Constellations| Μία συνάντηση με τον Παναγιώτη Βασιλείου και τη Βίνα Σέργη

Συνέντευξη στην Κάλλια Βαβουλιώτη

Φωτογραφία: Βαγγέλης Φραντζής

Τους παρακολουθώ καιρό άλλοτε από κοντά, άλλοτε από μακριά- και σίγουρα θα ήθελα πιο συχνά από κοντά- θαυμάζοντας την αστείρευτη δημιουργικότητα την οποία έχουν και διοχετεύουν άλλοτε σε ποιητικές performances με το νέο εγχείρημά τους "The Bad Poetry Social Club" άλλοτε σε θεατρικές παραστάσεις όπως η καινούργια παράσταση "Constellations" σε ένα έργο του Nick Payne και σε σκηνοθεσία του Τζέο Πακίτσα και Δημήτρη Μαϊρόπουλου  που παίζουν στο Θέατρο Αργώ κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00.

Constellations λοιπόν, όπως οι αστερισμοί και οι σχηματισμοί που παίρνουν, αν αφεθείς στη φαντασία σου. Μια σχέση άπειρα σύμπαντα. Μια κβαντική φυσικός και ένας μελισσοκόμος. Πόσο αταίριαστα ταιριαστοί μπορούν να είναι δύο άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές καταβολές , κοσμοθεωρίες και επιδιώξεις;

Εμείς συναντήσαμε τον Παναγιώτη Βασιλείου και τη Βίνα Σέργη, τους πρωταγωνιστές της παράστασης "Constellations: και πήραμε κάποιες απαντήσεις, αλλά κυρίως "γεννήσαμε" ακόμα περισσότερες ερωτήσεις.

Kαλώς ήρθατε στο Pause. Αρχικά θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για εσάς, να σας γνωρίσουμε καλύτερα.

Π.Β -  Καταπιανόμαστε με την τέχνη. Δημιουργούμε και εργαζόμαστε σκληρά μέσα σε αυτήν. Συνήθως με όποιον τρόπο και έκφανση αυτής μπορούμε για να επιβιώνουμε απέναντι σε αυτό το θηρίο της καθημερινής αστικής ζωής.

Πως ανακαλύψατε ότι έχετε και εσείς το «μικρόβιο» της υποκριτικής;

B.Σ - Δεν ανακάλυψα ποτέ κάποιο «μικρόβιο», ούτε θεωρώ την υποκριτική «αρρώστια» . Είναι ένα επάγγελμα και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Οπότε αν μπορώ να επαναδιατυπώσω την ερώτηση, ανακάλυψα την υποκριτική ως τέχνη στα δεκαπέντε μου, που κάπως τυχαία και χωρίς κανένα πρότερο θαυμασμό ή ενδιαφέρον βρέθηκα σε έναν θίασο να ανεβάζουμε παραστάσεις και να κάνουμε περιοδείες . Όταν ήρθε η στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω ή καλύτερα να βρω τι είναι αυτό που θέλω να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου για να είμαι ευτυχισμένη ( τα λεφτά τα έβαλα σε δεύτερη μοίρα ) , δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο.

Π.Β – Στον τρόπο που επιλέγω να δουλεύω δεν είναι τίποτα εύκολο και παρόλα αυτά συνεχίζω και τον επιλέγω. Άρα το λες και «αρρώστια», άρα το λες και «μικρόβιο». Ασυνείδητα από το σχολείο, από το δημοτικό ακόμα μέχρι και το λύκειο, σε παραστάσεις, σε περιοδίες/διαγωνισμούς και βραβεύσεις που ελάχιστη σημασία έχουν, έως σήμερα που συνειδητά κάθε μέρα αναρωτιέμαι αν κάνω για αυτή την δουλειά και αν μου αρέσει τελικά. Όλα στην ζωή έχουν να κάνουν με τον έρωτα, πόσο μάλλον αντικείμενα σαν αυτό, ποτέ μου δεν θεώρησα κανέναν και αντίστοιχα τίποτα δεδομένο και κάθε μέρα με αμφισβητώ. Σήμερα που σου απαντώ έχω αυτό το «μικρόβιο» λοιπόν, αύριο μπορεί να γίνω «καλά» ή να αρρωστήσω με έναν τρόπο διαφορετικό.

Θέατρο ή σινεμά και γιατί;

Β.Σ - Και τα δύο τα αγαπώ για διαφορετικούς λόγους.

Π,Β – Θέατρο ως ηθοποιός, σινεμά ως σκηνοθέτης.

