευμα. Το λεωφορείο με λίγους ανθρώπους που μετράς στα δάχτυλα του χεριού. Το βλέμμα μου εντοπίζει έναν άνθρωπο, βαριά ντυμένο για την εποχή, να κάθεται στο απέναντι παράθυρο. Μαλλιά άστατα, μακριά, με ένα ξανθο-γκρίζο χρώμα. Αστραγάλους σαν τους καρπούς των χεριών μου που φοβάσαι ότι θα σπάσουν και μόνο στο κουβάλημα του σώματος του. Γρήγορα φεύγω από το περιτύλιγμα και δίνω χρόνο στο πρόσωπό του. Χαμογελάει και παρατηρεί και αυτός τους ανθρώπους, το δρόμο, την άδεια θέση δίπλα του. 

Τα μάτια του είχαν χρώμα απαλού γαλάζιου και το βλέμμα του μου θύμισε μια σελίδα λευκού χαρτιού·  Έτοιμη να μοιραστείς μαζί της ανάμεικτες ιστορίες που έχουν σβηστεί ή ξεχαστεί με τα χρόνια και ζητούν απεγνωσμένα να γεμίσουν μελάνι.

Αν και το λεωφορείο δεν είχε τη γνωστή πολυκοσμία  δεν αργεί να γίνει κάτι που θα ταράξει την ηρεμία του. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως σε όλες τις χώρες, σε όλα τα μέσα, είτε είναι άδεια είτε γεμάτα δυο άνθρωποι καταφέρνουν να «πιαστούν στα χέρια». Μιας και πρόκειται για καβγά της στιγμής οι υπόλοιποι κρυφογελάμε. Μαζί και εκείνος. 

Ο καβγάς σταμάτησε και ο άνθρωπος που με «μάγεψε» έπιασε αμέσως κουβέντα με τον κύριο που στεκόταν όρθιος μπροστά του. Ήταν ο γνωστός σχολιασμός που απαιτείται έπειτα από ένα τέτοιο συμβάν.  Είχε χιούμορ και μιλούσε αρκετά καθαρά. Σα να το περίμενα και ήθελα να συμμετάσχω μα τελικά κατέβηκε λίγες στάσεις μετά.

Δεν νομίζω να είχε να πάει κάπου συγκεκριμένα, ένιωσα πως απλά κουβαλούσε το σώμα του. Μάλλον το κρεβάτι του δεν βρισκόταν κάτω από κεραμίδια, και το μόνο που τον αγκάλιαζε το βράδυ ήταν ρούχα πεταμένα στην άκρη ενός μαγαζιού, με μόνη του παρέα έναν αφιερωμένο σκύλο. 

Αναρωτιόμουν πόσα όνειρα να είχε αυτός ο άνθρωπος; Πόσο γρήγορα σβήστηκαν και πότε; Έχει οικογένεια, φίλους, συγγενείς ή του αρκεί η λιγοστή ομιλία με περαστικούς; 

Σε κανέναν δεν αξίζει αυτή η κατάληξη, αυτό γνωρίζω. Κανείς δεν πρέπει να παρακαλά και να αποζητά φαγητό. Κανείς δεν πρέπει στη διάρκεια της νύχτας να μένει σε βρώμικο στρώμα που από τύχη το βρήκε. Κανείς δεν πρέπει να μένει χωρίς τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς που ονειρεύεται. 

Εκείνος ο άνθρωπος μου θύμισε πόσο εύκολα η ζωή μπορεί να πάρει άλλη τροπή από αυτή που πιστεύουμε. Μου θύμισε δεκάδες άλλους ανθρώπους που έχω δει να κοιμούνται στην άκρη του δρόμου, με μόνη τους σταθερά ένα ποτηράκι μπροστά τους με λίγα ψιλά. 

Σε εκείνους όμως τους ανθρώπους βλέπω τις ψυχές, εκεί ο νους μου φεύγει αλλά δε ξεχνά, εκεί η αγάπη που έχω με πνίγει, εκεί συνειδητοποιώ πως το βλέμμα που ονειρεύεται δεν ξεθωριάζει και εκεί πως τα μάτια που μιλούν ποτέ δε διακόπτονται… 

Πως να κρυφτείς απ'τα παιδιά; | Ανθή Θεοχάρη

Λοιπόν για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα.

Δεν υπάρχουν παιδιά άρρωστα,
δεν υπάρχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες,
δεν υπάρχουν παιδιά ενός κατώτερου θεού,
δεν υπάρχουν καν παιδιά που θέλουν να τα κοιτάξετε με κάποια περισσή συμπόνια,
όχι δεν υπάρχουν.

Ξέρετε τι υπάρχει;

Υπάρχει ένα πλήθος που φυτοζωεί παράλληλα αλλά και ανάμεσα σε παιδιά που γίνονται ενήλικες, που στην πλάτη τους κουβαλούν όλες μα όλες τις παχουλές αδιαφορίες και δυσφορίες του.

Αυτού του πλήθους που κουνάει το χέρι,
που δείχνει το χέρι,
που αγνοεί επιδεικτικά,
που βοηθάει τάχα μου δήθεν έτσι για την καλή πράξη της ημέρας.
ένα πλήθος κοιμισμένο με μια ασφυκτική άγνοια,
με μια έπαρση ναρκισσισμού,
με μια αλαζονεία αδιαφορίας.

Ψιθυρίζουν λέγοντας υπάρχουν και αυτά τα παιδιά, κρίμα,
λυπάμαι λένε και τρέχουν με την πλάτη γυρισμένη στην αλήθεια την δική τους αλλά και των παιδιών.

Χαμένοι σε μια κοιμισμένη, νυσταγμένη νωθρή καθημερινότητα.

Το μόνο που τους νοιάζει είναι να τους μοιάζουν αυτά τα παιδιά, αν όχι δεν τους αφορά, αν τύχει και τους αφορά αν δηλαδή τα γεννήσει βγάζουν μια οργή, μια θλίψη ένα σάπισμα στη φωνή και στην δράση.

Ένα στόμα ανοιχτό που από μέσα βγαίνει με ευκολία η λεηλασία.
μεταμφιεσμένη σε απελπισία.

Να μην ρωτάτε ρε καν ,
να μην κοιτάτε με αυτό το βλέμμα της λύπης
της ψευτιάς.

Τα βλέμματα αυτά αγγίζουν τις πληγές που εσείς τους γεννησατε.

Μην προσπαθήσετε να τις επουλωσετε με την χυδαία γλώσσα σας.

Η κοινωνία | Σοφία Σταθάκη

Ζω σε μία κοινωνία 

όπου η ψυχανάλυση 

είναι προτιμότερη 

από την επικοινωνία.

Όλοι προτιμούν το κοινωνικό τους προσωπείο 

κι άμα δεν το φοράς σε λένε τρελό ή καταθλιπτικό. 

Ίσως ανώριμο, ή ελαττωματικό

γενικά σε κρίνουν.

Αποφασίζουν τι είσαι και το διαδίδουν 

όσο μπορούν.

