Η ευεργετική επίδραση της λύπης | Μαρία Βασιλάκη

Tα δάκρυά μου μοιάζουν με μικρά διαμάντια. 

Στολίζουν τις κόγχες των ματιών μου και κυλούν απαλά στο πρόσωπό μου για να καταλήξουν να χαθούν για πάντα και να γίνουν ένα με την ύλη.

Είναι πολύτιμα τα δάκρυα πιστέψτε με. 

Αποτελούν την τρανή απόδειξη πως ζεις,πως αισθάνεσαι, πως βράζει ο συναισθηματικός σου κόσμος και ότι βρήκες ένα αποκούμπι στα δάκρυα. Τα χρησιμοποίησες ως σανίδες σωτηρίας, κάτι για να πιαστείς μιας και όλα κατέρρεαν για σένα. 

Και σε βοήθησαν. 

Να ηρεμήσεις,να ξεσπάσεις και εν τέλει να λυτρωθείς. 

Ας απενοχοποιήσουμε λοιπόν τη λύπη,την απογοήτευση, το κλάμα. Είναι όλα μέρος αυτής της καταραμένης ζωής. Είναι ιερή πράξη. Μη φοβάσαι να λυγίσεις ή να φανείς αδύναμος. Γιατί στην τελική ποιος δεν είναι; 

Όλοι παλεύουμε με τους καλά κρυμμένους δαίμονές μας.

Έχεις ζήσει ποτέ κάποια στιγμή αμοιβαίων δακρύων; 

Aμοιβαίας και συνειδητής επιλογής να μοιραστείς τη θλίψη σου, τον σπαραγμό σου με κάποιον άλλον; 

Ε λοιπόν είναι απ'τις στιγμές που σε κάνουν πιο πλούσιο, πιο γεμάτο. Eίναι η πιο ανθρώπινη και δημοκρατική στιγμή που μπορείς να βιώσεις, αλήθεια. Οι κυνικοί θα με χαρακτηρίσουν υπερευαίσθητη και ρομαντική. Αλλά για μένα, το ξεγύμνωμα της ψυχής είναι κάτι δυνατό, ανώτερο από εμάς τους ίδιους. Δεν λέω πως είναι ευχάριστο, παρόλα αυτά, ενθυμούμενη αυτές τις στιγμές συνειδητοποιώ πως με τους δικούς σου ανθρώπους δεν σε δένουν μόνο οι χαρούμενες στιγμές αλλά και η πτώση. Με τους δικούς σου ανθρώπος είσαι ο εαυτός σου χωρίς να προσποιείσαι χαρά και ευτυχία. Οι δικοί σου άνθρωποι δε θα σε κριτικάρουν θα σε καταλάβουν και θα κλάψουν μαζί σου. 

Ο πόνος που μοιράζεστε σας ενώνει κι άλλο. Και αν μη τι άλλο, όντας έκδηλα λυπημένος είσαι και αληθινός. Και η αλήθεια είναι απ'τις πιο υποεκτιμημένες αξίες σήμερα. Πολλοί τη θάβουν μέσα σε πολύτιμα κουτιά,άλλοι την καταχωνιάζουν όπου βρουν αρκεί να μην την φανερώσουν. Αν κοιτάξεις προσεκτικά μέσα στα μάτια των ανθρώπων θα τη δεις. Πάντα κατοικεί εκεί στις κόρες των ματιών τους. 

Το να δείχνεις ξεκάθαρα μια αδυναμία σου στον άλλον είναι δύναμη.

Είναι ελευθερία και είναι αυτοπεποίθηση. 

Είσαι καλά με κάθε κομμάτι σου και εκφράζεσαι όπως ακριβώς θα έκανες και μόνος σου. Και στην τελική υπάρχουν καταστάσεις σκληρές και δύσκολες στη ζωή μας δεν είναι δυνατόν να παραμένουμε πάντα ψύχραιμοι και "βράχοι". Καταστάσεις που πολλές φορές μας ξεπερνάνε και είναι ανθρώπινο να νιώσεις κι εσύ ευάλωτος. Γιατί παραήσουν δυνατός για αρκετό διάστημα. Και ήρθε η ώρα σου να "γδυθείς". Συναισθηματικά και ψυχικά. 

