Το γυφτάκι | Αναστασία Νταλαμάγγα

Αν κλείσω το ραδιόφωνο
μου μένει μόνο η σιωπή.
η ατμόσφαιρα στάζει ερωτηματικά.
σύννεφα συναισθημάτων κλείνουν το κρεβάτι μου σαν κουνουπιέρα
κάπου στο ταβάνι αν κοιτάξω
ένας θυμός, ένα αίσθημα προδοσίας
και πιο κάτω
μια ντροπή κι ένας φόβος στη γωνία
σαν τιμωρημένο παιδί.

ο θυμός ακούγεται πιο πολύ απ' όλα.
τα μάτια του πετάνε φωτιές
και μαζί με την προδοσία
βασιλεύουν στο ταβάνι μου
σαν τέρατα λυσασμένα
με κόκκινα μάτια
και γλώσσες τεράστιες
να σου πιπιλάνε το μυαλό
να τους μισείς όλους
να μη συγχωρείς κανένα.
αυτός κυριαρχεί, σκέφτεσαι,
αφού τα αυτιά σου
από τις κραυγές του έχουν πλημμυρίσει

σαν βλέπεις όμως στη γωνιά
αυτό το ταλαιπωρημένο γυφτάκι
κουρασμένο, πεινασμένο και
κουλουριασμένο σαν μπάλα
τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα
πάλι εδώ είσαι;
πάλι είσαι παντού και πάντα;
δίχως σπιτικό, τριγυρνάς ξυπόλυτο
και πάλι εδώ μέσα καταλήγεις
θα ήθελα άλλο σπίτι να βρεις
και πάψε μες στα πόδια μου να μπλέκεσαι
και να ζητάς τα ψίχουλα της προσοχής μου.

δε βλέπεις πόσο προσπαθώ να σε αγνοώ;

Κύκλος | Αναστασία Νταλαμάγγα

Κι έτρεξε,

σαν παιδί.

Σοβαρολογώ

καμία υπερβολή

ακριβώς σαν παιδί.

Ήταν απόγευμα,

στο εξοχικό.

Κοιμόταν ήρεμος

όταν άκουσε τις φωνές μας

και ξύπνησε ταραγμένος.

Πήγα να τον ειδοποιήσω

Μπαμπά , λιποθύμησε!

και πριν προλάβω την πρόταση μου να τελειώσω

έσπρωξε το τραπέζι με δύναμη

παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο

να τρέξει κοντά του

Κι έτρεξε, σαν παιδί

Αυτό είδα εκείνη τη στιγμή

αυτό βλέπω και τώρα,

στην ανάμνησή μου

που θα φυλάω για πάντα.

Είδα τον πατέρα μου

να τρέχει σαν παιδί

σαν παιδί που φοβάται, που τρέμει

που θα έκανε τα πάντα

για να μη χάσει τον άνθρωπο που τον προστάτεψε

όταν ήταν πράγματι

παιδί.

εκείνο το απόγευμα

ήταν πλέον φανερό σε μένα.

Όλοι είμαστε το ίδιο.

ο πατέρας μου κάποτε ήταν παιδί

κι εγώ ακόμα είμαι.

η μόνη διαφορά μας, ο χρόνος

εκείνος στο παρελθόν

εγώ στο τώρα

μα ο χρόνος ποτέ δεν είναι στην πραγματικότητα,

σαφώς οριοθετημένος.

κάπου κάπου σκέφτομαι πως χρόνος δεν υπάρχει

κι εκεί

η ζυγαριά ισορροπεί

ο ουρανός λυγίζει και ενώνεται με τον εαυτό του

και ο πατέρας μου κι εγώ

πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο,

ταυτιζόμαστε.

Έτσι κι εγώ θα έτρεχα, σαν παιδί

ακριβώς όπως έκανε εκείνος,

για να τον σώσω.

θα παραμέριζα καρέκλες και τραπέζια

θα άνοιγα τρύπες στους τοίχους

θα έβγαζα φτερά για να πετάξω

αφού τα πάντα γίνονται

όταν είσαι παιδί.

Ο παππούς συνήλθε

κι ο πατέρας μου ηρέμησε.