Εκείνοι ευτυχώς είναι υγιείς. Κατασταλαγμένοι

στρωμένα όνειρα και στόχους έχουν

μια Αθήνα να τους περιμένει

ίσως μία καριέρα στο εξωτερικό

μα πάνω απ' όλα είναι σοβαροί και μετρημένοι στριμωγμένοι άνετα στα φυσιολογικά πλαίσια του κοινωνικού καλουπιού...

Στους φίλους τους τι να πουν

τι να πουν με τους φίλους τους

φίλοι είναι η παρέα τους

λίγο κρασί, λίγο φαγητό και η φωτογραφία τους

τραβηγμένη, γυαλισμένη και ραμμένη 

από το καλό προφίλ, αλλιώς μπάζει

κι άμα μπάζουνε κι οι φίλοι τους, τους διώχνουν

κι αν δεν είναι σοβαροί και μετρημένοι σαν κι εκείνους τους κουράζουν.

Αχ βάζω τα νεύρα μου στις τσέπες μου

τη φούρια μου στην τσάντα μου

το ντέρτι στο ποτήρι μου

τις σκέψεις στο τασάκι μου

καπνίζω λαίμαργα, αμήχανα

παίρνω ταξί και φεύγω.

Θα προχωράω μέχρι να φτάσω

κι αν κουραστώ να νιώθω κουρασμένη 

θ' αποδράσω.

Θά' χω μαζί μου ένα αδέσποτο και καραμέλες φράουλα.

Εκείνο που πρέπει επιτέλους να ζήσει είναι η ίδια η ζωή | Έλλη Πράντζου

Όταν κάποιες καταστάσεις ή κάποιες έννοιες ξεφεύγουν από το αρχικό τους νόημα και μας εγκλωβίζουν καταλήγοντας όπλα φανατισμού, συντηρητισμού, καταπίεσης και διαχωρισμού/διχασμού τότε δημιουργείται τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα.

Όταν η οικογένεια από ζεστή αγκαλιά μετατρέπεται σε σκληροπυρηνικό σύμβολο μιας αυθαίρετης κι επιβεβλημένης "κανονικότητας" -πολλές φορές ακραία πατριαρχικής- που μειώνει όποιον δε θέλει να την ακολουθήσει, γίνεται πρόβλημα.

Όταν η θρησκεία από δικαίωμα πίστης του καθενός μετατρέπεται σε απολυταρχικό κράτος εν κράτει και γεμίζει μέσω τεράστιου μέρους της εκκλησίας και των θρησκόληπτων τις ψυχές με μισαλλοδοξία και δογματισμό, είναι πρόβλημα.

Όταν η πατρίδα κι η εθνικότητα από τόπος γέννησης κι απλό χαρακτηριστικό μετατρέπονται σε βάση για επηρμένες κορόνες ρατσισμού κι εθνικής υπερηφάνιας που στρέφεται ενάντια σε καθετί διαφορετικό προκειμένου, λέει, να διατηρηθεί αλώβητη η "καθαρότητα" των πατριωτών από βρόμικο αίμα ή ανώμαλους, είναι πρόβλημα.

Κι όχι απλώς πρόβλημα. Παθογένεια ενός ολόκληρου συστήματος.

Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, με αυτή τους τη μορφή, πρέπει να "πεθάνουν". Τονίζω, με αυτή τους τη μορφή. Γιατί κανείς μάλλον δε σκέφτηκε πως επιτρέποντας την επιβίωση όλης αυτής της κατάντιας πεθαίνουμε τελικά κάθε μέρα κι από λίγο οι άνθρωποι.

Μα όσο κι αν επιμένουμε να το ξεχνάμε πάνω απ'όλα είμαστε ακριβώς αυτό: άνθρωποι. Άνθρωποι με τα καλά μας, τα στραβά μας, τις διαφορετικότητές μας που στη μάζα μοιάζουν να χάνονται είτε λόγω φόβου είτε λόγω καταναγκαστικής προσαρμοστικότητας, με τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις μας, τις αδυναμίες μας και τις απίστευτες διαφορετικές δυνατότητές μας. Αν είναι να ζουν και να βασιλεύουν όλες εκείνες οι κατάντιες εννοιών -οι οποίες αυτούσιες δεν έχουν καν αυτά τα ηλίθια νοήματα που τους έχουν κάποιοι προσδώσει- και να πεθαίνουμε οι άνθρωποι από ασφυξία τότε μαντέψτε τι διαλέγω.

Δεν υπάρχει μόνο ένας θάνατος, βλέπεις. Θάνατος είναι κι η πάταξη της ατομικότητας, θάνατος είναι κι η έλλειψη σεβασμού στον διπλανό μας, θάνατος είναι ο φόβος, θάνατος είναι η αλλοτρίωση των ψυχών μας κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Ο καθένας επιλέγει τι θα ήθελε να επικρατήσει λοιπόν. Οι άνθρωποι ή τα δεσμά τους.

Μόνο αυτήν την οπτική θα μπορούσα να καταλάβω και στο πολυσυζητημένο πανό που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες χωρίς να σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω επίσης το γιατί προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και στους υποστηρικτές της συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης. Φυσικά κι ήταν παρεξηγήσιμος ο τρόπος έκφρασης, φυσικά κι από το ένα άκρο πάμε έτσι στο άλλο και δε θα έλεγα ότι μου αρέσει αυτό.

Παρ' όλα αυτά -και δυστυχώς- καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου σε απόγνωση να θέλει όντως να διαολοστείλει όλα εκείνα που τον καταπιέζουν -ακόμη κι εμένα την ίδια όταν γίνομαι εμπόδιο σε όσα θα μπορούσαν να με πάνε μπροστά. Σίγουρα δε θα το έκανα σημαία μου κι όχι από σεμνοτυφία αλλά γιατί ξέρω ότι από εκείνους που θέλω να πολεμήσω ή από όσους θα ήθελα να κερδίσω θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ρητορική μίσους και να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου ή να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. 

Ωστόσο ζητώ συγγνώμη που έστω και με άλλον τρόπο έκφρασης θα επέλεγα να ζήσουμε οι άνθρωποι κι όχι τα κατασκευασμένα από κάποιους εγκληματικά καλούπια μας.

Λίγα λόγια να εξηγούμαστε στα άλλα λόγια να αγαπιόμαστε | Έλλη Πράντζου

Οι άνθρωποι βρίσκονται στο κακό και φοβούνται το χειρότερο αδυνατώντας έτσι να δουν το καλύτερο. Δεν αναρωτιούνται, όμως, γιατί πιο πιθανό σενάριο είναι το χειρότερο που φοβούνται ώστε να το πολεμήσουν στοχεύοντας στην εξέλιξη κι όχι τη στάσιμη ανακύκλωση που οδήγησε στην εμφανή πιθανότητα του χειρότερου.