Γι'αυτό μου αρέσουν τα δάκρυα. Γιατί τη χαρά πολλοί μπορούν να την προσποιηθούν. Η θλίψη όμως, πετά κάθε προσωπείο και είναι αυτή που θα κοιτάξεις κατάματα. Δεν είναι αδυναμία μα δύναμη αν την εκμεταλλευτείς σωστά. Αν μετά από το πέσιμο σηκωθείς και αναγεννηθείς. Αν γίνεις πιο δυνατός και διοχετεύσεις όλη σου την λύπη όλο σου το είναι σε κάτι δημιουργικό. Η τραγωδία εξελίσσεται πολλές φορές σε θαύμα. 

Μέσα απ'τον πόνο γεννάται μαγεία, δημιουργείται κάτι απ'το μηδέν.Κι αυτό είναι τα πάντα.

Υ.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους κατά καιρούς με έχουν ρίξει, έχουν απορροφήσει την ενέργειά μου και με οδήγησαν στον πάτο.Τους ευχαριστώ γιατί χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Θα ήμουν ανίκανη να αναγεννηθώ και να εκτιμήσω τον εαυτό μου.  Γι'αυτό αφήστε την αυτολύπηση και δείτε καθετί που σας δίνεται στη ζωή-θετικό ή δυσάρεστο- σαν ευκαιρία. Σαν το μέσο που θα σας κάνει καλύτερους!

Στιγμές - της Μπαντιέρα Ρόσσα

Όλες οι συναντήσεις είναι διαφορετικές. Όλες αξίζουν να συμβούν. Συμβαίνουν τα πραγματικά και εμείς μένουμε να ονειρευόμαστε , να φανταζόμαστε όσα μένουν να κρύβονται. Ίσως όμως και το όνειρο, η φαντασία να μας κρατούν ζωντανούς. Οι μνήμες και οι φωνές. Η Λήθη είναι αλήτισσα δεν μας κάθεται για ένα βράδυ. Εύκολα. Πάντα θύμησις. Ασταμάτητη σκέψη. Η σκέψη η δική σου. Σκέψη λέω και χτυπάει το τηλέφωνο.

  Με ρωτάς "τι κάνεις". Δεν κάνω είμαι. Είμαι αφηρημένες έννοιες. Είμαι ποίηση, είμαι ζωγραφική, είμαι μουσική. Είμαι Αμηχανία. Η αμηχανία της επικοινωνίας. Eίμαι ένα αισθησιακό τραγούδι Σειρήνας που σιγοψιθυρίζεις όλη την μέρα. Είμαι Κίρκη. Είσαι το θύμα μου. Λένε πως τα θύματα, κάποτε όταν οι ουρανοί δεν είναι μπλέ βαθύ και γίνουν κόκκινοι, θα γίνουν θύτες να πάρουν την εκδίκησή τους. Όχι χαιρέκακα, αλλά γιατί τους αξίζει να ζήσουν. Ποιος ασκεί την εξουσία και σε ποιον αρέσει να είναι εξουσιαστής και ποιος εξουσιαζόμενος; Είμαστε όλοι θύματα μιας Τέχνης που μαθαίνεται μόνο με τόλμη και χυμούς. Είμαστε δύο εγκέφαλοι που βράζουν μαζί και αποβάλλουν χυμούς.Είμαστε ένας  χορός σε μία κουβανέζικη pub. Πάμε για μια μπύρα, είπες . Δεν θα βάλω εισαγωγικά, εισαγωγικά φορούν οι δήθεν φράσεις. Κάτσε σου είπα μωρέ, καλά τα λέμε. Όλα φωνή και αναπνοές. 

