Omnia causa fiunt | Τάνια Βουδούρη

Ισορροπία

ανάμεσα στην ουδετερότητα της μονοχρωμίας

και στο φως.

-ευτυχία-

Πώς αλλιώς;

Το σύμπλεγμα των φθόγγων ηχεί αιώνια

μέσα απ’ το σύνολο των αόρατων πτυχώσεων

του εαυτού.

Στάση ζωής | Τάνια Βουδούρη

Οι πιθανότητες ασυμβατότητας αρκετές.
Ο δειγματισμός προβάλλεται σθεναρά,
με υπευθυνότητα.
Τα κριτήρια αντιστρόφως ανάλογα των αναγκών.


Οι αισθήσεις δαμάζονται ποικιλοτρόπως.
Πάντως, η αγάπη κερδίζει μονάχα με τον καιρό.

Πλεύση | Tάνια Βουδούρη

Το ταξίδι άρχισε νωρίς,

μετοίκηση οικεία,

επάνω σε όξινα βλέμματα και λόγια

όμως, εκεί,

η χαρά στάθηκε ελεύθερη για ώρα,

στην κυριολεξία, ως το τέρμα.

Η πόρτα πίσω έμεινε ανοιχτή,

το νερό κύλισε ως έξω,

οι καιροί, ικέτες μιας νοσταλγίας χαμένης,

προσηλωμένα βλέμματα

στις προθήκες τόσων και τόσων ερωτημάτων.

Ψιθύρισες το αύριο στα χείλη μου επάνω.

Ακόμη επιπλέει η αλήθεια σου γυμνή.

Ακρόαση | Τάνια Βουδούρη

Άκου.

ο χρόνος εξαντλείται

κι ο θόρυβος δεν είναι ανταμοιβή

στον καιρό

των περιττών λέξεων.

Ο αρχικός στόχος

μπορεί και πάλι

να επαναπροσδιοριστεί

και μέσα στον αγέραστο ανασασμό

να διακρίνεις το σωστό

απ’ το λάθος.

Άκου.

ο χρόνος εξαντλείται.

Το σύννεφο είναι γεμάτο αστραπές

κι η ακρόαση έχει τελειώσει.

Ακρόαση | Τάνια Βουδούρη

Άκου.

ο χρόνος εξαντλείται

κι ο θόρυβος δεν είναι ανταμοιβή

στον καιρό

των περιττών λέξεων.

Ο αρχικός στόχος

μπορεί και πάλι

να επαναπροσδιοριστεί

και μέσα στον αγέραστο ανασασμό

να διακρίνεις το σωστό

απ’ το λάθος.

Άκου.

ο χρόνος εξαντλείται.

Το σύννεφο είναι γεμάτο αστραπές

κι η ακρόαση έχει τελειώσει.

Παρατηρητικότητα | Τάνια Βουδούρη

Όλα φαίνονται καλύτερα στο σκοτάδι.
Τα κουρελιασμένα προσωπεία,
οι αυταπάτες,
το γοερό ξαγρύπνημα, ο συρφετός.

Το φως ενώνει δυο σημεία.
Το σκοτάδι δυο εντός.

Όλα φαίνονται καλύτερα στο σκοτάδι,
όταν στα χέρια σου
κρατάς φως.

Ακοή | Τάνια Βουδούρη

Η νύχτα

στάθηκε απέναντι,

ορατός εχθρός που πάλλεται

στα συρματοπλέγματα

που το μίσος κι η προσταγή

στήνουν.

Βουβάθηκε το προσωπείο

της μέρας,

ένας μικρός ηχηρός αντίλαλος

ξεπροβάλλει

πίσω απ’ την ανάσα μας.

Δυο – τρεις μεγαλωμένοι στίχοι

τρέχουν να σωθούν

ντυμένοι πανοπλίες και ξίφη.

Μας τύλιξε το πέπλο

της υγρασίας

και βάρυνε το χνώτο μας

στο διάβα των αιώνων.

Μια ανεμογερμένη ουτοπία

μας σπρώχνει εμπρός.



Δίπτυχο | Τάνια Βουδούρη

Σαν μια αγρύπνια

στάζει φως κι αλήθεια

ο βρυχηθμός

μέσα στα σπλάχνα.

Ένας ρυθμός ασύμμετρος

που γογγύζει

και πάλλεται

κι αντιστέκεται

στην κραυγαλέα προσαύξηση

της σιωπής.

Πανωλεθρία

μαζί κι οδύνη.

Μια συνεχόμενη πάλη

των στεναγμών

που απρόθυμα σχηματίζουν

έναν υγρό κι ακατάπαυστο κυκεώνα

αισθήσεων.