Φέτος καταπιάνεστε με το έργο «Constellations» , ένα μοντέρνο θεατρικό. Τι θα δούμε σε αυτό;

Β.Σ - Σε αυτό το έργο βλέπουμε ένα ζευγάρι , την Μάριαν και τον Ρόλαντ , μια κβαντική φυσικό και έναν μελισσοκόμο , να ερωτεύονται ή να μην ερωτεύονται, να χωρίζουν ή να παντρεύονται , να τσακώνονται ή να φιλιούνται , να πονάνε ή να χαίρονται , να αγαπάνε ή και να αγαπιούνται . Χωρίς καμία λογική αλληλουχία, όπως και στη ζωή ξετυλίγεται μπροστά μας κάθε πιθανό σύμπαν που θα μπορούσαν αυτοί οι δύο να βιώσουν . Με βάση τις επιλογές τους ή και όχι . Ο συγγραφέας αναρωτιέται -κι εμείς μαζί του - αν υπάρχει ελεύθερη βούληση , αν ό,τι συμβαίνει γύρω μας υπάρχει λόγος που συμβαίνει , αν ο χρόνος μετράει πραγματικά και δεν είναι απλά ένα τόξο από το παρελθόν στο παρόν. Κι όλα αυτά με την σκηνοθετική ματιά δύο νέων δημιουργών του Τζέο Πακίτσα και Δημήτρη Μαϊρόπουλου που είχαν την πανέξυπνη ιδέα όλη η παράσταση να διαδραματιστεί μέσα σε έναν ρομποτικό κύβο που θα επιλέγει αυτός με έναν τρόπο τι κάνουν οι ήρωες .

 Παρατηρώντας την πορεία και τις επιλογές της ομάδας σας θεατρικά καθώς συνεργαστήκατε και πέρυσι στην παράσταση «10.000 λέξεις για αυτό που μένει πίσω μετά το τέλος», όπου σκηνοθετούσε ο Π. Βασιλείου και παίζατε εσείς Βίνα Σέργη και ο Τζέο Πακίτσας- που τώρα σκηνοθετεί-  βλέπει κανείς ότι στρέφεστε σε πιο μοντέρνα έργα με στοιχεία νεορομαντισμού. Με ποιο κριτήριο δημιουργείτε και επιλέγετε τα έργα ;

Β.Σ - Σίγουρα τα κριτήρια που διαλέγω τα έργα που θα παίξω ποικίλουν . Αλλά δεν αποκλίνουν και πολύ. Και φέτος και πέρυσι αυτό που έγινε ήταν ότι ερωτεύτηκα πρώτα το έργο όταν το διάβασα και τον χαρακτήρα που καλούμουν να ερμηνεύσω. Αλλά κυρίως τα έργα ως προς το περιεχόμενο τους , την δραματουργία τους , την συγκίνηση που μου έβγαλαν , τον φόβο που μου προξένησαν να πλησιάσω τους χαρακτήρες τους . Από εκεί και πέρα τεράστιο ρόλο έπαιξε και τις δύο φορές η εμπιστοσύνη που έχω καλλιτεχνικά και στον Παναγιώτη Βασιλείου και στον Τζέο Πακίτσα, η φιλία που μας ενώνει και οι καλλιτεχνικές μας ανησυχίες .

Π.Β – Νομίζω πως έτυχε κυρίως. Το «10.000 λέξεις για αυτό που μένει πίσω μετά το τέλος» είναι ένα έργο που έγραψα το 2014, απλά δεν είχα βρει τους κατάλληλους να ανεβάσουμε το έργο αυτό μέχρι πέρυσι. Ήταν πολύ σημαντική η παρουσία και δύο ακόμα ανθρώπων που δεν είχα ξανασυνεργαστεί επίσης μαζί τους, της Φανής Γρύλλη (ως βοηθός σκηνοθέτη) και του Degear00001 (ως μουσικός επί σκηνής) και φυσικά της σκηνογράφου μου της Δώρα Τουρβά που συνεργαζόμαστε χρόνια και όλων των παιδιών. Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο (αισθητικό) κριτήριο επιλογής έργου. Τα βασικά που ζητάω εγώ είναι το κείμενο να είναι ειλικρινές, άμεσο και μην είναι πασέ. Βαρέθηκα να βλέπω αναβιώσεις παλιών σκηνοθεσιών, σε έργα παλιών συγγραφέων, από ηθοποιούς που παίζουν σαν ηθοποιοί του παλιού "καλού" ελληνικού κινηματογράφου. Φτάνει. Όχι δεν είναι τόσο επίκαιρη κάθε καλοκαίρι η "Αντιγόνη", ούτε οι "Βάτραχοι", λέω δύο τυχαία παραδείγματα. Όπως ούτε ο "Άμλετ", ούτε ο "Θείος Βάνιας" κάθε χειμώνα, που τα λατρεύω αλλά μεταξύ μας είναι περισσότερο εκπλήρωση ενός διακαούς πόθου κάποιου ηθοποιού ή κάποιου σκηνοθέτη να τα ανεβάσει και τώρα τα κατάφερε, πιθανότατα λόγω κάποιας οικονομικής προσφοράς, παρά καλλιτεχνική ανάγκη να ακουστεί και να πει κάτι το κείμενο. Έχουμε μία θανατηφόρα μανία σε αυτό το γεωγραφικό μήκος και πλάτος να θεωρούμε κλασικό οτιδήποτε παλιό. Όχι τα περισσότερα παλιά πράγματα καλό είναι να μπαίνουν στα μουσεία αν θέλουμε να τα κρατήσουμε ή στα σκουπίδια αν είναι για πέταμα όπως τα περισσότερα, ειδικά όταν μιλάμε για την εγχώρια παραγωγή μας.

