Για αυτό λοιπόν
Ναι είναι ανήθικο
και δεν θα το ήθελε κανένας Θεός
Καταστρέφει τις ανθρώπινες αξίες
και θα μπορούσε να φτάσει ως τη δολοφονία
να αποφασίζει ένας άλλος άνθρωπος
τι θα κάνεις με το κορμί σου
και ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτό.
Για αυτό λοιπόν σκάσε
Μου προόρισαν ένα σώμα
να ζήσω
να το φωνάζω δικό μου.
Να του ασπρίζω τα δόντια
να του λειαίνω τα νύχια
ζεστό να μένει.
Στον καθρέφτη το φοράω
Μετρώντας τα τετραγωνικά του.
Εξέχουν τα νύχια και τα βυζιά μου.
Εξέχουν έννοιες, παραδόσεις και θρύλοι.
Με λένε Κοκκινοσκουφίτσα.
Φορώ την αιματοβαμμένη κάπα
του παρθενικού μου υμένα
κι ο Λύκος με οσφραίνεται σε κάθε έξοδο μου.
Με λένε Χιονάτη.
Ζω με εφτά άνδρες:
Πατέρα, αδελφό, σύζυγο, γιο, Θεό, βιαστή και νομοθέτη.
Με λένε Πεντάμορφη.
Εξαγορασμένη από ένα τέρας,
τον Μύθο μου.
Με λένε, επίσης, Ασθενές Φύλο
και πάσχω από προπατορικό αμάρτημα.
Είτε Μαριλένα, είτε
Χιονάτη, είτε Εύα
κάθε που λιγουρεύομαι ένα μήλο
μολύνω την Ιστορία.
Αγαπητέ Λογοτέχνη του νόμου
αυτήν τη φορά
δεν είμαι δική σου.
Έφεση ασκώ στα παραμύθια.
Εξαγοράζω την ισόβια ποινή μου.
Ονομάζω και δεν ονομάζομαι.
Δουλεύω και δεν εργάζομαι.
Ακούω και δεν αφουγκράζομαι.
Κάνω και δεν γίνομαι.
Τα παιδιά μου φυλάω
για καλύτερα χρόνια ,
για καλύτερους άνδρες,
για μισθούς άνω των 500€,
για προφυλακτικά που δεν σπάνε,
για ώριμες σκέψεις
για συμφιλιωμένους γονείς,
για νηφάλια ξενύχτια.
Τα παιδιά μου φυλάω
Για νέους κόσμους
διαλεγμένους
εκ την συνειδητοποίησης γεννηθέντα
και της βίας μη ποιηθέντα.
το εσωτερικό του σώματός μου
είναι το πιο ηλιόλουστο μέρος στη γη
είναι δικό μου
δικό μου.
όταν συννεφιάζει, φταις εσύ
θα’ πρεπε να σκέφτεσαι αλλιώς
είναι δικό μου
δικό μου.
όλες οι σκόρπιες γνώμες που ταξιδεύουν στον αέρα
και τα αδιάκριτα βλέμματα δεν τα περνούν τα σύνορά μου
είναι δικό μου
δικό μου.
δεν είμαι αυτό που περίμενες και δε θα γίνω αυτό που ζητάς
η ζωή είμαι εγώ, κοίτα με πως εκπνέω φως και σήμερα
είναι δικό μου
δικό μου.
το «είμαι» μου κρύβει μέσα του όλα τα εν δυνάμει «υπάρχω» που θα
γένναγα
κι εγώ θα πω πού και πότε και αν
γιατί είναι δικό μου
δικό μου.
μέσα σ’ αυτό το σώμα, μόνο η δικιά μου φωνή ακούγεται
η δικιά σου, μακρινή και οι λέξεις σου χωρίς νόημα.
είναι δικό μου
δικό μου.
να το θυμάσαι
το εσωτερικό του σώματός μου
είναι το πιο ηλιόλουστο μέρος στη γη
κι είναι δικό μου
δικό μου.
Της ηθικής τους κατεργασίας τα πρέπει και τα μη
σε λιτανεία ανόσια με πάνδημη συμμετοχή
των πάσης φύσεως ηθικολόγων.
Αυλοκόλακες της μικροαστικής ηθικής
άλλοτε τ' αυτιά και τα μυαλά
μ' επαίνους να βουλώνουν
κι άλλοτε ανθρωποφάγοι γίγαντες, απόγονοι των Λαιστρυγόνων
σ' αφήνουνε βορά θαλάσσιων δαιμόνων
αυτόκλητοι τιμωροί χωρίς αιτία
αποτροπιασμός, ναυτία, δυσωδία
σε τραβούν από τα πέλματα
κι ανάποδα σε κρεμάνε
σ' αφήνουνε εκεί,
κι αντίστροφα μετράνε
θαρρείς και το μαρτύριό σου,
της ύπαρξής τους η ουσία.
Και την οργή τους γνώρισα,
πρώτα εκβιαστές, μετά φονιάδες
τι τίμημα δυσανάλογο απ' το αξιακό σου σύστημα
για μια θέση στον Ήλιο να ζητάνε
γιατί ο Ήλιος τους,
ποτέ μου δεν τον είδα,
μα Ήλιος δεν μπορεί να' ναι.
Κι ύστερα φόνος τελετουργικός,
αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι
χίλιες φορές να πεθαίνεις, ν' ανασταίνεσαι
πριν σε σκοτώσουν πάλι
παλιοί σου νταβατζήδες
τα πρέπει και τα μη
κι ίδια ιστορία από την αρχή
για κάθε άναρχη μάγισσα, κάθε τσιγγάνα,
κατάληξη τραγική
σε κάθε -άνα.
Η ζωή μας
συζήτηση τραπέζης στρογγυλής
μ' όλους τους συνδαιτυμόνες
ομοτράπεζοί μας, θεωρητικοί της τρέλας
πάντα στον ίσκιο μιας ομπρέλας
μήτε σταγόνα μήτε αχτίδα φωτός περνά
κι εμείς στη μέση κούκλες πορσελάνινες
εύθραυστες, βουβές, φουστίτσες πάνινες
υγρά μάτια
μια φόρτιση αιώνων τρέφεται από τις σάρκες μας
και γυμνές πορσελάνες μας αφήνει.
Μα τώρα, δίχως υποκρισίες τελετουργικές και ιδεογράμματα,
ωδή στης αμαρτίας μου την αμφισημία
κι ελάχιστο φόρο τιμής σαν ύστατο αντίο
στην αιώνια ξενότητα του εγώ μου θα αποτίσω
διότι ξέρω και τόλμησα,
πέρα απ'τα βουνά τους και την κοιλάδα που δακρύζει
πέρα από τον κόσμο τον φτιαχτό
που αβρόχοις ποσί - τάχα - το κορμί μου διασχίζει
μεταγραφή του σύμπαντός μου στη γη των Αμαζόνων
με θάρρος ποιητικό
κι ό,τι αστέρια ξεχαρβαλωμένα κι Ήλιους νεκρούς
ό,τι δάση με φύλλα πεθαμένα και ματωμένους βωμούς
μόνο από θέαση κατοπτρική
καθώς μετράω τις πληγές μου
που μαζί τους με δένουν,
μέσα μου θα δω να κατοικούν.