Κάπως έτσι μόνο με επαναστάσεις τρελών και τις ιδέες τους άλλαζε πάντα ο κόσμος κι όχι δυστυχώς από τις πλειοψηφίες που συνήθως χλεύαζαν αυτές τις ιδέες ώσπου να πάρουν μπρος κι οι ίδιες έχοντας πέσει ήδη στον γκρεμό. Ίσως γι' αυτό πολλά καλά δεν έχουν ανόθευτη διάρκεια. Γιατί η θεωρία από την πράξη απέχει όσο η πίστη των πολλών σε αυτή. Των πολλών που κατηγορούν τους "θεωρητικούς" μιας ιδεολογίας επειδή "χτενιζόμενοι" δε βγάζουν φίδια από τρύπες μόνοι τους για να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες ή ψάχνουν εντελώς άλλους τρόπους από το "τρεχάτε καιγόμαστε" που καθιστά κάθε περαιτέρω σκέψη πολυτέλεια.

Αν δε βρεις πού είναι η εστία, όμως, πώς θα σβήσεις μια για πάντα τη φωτιά; Όταν ο κόσμος γκρεμίζεται και κάποιοι φωνάζουν πως δεν ξεκινάς να χτίζεις κάτι νέο από την ταράτσα δεν είναι "μπιπ" που χτενίζονται αλλά μάλλον κάτι προσπαθούν να σου πουν κι εσύ φοβούμενος το χειρότερο δεν ερμηνεύεις όσα λεν απλώς τα ακούς και τους κολλάς ταμπέλες.

Αφού μεθαύριο παίζει να μη μείνει όρθιο ούτε το κεφάλι μας ώστε να έχουμε τρίχες να χτενίσουμε εμείς οι "επαναστάστες" ας επιλέξουμε, λοιπόν, ποιος θα μας το πάρει να μη μας λεν ότι μείναμε κι άπραγοι. Αφού μέχρι εκεί φτάνει η συμμετοχή μας στα κοινά εξάλλου ας τρέξουμε να εκμεταλλευτούμε τη "δύναμή" μας μη μας κατηγορήσουν ότι δε συμμετέχουμε κιόλας! Όντως κάποιοι είναι πιο ελαφροχέρηδες κι αποκεφαλίζουν ή κουρεύουν δικαιότερα, λίγο το 'χεις; Άσε που αν πετύχουμε όντως κανέναν από τους καλούς -γιατί προφανώς θα υπάρχουν κάποιοι- θα έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη βαυκαλιζόμενοι πως λύσαμε το πρόβλημα μια για πάντα.

Όχι, κύριοι. Αρνούμαστε. Αρνούμαστε το όλον. Όλο το σύστημα. Όλο το σύστημα, καταλαβαίνετε; Το βήμα στη διαφθορά και την ευκαιρία οι έμφυτες ανθρώπινες αδυναμίες να γίνουν ακόμη πιο έντονες και να χρησιμοποιηθούν σε βάρος άλλων απλώς και μόνο επειδή θα είναι "από πάνω".

Αρνούμαστε την εξουσία. Αρνούμαστε το σύστημα αυτό που έφερε στην επιφάνεια με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κι όσα εσείς οι ίδιοι παραδέχεστε ότι φοβάστε και τρέχετε να τα αντιμετωπίσετε μέσω του ίδιου ακριβώς συστήματος. Τη διαφθορά, την ανισότητα, την αναξιοκρατία, την απελπισία και την άγνοια που οδήγησαν σε εγκληματικές ψήφους στους φανερούς φασίστες.

Δε σας προβληματίζει τίποτε από όλα αυτά; Ακόμη κι εκείνοι που πολέμησαν κάποτε για το δικαίωμα ψήφου τολμώ να υποθέσω πως έστω πολλοί από αυτούς αν έβλεπαν σήμερα πώς έχουμε καταντήσει θα συνέχιζαν τον αγώνα τους για κάτι ακόμη καλύτερο, δε θα έμεναν στάσιμοι στα μέχρι τώρα επιτεύγματά τους. Όσοι δε θα είχαν επαναπαυθεί ήδη έστω.

Κι αν ακόμη ελπίζετε να είστε ο εχθρός εκ των έσω κάποια στιγμή καλό είναι να αντιμετωπίσετε το γεγονός πως αυτό ως τώρα δεν έχει πετύχει. Η παραδοχή μιας αποτυχίας δεν είναι κάτι κακό. Μας βοηθάει να πάμε παρακάτω.

Τέλος, πείτε μου ποιος δίκαιος στην εξουσία έμεινε όρθιος για πολύ κι αν έμεινε ο ίδιος πόσοι βρέθηκαν μετά από αυτόν να τον αντικαταστήσουν επάξια αδέκαστοι στην εξουσία, το τονίζω. Αφού είμαστε άνθρωποι κι όχι αγγελικά πλασμένοι ας δώσουμε σε κάποιους λίγους την ευκαιρία να διαφθαρούν και με βάση τα προνόμιά τους απέναντί μας να μας πατήσουν κάτω αντί να δοκιμάσουμε τι θα πει επί ίσοις όροις. Γιατί όχι, ε;

Ενδιαφέρον. Αλλά αν ελπίζετε σε κάτι τέτοιο, έναν δίκαιο εξουσιαστή με εξίσου δίκαιους διαδόχους (μιας κι εξουσία προσφέρει το υπάρχον σύστημα όπως εφαρμόζεται ας μην παίζουμε τις κουμπάρες), παρακαλώ τουλάχιστον μη λέτε εμάς ουτοπιστές. Αυτό μόνο. Κατά τα άλλα ο καθένας μας κάτι χτενίζει όσο κάποιος άλλος καίγεται, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει το απόλυτο αίσθημα δικαίου; άλλο βελτίωση στην οποία στοχεύουμε κι ελπίζουμε άλλο πανάκεια εξάλλου.
Και μια αφελής ερώτηση για το τέλος, έτσι για να ευθυμήσουμε λίγο. Εσείς που ωρύεστε για την αποχή πώς είστε τόσο σίγουροι ότι η πλειοψηφία όσων δεν πήγαν να ψηφίσουν θα ψήφιζε τελικά αν πήγαινε αυτό που εσείς θεωρείτε καλύτερο κι όχι κάτι από όσα φοβάστε; Αν ποτέ αφουγκραστούμε πρώτα τα γιατί πίσω από καθετί πριν φτάσουμε στα πώς ίσως βρούμε έναν κάποιο δρόμο διαφορετικό κάποτε.

Πέρι διαφήμισης της Lacta κι άλλων δαιμονίων | Έλλη Πράντζου

Με αφορμή κάποια σχόλια που πήρε το μάτι μου κάτω από τις σχετικές φωτογραφίες της πασίγνωστης πλέον διαφήμισης, μου βγήκε αυθόρμητα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου σχετικά. Κι όμως εν έτει 2019 είναι κατά την άποψή μου παρανοϊκό το να φτάνουμε σε σημείο να αναλύουμε τα στοιχειώδη. Ωστόσο να που πολλές φορές χρειάζεται η φωνή κάποιων να ακουστεί όσο οι φωνές κάποιων άλλων μήπως κάποτε μάθουμε να επιλέγουμε τον σεβασμό αντί για τη μισαλλοδοξία και τον φόβο. 