Θα θέλατε κάποια στιγμή να καταπιαστείτε με πιο κλασσικά έργα; Ναι όχι και γιατί;

Β.Σ - Γιατί όχι ; Εγώ ως ηθοποιός και μάλιστα στην πολύ αρχή της πορείας μου δεν είμαι σε θέση να απορρίψω το οτιδήποτε πριν εμπλακώ . Δεν είμαι έτσι και σαν άνθρωπος.

Π.Β – Έχω καταπιαστεί δεν είναι όσα έργα έχω παίξει ή σκηνοθετήσει δικά μου. Άλλες φορές ήταν διασκευές που έκανα ο ίδιος και άλλες τα έργα αυτούσια. Υπάρχει τεράστιος πλούτος στην παγκόσμια θεατρική(και όχι μόνο) γραφή. Σίγουρα το αίσθημα όταν τα λόγια, όχι ο μύθος, είναι γραμμένα από εσένα τον ίδιο είναι πολύ διαφορετικό.

Στην παράσταση έχουμε τον έρωτα δύο φαινομενικά ασύμβατων πλαισίων. Μία κβαντική φιλόσοφος και ένας μελισσοκόμος. Μπορούν οι άνθρωποι να συνυπάρξουν μέσα από τις αντιθέσεις τους; Πως τα καταφέρνουν η Μαριάν και ο Ρόλαντ;

Β.Σ - Αυτό σίγουρα είναι το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί. Και το έργο το ίδιο δεν εστιάζει καθόλου εκεί . Είτε είναι μαζί αυτοί οι δύο είτε δεν είναι, δεν διευκρινίζεται ο λόγος κι αυτό είναι και το πιο σωστό. Πολλές φορές συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε  . Γιατί απλά συμβαίνουν.

Π.Β -  Δεν επικεντρώνεται σε αυτό το έργο. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο που από τα ελάχιστα που ξέρουμε για τους χαρακτήρες είναι τα επαγγέλματα τους. Η κβαντική χρησιμοποιείται για να μπει το πλαίσιο της όλης ιστορίας και η μελισσοκομική για να μας θυμίζει πόσο μικροί είμαστε μέσα στο φάσμα των επιλογών μας. Οπότε άλλες φορές βαδίζουν παράλληλα, άλλες τέμνονται και φυσικά το αν τελικά τα καταφέρνουν είναι μία απάντηση που θα δώσει ο καθένας που θα το δει και όχι εγώ. Όχι ακόμα τουλάχιστον αφού δεν έχω αποχωρηστεί τον χαρακτήρα του Ρόλαντ.

Έχετε κάποια φιλοσοφία ζωής με την οποία πορεύεστε και στο θέατρο;

Β.Σ - Ἓν οἶδα ὅτι ουδὲν οἶδα (Ένα μόνο ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα)

Σωκράτης, 470-399 π.Χ.

Π.Β -  Δουλειά, δουλειά, δουλειά, μίλα λιγότερο, δουλειά, δουλειά, δουλειά, διάβαζε περισσότερο, δουλειά, δουλειά, δουλειά, μην ακούς κανέναν, δουλειά, δουλειά, δουλειά, κάνε υπομονή και να θυμάσαι από που ξεκίνησες και που θες να πας.

Μια ευχή/συμβουλή για τους αναγνώστες του Pause.

