Για όλα τα καλοκαίρια μας | Έλλη Πράντζου

Να οδηγεί 4 ώρες μέχρι να βρείτε παραλία χωρίς πολύ κόσμο, να απορρίπτετε τις πιο γνωστές που βουλιάζουν και γίνεται το αδιαχώρητο, να βρίζετε θεούς και δαίμονες γιατί τη μισή σας μέρα την έφαγαν οι διαδρομές και να αποζημιώνεστε τελικά σε δικούς σας παραδείσους που σνομπάρουν οι mainstreamαδες γιατί δεν έχουν γίνει ακόμη "της μόδας". Κι εκεί να σας καίει ο ήλιος, το αλάτι και το υγρό στοιχείο για όσο γουστάρετε αλλά πιο πολύ να καίει ο ένας τον άλλον ανελέητα.

Να ξετρυπώνετε εκείνον τον γραφικό καφενέ που δεν τον πιάνει το μάτι, να είστε στο μαγαζί μόνο εσείς και μια παρέα παππούδων, να τους ακούτε να διαφωνούν για τον δάκο όσο πίνουν ο ένας τσίπουρο, ο άλλος ελληνικό κι ο τρίτος φραπέ ενώ ο χώρος παίζει scorpions. Και στο τέλος ο ιδιοκτήτης να σας κερνάει μια ακόμη γύρα από αυτά που πίνετε μαζί με ένα τεράστιο χαμόγελο δίνοντας γροθιά σε κάθε κλισέ ροζ ρομαντισμό. Να μην ξέρεις κολύμπι αλλά εξαιτίας της επιμονής, της υπομονής και κυρίως της επιρροής που έχει πάνω σου, να γίνεται ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο αφήνεσαι για να ξεπεράσεις τη φοβία σου συνειδητοποιώντας για ακόμη μια φορά καθώς βουτάς το κεφάλι στη θάλασσα ότι όπου ο εαυτός μας κωλώνει να πάρει μπρος ο έρωτας γίνεται κίνητρο που (τα) πάντα μπορεί. Να σου θυμίζει κάθε τόσο να πίνεις νερό και να βάζεις αντηλιακό την ώρα που σου φοράει το καπέλο επειδή ανήκεις στους ανοιχτόχρωμους και γαλανομάτηδες κι ούτε τα γυαλιά, ούτε η ομπρέλα είναι αρκετά για κάποιον που σε νοιάζεται τόσο. Μετά να σε κοροϊδεύει που τυλίγεις την πετσέτα γύρω σου όσο κάθεσαι στο καρεκλάκι "σαν τη θειά" κι εσύ να βγάζεις φωτογραφίες όσο διαβάζει και δε σε βλέπει χωρίς να μπορείς να διαχειριστείς τόση ομορφιά σε έναν άνθρωπο.

Να πηγαίνετε το σούρουπο βόλτες σε μέρη που μαζί τα βλέπετε αλλιώς και να μοιάζουν όλα σαν βγαλμένα από ταινία μόνο και μόνο επειδή είστε τόσο μαζί. Να μένετε το βράδυ μέσα, να φτιάχνει μαργαρίτες και να σου κάνει νόημα παραπονεμένα επειδη κάθεσαι "μακριά" στην καρέκλα αντί να είστε δίπλα στον ίδιο καναπέ. Κι αφού πηγαίνεις κοντά να ξαπλώνει πάνω σου κάνοντάς σε να μην ξέρεις τι να πρωτονιώσεις. Να σου φτιάχνει κρέπες με Μερέντα το πρωί και το απόγευμα να σε ξεσηκώνει να κάνετε μαζί γυμναστική. Να τελειώνει το καλοκαίρι και να συνειδητοποιείς για ακόμη μια φορά πως έχεις γνωρίσει μέσα από αυτό το μαζί ό,τι δε γνώρισες σε όλη τη μέχρι πριν από αυτό ζωή σου. Και να ξέρεις παράλληλα πως το δικό σας καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ, απλώς αλλάζει μορφές όσο εσείς συνεχίζεται να καίγεστε ο ένας μέσα στον άλλον.