Πείτε μας, λοιπόν, κι άλλα ρε παιδιά για το τι είναι ομοφυλοφιλία τέλος πάντων, επιχειρηματολογείστε λιγάκι ακόμη οι "διαλακτικοί" του "ο καθένας στο κρεβάτι του κάνει ό,τι θέλει αλλά..."

1. Ευχαριστούμε που μας δίνετε και το ελεύθερο σε σχέση με τους πιο σκληροπυρηνικούς να κάνουμε έστω στο κρεβάτι μας ό,τι θέλουμε.

2. Εκτός ορίων κρεβατιού φυσικά οποιαδήποτε μορφή έκφρασης αγάπης προφανώς είναι κατακριτέα γιατί μας βλέπουν και παιδιά και πώς να εξηγήσεις στα παιδιά τι ακριβώς είναι κάτι το οποίο η φύση καταλαβαίνει αλλά εσύ το φοβάσαι και γι'αυτό το αποστρέφεσαι ταμπελοποιώντας το ως ανωμαλία; Όπως θα εξηγούσες καθετί που σου περάστηκε και το δέχτηκες άκριτα φαντάζομαι και κάπως έτσι έχεις κάνει τον κόσμο σκατά χωρίς να σκέφτεσαι καν ωστόσο πώς θα τον παραδώσεις αυτόν στα παιδιά σου.

3. Όλα σας τα επιχειρήματα περί φυσιολογικού κι αφύσικου που αμολάτε ωσάν άλλοι επιστήμονες με σωρεία ερευνών στο ενεργητικό σας επί του θέματος, πώς ακριβώς τα έχετε εδραιώσει; Ξημεροβραδιαζόμενοι πάνω από βιβλία και κάνοντας αντίστοιχα πολυετή πειράματα στα υπόγεια των σπιτιών σας; όχι γιατί αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει με τέτοια σιγουριά κρίνετε και κατακρίνετε κάτι το οποίο δεν έχετε τολμήσει καν να πλησιάσετε ούτε θεωρητικά.

4. Αυτά τα περί τεκνοποίησης που αποτελεί για κάποιους τον μοναδικό σκοπό του ανθρώπου παρακαλώ μην τα χρησιμοποιείτε ως αποδείξεις της ορθότητάς σας σε σχέση με τη φύση. Πάμε πάλι. Δεν τεκνοποιούν όλοι οι άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς δε θέλουν καν. Ενδείξεις ομοφυλόφιλης συμπεριφοράς παρατηρούνται και στο ζωικό βασίλειο. Και τέλος, όχι, δεν είναι μοναδικός σκοπός όλων μας το να κάνουμε παιδιά κι είναι προς τιμήν όσων συνειδητοποιημένων το παραδέχονται και το στηρίζουν. Και ναι είμαστε όλοι εξίσου φυσιολογικοί. Και ναι έχουμε όλοι εξίσου δικαίωμα στον έρωτα. Τώρα εκείνοι οι ασυνείδητοι που σπέρνουν παιδιά βάσει κοινωνικών επιβολών και τους καταστρέφουν έπειτα τη ζωή με ποιο δικαίωμα ονομάζονται πιο φυσιολογικοί από άλλους δε θα μάθει φαντάζομαι ποτέ κανείς. (Επιτρέψτε μου το "επιχείρημα" με τον Αδάμ και την Ευα να μην το σχολιάσω καν)

5. Η σεξουαλικότητα ενός ανθρώπου ΕΙΝΑΙ πολύ σημαντικό ζήτημα και ΔΕΝ αφορά μόνο το κρεβάτι του ή το με ποιον ή ποια κάνει σεξ. Όπου κι αν βρεθούμε κατά τη διάρκεια της ημέρας είτε στη δουλειά είτε στη σχολή είτε σε κάποια δραστηριότητα κοινωνικοποιούμαστε. Και κάποτε δημιουργούνται διαφόρων ειδών ανθρώπινες σχέσεις κι επαφές μέσω αυτής της κοινωνικοποίησης. Αν ένας άνθρωπος κρύβει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του ως κάτι που περιορίζεται μόνο στο κρεβάτι του θα καταλήξει στο περιθώριο ή θα καταφύγει στο ψέμα για να μην περιθωριοποιηθεί. Όλοι έχουν δικαίωμα να παρουσιάζουν τους συντρόφους τους, να μιλούν γι'αυτούς ή να φλερτάρουν ώστε αν θέλουν να βρουν αν δεν έχουν ήδη. Σεξουαλικότητα ίσον ΚΑΙ συναίσθημα. Διαφορετικά ας κρατήσουμε όλοι τους συντρόφους μας στα κρεβάτια μας και μόνο. Μη δω κανέναν από εσάς που πρεσβέυετε αυτό με το κρεβάτι να λέτε αύριο μεθαύριο σε κάποιον "από δω η κοπέλα μου/το αγόρι μου/ο άντρας μου/η γυναίκα μου". Θα φταίει να σας απαντήσει μετά ο άλλος "δε με νοιάζει ποιον πηδάς στο κρεβάτι σου";

6. Για όσους ενοχλούνται από δυο άντρες ή δυο γυναίκες που κρατιούνται χέρι χέρι στον δρόμο ή δίνουν ένα φιλί δημόσια αλλά δηλώνουν οκ με τον κόσμο ως έχει τότε λυπάμαι απλώς για το πόσο έχει μαυρίσει η ψυχή τους και δεν το έχουν καν αντιληφθεί. Θα τρόμαζαν αν το συνειδητοποιούσαν κι ίσως γι' αυτό να μη θέλουν κιόλας. Ωστόσο δε φταίμε όλοι οι υπόλοιποι να μαυρίζετε και τη δική μας.

7. Όποιος πει ότι τον ενοχλούν κι οι γκει και ο κοσμος ας αναρωτηθεί για ποιον διαμαρτύρεται πιο έντονα, ποιος όντως τον βλάπτει και ποιος τον έχει κάνει να πιστεύει ότι ο άλλος τον βλάπτει.

Αυτά και μη χειρότερα.

Υ.Γ.1 όταν μιλάτε με έναν ομοφυλόφιλο και προσπαθείτε να του μάθετε τι είναι και τι δεν είναι, πώς νιώθει και πώς γεννήθηκε αν δεν ήταν τραγικό θα ήταν πολύ αστείο.

Υ.Γ.2 Με χαρά διαπιστώνω ότι οι υπόλοιποι είστε περισσότεροι πια.

