Πραότητα | Γιώργος Ασκαλίδης

Στην πραότητα του -

Φράχτης, γερός και ακίνητος.

Καταστέλλει.

Και μένω να κοιτάζω.

Από το παράθυρο της κουζίνας.

Μουδιάζουν τα ακροδάχτυλα.

Όπως ματώνουν.

Λερώνω το φαγητό.

Στάζει στα ρούχα.

Μα μένω να κοιτάζω.

Τον φράχτη.

Το δωμάτιο με τα ρολόγια | Γιώργος Ασκαλίδης

Λίγα χιλιόμετρα παραέξω της πραγματικότητας, 
Σε κλίσεις παιδικές σαν παραμύθια, 
Σε δωμάτια με ρολόγια, 
Με πιάνω να αναπλάθω ώρες. 
Δεν θα σε διέκοπτα ποτέ ξανά, 
Στη θέση της παγκόσμιας λύτρωσης, 
Παρότι δεν πρέπει, 
αυτό που θα προτιμούσα να κάνω, 
είναι να σπάσω ποτήρια, σάμπως και μείνεις λίγο περισσότερο, 
και δεν θα μπορούσε να με κατηγορήσει κανείς. 
Θα επέκτεινα τσακωμούς, 
Και βραδιές κλασσικής μουσικής. 
Μισώ την κλασσική μουσική. 
Και ξέρω ότι δεν θα έπρεπε, 
αν γυρνούσα πίσω, 
πέρα από κάθε άλλο οτιδήποτε, 
δεν θα σε διέκοπτα ποτέ ξανά.

Κηλίδα | Γιώργος Ασκαλίδης

Αφού σταθεροποίησε την βελόνα πάνω στο βινύλιο,

Επέστρεψε στο μπάνιο.

Ζορίστηκε να τον γδύσει.

Εκτός από το γιατρικό βραχιόλι στο χέρι.

Στητός ξαπλωτός στον πάτο της μπανιέρας πια.

Δείκτης και αντίχειρας παρακινούν το νυστέρι σε χιλιόμετρα δέρματος.

Βαστάει τα χέρια του στα δωδεκαπτέρυγα του θώρακα και σπρώχνει μέχρι να ακούσει το κρακ.

Σκουπίζει τον ιδρώτα στο μέτωπο και ξεφυσάει.

Ένα τελευταίο χάδι στα μαλλιά του νεαρού.

“Είμαι περήφανος για σένα γιε μου”

For Frida | Γιώργος Ασκαλίδης

Sparrow with a throat full of dry blood.

I have awaited the booming advent of springtime.

You’re elsewhere but your postal card’s unsigned.

Pinky promise, I can come up with a million different ways to count the branches of your veins.

Toss me a bottle I can baptize and wrap my mouth around.

Promise you, I’ll look elsewhere every time your fella makes one of his dumb jokes in the parking lot.

Rapt and paralyzed under the piercing thought of looking up your phone number.

Is it the toughness in you I’ve blurred out of reality?

Or am I to blame for you’ve cut your hair?

Sparrow with a throat full of dry blood.

Is that why you hum your twisted hyms no longer?

Ένας Κύκνος Προσγειώθηκε Στην Αυλή Μου. | Γιώργος Ασκαλίδης

Καταραμένο σκεύος των πρώτων σκέψεων του.

Ο μονόδρομος του έφτανε εκεί όπου αποχρώσεις ηθικής και λεπτότητας έπασχαν από αχρωματοψία.

Τρανταχτά διέκοπτε νεκρολογίες κηδείας.

Κάθε μέρα την ώρα των μαθηματικών, στην τάξη με τους χαρακωμένους τοίχους, χωρίς ποτέ να κοιτάει τριγύρω, άφηνε τα ακροδάχτυλα του να πλοηγηθούν νότια κάτω από το σχολικό θρανίο για να χαϊδέψουν το τζιν.

Βλοσυρά σενάρια μακελειών δεν δραπέτευαν τον νου του παρά μόνο γαργαλούσαν την οροφή του στόματος μέχρι να πάρουν πνοή μέσα από τα δόντια.

Τα στενά χωρίσματα των ‘ευχών του αύριο’ άνοιγαν ολοένα περισσότερο και από μέσα τους ξεγλιστρούσε μαστουρωμένος σαν να ξαναγενιέται.

Οι γονείς του το αποκαλούσαν “η νεανική παρόρμηση του διαβόλου”.

Κορώνα. Ένα μικρό αμάλγαμα ενοχικών σκέψεων και φόβου ξεσπάνε και σπρώχνει τον άλλον στο κρεβάτι και του λέει ότι δεν μπορεί να το κάνει. Έχει περάσει η ώρα και πρέπει να φύγει οπωσδήποτε. Και θα έρθει να φωλιάσει κάτω από την κουβέρτα χωρίς λέξεις.

Γράμματα. Ένα μικρό αμάλγαμα ενοχικών σκέψεων και φόβου γεννιούνται για λίγο. Μέχρι να καταφέρει ο άλλος να βγάλει τη ζώνη του. Τότε ξεχνάει

Γράμματα.