Β.Σ - Περισσότερες βόλτες και λιγότερο facebook.

Π.Β – Θάρρος, δράση και αγάπη.

.

*Η παράσταση "Constellations" σε σκηνοθεσία Τζέο Πακίτσα και Δημήτρη Μαϊρόπουλου στο Θέατρο Αργώ θα παίζεται εώς τις 30/1/2020 κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00.  Μπορείτε να προμηθευτείτε τα εισιτήρια σας στο www.viva.gr 

Chrysta Bell: Η προσωποποίηση της σαγήνης στο Gagarin 205

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Φραντζής

Tην Μεγάλη Τετάρτη βρεθήκαμε  στο Gagarin  205 για να παρακολουθήσουμε από κοντά το κορίτσι φαινόμενο ή εναλλακτικά την Μούσα του αγαπημένου μας David Lynch, την  Chrysta Bell με την μπάντα της να μας παρουσιάζει τα κομμάτια του νέου της δίσκου.

Η Chrysta Bell εμφανίστηκε επί σκηνής με ένα εντυπωσιακό φόρεμα, γεμάτο λαμπυρίζουσες παγέτες τραβώντας όλα τα βλέμματα, ενώ ο φωτισμός έδινε ανά στιγμές διαφορετικό χρώμα στα ρούχα της. Θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς βασίλισσα της σαγήνης και του αισθησιασμού τόσο ως παρουσία όσο και φωνητικά.διαφορετική φιλοσοφία και αέρα από τα συνηθισμένα, θυμίζοντας άλλοτε ξωτικό και άλλοτε εξωγήινη,κατάφερε να μετατρέψει το Gagarin 205 σε ένα μπαρ εκστασιασμένο από αισθησιασμό.

Ξεκίνησε το πρόγραμμά της με τοιδιαίτερο και εξαιρετικά δυνατό κομμάτι 52 hz το οποίο έκανε ήδη αισθητή την νουαρ αισθητική της στην μουσική, συνέχισε με τα dark ακούσματα με το Devil Inside me, ενώ το Night Ride το οποίο συνυπογράφει ο David Lynch αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά και συγχρόνως εντυπωσιακά τραγούδια της βραδιάς.

Η Chrysta Bell είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα καλλιτέχνιδος η οποία εκτιμά την μπάντα της και γνωρίζει πως χωρίς τους μουσικούς της το αποτέλεσμα δεν θα προκαλούσε τόσο πολύ τις αισθήσεις των ακροατών της, γι'αυτό και παρουσίασε την μπάντα τις αρκετές φορές στο κοινό.

Παράλληλα με τα τραγούδια υπήρξαν και αρκετές βιντεοπροβολές που συμπλήρωναν εκκεντρική και συγχρόνως glam σκηνική της παρουσία.

Κομμάτια που προσέλκυσαν την προσοχή μας σ'αυτή την αισθαντική και πολυ-αισθητική όπως θα την χαρακτήριζε κανείς βραδιά - καθότι η Chrysta παντρεύει όμορφα αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία, όπως το dark αλλά συγχρόνως glam, την σαγήνη και τον ρομαντισμό, την dreampop με blues στοιχεία, ήταν το "We dissolve" το "Down By Babylon" και το "Real Love".

Αφού ολοκληρώθηκε η βραδιά, το αθηναϊκό κοινό δεν έμεινε παραπονεμένο από encore και η ιδιαίτερη καλλιτέχνις μας χάρισε δύο ακόμα τραγούδια το "Planet Wide" και το "Swing with me", ενώ εντυπωσιασμένη από την Ελλάδα υποσχέθηκε ότι θα μας επισκεφθεί ξανά σύντομα.

Ξαναζήσαμε το όνειρο στην παράσταση "Μπελ Ρεβ" με τη Νατάσσα Μποφίλιου

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Φραντζής

Ίσως να είναι εξιδανικευμένο και ίσως παρακινδυνευμένο να πει κανείς ότι  η Άνοιξη σηματοδοτεί τις μέρες του φωτός, αλλά ακόμα και αν η Άνοιξη δεν το καταφέρνει,σίγουρα το επιτυγχάνει η Νατάσσα Μποφίλιου στην παράσταση "Μπελ Ρεβ".

Το  πιο αγαπημένο στο ελληνικό κοινό και ανήσυχο καλλιτεχνικό τρίδυμο των τελευταίων χρόνων , η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος  μας χαρίζουν  ένα μουσικό υπερθέαμα υψηλού επιπέδου και απόλαυσης στο ΓΚΑΖΙ Live ανατρέποντας τα δεδομένα της νυχτερινής ζωής της πόλης.