Καιρός να πέσουν οι μάσκες του κόσμου που φτιάξαμε | Έλλη Πράντζου

Σκεπτόμενη ότι όλα κάποτε καταλαγιάζουν και τους λόγους που μπορεί να επικρατεί αυτή η σαπίλα ενώ δεν είμαστε όλοι σάπιοι -ακόμη- προβληματίζομαι κι οργίζομαι κάθε μέρα και πιο πολύ. Από παιδί θυμάμαι τον πατέρα μου να με αποκαλεί "αντάρτη" κι αυτό όχι επειδή ήμουν ζωηρή, κάθε άλλο. Δεν μπόρεσα όμως ποτέ να δεχτώ την τυφλή υπακοή δίχως εξηγήσεις πειστικές σε εμένα -πάντα τον ρωτούσα "γιατί;" και ποτέ δε μου απάντησε "επειδή το λέω εγώ" ή "επειδή είμαι μεγάλος και ξέρω"- οπως δεν μπόρεσα να ανεχτώ ποτέ μου την αδικία.

Ο κόσμος μας απαρτίζεται από λογής λογής ανθρώπους. Άλλοι έτσι τα βρήκαν τα άσχημα και τα διαιωνίζουν χωρίς καν να μπουν στη διαδικασία μιας γόνιμης αμφισβήτησης. Άλλοι θέλουν να αντιδράσουν μα φοβούνται πλασματικές εξουσίες που χωρίς την ανοχή μας δε θα υπήρχαν καν. Άλλοι φωνάζουν και παλεύουν μα θεωρούνται συνήθως γραφικοί. Άλλοι νιώθουν χαμένοι και μόνοι. Άλλοι -από τους πιο επικίνδυνους- φορούν τη μάσκα της παιδείας και της καλλιέργειας κρύβοντας τα συμπλέγματά τους πίσω από μια στείρα μόρφωση που δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν κι η λίστα δεν έχει τέλος.

Αυτοί οι τελευταίοι, οι πιο ύπουλοι, βρίσκονται παντού γύρω μας όμως σπανίως τους αξιολογούμε αντικειμενικά. Το παίζουν, βλέπεις, φιλοσοφημένοι κι αν δεν τους ξέρεις από πρώτο χέρι μπορεί και να την πατήσεις. Αρνούνται να αντικρίσουν κι οι ίδιοι τον καθρέφτη τους μιας κι αν έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητά τους θα καταρρεύσουν. Όταν τυχαίνει να είναι κι ευκατάστατοι οικονομικά θεωρούν το "πιο υψηλό κοινωνικό τους status" δείγμα σίγουρης επιτυχίας. Κουνούν το δάχτυλο τους με "εκλεπτυσμένο" σαρκασμό απέναντι σε οτιδήποτε θεωρούν "παρακατιανό" και κατώτερο -προφανώς με βάση τα δικά τους standards. Χαρακτηρίζουν αβέρτα κοσμώντας με υποτιμητικά επίθετα όσα κατά βάθος φοβούνται ή ζηλεύουν. Και πάει λέγοντας. Κάποιοι από αυτούς είναι γονείς. Κι εκεί το πρόβλημα μεγεθύνεται λόγω είτε διαιώνισης της νοοτροπίας τους είτε λόγω του ότι βασανίζουν ψυχολογικά το παιδί τους αν εκείνο δεν την ασπάζεται.

Πώς να ελπίζεις, λοιπόν, σε έναν κόσμο μεγάλο κομμάτι του οποίου πλασάρει υποκριτικά την υπόστασή του ως κάτι ανώτερο αρνούμενο να παραδεχτεί πως ουσιαστικά είναι η άλλη όψη ενός νομίσματος που φοβάται ή απεχθάνεται (ακριβώς επειδή του μοιάζει); Την ίδια στιγμή μάλιστα που ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του καταπίνει το κουτόχορτο αυτής της ανωτερότητας αμάσητο.

Πώς να ελπίζεις, για παράδειγμα, σε έναν κόσμο όπου γονιός κατά τα άλλα μορφωμένος ο οποίος θεωρεί εαυτόν φιλοσοφημένο και δε διστάζει να το δείχνει τεχνηέντως όποτε τον παίρνει, εκτοξεύει στο ομοφυλόφιλο παιδί του φράσεις όπως: "ντρέπομαι που είσαι παιδί μου", "θα καταλήξεις να τρως από τα ψίχουλα που θα σου πετάνε άλλοι στο πάτωμα", "είσαι ανώμαλη", "με απογοήτευσες", "θα είσαι  μια ζωή στο περιθώριο", "δε με νοιάζει τι λένε οι ψυχολόγοι, στον ψυχολόγο και κατσαρίδα να του πεις ότι είσαι θα πει ναι για να μη σου πάει κόντρα", "σε παρέσυραν οι αλήτες οι φίλοι σου", "ο σκοπός του ανθρώπου είναι να κάνει παιδιά αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης", "για μένα έτσι όπως επέλεξες να ζεις είναι σαν να έχεις πεθάνει" και πολλές άλλες παρόμοιου ύφους;

Δε συνεχίζω γιατί όσο γράφω ταράζομαι τόσο που θα καταλήξω να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Παρέθεσα όμως τα λιγότερο εξευτελιστικά σχόλια ώστε να καταλάβουμε πως η σαπίλα για την οποία μιλάμε δεν είναι ελάττωμα μιας μικρής μερίδας ανθρώπων η έλλειψη παιδείας της οποίας κάνει μπαμ στα μάτια των πολλών. Έφερα τούτο το παράδειγμα ώστε να δούμε πως η χειρότερη και πιο δύσκολα καταπολεμήσιμη σαπίλα είναι εκείνη που φοράει τον φερετζέ της καλλιέργειας κι οι άλλοι πιστεύουν σε αυτόν τον φερετζέ λόγω εντυπωσιακής βιτρίνας και καλού μάρκετινγκ. 

Τους εν λόγω γονείς που προαναφέρθηκαν έχω την ατυχία να τους γνωρίζω κι έχουν πείσει όντως ορισμένους ανθρώπους πως είναι ευυπόληπτοι πολίτες του κόσμου τούτου, σκεπτόμενοι και πάνω απ' όλα -δεν ξεχνιόμαστε- καλλιεργημένοι.

Τους γνωρίζεις όμως κι εσύ. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που παρακολουθούν θέατρο συχνά θεωρώντας το δείγμα κουλτούρας και παιδείας αλλά έναν νέο ηθοποιό θα τον θεωρήσουν με περισσή ευκολία ρεμπεσκέ τεμπέλη. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ έχουν διαβάσει πολλά βιβλία προσπαθώντας να ξεφύγουν από όσα θεωρούν κατώτερα όταν έρχεται η στιγμή να δείξουν τι έχουν κερδίσει από αυτά το χάνουν πανηγυρικά μιας και δεν αρκεί μόνο να διαβάζεις πρέπει να είσαι σε θέση τόσο να αξιολογείς όσο και να αξιοποιείς.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που νιώθουν φιλότεχνοι μέχρι κάποιος από τον περίγυρό τους να δηλώσει επαγγελματικά καλλιτέχνης. Ώσπου να πετύχει στα μάτια τους (ξέρετε, να γίνει διάσημος και να βγάλει λεφτά) δεν είναι παρά ένα χαμένο κορμί ή/και αμόρφωτος. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ξεμπροστιάζουν αδυναμίες άλλων προκειμένου να μην πιάσει ο κόσμος στο στόμα του τις δικές τους. Είναι οι άνθρωποι που πρώτα απορρίπτουν κι εξευτελίζουν το ίδιο τους το παιδί ώσπου όταν εκείνο φτάσει επαγγελματικά στο σημείο που οι ίδιοι θεωρούν επιτυχία δε διστάζουν με χυδαίο θράσος να δηλώσουν ξαφνικά υπερήφανοι. Ωστόσο έχουν την απαίτηση εκείνο να μην απομακρύνεται από αυτούς κι όταν το κάνει φυσικά φταίει.