γι αυτό,

ηρέμησα κι εγώ.

γι αυτό,

ηρέμησαν και τα σωθικά μου

εκεί που κάποια μέρα ίσως

ένα παιδί θα ανησυχεί για εμένα

και θα κλαίει, μην με χάσει

μέχρι το ίδιο να γίνει

εγώ, ο πατέρας μου, ο παππούς

κι ο ατέρμονος κύκλος της ζωής να συνεχιστεί

μέχρι εκεί που το μάτι δε φτάνει

και ο νους αδυνατεί να δει.

Artwork:Wassily Kadinsky

Το εγωϊστάκι | Αναστασία Νταλαμάγγα

Καθημερινοί εφιάλτες 

που δε βλέπεις στον ύπνο σου

αλλά ζεις.

και δεν γνωρίζεις γιατί αποτελούν εφιάλτη

Δεν ξέρω πώς και γιατί

αυτό το πραγματάκι

σαν εφιάλτη τα μάτια μου αναγνωρίζουν

και με απειλή

με μεγάλο κίνδυνο

το ταυτίζουν.

Μπλέκομαι στους λαβυρίνθους μου

τους εγκεφαλικούς

και περιπλανιέμαι 

ώρα πολλή,

Όχι πραγματική, μα ψυχική ώρα

Ατέλειωτη και αχρήστως σπαταλημένη

Κάπου αισθάνομαι ένα μεγάλο κακό

σε πράγματα μικρά

κανονικά, αστεία

που το μυαλό μου λανθασμένα μπερδεύει με λοιμούς.

Ξέρω πως κάπου παράλληλα

σε μιαν άλλη ζωή

θα γελούσα 

και θα αγαπούσα περισσότερο τους ανθρώπους για τα πραγματάκια αυτά

μα σε αυτή τη ζωή

κάτι στο είναι μουταρακουνιέται

και όλο γκρινιάζει και μιζεριάζει

κι εγώ θέλω να το πιάσω απ τα μαλλιά

-για να μην πω απ τα μυαλά-

και να του τα βγάλω τρίχα τρίχα

μετά να το βάλω στη γωνία, να σταθεί σαν πελεκάνος

για να σκεφτεί.

το ακούω εκεί απ τα έγκατα

να μου κλαψουρίζει.

"κατάλαβέ με" , να λέει

"είμαι ακόμα παιδί 

και τα παιδιά έχουν δικαίωμα 

τα κλάματα να βάζουν"

κι έτσι μου 'ρχετε

να του βάλω τις φωνές και να του πω 

πως

ο παιδικός του χρόνος τέλειωσε

και καλώς ήρθες, μικρό μου εγωϊστάκι ,

στον κόσμο των μεγάλων.

όπου τα κλάματά σου

δεν έχουν σημασία 

και για το θάνατο μιας μύγας

-που λέει ο λόγος-

δεν επιτρέπεται να κλαις.

 Πηγή: amarantinethoughts.blogspot.gr

Στιβαγμένα ανθρωπάκια | Αναστασία Νταλαμάγγα

Θλιβερό πολύ
να μη μπορεί κανείς
να μείνει μόνος.

να μη μπορεί
την παρέα του εαυτού του
να αντέξει.
να πρέπει πάντοτε
την κενότητά του
με ανθρώπους να γεμίζει.

απομυζόν συναίσθημα
που σε ταλαιπωρεί
σχεδόν εξευτελιστικό.

Και σα να μη συμβαίνει πραγματικά
σαν μη δικό σου να ναι
συ το τρέφεις
το κρατάς κοντά σου, φοβούμενος ότι
...
κάτι.

απροσδιόριστο,ριζωμένο, ηλίθιο.

με αυτό το κάτι
ξυπνάς
και κοιμάσαι
ένα βάρος
στο στήθος
κουβαλάς
και γιατί δεν ξέρεις.
και πώς αναρωτιέσαι
και πολύ φοβάσαι.

μα δεν τολμάς
το βάρος σου
στα μάτια να κοιτάξεις
και των ποδιών σου τη δύναμη να εμπιστευτείς.

