Δεν πιστεύω πως ο συμβιβασμός είναι ο δολοφόνος του έρωτα. Όταν πρέπει να χωρέσεις όσα περισσότερα ρούχα μπορείς για το διήμερο το πεταχτό σε ένα νησί με εκείν@. Όταν χρειαστεί να συμβιβαστείς με μια πατάτα τηγανητή και τις άλλες δέκα στο στόμα τ@. Όταν απαιτηθεί να στριμώξεις μια συνάντηση ανάμεσα σε δύο υποχρεώσεις, που σίγουρα δεν χωρά και ξέρεις ότι θα αργήσεις. Ω, πόσο ειδυλλιακοί εχθροί ακούγονται διάφορα. Βαρύγδουπες λέξεις, φιλοσοφίες με το στανιό, λεζάντες κάτω από φωτογραφίες, φωτογραφίες πάνω από λεζάντες. Και ύστερα να επιμένεις ότι "ο μόνος εχθρός σου είναι ο εαυτός σου" και "εχθρός του καλού είναι το καλύτερο" και περιμένεις να χωνέψω ότι δολοφόνος του έρωτα είναι κάτι άλλο πέρα από τον έρωτα.
Δε θα τολμούσα να εννοήσω ότι ο έρωτας κι ο δήμιός του είναι ανεξάρτητα από το πλαίσιο, τον χρόνο, τον χώρο, τις πρώτες ύλες και τις προθέσεις στις οποίες ανάγονται. Ένας ανεξάρτητος έρωτας κι ανεξάρτητος δήμιος που εκπορεύεται από τον ίδιο τον έρωτα καταλήγει σε έναν αυτιστικό φαύλο κύκλο, που τοποθετείται ως δόγμα, ως απαρέγκλιτη αλήθεια στη θέση της πραγματικότητας και μάς δείχνει τον άνθρωπο, όπως το δόγμα τον θέλει να είναι: περίκλειστο στις φαντασίες και φαντασιώσεις του, στις ερωτικές του σκέψεις και στις σκέψεις του θανάτου, ανεπηρέαστος από τα άλλα ερωτικά πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν.
Καλό, γενικά, είναι ο έρωτας να αποτελεί μια μορφή συνανήκειν: διερωτώμενος για τη φύση, τη μοίρα και τη ταυτότητα του καθενός και πάντων λοιπών. Αμφισβητώντας τις αυτοματοποιημένες απαντήσεις σε βαθειά υπαρξιακά ζητήματα ή ζητήματα που μας κατατρύχουν σε στιγμές απελπισίας (π.χ. όταν χωρίζουμε, όταν είμαστε μόνοι, όταν δε βρίσκουμε παρέα, όταν δεν πάνε καλά τα πράματα στη δουλειά ή στην υγεία). Οι αυτόματες απαντήσεις είναι ένα πρώτο σωσίβιο. Και το να θες απλά να σωθείς, είναι ένας συμβιβασμός.
Και πόσο ειδυλλιακοί σωτήρες ακούγονται διάφορα. Βαρύγδουπες λέξεις, φιλοσοφίες με το στανιό, λεζάντες κάτω από φωτογραφίες, φωτογραφίες πάνω από λεζάντες. Και ύστερα να επιμένεις ότι "ο μόνος φίλος σου είναι ο εαυτός σου" και "πάντα μόνος σου μένεις στο τέλος". Ένα τέτοιο τσιτάτο, ένα τέτοιο μότο αποδυναμώνει παντελώς τη συζήτηση, την αμφισβήτηση, τη διαφωνία κι εν τέλει την ίδια την έννοια της φιλίας και της ίδιας σου της ύπαρξης.
Και κάτι τελευταίο: αν δεν υπήρχε η γλώσσα, με ποιες τελετουργίες στη ζωή σου θα συσχέτιζες και συνέδεες τον έρωτα;