Με βάση την πρόσφατη επικαιρότητα, λοιπόν, καθώς παρατηρούσα τους πάντες να αναρωτιούνται τι φταίει και γιατί γίνονται τελικά όσα γίνονται, έχω να πω ότι και τέτοιοι άνθρωποι που δεν τους πιάνει, λέει, το μάτι σου μεγαλώνουν παιδιά αυριανούς πολίτες αυτής της κοινωνίας. Όσο άκυρη όμως κι αν φαίνεται με την πρώτη ματιά η παρατήρησή μου, δεν είναι. Κι έρχομαι να αναρωτηθώ κάτι ακόμη. Γιατί δεν τους πιάνει άραγε το μάτι σου; Με τι πρότυπα κανονικότητας έχουμε επιτρέψει στους εαυτούς μας να πορεύονται;

Κάπως έτσι καταλήγω πως τελικά μάλλον ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας. Ο εαυτός μας που πάντα κοιτάει ξένες καμπούρες, ο εαυτός μας που πείθεται από φανταχτερές επιφάνειες παραβλέποντας την ουσία, ο εαυτός μας που έχει ξεχάσει τι σημαίνει ενσυναίσθηση και ψυχοκοινωνική παιδεία θεωρώντας τάξη πραγμάτων το να τρέχουμε πανικόβλητοι σε έναν αγώνα δρόμου στείρας επιβίωσης, ο εαυτός μας που όταν κάποια ασχήμια λαμβάνει χώρα δίπλα του κάνει τα στραβά μάτια για να μην μπλέξει, ο εαυτός μας που υποκύπτει σε συναισθηματικούς κι άλλους εκβιασμούς αντί να θέσει άμεσα κι αποφασιστικά αντιμέτωπους με τις πράξεις τους όσους τον εξευτελίζουν, ο εαυτός μας που έχει ονομάσει σπουδαία τα ανούσια κι έχει ευτελίσει τα σημαντικά, ο εαυτός μας που δίνει αξία με άκυρα κριτήρια, ο εαυτός μας που σκύβει το κεφάλι, ο εαυτός μας που φοβάται κι έτσι γίνεται χειρότερος από τον φόβο του, ο εαυτός μας που επιτρέπει και δέχεται άκριτα τα πάντα, ο εαυτός μας που ως εργαζόμενος υπακούει κι ως "παιδί" κάποιου υποκύπτει, ο εαυτός μας που αντί να ενώνει χωρίζει ή μαζοποιεί.

Όχι, δεν είναι λογικό γονείς να φέρονται έτσι στο παιδί τους επειδή σοκάρονται με τη διαφορετικότητά του! Είναι έγκλημα το να περνιέται κάτι τέτοιο ως αλήθεια. Όσο το χάσμα των γενεών αντιμετωπίζεται ως δικαιολογία κι όχι ως αιτία όλα τα στραβά που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνουν ανακυκλώνονται χωρίς σταματημό. Πρέπει να καταλάβουμε πως η εκάστοτε συμπεριφορά είναι στον άνθρωπο κι όχι στην ιδιότητα και πως ένας γονιός που αγαπά το παιδί του δε βάζει πάνω από αυτό ούτε το σοκ ούτε τον εγωισμό του εκτός αν έτσι είναι ως άνθρωπος.

Όχι δεν είναι λογικό το παιδί σε μια τέτοια περίπτωση να εθελοτυφλεί από αγάπη υποτιμώντας τόσο τον ίδιο του τον εαυτό όσο και όλους εκείνους εκεί έξω που παλεύουν για τα αυτονόητα.

Όχι δεν είναι λογικό ούτε έχει πλάκα ένας άντρας να λέει ανόητα αστειάκια για γυναίκες όπως αντίστοιχα δεν είναι λογικό να κάνει το ίδιο μια γυναίκα για τους άντρες διαιωνίζοντας παρωχημένα κοινωνικά κατασκευασμένα στερεότυπα. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως τα πιο βαθιά ριζωμένα πιστεύω μιας κοινωνίας είναι εκείνα που περάστηκαν στα μέλη της με τον πιο υποχθόνιο και φαινομενικά αθώο τρόπο.

Όχι δεν είναι λογικό να κρίνεις κάποιον από το ντύσιμό του βγάζοντας συμπέρασμα για το τι θέλει ή τι άνθρωπος είναι γενικά δίχως να τον ξέρεις καν και χωρίς να ακούς τη φωνή του. Όσο "προκλητικά" κι αν ντυθώ για τα γούστα σου το όχι μου παραμένει ΟΧΙ.

Όχι δεν είναι λογικό νεαρές κοπέλες να κρύβονται πίσω από το και καλά ακαταλόγιστο της μικρής ηλικία τους ξεστομίζοντας υποτιμητικά σχόλια για το ίδιο τους το φύλο ούτε είναι λογικό μπαμπάδες να μεγαλώνουν πριγκίπισσες και μανάδες να μεγαλώνουν πασάδες.

Όχι δεν είναι λογικό η ψυχική χυδαιότητα να ονομάζεται σάτιρα απενοχοποιώντας κάθε πρόστυχο διαχωρισμό μεταξύ των ανθρώπων κάτω από τη μάσκα του "απλού καθημερινού χιούμορ".

Όχι δεν είναι λογικό να θεωρούμε διασκέδαση τον ευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης δικαιολογώντας τους εαυτούς μας λόγω της ανυπόφορης καθημερινότητάς μας. Αν δε μας αρέσει η καθημερινότητά μας κοιτάμε πώς να την αλλάξουμε κι όχι πώς να αποβλακωθούμε για να μην τη νιώθουμε.

Όχι δεν είναι λογική η ύπαρξη των σεξιστών, των ρατσιστών, των απαίδευτων (δεν αναφέρομαι στην πανεπιστημιακή μόρφωση προφανώς) που με σκήπτρο την απαιδευσιά τους βασιλεύουν βασιζόμενοι σε άλλα "προνόμια" που κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει.

Όχι δεν είναι λογικό που νιώθουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Το ότι μια κατάσταση υφίσταται δε σημαίνει πως είναι λογική. Δεν είμαστε ουτοπιστές όσοι φωνάζουμε για τα αυτονόητα. Είμαστε εξοργισμένοι με έναν εξευτελισμένο ρεαλισμό που βλέπουμε ωστόσο πολύ καλά καθημερινά γύρω μας. Δε θέλουμε άλλο κύριοι. Σιχαθήκαμε. Φτάνει. Και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα μας βρίσκετε απέναντί σας. Θα κάνουμε τα πάντα προκειμένου μέσα από εμάς να έρχεστε συνεχώς αντιμέτωποι με ό,τι σας πονάει πιο πολύ. Με τον εαυτό σας.