Καταλήγεις
ένα βράδυ να πρακαλάς
ξεσπάς
σε κλάματα
νιώθεις
αδικημένος
και ανόητος
και κυρίως

κενός


Στέκεσαι λοιπόν
μόνον τις φορές
που άλλοι σε στέκουν
και το κορμί σου είναι όρθιο
μόνον γιατί άλλα
ανθρωπάκια μικρά στιβαγμένα
μέσα σου
όρθιο σε κρατούν

και άπαξ και γκρεμιστούν
σαν τραυματίες πολέμου
τις κοιλότητές σου με αίμα γεμίζουν
και κάτι σάπιο στην ατμόσφαιρα μυρίζει.

μια προσευχή θα κάνω
τα μάτια στον ουρανό θα στρέψω
και Σε παρακαλώ, θα πω
τη μοναξιά μου
με την παρουσία Σου, γέμισε
τίποτε άλλο δεν θα χρειάζομαι
αν το καλό μέσα μου βρω.

Πηγή: Amarantine Thoughts

Ελαττωματικά | Αναστασία Νταλαμάγγα

Δύσκολο να πολεμάς τη φύση σου
κόντρα στο ποτάμι που δεν παίρνει από λόγια
μια πέτρα που αντιστέκεται, εσύ

Αυτή η φύση τρώει όλη την ψυχή μου
νιώθω σαν 
να προσπαθώ να φυτρώσω ένα χέρι που δεν ήτανε να φυτρώσει
ή να κόψω ένα πόδι 
κόντρα στον οργανισμό μου

Μέχρι τώρα
η φύση μου δεν πείραζε κανένα
αλλά ήρθε η στιγμή που αυτή η φύση
γνώρισε μια άλλη, 
τη δική σου
κι αυτές οι δυο μαζί δεν είναι για να μείνουν.


Τώρα πρέπει όχι για μία 
αλλά για δύο φύσεις να παλέψω
δύο φόβους , δύο συνήθειες 
να τα βολέψω
δύο ψυχές για να κρατήσω μαζί

Αυτό που προσπαθώ
τόσο δύσκολο θαρρείς
αυτό που κάνω 
τόσο ανέφικτο
που ώρες ώρες απελπίζομαι
και λέω

τέρμα, δε μπορώ
για δύο ανθρώπους να παλεύω
γιατί είμαι μόνο ένας
και κάποιες φορές
ούτε και ένας
μισός , λιγότερο από μισός, τίποτα

Οι φόβοι σου δίνουν τροφή στους δικούς μου
με κάνουν κομματάκια
με ζαλίζουν
με φέρνουν σε αδιέξοδο

αντίθετα όλα αυτά που θες απ τα δικά μου
αντίθετα θα νιώσεις και θα πράξεις
κι όλο αυτό
σαν μόνη μου να το σηκώνω
σαν δύο ανθρώπους να κουβαλάω στην πλάτη μου
ή μάλλον
όχι ανθρώπους.
το παρελθόν μας κουβαλάω
τις πιο κρυφές μας απελπισίες
και προσπαθώ να τις ταιριάξω
να βρω ένα τρόπο μαζί να θεραπευτούν
η μια την άλλη από το χέρι να πιάσουν
μα δεν πιστεύω πως το νιώθεις

και μόνη είμαι.
και φοβάμαι.

ξέρω ότι φοβάσαι κι εσύ,
 άλλα πράγματα...

μα
δε με βλέπεις
κάτω στο πάτωμα πεσμένη
πως χωρίς πόδια προσπαθώ να φτάσω την ταχύτητά σου ;

μη μου φωνάζεις άλλο
ότι εσύ πάντα έτσι έτρεχες
γιατί κι εγώ πάντα είχα πόδια!

μα τα κοψα.

ήταν ελαττωματικά

και σε πίστεψα που είπες πως
μαζί θα φτιάξουμε άλλα,
πιο δυνατά.

γι αυτό στάσου λιγάκι

είπες μαζί.



Η μαμά μου είχε ένα μαύρο σκύλο | Αναστασία Νταλαμάγγα

Άκου, μαμά

Αν κάτι μου έρχεται στο μυαλό όταν σε σκέφτομαι , είναι το πόση δύναμη κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους. Δεν ξέρω αν πιστεύεις ή αν καταλαβαίνεις πόσο δυνατή είσαι στην πραγματικότητα, αλλά αυτό είναι κάτι ξεκάθαρο για μένα.