Η φωνή σου γίνεται ο γητευτής μου. Είμαι ένα απείθαρχο ον στο οποίο πρέπει να επιβληθείς, να  κυριεύσεις. Είμαι ένας αχόρταγος για μυαλά δαίμονας που η πείνα του για πνεύμα και ουσία δεν σταματάει ποτέ. Με νιώθεις. Η φωνή σου κάνει το σώμα να μουδιάζει από τα δαχτυλάκια τον ποδιών μέχρι τα μαλλιά. Ένα ρίγος σαν ηλεκτρισμός με διαπερνά. Είσαι ένας βρυκόλακας λες. Είσαι και κόλακας πανάθεμά σε. Θέλεις να κόψεις ένα κομμάτι από το δέρμα μου, με τα δόντια σου,για να το θυμάσαι. Την υφή, την μυρωδιά, την γεύση. Θέλεις να βυθίσεις την γλώσσα σου στα πόδια μου και να αγγίξεις κάθε καμπύλη του κορμιού μου. Θέλεις να σου αντισταθώ.Θέλεις να δεις ένα βλέμμα ηδονής και οδύνης στα μάτια μου , όσο βρίσκεσαι από πάνω μου.Θα ήθελες να βάλεις το δάχτυλό σου στο στόμα μου.Θα σου γρατζουνούσα την πλάτη, με τα νύχια μου μέχρι να βγεί αίμα, για να έχω και γω κάτι δικό σου. Το φιλί θα ήταν υγρό και με διάρκεια,να σε καίει. Να παίρνει κάθε φορτίο και κάθε θλίψη που έχεις μέσα σου.Θα μου έδινες ένα χαστούκι. Θα σε φιλούσα με περισσότερο πάθος να φυλακίσουμε την στιγμή.Στιγμές που θα γίνονταν ταχυπαλμία και θα τις σκεφτόμαστε με κομμένη την ανάσα ίσως κάποια πρωινά κοιτώντας την πόλη να ξημερώνει και αυτός ο μικρόκοσμος να μπαίνει πάλι σε πρόγραμμα. Ίσως , με ένα τσιγάρο στο χέρι. Ίσως με μια κούπα καφέ και τα μάτια νυσταγμένα. Ίσως με την φωνή αισθησιακά βραχνή. Πάντα ίσως και πάντα νομίζω.

Χορτάσαμε και οι δύο το τέρας της μοναξιάς μας σήμερα. Και η φωνή του εγωισμού έπαψε για λίγο να γκρινιάζει.

Ευτυχώς προλάβαμε ,να εξουσιάσουμε εμείς τον χρόνο για λίγο.
Ευτυχώς , είχαμε μια στιγμή.
Ελπίζω να ξέρεις. 
Είμαστε οι στιγμές μας.
  

"Ποτέ δεν είναι αργά..."- Βόρειος Άνεμος

Ξεκίνησα να γράφω σ’ ένα άδειο χαρτί. Το κερί φώτιζε θαμπά το γραφείο. Κάθε μυτιά του μολυβιού έτριβε το γραφίτη από την άκρη, αφήνοντας ξύσματα γύρω απ’ τις λέξεις. Το δωμάτιο, μουντό, παρατημένο στην τύχη του, έπνιγε κάθε αχτίδα της λάμπας απέναντι που ίσως τολμούσε να χωθεί από τα στόρια. Μέρες τώρα το ράδιο είχε πάψει να γεμίζει τη σιωπή με θόρυβο στατικό, και τη μονοτονία έσπαγε μοναχά ο εκάστοτε μαλάκας με την κόρνα του στο δρόμο έξω. Μόνο φως στο διαμέρισμα, αυτό του κεριού. Το ρεύμα το ‘χανε κόψει εδώ και καιρό.

Δυο κιλίμια κρεμασμένα στον τοίχο, προσπαθούσαν άτεχνα να καλύψουν τη γύμνια του, σκούρα κόκκινα, από κάποιο τελευταίο πραματευτή που δεν έβρισκε να τα πουλήσει. Αν έβγαζες τη σκόνη που ‘χουνε μαζέψει τόσο καιρό, ένα λόφο τον έφτιαχνες. Κι ίσως θύμιζαν τη μέρα που τα πήραμε. “Ποτέ δεν είναι αργά μέχρι να είναι,” έλεγες, και μ’ έπεισες να τα πάρουμε.

Παραδίπλα, μια κούπα μαύρη μ’ ένα παγωμένο σίχαμα που κάποτε ήταν καφές. Γουλιά γουλιά πίναμε εναλλάξ, να μείνει η ανάμνηση όσο γίνεται περισσότερο. Πάνε δυο μέρες από την τελευταία γουλιά. Ελάχιστο έμεινε, και κανείς από τους δυο δεν το πίνει.

“Πάω λίγο έξω.”