Θα μου πεις, ποια είσαι τώρα εσύ για να το παίζεις θιγμένη λες κι είσαι η καλύτερη του κόσμου όλου. Ζητώ συγγνώμη που δεν είμαι παρά μόνο ο ομολογουμένως ατελής εαυτός μου. Δε θα χρησιμοποιήσω όμως ποτέ τα ελαττώματά μου ως καταφύγιο για να γίνω απαθής απέναντι στα εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα γύρω μου. Διότι άλλο ατελής άνθρωπος -ποιος είναι τέλειος εξάλλου- άλλο απαθής κι επιλεκτικά αδαής άνθρωπος. Όσο ακόμη έχω φωνή θα φωνάζω. Ακόμη κι αν αυτό είναι για να ζητήσω συγγνώμη τις στιγμές που φταίω εγώ.

Φωτογραφία: Έλλη Πράντζου

Ιωάννα Μπέλλα: Άλλη μία περίπτωση κοριτσιού που θέλει να γίνει διάσημο | Κάλλια Βαβουλιώτη

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Για την δεσποινίς Ιωάννα Μπέλλα δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις. Είναι εστεμμένη Σταρ Ελλάς 2018, πρώην παίκτρια στο Greece Next Top Model και αυτοαποκαλείται μονδέλο, ενώ όπως ενημερωθήκαμε από την χθεσινοβραδινή εκπομπή του κ. Αρναούτογλου ο μπαμπάς της έχει τα σφαγεία Βέροιας. Σε μια εβδομάδα σάλου, εξαιτίας του Διονύση Σαββόπουλου με την καλλίγραμμη χορεύτρια που όλοι μένουν έκπληκτοι αναφωνόντας "Μα είναι δυνατόν ο Νίονιος τέτοια πράγματα; Τι διάολο ξεκούτιανε;" και παράλληλα με έναν πανελλήνιο θρήνο για ένα αδικοχαμένο κορίτσι στη Λίνδο της Ρόδου, η δεσποινίς Μπέλλα έρχεται να αποτελέσει το κερασάκι στην τούρτα.

Η αλήθεια είναι πως μέχρι πρότινος δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη της εν λόγω κοπέλας, καθότι η τηλεόραση του σπιτιού μου χρησιμεύει πολύ καλά για κρεμάστρα ρούχων, μιας και δεν ανοίγει (σχεδόν) ποτέ. Όποτε όμως έχω φίλους στο σπίτι, κάνουμε μία εξαίρεση και επιτρέπουμε την ύπαρξη παρέας βαβούρας από κάποιο τυχαίο κανάλι.

Χθες λοιπόν, η καλλονή παραχώρησε μια συνέντευξη όπου μεταξύ άλλων είπε ότι θέλει να κάνει μια εκπομπή ανάλογη με του Αρναούτογλου, ότι θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική στο Λος Άντζελες, ότι θέλει να ζήσει στην Αμερική αλλά να γυρίσει μετά από δέκα χρόνια στην Ελλάδα, ότι έχει κάνει πλαστικές και ότι το λέει ανοιχτά. Ωραία μέχρι εδώ, σίγουρα δε μπορείς να κρίνεις κάποιον που μιλάει πολύ, αν δεν βλάπτει κάποιον παραπέρα, ακόμα και αν είναι χαωμένος.

Συνέχισε όμως με ατάκες-διαμάντια χαρακτηριστικά «Και ποια γυναίκα δεν έχει φάει χαστούκι από το σύντροφό της; Όποια λέει ότι δεν έχει φάει ή δεν έχει κάνει πλαστικές λέει ψέματα.» ενώ κατά το παρελθόν είχε αναφέρει και πάλι «Στη ζωή μας ελκύουμε αυτό που στην πραγματικότητα επιζητούμε. Δεν έχω πέσει ποτέ θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης γιατί δεν το έχω προκαλέσει. Ο χώρος του μόντελινγκ έχει και φωτεινές και σκοτεινές πλευρές, εγώ επιλέγω τη φωτεινή πλευρά».

Από τα λεγόμενά της καταλαβαίνει κανείς πως το εν λόγω κορίτσι, που πριν λίγο καιρό οι κριτές του GNTM ξεφτίλιζαν χαλαρά για λίγη τηλεθέαση, θεωρεί κανονικότητα την βία εντός μιας σχέσης. Δυστυχώς κάτι τέτοιο μόνο έναν δυστυχισμένο άνθρωπο με μεγάλη έλλειψη παιδείας μπορεί να δείχνει και παράλληλα ένα βαθιά άρρωστο μυαλό που πάσχει από υπέρμετρο μισογυνισμό και σεξισμό προς το ίδιο του το φύλο, αναπαράγοντας εμμέσως πλην σαφώς την φιλοσοφία ότι για τον βιασμό της, η γυναίκα φταίει. Το να έχεις μία άποψη, ακόμα και λάθος όσο είσαι ανώνυμος ίσως να βλάπτει μόνο εσένα. Όταν όμως είσαι ένα δημόσιο πρόσωπο, το οποίο ενδεχομένως αποτελεί πρότυπο για κοριτσάκια στην ηλικία των δεκάξι είναι πρόβλημα για την κοινωνία. Έχεις κάθε φορά την ευθύνη της δημοσιότητας που σου δίνεται.

Στα ζωντανά τηλεοπτικά προγράμματα, δε μπορείς να ελέγξεις τι θα ακούσεις από τον συνεντευξιαζόμενό σου, αλλά μπορείς να ελέγξεις σε ποιον θα δώσεις φωνή . Κάποιοι άνθρωποι είναι πασιφανές πως δε μπορούν να σταθούν. Το πόσο χαμένη βέβαια στην ανασφάλεια της και στην ψεύτικη ομορφιά της είναι η Ιωάννα Μπέλλα, φαίνεται και στη φυσικότητα που αντιμετωπίζει την πλαστική χειρουργική. Μάλλον κανείς δεν της μίλησε για τη Μπριζιτ Μπαρντό που δεν πείραξε ποτέ τίποτα πάνω της , αποτέλεσε ίσως το μεγαλύτερο sex symbol του αιώνα και πλέον γερνάει κανονικότατα με ρυτίδες γιατί αυτή είναι η ροή των πραγμάτων.

Πάντως όπως και να έχει δεν πρόκειται για κάτι ξεχωριστό, αλλά για μία ακόμα περίπτωση ανασφαλούς κοριτσιού που δίνει και την ψυχή του στον διάβολο για λίγη δημοσιότητα. Φαίνεται και στο πόσο χαωμένα απαντούσε τις ερωτήσεις, φαίνεται και σ'αυτή την ανασφάλεια του να τα πει σωστά και να γίνει αρεστή . Άλλη μία κλασσική περίπτωση, απαίδευτου κοριτσιού που θέλει να γίνει με κάθε κόστος και που πιθανώς θα πει πολλά ακόμα σεξιστικά "μαργαριτάρια".