Η «Μπελ Ρεβ» είναι μία παράσταση – εμπειρία σε όλες τις διαστάσεις , σε όλα τα επίπεδα και σε όλο το εύρος των συναισθημάτων που μπορεί να δημιουργήσει το όνειρο. Είναι η αλληλεπίδραση και πως το όνειρο χτίζεται, άλλοτε με την επικοινωνία και την συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους της πόλης και άλλοτε με την ανάγκη για μοναχικότητα ή και την ακούσια μοναξιά. Είναι όλες εκείνες οι ανθρώπινες κοινές ανησυχίες, ο έρωτας, οι φόβοι , η απόρριψη , η ανύψωση , η μοναξιά και η προδοσία. Είναι μία άρτια παράσταση προσεγμένη και εμπνευσμένα επιμελημένη μέχρι και στην πιο μικρή λεπτομέρεια.

Mε εντυπωσιακά σκηνικά, έναν τεχνητό περιστρεφόμενο φοίνικα και μία διάφανη σαν πέπλο κουρτίνα, η οποία τραβήχτηκε για να μυηθούμε στην μουσική μυσταγωγία της Μπελ Ρεβ, η Νατάσσα εμφανίστηκε εντυπωσιακή και υπέρλαμπρη επί σκηνής με δημιουργίες της  Λουκίας – που αποτέλεσαν και εκείνες θεμελιώδες κομμάτι του ονείρου. Μουσικοί πλήρως αφοσιωμένοι  και ο Θέμης  Καραμουρατίδης – να πρωτοστατεί στο πιάνο σε μία μουσική εμπειρία, όπου όλοι παρέδιδαν την ψυχή τους παίζοντας σε μία βραδιά που θα μας μείνει για πάντα στο νου .

Το πρόγραμμα άνοιξε με ένα τραγούδι για το όνειρο και κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους κινήθηκε σε πιο up-tempo ρυθμούς, ενώ απευθείας μυηθήκαμε στην τελετουργία της "Μπελ Ρεβ".Ξεκινήσαμε «Το μέτρημα» για τους ανθρώπους της ζωής μας, θυμηθήκαμε πως «δεν ξεχνάει η καρδιά με την πρώτη δυσκολία, στο «Πάμε ξανά»  ενώ λίγο πριν το πρώτο διάλειμμα η ενσυναίσθηση μας χτύπησε την πόρτα και ανατριχιάσαμε με την ερμηνεία της Νατάσσας Μποφίλιου στο «Σ’έχω βρει και σε χάνω» και μία γλυκόπικρη γεύση νοσταλγικής ανάμνησης για το πόσο «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει» μας έμεινε στο κλείσιμο του πρώτου μέρους.

Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς,  ακούσαμε και τραγουδήσαμε μαζί  τραγούδια που έχουν επίσης μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας όπως «Το ραντεβού» και το «Εγώ μεγάλωνα για σένα» , τη «Βαβέλ»  και «Τα μεθύσια».

 Στην μυσταγωγία της "Μπελ Ρεβ" συνοδοιπόρος υπήρξε και ο ταλαντούχος Θοδωρής Μαυρογιώργης που έδωσε μία πιο δροσερή πνοή στην όλη βραδιά – με κάποιες τζάζ προσθήκες  όπως το κομμάτι "Feeling Good" και εν συνεχεία με το να συνοδεύσει την Νατάσσα σε κάποια κομμάτια, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι είχε και την δική του στιγμή όταν μοιράστηκε με το κοινό το δικό του κομμάτι "Πως να σωπάσω".

Αξιομνημόνευτες στιγμές της βραδιάς αποτέλεσαν  κάποιες γνωστές σε όλους μας διασκευές ,  όπως το "Hey Neh Nah Nah" της Vaya Con Dios ενώ η ανάσα όλων κόπηκε όταν η Νατάσσα κάθισε στο πιάνο για να τραγουδήσει το Back to Black της Amy Winehouse παντρεμένο  ιδιοφυώς με τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Beethoven. Παράλληλα, την παράσταση έκλεψε και ο εκπληκτικός Γιώργος Καρδιανός (ο οποίος αντικαθιστούσε στην πρεμιέρα τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη) σε ένα σόλο, όταν άφησε για λίγο την θέση του στην ορχήστρα και ήρθε μπροστά συνοδεύοντας την Νατάσα καθισμένος σε έναν γυάλινο κύβο .

