Αιμοκάθαρση. | Έβα Γκρην

Είμαι τα like μου και οι αναρτήσεις μου. Με νοιάζει η δημοτικότητά μου και γράφω μόνο γι αυτό. Ό,τι διαβάσατε διαβάσατε. Αν θέλετε ξαναδιαβάστε τα πάλι. Θρέψτε τη ματαιοδοξία μου. Εγώ απόψε άδειασα. Τι σημασία έχει; Κι αυτό για τα like δικέ μου. Κειμενογράφος χωρίς έμπνευση. Μη σου τύχει. Να πιέζεσαι να ξεράσεις τις σκέψεις σου και να μη μπορείς. Το συναίσθημα δεν έρχεται κατά παραγγελία.
Ύστερα, είναι που ξεκίνησα με την ιδέα της αποταύτισης και όχι της προβολής μου. Κάποια είμαι. Κάποιος είσαι. Δε μας κάνουν μάγκες τα κείμενά μας. Μακάρι να μας έκαναν, να μην είχαμε τάχα ακόμα αυτή την ανάγκη να ξεράσουμε άλλες λέξεις. Μάγκες μας κάνει το συναίσθημα. Μάγκες μας κάνουν εκείνα τα αληθινά για τα οποία δε θα γραφεί ποτέ κάτι. Μάγκες μας κάνουν οι στιγμές μας. Εκείνες που όσο και να περιγράψουμε, δε θα τις προσεγγίσουμε ποτέ σωστά. Μάγκα σε κάνει η καύλα του συναισθήματος. Μάγκα σε κάνει το πως νιώθεις και το πόσο μάχεσαι - για την ελευθερία, για το αύριο. Στόματα ανοίγουν, θα κλείσουν φωνές, χείλη θα ματώσουν. Μάγκα σε κάνουν. Δε σε κάνουν μάγκα τα likes, καλέ μου σαλτιμπάγκο. Τα κείμενα δεν είναι προϊόν μαζικής κατανάλωσης. Είναι τρόπος να επικοινωνήσεις ένα συναίσθημα. Η μαγκιά είναι στη βιοπάλη. Στις μάχες που δίνουν κάθε μέρα οι άνθρωποι. Για ένα κομμάτι ψωμί, για να θρέψουν δυο παιδιά, για την επιβίωση. Τι τα θες; Τι σε νοιάζουν εσένα οι άλλοι; Η αυτονομία σου μου καταργεί την ελευθερία. Η ελευθερία προϋποθέτει συνύπαρξη. Σεβασμό. Μη μου την κάνεις κουρελόπανο μάγκα μου. Όταν θες να είσαι ελεύθερος να τη σέβεσαι τούτη τη λέξη. Και περισσότερο τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που είσαι εσύ. Τα είπε και ο Νίκος. Και άνθρωποι είναι ακόμα και οι μικροαστοί. Όχι, όχι πως τάχα τους συμπάθησα ποτέ μου. Αλλά ακόμα και τούτοι έχουν δικαίωμα στο μικροαστισμό τους. Ποια είμαι εγώ που θα τους τον καταργήσω; Με το ζόρι, δουλίτσα δε γίνεται.
Ναι. Θα χαρώ με ένα θετικό σχόλιο. Όχι, όχι πως τάχα είμαι κάποια. Κάποια είμαι έτσι κι αλλιώς. Όλοι είμαστε κάποιοι. Θα χαρώ, γιατί ξέρω ότι έστω ένας άνθρωπος ένιωσε όπως εγώ. Μοιραστήκαμε το ίδιο τάχα συναίσθημα. Δεν είναι έπαρση. Είναι τρόπος επικοινωνίας. Είναι ο τρόπος του κειμενογράφου να νιώσει πως τάχα επικοινωνεί. Ας το, σου λέω, δε θα καταλάβεις. Αν τάχα ήθελα να το εμπορευτώ το έβγαζα και βιβλίο. Κάποια στιγμή θα το γούσταρα, ξέρεις. Δε στο κρύβω. Αλλά και αυτό για να μυρίζω το φρεσκοτυπωμένο χαρτί. Και αυτό για την πάρτη μου και πάλι, για την καύλα της στιγμής. Για να νιώσω πως τάχα θα κάνω αθάνατα όσα ένιωσα. Όχι, όχι εμένα. Οι άνθρωποι δεν αξίζουν την αθανασία. Τόσοι και τόσοι ήρωες σε τούτη δα την χώρα. Τόσοι και τόσοι μύθοι. Και; Τι καταλάβαμε; Μπροστά μας πάνε μόνο οι λέξεις και τα συναισθήματα. Ας το, σου λέω, πάλι δε θα καταλάβεις. Πάλι θα με αμφισβητήσεις κι εγώ θα πρέπει να εξηγώ. Και όχι. Όχι, δεν είναι του στυλ μου.
Έπειτα, μάγκας γίνεσαι μόνος σου. Είτε το υποστηρίζεις, είτε απορρίπτεσαι. Τζόγος είναι η ζωή. Κερδίζεις ή χάνεις. "Νέτα σκέτα" - που λέει και η Άντζυ. Κι αν τάχα δε ξέρεις τώρα ποιος είσαι, είμαι εδώ να το ψάξουμε μαζί. Μόνο μη μου ζητάς να εκτεθώ για σένα. Το να ζητάς σε ένα παραμυθά να εκτεθεί, βιάζει τις λέξεις, βάζει τάχα φίμωτρο στο πυρακτωμένο του στόμα. Οι λέξεις παίρνουν την εικόνα του. Κι ύστερα τούτος γίνεται παράδειγμα. Παράδειγμα. Όχι, όχι. Ξέρεις, είναι πολύ λάθος αυτό. Είμαι ένα λάθος παράδειγμα. Ένα γρανάζι ακόμα. Τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω. Ποτέ δε θα καταλάβεις τούτη μου την ανωνυμία. Δε τις γουστάρω τις δάφνες τους, στο ξανάπα-δε με πίστεψες. Όχι, όχι. ποτέ δε το έκανα γι' αυτό. Απλά έτσι είμαι εγώ. Μέσα από τις λέξεις, έβρισκα τάχα συντρόφους. Όχι, όχι από εκείνους που πουλάνε ιδεολογία για προσηλυτισμό. Όχι, όχι. Συντρόφους αληθινούς.  Που δε γουστάρουν να δουν λίγο βυζάκι και λίγο κώλο για να διαβάσουν, που δε σε μελετούν για τα κόκκινά σου νύχια ή τα μακριά σου τα μαλλιά. Τούτοι με κούρασαν. Τους βαριέμαι, αλήθεια. Πλήττω. Δεν έχουν τίποτα να πουν. Εγώ θέλω εκείνους που γουστάρουν συναισθήματα αληθινά. Που γουστάρουν έρωτα, ένταση. Ναι, ρε μάγκα μου. Συναίσθημα. Σκατά και πάλι σκατά. Σκατά τα κάναμε κι απόψε, μ' ακούς;

Οι ηθοποιοί υποκλίνονται. Ο χορός ετοιμάζεται να στήσει την τελευταία σκηνή. Η αυλαία κλείνει. Χωρίς κάθαρση. Ο κεντρικός ήρωας πιάνει το ουίσκι και ρίχνει λίγο σε ένα γδάρσιμο από το ξύρισμα. Πονάω σκέφτηκε. Κάθαρση.

"Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω και να κάνω ένα restart."

Restart; Σίγουρα ναι. Στο Pause θα είμαι; Σίγουρα ναι.  Mε άλλο nickname; Μπορεί.