Δεν έχω ιδέα πώς κατάφερες να μην επιτρέψεις στην ασθένεια να παρέμβει στη ζωή μου. Δε σε είδα ποτέ όσο απεγνωσμένη φαντάζομαι τώρα ότι ένιωθες. Δεν είδα ποτέ το μαύρο σκύλο να σε καταπίνει. Δε σε είδα ποτέ να τα παρατάς, μαμά.

Συνέχισες να δουλεύεις και να πετυχαίνεις όλο και υψηλότερες θέσεις,κατάφερες να αρχίσεις ένα μεταπτυχιακό στο ανοιχτό πανεπιστήμιο,να εκδόσεις ένα βιβλίο,να βοηθάς όσους είχαν την ανάγκη σου,να πηγαίνεις στους αγώνες της ΑΕΛ, να βγαίνεις με τις φίλες σου! Να ζεις φυσιολογικά. Δεν αισθάνεσαι περήφανη για τον εαυτό σου;
Συνέχισες να ακούς τα προβλήματά μου και να τα κάνεις να φαίνονται τόσο μικρά, συνέχισες να μου χαμογελάς και να με κάνεις να αισθάνομαι τόση ασφάλεια, να μ' αγκαλιάζεις σκεπάζοντας κάθε ανησυχία, να με ενθαρρύνεις, να με αποδέχεσαι απόλυτα και χωρίς όρια. Κάθε επιλογή μου τη στήριξες. Δε με πίεσες ποτέ και για τίποτα. Με θεωρούσες αρκετά ώριμη και υπεύθυνη να αποφασίζω μόνη μου. Υπήρξες τόσο καλή μητέρα!

Ποτέ δε μαλώναμε όπως κάνει μια φοβισμένη μητέρα και  μια έφηβη επαναστάτρια κόρη. Γιατί εγώ δεν ήμουν αυτό. Δε χρειάστηκε ποτέ να κάνω την επανάστασή μου ,αφού πάντα ελεύθερη αισθανόμουν μαζί σου, μαμά. Κι ούτε εσύ ήσουν η παραδοσιακή συντηρητική μητέρα, αφού κρύβεις μέσα σου , όπως λες, ένα παιδί. Και καταλάβαινες τη συμπεριφορά μου ,τις επιλογές μου,τις απόψεις μου και τα θεωρούσες όλα φυσιολογικά. Και καταλάβαινα κι εγώ πως δεν είσαι μια μαμά σαν τις άλλες. Όχι λόγω της ασθένειας, αλλά λόγω του τι σε έμαθε.

Δε θα σου κρύψω πως έκλαψα πολύ που συνέβαινε κάτι τόσο άσχημο στον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου. Και δεν ήξερα πως να σε βοηθήσω . Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να είμαι ευτυχισμένη και να εξελίσσομαι. Και ξέρω πόσο περήφανη είσαι για μένα. Αλλά, μαμά , δεν το βλέπεις;  Ό,τι είμαι, είναι χάρη σε σένα! Δε θα τα κατάφερνα χωρίς τη βήθειά σου.

Δεν έχω την εμπειρία του να ζω με ένα άτομο με κατάθλιψη γιατί δεν το επέτρεψες. Μεγάλωσα φυσιολογικά , κι όχι με μια "απούσα" μητέρα , όπως συνηθίζουν να θεωρούνται μαμάδες σαν κι εσένα. Δεν ήσουν απούσα ,μαμά. Ποτέ δε με άφησες μόνη και σε ευχαριστώ γι αυτό. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο σου ήταν να στέκεσαι στα πόδια σου ενώ υπήρχαν στιγμές που η κατάθλιψη ρουφούσε ό,τι θετικό είχες να μου δώσεις. Κι όμως, η αγάπη σου ήταν πιο δυνατή.

Όταν ήμουν μικρή ίσως θύμωνα μαζί σου γιατί δεν κάναμε τόσα πράγματα μαζί. Γιατί δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι ήσουν λυπημένη.