Αν μπορεί κανείς να αναλογιστεί τι διαφορετικό έχει η Μπελ Ρεβ από τις άλλες εμφανίσεις της Νατάσσας Μποφίλιου , είναι σίγουρα το γεγονός πως δεν πρόκειται για μία συνηθισμένη παράσταση με κομμάτια της πιο σημαντικής ερμηνεύτριας του έντεχνου σήμερα. Είναι μία παράσταση με συνοχή ,με ροή σαν ιστορία και σαν παραμύθι, ένα πέρασμα από όλη την παλέτα των συναισθημάτων, είναι ένα μεγαλειώδες μουσικό υπερθέαμα με περισσότερο συμφωνικές ενορχηστρώσεις αλλά συγχρόνως μία μουσική πανδαισία και ένα "όνειρο" που ταξιδεύει  και σε άλλες γλώσσες όπως τα ιταλικά, τα ισπανικά και τα αραβικά.

Στην ιδιαιτερότητά της παίζουν καθοριστικό ρόλο φυσικά και οι ειδικά διαμορφωμένες ενορχηστρώσεις κάποιων κομματιών όπως το  «Κρύψου», «Το τέλος στο σαλόνι» και το «Αλεξάνδρας», οι οποίες αποτυπώνονται στον μουσικό χάρτη ως σπάνιες εκτελέσεις σε σχέση με άλλες εμφανίσεις της εξαιρετικά ταλαντούχας ερμηνεύτριας.

Το μεγάλο φινάλε της παράστασης αποτέλεσε το ομώνυμο "Belle Reve"το οποίο τραγούδησαν όλοι οι μουσικοί μαζί , ενώ στη λήξη του προγράμματος ο Θέμης Καραμουρατίδης έκανε χειροφίλημα και μία αγκαλιά στην Νατάσσα Μποφίλιου, αποδεικνύοντας μας, πως συστατικό της επιτυχίας τους δεν αποτελεί μόνο η σκληρή δουλειά και το ταλέντο αλλά και η δυνατή φιλία που τους δένει.

Για encore, η Νατάσσα εκτόξευσε σαν σφαίρα πάνω μας το «Εν λευκώ» σε μία συγκινησιακή  κατάθεση κάθε πόνου από εκείνη και τους μουσικούς. Ένα φινάλε σαν γέννα και θάνατος μαζί, που λυγίζει τα δάκρυα ίσως και του πιο άκαμπτου συναισθηματικά ανθρώπου.

Tίποτα σημαντικό, θα ζούμε μονάχα εν λευκώ, μέχρι την επόμενη φορά.

ΜOYΣΙΚΟΙ:

Θέμης Καραμουρατίδης: ενορχηστρώσεις - πιάνο
Γιώργος Μπουλντής: ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπασο, synth bass
Νίκος Μέρμηγκας: μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο, λάφτα
Λάμπης Κουντουρόγιαννης: ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα
Μανώλης Γιαννίκιος: τύμπανα
Γιώργος Κάστανος: κλαρινέτο, τενόρο σαξόφωνο
Αρης Ζέρβας: τσέλο - επιμέλεια εγχόρδων
Θοδωρής Μουζακίτης: βιολί
Μιχάλης Βρέττας: βιολί
Κωστής Καριτζής: βιολί
Σταματέλλα Σπίνουλα: βιολί
Βασιλική Μαζαράκη: βιολί
Κατερίνα Τεπελένα: βιολί
Κουζής Δημήτρης: βιολί
Ελευθερία Τόγια: βιόλα
Γιώργος Γαϊτάνος: βιόλα

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άγγελος Τριανταφύλλου
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Νότης Χριστοδούλου
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΗΧΟΥ: Βασίλης Μιχαηλίδης
ΗΧΟΛΗΨΙΑ: Γιάννης Παξεβάνης, Αντώνης Ζαχόπουλος
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΩΝ: Περικλής Μαθιέλλης
ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ: Μάγδα Γωγουβίτης

VIDEO ΓΙΑ SOCIAL MEDIA & PROMO ΧΡΗΣΕΙΣ: Χρήστος Γκίνης
ARTWORK: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Μπουρνιάς
ΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΣ: Σάσα Χαραρά
Τα κουστούμια της Νατάσσας Μποφίλιου είναι: ATELIER LOUKIA

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: PROSPERO - Κατερίνα Σταματάκη
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Χαρά Μαγαλιού
ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Έφη Κουφοπούλου
www.prospero.com.gr

Μύρισε καλοκαίρι στην παρουσίαση δίσκου "Μάντρας" του Περικλή Μπισκίνη στο Σταυρό του Νότου