Τι να το κάνει κανείς να βλέπει ένα φιλόδοξο κορίτσι που από τη μία κανονικοποιεί τη βία και από την άλλη θέλει να αποτελέσει ένα κοριτσίστικό πρότυπο;

Ιωάννα Μπέλλα, εύχομαι πραγματικά να είχες γλιτώσει το χαστούκι που ανέφερες ότι εισέπραξες από κάποιον σύντροφό σου και ακόμα εύχομαι να μην βιώσεις ποτέ έναν βιασμό.
Δυστυχώς προς το παρόν είσαι το αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα του "απ'έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα".

Μία απλή τηλεθεάτρια, που κάποτε έφαγε χαστούκι και έστειλε τον υπαίτιο στο διάολο.

Ο Δήμος Ωραιοκάστρου τιμά το σύλλογο εθελοντών "Συνυπάρχω"

Γράφει η Ειρήνη Μαυροσκούφη

Τα λόγια της προέδρου του συλλόγου «Συνυπάρχω» Ελισάβετ Κουζιώρτη :  

» Από τη στιγμή που λάβαμε την πρόσκληση στη σημερινή εκδήλωση, μου κόλλησαν στο μυαλό τρεις γραμμές της Μαρίας της Στύλου. «Σήμερα, που μαγκώνει η καρδιά με τα βάρη που σηκώνουμε όλοι μας, η ουσία δεν βρίσκεται ούτε στα μπράβο, ούτε στα εγκώμια και τα μετάλλια. Η ουσία βρίσκεται στο μοίρασμα. Έτσι γίνεται ελαφρύτερος ο αναστεναγμός.» Ας εκμεταλλευτούμε το σημερινό όμορφο διάλειμμα να συναναστραφούμε μεταξύ μας και από αύριο πάλι να κάνουμε το μοίρασμα πράξη, να συνεχίζουμε και να προσκαλούμε κι άλλες γυναίκες της προσφοράς μαζί μας. Με την ευχή, κάποια στιγμή, το μοίρασμα να γίνει τόσο μεγάλο που κάθε αναστεναγμός να βρίσκει ανακούφιση. Και να μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες της προσφοράς μεγαλώνουν ανθρώπους της αλληλεγγύης και αυτό από μόνο του είναι μια τεράστια αξία!

Μπορείτε να επικοινωήσετε μαζί τους  :

FB Συνυπάρχω 

https://www.facebook.com/SYNYPARXW/

FB Κοινωνικήαποθήκη   

https://www.facebook.com/groups/966543596798217/about/

Ευχή του ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ είναι  να καταρρίψουμε όλα τα δεν που μας κρατάνε πίσω και να κάνουμε την αλήθεια μας πιο όμορφη !!

«ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ» σύλλογος εθελοντών Ωραιοκάστρου και φιλων ξενώνα «Το Σπίτι της Άρσις».

Δεν ξοδεύεται η αγάπη! ( το σλόγκαν μας)

Ο σύλλογος εθελοντών ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ στηρίζει εδώ και 9 χρόνια παιδιά που έχουν ανάγκη είτε ζουν στο οικογενειακό τους περιβάλλον, είτε φιλοξενούνται σε ξενώνες.

3 είναι οι βασικοί άξονες δράσης του.

1. Η σταθερή υποστήριξη στο «Σπίτι της Αρσις». Ξενώνα φιλοξενίας κακοποιημένων, εγκαταλελειμμένων ανηλίκων, παιδιών σε κίνδυνο.

2. Η σταθερή στήριξη οικογενειών που βρίσκονται σε οικονομική ανάγκη και ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν και σοβαρό θέμα υγείας

3. Η λειτουργία Κοινωνικής αποθήκης. Η κοινωνική αποθήκη συλλέγει προσφορές σε τρόφιμα, ρουχα, έπιπλα και εξοπλισμό και διανέμει σε όσους αιτούνται στήριξη.

Μέχρι σήμερα περισσότερα από 300 παιδιά έχουν δεχθεί την προσφορά και τη βοήθεια των εθελοντών του ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ.

Οι εθελοντές του ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ δώσαμε στον εαυτό μας μία υπόσχεση:

«Όταν μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον συνάνθρωπο,

ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ.»

ΜΠΟΡΕΙΣ και ΕΣΥ να απλώσεις το χέρι, ΜΠΟΡΕΙΣ και ΕΣΥ να δώσεις δύναμη από τη δύναμή σου!

ΕΛΑ!!!

Το όραμά μας!

Στον αγώνα της ζωής, όλοι κάποια στιγμή πέφτουν, γονατίζουν, κλονίζονται. Και τότε έχει αξία να βρεθεί ένα χέρι να τους απλωθεί για να συνεχίσουν. Δύναμη δεν είναι άλλωστε, να μην πέσεις ποτέ. Δύναμη είναι να ξαναπατήσεις στα πόδια σου και να βρεις το θάρρος να συνεχίσεις με το κεφάλι ψηλά.

Ο ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ προσπαθεί να είναι εκεί τις στιγμές που συνάνθρωποί μας χρειάζονται ένα χέρι βοήθειας, ένα χαμόγελο. Με σεβασμό και διακριτικότητα παραμένει κοντά τους μέχρι να ξαναπατήσουν στα πόδια τους. Με την προσδοκία να γίνουν και αυτοί στο μέλλον ένα χέρι βοήθειας για όποιον βρεθεί στη θέση τους.

Με την ελπίδα να φτάσουμε όλοι στο τέρμα… χέρι – χέρι!

Επειδή… η αγάπη και το νοιάξιμο έχουν προστιθέμενη αξία.Επειδή το καλό δημιουργεί μια ατέρμονη αλυσίδα και έχει τη δύναμη να γεννάει καλό και πολλές φορές να γυρνάει στον δότη.

Η ομάδα εθελοντών του συλλόγου : Κατερίνα Μπουργάνη, Χρυσάνθη Φαμιλωνίδου, Μαρία Θεοδωρίδου, Φαίη Ζαφειροπούλου, Εύη Σαββοπούλου, Βίκυ Μπακόλα, Σοφία Γκαβέζου, Σοφία Καρακασίδου, Σεβαστή Μαρκίδου . Ζωή Κιοσέ, Ιωάννα Κλιμσχοβα, Εύα Δάμου, Κατερίνα Γκαλίνα, Ζωή Παπαδοπούλου, Σοφία Πετροπούλου, Λίτσα Μπίσκα. Μάκης Ναϊσίδης, Νίκος Κελεσίδης,Ιφιγένεια Καλογεράκου , Γιώργο Εμμανουηλίδη και Ελισάβετ Κουζιώρτη.

Με μεγάλη μας χαρά από τον Απρίλιο του 2016 έχουμε επίτιμο μέλος του συλλόγου μας την αγαπημένη μας Αλκυόνη Παπαδάκη

Μια ΜΕΓΑΛΗ οικογένεια…