Αλλά τώρα μεγάλωσα. Και καταλαβαίνω όσα δεν καταλάβαινα τότε. Και σε συγχωρώ,μαμά! Για όσα λάθη νομίζεις ότι έκανες. Γιατί, για μένα, όλα τα έκανες όσο σωστότερα μπορούσες.Εύχομαι να σου έχω μοιάσει έστω και λίγο και να δείξω κι εγώ τέτοια δύναμη όταν χρειαστεί. Εσύ, μαζί με τόσους άλλους ανθρώπους που ξεπέρασαν τον εαυτό τους, εσύ με βοηθάς να συνεχίζω . Μου θυμίζεις πως έχει νόημα όλο αυτό. Είσαι ο ήρωας μου, μαμά!

Τώρα που μεγάλωσα,δε χρειάζεται να κρύβεις τα δάκρυά σου. Να καταπίνεις την πίκρα σου για να είμαι ήρεμη. Γιατί μπορώ να το αντέξω. Και θέλω να είμαι εδώ για σένα , όπως έκανες πάντα κι εσύ. Δε με τρομάζει η κατάθλιψη γιατί δεν τρομάζει ούτε εσένα. Και το έχεις αποδείξει τόσες φορές. Πάντα εσύ τη νικάς, θυμήσου! Κι είσαι πάλι η χαμογελαστή μαμά μου.

Αν μπορούσα θα σκότωνα το μαύρο σκύλο σου. Θα τον κομμάτιαζα και μετά θα τον έκαιγα. Κι έτσι, θα είχες τη ζωή που σου αξίζει. Αλλά ακόμη κι αν δε μπορώ να το κάνω εγώ , σίγουρα μπορείς εσύ. Το βλέπω κάθε φορά που χαμογελάς. Και κάθε φορά που το κάνεις, εκείνος εξαφανίζεται λίγο ακόμη και λίγο ακόμη,ώσπου δεν υπάρχει πια.
Το ξέρω οτι θα τα καταφέρεις. Αλλά ακόμη κι αν αυτό αργήσει,θα είμαι κοντά σου να σε πιάσω,μαμά.Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να με φωνάξεις.

Σ' αγαπώ!

Πηγή: ~Amarantine Thoughts~

Χαμογελαστή (3η συνέχεια) | Αναστασία Νταλαμάγγα

Ρώτησα τη γιαγιά για σένα.

Της αποκάλυψες, μου είπε, λίγο πριν φύγεις, πως

ερωτεύτηκες ένα μόνο άντρα στη ζωή σου, στρατιωτικό.

Δε θα πω το όνομά του ενώ λείπεις. 

Δεν ξέρω αν θες να το ακούσεις έτσι από μακριά

σαν άνεμο,σα θρόισμα

Ίσως 

σου προκαλέσει πόνο και κάτι τέτοιο είναι πέρα απ τις προθέσεις μου.

Ήσουν κλειστός άνθρωπος, είπε η γιαγιά.

Περίμενες να τον γνωρίσεις καλύτερα προτού δοθείς.

Και ήσουν πολύ έξυπνη που έτσι έπραξες

Γιατί ,λέει, αργότερα έμαθες πως είχε δεσμό με άλλη

μια τραγουδίστρια

Παραμύθια σου πουλούσε

Τον άφησες.

Πόνεσες θεία;

Αισθάνθηκες προδωμένη; Ήσουν.

Μήπως και λίγη;

Αυτό όχι.

Απέρριψες ,άραγε, κάθε πρόταση γι αυτό;

Χάρισες εκεί την καρδιά σου ανεπιστρεπτί;

"Πες μου,κορίτσι μου,γιατί δεν πήρες κανένα τους; Τόσοι και τόσοι σε ζήτησαν."

Αχ Φανούλα...

Νόμιζα θα μαι πάντα είκοσι !

Μες στη ζάλη των φαρμάκων σου

δεν είδες, μάλλον , το πρόσωπο της νοσοκόμας

που κοιτούσε έκπληκτη τη φωτογραφία των είκοσι χρόνων σου

"Άντε να πιστέψεις τώρα

πως αυτός ο άνθρωπος που βλέπεις στο άσπρο κρεβάτι

είναι ίδιος με αυτόν της φωτογραφίας"

Θα άλλαζες τίποτα, θεία;

 Ποιός ξέρει.