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι το καλοκαίρι σας και κάθε δικό σας καλοκαίρι;

Τι άλλο θα μπορούσε να είναι κάθε εποχή που την περνάτε μαζί αν όχι στιγμές που φτιάξατε για πάρτη σας και μόνο.

Για όλα τα καλοκαίρια που έφυγαν και για όλα εκείνα που πρόκειται να έρθουν ονομάστε ρομαντισμό ό,τι καυλώνει τις ψυχές σας!

Divenire | Εύη Μουρέλλου

Ο ήλιος καίει αλλιώτικα
μ’ ηλιαχτίδες
π’ ακουμπούν το σταρένιο δέρμα
κι εκείνο ανατριχιάζει.

Ο αέρας τούτος έχει μια γεύση ξένη
και τα δέντρα ακόμα δεν μ’ έχουν μάθει.

Κυνηγώ τα φώτα κάποια βράδια
των σπιτιών απέναντι
και σαν τα πιάσω τα πετώ ψηλά
να γίνουν άστρα μ’ αναμνήσεις.

Να μπορώ να τα φωνάζω
με το μικρό τους όνομα
και να πίνουμε κάπου-κάπου
παγωμένο κρασί
καθισμένοι στην άμμο της παραλίας.

Οι απάνεμοι κόλποι είναι τυχεροί
γιατί ποτέ δεν έμαθαν
μεγάλες τρικυμίες,
και τα κοχύλια που μάζεψα
είναι ήρεμα και πράα
γιατί ποτέ δεν γνώρισαν
ωκεανούς με βάθη.

Μένει να περπατήσω
ξυπόλυτη
εκεί που σκάει το κύμα,
να μάθει κι αυτή η θάλασσα
τα πιο κρυφά μου θέλω.

Αύγουστος | Ερμιόνη Τσεντίδου

Αύγουστος, αυτή η κόλαση.

     Κάθομαι με τα πόδια ακουμπισμένα στα κάγκελα του μπαλκονιού μου και αφουγκράζομαι την ησυχία. Η πόλη είναι άδεια, όλοι έχουν φύγει, αφήνοντας με σε μια ησυχία που αδειάζει το μυαλό μου. Που και που ακούγεται μια γάτα, λίγο νερό να πέφτει, το θρόισμα απ’ την σελίδα που γυρίζω.

     Προσπαθώ να αγνοήσω μια σταγόνα ιδρώτα που εξατμίζεται, προσπαθώ να μην αφήσω τον Αύγουστο να με καταβάλει. Προσωπικά θεωρώ τον Αύγουστο την προσωπική μου κόλαση στην Γη. Ποτέ δεν έχω μισήσει μήνα περισσότερο, ποτέ δεν έχω ευχηθεί χρόνο να περάσει πιο γρήγορα απ' όσο κάνω όταν είναι Αύγουστος. Η αδράνεια του με οδηγεί κάθε μέρα λίγο πιο πολύ στην τρέλα. Αδράνεια, ζέστη.

     Κίτρινος μήνας, άχαρος και κουραστικός. Όχι με μια κούραση σωματική που υποδηλώνει πως κάποια πράξη έγινε και οδήγησε σε αυτή, μια κούραση ψυχική, μια κούραση του μυαλού, μια κούραση του υποσυνείδητου. Τον Αύγουστο νιώθω παγιδευμένη σε μια λούπα που επαναλαμβάνεται. Ζεστές μέρες, ζεστές νύχτες.

     Παρατηρώ το ποτήρι με το νερό μου να ιδρώνει. Μικρές σταγόνες κυλούν και σχηματίζουν μια λιμνούλα στην βάση του. Διάφανο νερό, διάφανες οι σκέψεις μου.