Πας. Πού πας βραδιάτικα; Πήγαινε όπου θες. Δε με νοιάζει πια. Έχω σηκώσει έναν τοίχο για να μη με νοιάζει. Με σκοτώνει κάθε φορά, δεν μπορώ να τ’ αφήσω να περνάει μέσα. Ξέρω ότι δε σε νοιάζει κι εσένα, γι’ αυτό. Δεν ξέρω πότε έφυγες. Δεν ξέρω γιατί. Ξέρω μόνο ότι μιλάω σ’ ένα κέλυφος. Μια συνήθεια. Δε θέλεις να ‘σαι εδώ. Δε θέλεις να ‘σαι μαζί μου.

Πιάνω πάλι να γράψω στο χαρτί. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από την πίεση. Το κερί αργοσβήνει. Σχεδόν παρακαλάω να τελειώσει, να ‘χω μια δικαιολογία να σταματήσω. Να τα παρατήσω όλα, να πέσω να κοιμηθώ - να “κοιμηθώ”, που λέει ο λόγος - να μη σκέφτομαι πια. Μετά σκέφτομαι ότι αν σβήσει αυτό, θα μείνει ένα κερί μόνο.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι “ζούμε” πολύ περισσότερο απ’ όσο ζούμε. Ίσως το ίδιο ισχύει και για ό,τι είχαμε. “Ζει” περισσότερο απ’ όσο έζησε. Και σέρνουμε το ψόφιο κουφάρι του πίσω μας τώρα.

Ακούω την πόρτα που κλείνει τρίζοντας. Έξω βρέχει. Πού πας με τέτοια βροχή;

Μαγκώνομαι. Όσο και να μη θέλω να στο δείξω, με νοιάζει ακόμα. Φυσικά και με νοιάζει. Και ξέρεις κάτι; Κοιτώντας το χαρτί δε βλέπω λέξεις. Εσένα βλέπω. Και μένω να το κοιτάζω για κάμποσα λεπτά. Να θυμάμαι.

Όχι, γαμώ την πίστη μου, δεν είναι κουφάρι. Ποτέ δεν είναι αργά μέχρι να είναι. Κι αν δε θες να ρίξεις εσύ τα μούτρα σου, θα σε προλάβω εγώ.

Σηκώνομαι απότομα, πιάνω το παλτό και τα κλειδιά και βγαίνω έξω, να σε προλάβω. Με νοιάζει. Και πού πας με νοιάζει, και μην αρρωστήσεις με νοιάζει, και να σε φέρω πίσω με νοιάζει.

Άλλος ένας μαλάκας έξω κορνάρει. Φωνές από περαστικούς. Κατεβαίνω τη σκάλα τρέχοντας, να σε προλάβω, πριν απομακρυνθείς πολύ και δεν έχω ιδεά πού να σε βρω. Αλλά χέστηκα, θα ψάξω. Θα ψάξω παντού γύρω. Θα-

Βγαίνοντας από τη μεγάλη σιδερένια πόρτα βλέπω δέκα-είκοσι περαστικούς μαζεμένους μπροστά από ένα αυτοκίνητο. Δε θέλω να κάνω άλλο βήμα, αλλά γίνονται μόνα τους. Μηχανικά. Αυτόματα.

“Καλά, δεν έβλεπε πού πήγαινε ο ηλίθιος;”
“Κρίμα... Νέος άνθρωπος...”
“Μην κοιτάς, Κωστάκη. Δεν κάνει. Πάμε σπίτι.”

Κάποια γειτόνισσα - δε βλέπω καν ποια - με είδε.
“Σοφία... Λυπάμαι...”

Πλησιάζω.
Στα χέρια σου, λίγες τουλίπες.
Κόκκινες.

“...μέχρι να είναι.”

Αναδημοσίευση από:  Βόρειος Άνεμος

Ποτέ δεν είναι αργά

Βινύλιο - Όμικρον Μι

Θα γράψω κάποτε

ένα ποίημα

στρογγυλό και μαύρο

που θα κάνει βόλτες

επάνω στο πικ απ μου

και γω σα βελόνα

θα γλιστράω

από στροφή σε αυλάκι

για να θυμάμαι

όλα εκείνα

που με κάνανε

αυτό που είμαι.

Με μάτια κλειστά

και αφτιά στη διαπασών

στέρεο[ς] στην αιωνιότητα.