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Φραντζής

Την Κυριακή που μας πέρασε βρεθήκαμε στον Σταυρό του Νότου, στην παρουσίαση δίσκου του Περικλή Μπισκίνη – η οποία θα έλεγε κανείς πως σηματοδότησε την αρχή της Άνοιξης . Ο Σύλλογος «Η Αυλή» μοίραζε στην είσοδο κάποιους σπόρους για να φυτευτούν ενώ στα τραπέζια του Σταυρού υπήρχαν ήδη ανεπτυγμένα γλαστράκια για να πάρουν μαζί τους φεύγοντας όσοι επιθυμούσαν. Αυτή η συνύπαρξη σε συνδυασμό με τα reggae vibes του Περικλή Μπισκίνη μας ταξίδεψαν , μας ζέσταναν και μας έφτιαξαν τη διάθεση.

Την βραδιά άνοιξε ο νέος και ταλαντούχος Θύμιος Μαυροβουνιώτης με την συνοδεία ίσως του μεγαλύτερου και πιο θρυλικού dj της  Hip Hop σκηνής Dj Alx ή κατά κόσμον του Χρυσοβαλάντη Στραβαλέξη και στην κιθάρα τον Basile is my name. Ακούσαμε από εκείνον  αρκετά φρέσκα κομμάτια από τον νέο του δίσκο με πιο χαρακτηριστικά «Το κομμάτι που δεν έγραψα ποτέ» και το ο «Μπίλλης ο φου» .

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ορχηστρικά  κομμάτια, που ζέσταναν τον χώρο και ανέβασαν την διάθεση των ακροατών,ενώ δεν αργήσαμε να ακούσουμε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του Περικλή Μπισκίνη , τους «Πειρατές» που έφερε πρώιμα μεν το καλοκαίρι, αλλά συγχρόνως δημιούργησε και ένα Καββαδιακό θα έλεγε κανείς κλίμα. Ακολούθησε η «Νύχτα στον Τάμεση» και στη συνέχεια ξανά ένα ορχηστρικό. Η εν λόγω βραδιά ήταν η περίτρανη απόδειξη ότι η ελληνική ρέγκε σκηνή συμπορεύεται με το ραπ καθότι στην σκηνή έκανε εμφάνιση έκπληξη και ο γνωστός ράπερ και ιδιαίτερα αξιόλογος ράπερ Tiny Jackal. Γνωστός και αγαπητός ήδη από την εποχή που αποτελούσε συνιδρυτή των “Fullface” ανέβηκε στη σκηνή για να μας ξεσηκώσει με τις ρίμες του «Ταξιδεύω» ενώ ακολούθησε η σύμπραξη με τον Περικλή Μπισκίνη στο κομμάτι «Αργά Δειλά» το οποίο έκανε το μαγαζί να επιδοθεί σε ένα sing along με τους καλλιτέχνες.

Ακολούθησε, η εντυπωσιακή Ξένια Γαργάλη η οποία μας έφερε το «Καλοκαιράκι»  με την ζωηρή της παρουσία , έπειτα ήρθαν “Οι προσευχές των πειρατών” και “Η καταιγίδα” δημιουργώντας μία όμορφη ατμόσφαιρα εντός της  αίθουσας και  άλλα κομμάτια από τον δίσκο «Πλαστελίνη» εκ των οποίων τέσσερα από αυτά μεταφράστηκαν πρόσφατα και στα αγγλικά .

Ο Tiny Jackal , έδωσε μία πιο ταξική χροιά στην βραδιά τραγουδώντας ένα από τα πιο αγαπημένα του κομμάτια όπως μοιράστηκε , το « Χιλιάδες χρόνια», τραγουδήσαμε το η «Φωνή σου δυναμή μου» ενώ συγχρόνως μας μύησε πιο βαθιά στο ραπ επενδύοντας ρίμες σε κομμάτια που αυθεντικά  τα ακούγαμε μόνο από τον Περικλή Μπισκίνη και την Ξένια Γαργάλη.

Ήταν μία από τις πιο ευχάριστες παρουσιάσεις δίσκων , με καλοκαιρινή αύρα, πολλή ζωντάνια και δημιουργικότητα από νέους και  πολύ αφοσιωμένους στην τέχνη τους μουσικούς. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;

Η απώλεια κάνει τα Διάφανα Κρίνα να ανθίζουν ακόμα...