     Τον Αύγουστο νιώθω εκτεθειμένη στο ανελέητο ήλιο που θέλει να με τρυπήσει, να καταστρέψει το δέρμα, τα ρούχα, τα χρώματα. Ανελέητη ζέστη. Ο Αύγουστος στην Ελλάδα είναι δύσκολος. Θέλω να προστατέψω τα πάντα από  την φθορά του φωτός και δεν μπορώ. Οι σχέσεις τον Αύγουστο αγκυλώνουν και δυσκολεύουν.

     Θέλω να έρθει το φθινόπωρο και δεν θα κουραστώ να το λέω. Θέλω την βροχή, τα σύννεφα. Θέλω τα χρώματα να ζωντανέψουν, τα φύλλα να πέσουν, η θερμοκρασία να γίνει ανθρωπινή.  Νιώθω πως το καλοκαίρι και ιδιαίτερα τον Αύγουστο παύω να ζω. Η ζωή φρενάρει για να αντέξει την θερμοκρασία, την αδράνεια, τον ήλιο. Τίποτα δεν με ενοχλεί περισσότερο από τα stand by και την επίδραση τους.

     Θέλω πάλι να αρχίσω να ζω.

'Καλοκαίρι' ~ ένα μικρό φεστιβάλ από τη bijoux de kant

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ / the summer project

Καλοκαίρι στο bijoux de kant hood

Από τις 13 Ιουνίου και ως τις 25 Ιουλίου θα πραγματοποιηθεί 

ένας καλοκαιρινός κύκλος αφηγήσεων πολιτισμικής επιθυμίας στο bijoux de kant hood.

Η bijoux de kant προσκαλεί σκηνοθέτες, ηθοποιούς, ποιητές, μουσικούς και performers 

να δημιουργήσουν σκηνικές δράσεις, στο λυκόφως της οδού Αθηνάς, 

με σκηνικό τα Μάρμαρα και τα τσιμέντα -τους δύο πιο σκοτεινούς άξονες της πόλης.

Στο Καλοκαίρι θα συμμετάσχουν (με αλφαβητική σειρά)

ο Αντώνης Γκρίτσης,

οι Elephas Tiliensis,

ο Νίκος Ερηνάκης με το Στέφανο Χυτήρη,

ο Μάνος Καρατζογιάννης,

η Σύλβια Λιούλιου,

η Αγγελική Παπαθεμελή,

η Νατάσα Τριανταφύλλη

o Κωνσταντίνος Χατζής

και άλλοι ~

Το αναλυτικό πρόγραμμα των εκδηλώσεων θα ανακοινωθεί σύντομα.

Φωτογραφίες: Χριστίνα Μουμούρη

Official website: http://bijouxdekant.tumblr.com/

bijoux de kant hood / Facebook page: https://web.facebook.com/bijouxdekanthood

--

Έρωτας θερινής νυκτός - Mπαντιέρα Ρόσα

Έφτασε απόγευμα στο νησί, άφησε τα πράγματά του- η θεία του , η οποία διατηρούσε ενοικιαζόμενα δωμάτια ,είχε ετοιμάσει το διαμέρισμά του . Το γραφείο του πεντακάθαρο και το καβαλέτο στην θέση του. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του , ξάπλωσε για λίγο στην κούνια της αυλής , κάτω από τον ίσκιο των μουριών. Όταν άνοιξε τα βλέφαρά του ήταν ήδη βράδυ γύρω στις εντεκάμιση. Έκανε ένα μπάνιο , ντύθηκε ανάλαφρα και βγήκε για μία μπύρα μαζί με τον ξάδερφό του.