Και τι σημασία έχει;

Κανείς δε μένει είκοσι για πάντα.

Μακάρι να σου το έλεγε τότε κάποιος αυτό.

Θα είχες έναν άνθρωπο να σε προσέχει

θα σου έλεγε να πας αμέσως στο γιατρό

κι όχι με δύο χρόνια καθυστέρηση.

Θα ήσουν, ίσως, εδώ τώρα.

Υγιής.

Έφυγες τελικά.

Και νιώθω τόση ανακούφιση για σένα

Τέρμα τα φάρμακα , τέρμα ο πόνος αλλά και όλα τέρμα.

Αν θα άλλαζες κάτι

πες το σε μένα, τη μελένια σου , όπως με φώναζες.

  Θα φτιάξω μια ιστορία όπως την ήθελες

Θα γράψω τα όνειρά σου και

θα τα διαβάσω μια νύχτα στον ουρανό

Γιατί; Να...

Είναι που θέλω να σε δω για ακόμα μια φορά έτσι.

Χαμογελαστή

Χαμογελαστή || | Αναστασία Νταλάμαγγα

Λες και ρούφηξε κανείς όλο το λίπος από μέσα της.

Ίχνος δεν υπάρχει. Τόση λίγη ζωή έχει απομείνει επίσης.

Παραμιλά. Κλαίει. Φωνάζει ή πονάει βουβά.

Σαν να της τρώνε τη σάρκα άγρια θηρία,λέει.

Μπορείς να φανταστείς τέτοιο πόνο;

Καθημερινά;

Ποιος τον αξίζει;

Πάλι εδώ μέσα θα με αφήσετε, λέει

Κι ακούω το παράπονο σε κάθε ανάσα της.

Την απόγνωση,την απελπισία.

Ποιος να την κάνει καλά τώρα;

Ποιος μπορεί;

"Βαρύς γίνεται ο άνθρωπος πολύ

Σαν σίδερο" ,ακούω μια κυρία να μας λέει.

"Αν δε βάλει μόνος του δύναμη,δε γίνεται τίποτα".

Να μη μπορείς ούτε τον εαυτό σου να κρατήσεις...

Να εξαρτάσαι κάθε λεπτό.

Μεγάλη δόση μορφίνης, λένε, της δώσανε.

Τότε γιατί να πονάει ακόμα;

Και να υποφέρει και να ζει μέσα στις παραισθήσεις.

Δε μπορώ να δω τον κόσμο μέσα από τα μάτια της.

Κι η αλήθεια είναι, φοβάμαι και στη σκέψη.

Ουρλιάζει τα βράδια και παρακαλά για λίγο νερό, χύνει τα μπουκάλια, δαγκώνει το νυχτικό της και καταριέται.

Δεν της αξίζει τόση τραγωδία.

Προσεύχομαι να πάψει πλέον να της τρώει τη ζωή.

Θέλω κάποιον να σκοτώσει ,επιτέλους, τα θηρία.

Artwork: Joan Miro

Ο Άτιμος Εαυτός σου | Αναστασία Νταλαμάγγα

    Τα δάκρυα φυσικά και αναγκαστικά βγαίνουν από μέσα μου

  όσο αναγκαστικά και φυσικά μπαίνει ο αέρας για να επιβιώσω.

 Τα λόγια σου στα χέρια μου,μαχαίρια αυτοκτονίας.

Δε φταίνε αυτά από μόνα τους

το μπίξιμο ,  φταίξιμο δικό μου-

Ειρωνική η αυτοκαταστροφή ,ψυχή μου.

Ως το τέλος ειρωνική,χαιρέκακη,πονηρή.

    Δεν ξέρω αν σου 'χει τύχει

να κλαις και να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Και κάτι μέσα σου να γελά. 

Κοίτα την κατάντια σου,να λέει.

Πάλι εμπιστεύτηκες τα ρουμπίνια σου σε απρόσεχτους φύλακες.

Και σου 'πα να προσέχεις...

Πυροβολημένο ,αδύναμο πουλί.