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη

Φωτογραφίες : Βαγγέλης Φραντζής

Περίπου ενάμιση χρόνο από την απώλεια του ποιητή- ερμηνευτή της εφηβείας μας Θάνου Ανεστόπουλου, βρεθήκαμε το Σάββατο στο Fuzz Music Live Club για να παρακολουθήσουμε τα εναπομείναντα και ακόμα ανθισμένα Διάφανα Κρίνα σε μία βραδιά γεμάτη συγκίνηση , γλυκόπικρη νοσταλγία και χαρά που νιώθουμε ότι πηγάζει από το δάκρυ, όπως και η ζωή από τον θάνατο.

Σε μία βραδιά που το καλό ροκ είχε την τιμητική του, ο ταλαντούχος Βαγγέλης Μαρκαντώνης, επιθυμώντας να μας ζεστάνει για αυτό που θα ακολουθούσε , έδωσε το «εναρκτήριο σάλπισμα» με ένα αφιέρωμα στον νομπελίστα πλέον Bob Dylan .

Όταν εμφανίστηκαν τα Κρίνα, ο χρόνος σταμάτησε. Μας εισήγαγαν στον κόσμο τους με το ορχηστρικό κομμάτι «Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο» το οποίο διέγειρε από την πρώτη στιγμή τα συναισθήματα του κοινού.

 Πόσο μάλλον ενός κοινού που είναι φανατικό με την ίδια την μπάντα τόσο μουσικά όσο και ποιητικά, που δεν βρέθηκε στον χώρο απλώς για να διασκεδάσει ,αλλά που συμμετείχε ψυχή τε και σώματι στη μυσταγωγία της βραδιάς. Ένα κοινό που ξέρει όλους τους στίχους, που κλείνει τα μάτια όταν η στιγμή το επιτάσσει και που άλλοτε βουρκώνει όταν το συναίσθημα των στίχων και της μουσικής γίνεται μαχαιριά στην καρδιά .

Tα κρίνα μας μίλησαν για τις «μνήμες του νερού» και για την απώλεια που μέσω της αποδοχής μας γίνεται συνήθεια, για τα χρόνια μας που ναυαγούν στις ξέρες – ανθρώπων σταθμών για την αγάπη που -εντελώς Μπουκοφσκικά- είναι ένας σκύλος από την Κόλαση. Παρασυρθήκαμε. Κλείσαμε και εμείς τα μάτια. Η καρδιά μας δεν άντεξε τη συγκίνηση. Είχαμε όμως και περιέργεια για το τι θ’ακολουθήσει, ακούγοντας κομμάτια όπως το «Ντύλαν Τόμας» εμπνευσμένο από τον ποιητή καθώς και το «Μανιφέστο» - με πολιτικό στίχο – όλα πνευματικός καρπός της νέας εποχής των Διάφανων Κρίνων μετά την απώλεια του Θάνου  Ανεστόπουλου. Η εμφάνιση της μπάντας ολοκληρώθηκε με τον «ύμνο» της πιο εσωστρεφούς μας νιότης και της πρώτης μας επανάστασης τις «Μέρες αργίας» .

Oμολογουμένως, ο Παντελής Ροδοστόγλου , ο Παναγιώτης Μπερλής, ο Τάσος Μαχάς , ο Νίκος Μπαρδής και ο Κυριάκος Τσουκαλάς μας έκαναν να έρθουμε σε επαφή με την πιο συναισθηματική εσωτερική μας φωνή, μας έκαναν να αναπολήσουμε τις στιγμές του Θάνου Ανεστόπουλου με την μπάντα και μας έφεραν σε μία απροσδόκητη λαχτάρα για όλα τα τραγούδια/ ποιήματα που θα ακούσουμε από εδώ και πέρα- τα οποία πιθανολογούμε ότι θα κινούνται στην ίδια φιλοσοφία και οδό των Κρίνων που αγαπήσαμε.

Το κύριο σώμα της συναυλίας ολοκληρώθηκε αλλά το κοινό ζητούσε επιτακτικά encore από τα Διάφανα Κρίνα. Μας χάρισαν τρία ακόμα τραγούδια τη «Μουχλαλούδα» , την «Κυριακή των Βαΐων» με τον Παναγιώτη Μπερλή να μεγαλουργεί στο αρμόνιο και να μας ταξιδεύει σε άλλη διάσταση με αρωγό τον φωτισμό και τον ήχο ενώ έκλεισαν μ τον «Μπλέ Χειμώνα». 

Κλείνοντας,η βραδιά ήταν σαν ένα συναισθηματικό τραίνο που πέρασε από πάνω μας και μας άφησε βαθιά σημαδεμένους.

Πηγή: Music Corner