 Το μαγαζί που πήγαν – ένα καλοκαιρινό μπαράκι- ήταν γεμάτο. Κάθισαν σε ένα τραπέζι και παρήγγειλαν. Λίγο πιο δίπλα γύρω στα είκοσι άτομα ήταν μαζεμένα γύρω από μία πανέμορφη γυναίκα. «Τι συμβαίνει εκεί; Γιατί έχουν όλοι μαζευτεί γύρω της;» ρώτησε. Ο ξάδερφός του ντόπιος, νησιώτης που είχε συνηθίσει να βλέπει τέτοια γκρουπ στο νησί, απάντησε « Είναι η ξεναγός τους αυτή. Είναι ένα από τα γκρουπάκια με τους τουρίστες.»

Δεν μίλησε . Την παρατηρούσε σιωπηλός.  Του άρεσε ο τρόπος που χειριζόταν το πλήθος των τουριστών. Του άρεσε το χαμόγελο της και ο δυναμισμός της. Η αυτοπεποίθηση με την οποία μιλούσε και έκανε κέφι με τους τουρίστες. Ήταν ιδιαίτερη.

Το φουστάνι που φορούσε τόνιζε την καλοσχηματισμένη σιλουέτα της ενώ άφηνε ακάλυπτα τα κόκαλα κάτω από τον λαιμό της τονίζοντας το πλούσιο ντεκολτέ της. Οι γραμμώσεις της πλάτης της θύμιζαν φτερούγες  κύκνων. Και το πρόσωπό της είχε αυτά τα αινιγματικά και ανεξιχνίαστα χαρακτηριστικά της Τζοκόντα. Μυστήρια με συγκρατημένο χαμόγελο.

Εκείνος ηλιοκαμένος , με τα μάγουλά του να έχουν ροδίσει και τους μύες των χεριών του να προσιδιάζουν περισσότερο σε ένα ασφαλές καταφύγιο. Τα μάτια του ευφυέστατα να αντικατοπτρίζουν την χαώδη σκέψη του. Τα μάτια του είχαν μια λάμψη αλλιώτικη, ζωηρού ανθρώπου, σπιρτόζου.

-Πήγαινε μίλα της.

- Μα αφού έχει τους τουρίστες.

- Ε και;

Οι τουρίστες είχαν πιεί ήδη αρκετά. Αρκετοί από εκείνους ήταν μεθυσμένοι, χόρευαν και τραγουδούσαν. Ζούσαν έντονα τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Ελλάδα.

Την πλησίασε.

-Μην αγχώνεσαι.

- Δεν είμαι κηδεμόνας τους για να αγχωθώ αλλά αύριο πρέπει να ξυπνήσουν νωρίς , σύμφωνα με το πρόγραμμα. Έχουμε να επισκεφθούμε πολλά μέρη.

-Άφησέ τους να γλεντήσουν , να ευχαριστηθούν.

- Αν δεν τους άφηνα  θα είχαμε ήδη φύγει , δεν θα ήμαστε εδώ.

-Θέλεις να πιούμε μαζί μία μπύρα;

-Ευχαρίστως, όμως δεν μπορώ να καθίσω πολύ. Σε λίγο θα πρέπει να τους μαζέψω.

- Κανένα πρόβλημα.

Ήπιαν, μίλησαν , γέλασαν και κάπως έτσι γνωρίστηκαν καλύτερα. Εκείνη έπρεπε να φύγει. Του υποσχέθηκε να πάει το γκρουπ στο ξενοδοχείο και έπειτα να επιστρέψει πάλι. Έτσι και έγινε.  Μόλις επέστρεψε της πρότεινε να περπατήσουν λίγο.

Περπάτησαν πολύ μέχρι που έφτασαν σε ένα απόμερο σημείο της παραλίας.  Μόνο θάλασσα , άμμος  και ο ορίζοντας.

Κάθισαν και κοιτούσαν την θάλασσα. Μιλούσαν ασταμάτητα. Για ταξίδια, για ιδέες , για το καλοκαίρι, για τον χρόνο.

-Ξέρεις , θα ήθελα να σε ζωγραφίσω.

-Τι εννοείς;

- Είμαι ζωγράφος και λίγο ποιητής . Θέλω να σε έχω με κάποιον τρόπο για πάντα.