Πως μόνο σου να σταθείς πάλι και να πετάξεις;

Οι από μηχανής θεοί σε ξέχασαν.

Κι ο άγγελός σου το 'χει ρίξει στο ραχάτι.

Τι να κάνεις;

Να ξεψυχήσεις μόνο ,χωρίς παρέα έστω για παρηγοριά;

Δε σου αξίζει τέτοιο τέλος.

Αετοί σαν και σε σένα δεν πρέπει τόσο νωρίς να χάνονται.

Ο κόσμος έτσι λιγοστεύει.

Γίνεται πιο επίγειος,βαρετός,μουντός.

Κάνε μονάχα μια προσευχή,σε παρακαλώ.

Δεν ξέρεις ποτέ ποιος άνεμος θα σ' ακούσει .

Ίσως να φέρει βοήθεια.

Ίσως και όχι.

Πριν φύγεις, όμως, πες μου κάτι΄

Πως είναι να πεθαίνεις τόσο νέος;

Ή μάλλον όχι.

Δε θέλω να το μάθω αυτό.

Πες μου μόνο πως το έκανες.

Να,ξέρεις ποιο..

Αυτό.

Να πετάς τόσο ψηλά και να μη φοβάσαι.

Ως την τελευταία στιγμή,πως είσαι δυνατό;

Αδύναμο,πυροβολημένο πουλάκι.

Κανείς ως τώρα δε σε σκότωσε τόσο βίαια

Αυτός ο άτιμος ο εαυτός σου τόλμησε μονάχα.

Άμοιρο,δύστυχο πουλάκι.

Χτυπά η φωνή μου σε τοίχο και γυρίζει πίσω σε μένα.

Κούφιο το σώμα του πια.

Πάει,πέταξε.

ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ Ι | Αναστασία Νταλαμάγγα

Νεαρά κοπέλα ήταν όμορφη, πολύ.

Μαύρα μαλλιά

κατάμαυρα και χείλη κόκκινα,φουσκωτά.

Χαμόγελα παντού και φωνές

Λουλούδια στα μαλλιά της,θυμάμαι

σε μια παλιά φωτογραφία.

Μόνη στο σπίτι γυρνούσε, μόνη τις γάτες της τάιζε

Πόσοι να την είχαν,άραγε, ζητήσει σε γάμο;

Και γιατί να αρνήθηκε να μοιραστεί τη ζωή της;

Από υπεροψία,άραγε

ή από την παραμυθένια εντύπωση αιώνιων νιάτων;

Αχ να την έβλεπες τώρα.

Πιάνεται η ψυχή μου.

Με το άσπρο νυχτικό

και τα ανακατωμένα,πασπαλισμένα με άχνη μαλλιά.

Κλαίει κι ο οδύρεται μέρα νύχτα για το κακό

που τη βρήκε

Όλη η γειτονιά μπορεί ν ακούσει τον πόνο της

Να τραγουδούν,άραγε, γι αυτό θλιβερά τα πουλιά;

Ήταν, άλλωστε, και σ αυτά 

πολύ αγαπητή.

The Danish Girl (2015)

Ο όγκος έχει παντού εξαπλωθεί.

Θαρρείς,την τρώει ζωντανή.

Καταραμένη αρρώστια.

Την ακούω που θέλει να φύγει

και παρακαλά.

Θα βρει,άραγε, εκεί τη λύτρωση που ζητά;

Ποιος ξέρει να της πει;

Κι όμως, ένα περίεργο πράγμα

Σαν περνά λιγάκι ο πόνος

από τα μύρια φάρμακα

και για λίγο την ανάσα της βρίσκει

πώς παλιές εποχές αναπολεί..

και το βλέμμα της χάνεται σε σβησμένους κόσμους

και το χαμόγελο της ακέραιο και πάλι

Πόσο θαυμάζω κάτι τέτοιους ανθρώπους

σαν και τη γυναίκα αυτή

την αιώνια όμορφη και λαμπερή και δυνατή.

Πόσο θα θελα να σταματούσα, γι αυτήν, το χρόνο

σ αυτές της στιγμές που στρέφει το βλέμμα

μακριά απ' το θάνατο.

Και να την πάγωνα εκεί

Χαμογελαστή.