-Δεν μπορείς να φυλακίσεις ανθρώπους μέσα στην τέχνη σου. Μη γελιέσαι.

-Έτσι πιστεύεις;

- Απλά ενισχύεις τον ναρκισσισμό τους .

- Θες να έρθεις να σου δείξω άλλα έργα στο ατελιέ μου και να αποφασίσεις;

-Είναι σχεδόν χάραμα. Είναι μακριά;

-Για την ακρίβεια είναι το διαμέρισμα πίσω μας.

- Ας πάμε τότε.

Πήγαν . Υπήρχαν παντού πίνακες με πορτρέτα ή ζωγραφισμένες προτομές. Υπήρχαν και κάποια μικρογλυπτά. Αλλά μισοτελειωμένα, άλλα κουκουλωμένα με ύφασμα. Και ένας καναπές.Ένιωθε παράξενα. Όλα συνέβαιναν τόσο αστραπιαία. Δύο άγνωστοι που τελικά ένιωθαν τόσο κοντά μεταξύ τους. Ίσως να είναι και ιδιότητα των καλλιτεχνών να σε κάνουν να νιώθεις εύκολα οικειότητα μαζί τους. Ίσως έτσι να προσεγγίζουν τα θύματα τους.Της είπε να γδυθεί για να κάνει το αρχικό σκίτσο..

 Κατέβασε αργά και αισθησιακά τις ράντες του φορέματός της  έτσι ώστε να διαγράφεται μέσα στον χαμηλό φωτισμό το στητό νεανικό στήθος της. Εκείνος  της έκανε ένα νεύμα με το χέρι του να κατεβάσει και το υπόλοιπο φουστάνι. Υπάκουσε , όπως κάνουν οι πιστές παλλακίδες στους αφέντες τους. Της είπε να ξαπλώσει και να τον κοιτάει όσο εκείνος θα έκανε το προσχέδιο στο καβαλέτο του. Η πλάτη της γυρισμένη στον τοίχο. Οι σκιές τους μέσα στον χαμηλό φωτισμό είχαν αρχίσει ήδη να ερωτοτροπούν. Της είπε να χαλαρώσει. Μα εκείνη ήταν νευρική. Η ώρα περασμένη, ημίγυμνη στο σπίτι ενός άνδρα που γνώρισε εκείνη την ημέρα. Την πλησίασε . Κάθισε στον καναπέ και άρχισε να της χαϊδεύει τα μπούτια. Έπειτα της έβγαλε το εσώρουχο, ενώ τα δάχτυλά του είχαν αρχίσει να διερευνούν τον Θεό που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια της. Οι φλέβες του άρχισαν να πετούν και το κεφάλι του να καίει. Εκείνη γύρισε προς το μέρος του και του έβγαλε γρήγορα την μπλούζα του. Άρχισε να τον φιλάει με πάθος. Να τον δαγκώνει με μανία. Και εκείνος ανταπέδιδε τα «χτυπήματα». Είχε βάλει στόχο να την παραλύσει από ηδονή. Την ξάπλωσε στον καναπέ και άρχισε να την γλείφει ασταμάτητα, ώσπου εκείνη άρχισε να βγάζει ζωώδεις κραυγές. Εκείνος συνέχιζε μέχρι που εκείνη είχε σπασμούς. Άρχισαν να ταΐζει ο ένας τον άλλον χυμούς σαν νέκταρ θεών. Δύο κορμιά σταυρωμένα στον δικό τους επίπονο μα γλυκό Γολγοθά. Μπήκε μέσα της και τότε άγγιξαν το ανέφικτο.

Θα δυστυχούσαν στο μέλλον, όπως πάντα έρχεται το πλήρωμα του πόνου και όχι του χρόνου, αλλά εκείνη η στιγμή θα ήταν πια η ανάμνηση της αιωνιότητας τους.