Μην μου πεθάνουν | Αλέξανδρος Νασόπουλος

Τα πρωινά σηκώνομαι προσεκτικά, ήσυχα μην ξυπνήσω τους δαίμονες μου ,
λυγίζω τα πόδια μου και αναζητώ την ισορροπία μου ανάμεσα,
σε άδεια μπουκάλια ,τσαλακωμένες μπάλες μουντζουρωμένων χαρτιών ,
γεμάτα τασάκια και λεκέδες ονείρων που δεν στέγνωσαν ακόμα .

Προχωρώ άδειος στο κενό και σαν κάποιο τιμωρημένο παιδί
που κρυφοβλέπει από μια χαραμάδα,
μιαν αλάνα με άλλα παιδιά, που παίζουν και εύχεται να μην το βρουν ποτέ οι κοροϊδίες τους,
χάνομαι στον ήχο των σκιών.

Η πόρτα που κλείνει σιγά,
το ύφασμα απ'το παλτό που χαϊδεύει το πόμολο,
οι διακόπτες που υποκλίνονται στις σβησμένες λάμπες
τα σπίρτα που σιωπούν πριν φωτίσουν την άκρη ενος τσιγάρου,
καθώς ψιθυριστά μονολογώ:
-οι δαίμονες κοιμούνται , ακόμα μια φορά τους ξεγέλασα .,
τους αφήνω εκεί να κρέμονται στα χείλη ενός ποτηριού,
στα γεμάτα συρτάρια , στα άδεια πακέτα,
στα μισοτελειωμένα κείμενα ,
στους ματωμένους καθρέφτες και τους πρησμένους τοίχους .

Μια χαραμάδα ανοιχτή μονάχα, ν'ανασαίνουν,
μη μου πεθάνουν και χαθώ και γω μαζί τους 

"Αν δεν χωράς μέσα σ' έν' άνοστο αστείο..." - της Ελένης Παπαμικρούλη

Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η στιγμή που νιώθεις πως βαρέθηκες τα πάντα. Τη δουλειά, τους φίλους -ακόμη περισσότερο τους δήθεν, τα παγωμένα χαμόγελα ευγένειας κάθε πρωί, τα κουστουμαρισμένα νέα των οκτώ, το "τι θα πει ο κόσμος", την υποκρισία, τη βαρβαρότητα, το ψέμα. Σιχάθηκες τα οικογενειακά τραπέζια με τις μικροπαρεξηγήσεις, την μαμά που γκρινιάζει για τον μπαμπά, τον μπαμπά που γκρινιάζει για την μαμά, τις επισκέψεις που βάζεις τα "καλά" σου και πάντα έχεις ψηλώσει και ομόρφυνες και σε φτύνουν μη σε ματιάσουν. Ψάχνεις το νόημα. Το νόημα του να ξυπνάς και να βλέπεις τη ζωή σου προσαρμοσμένη σε ένα τέλεια σχεδιασμένο αλγόριθμο που έχει πέσει σε λούπα. Ακόμα και το τι θα αισθανθείς έχει σοφά προκληθεί με συγκεκριμένο τρόπο. Συνήθισες τον πόνο και δεν σου κάνει αίσθηση πια.

-Πόσοι πέθαναν σήμερα;

- Εντάξει, χθες ήταν περισσότεροι.

 Μεγαλώνεις και βλέπεις πως τα παιδικά, γεμάτα αφέλεια, σχέδια σου γκρεμίστηκαν, έχεις ήδη προλάβει να χάσεις ανθρώπους χωρίς να ήταν επιλογή σου και ξέρεις πως θα ξανασυμβεί. Και σου λείπουν. Σου λείπουν τα καλοκαίρια σας, η ξεγνοιασιά, ο χρόνος να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Νιώθεις ο κόσμος να σε προσπερνάει σαν σταματημένο και εσύ, απλώς, κοιτάς αμήχανα. Πρέπει να προσαρμοστείς στην νέα τάξη πραγμάτων. Κεφάλι κάτω, χρόνος μηδέν, φίλοι ελάχιστοι και απασχολημένοι, όνειρα σε αναμονή. Αν δυσκολεύεσαι να το χωνέψεις, είσαι ανώριμος, ανάξιος των περιστάσεων και άλλα παρόμοια με τα οποία ο εφευρετικός περίγυρος φροντίζει να σε στολίσει. Ψάχνεις το "άλλο σου μισό", αφού σε έπεισαν από μικρό πως είσαι ημιτελής. Στην εσωτερική και βιολογική ανάγκη σου για συντροφικότητα στηρίχθηκε μια παγκόσμιας εμβέλειας βιομηχανία που σε εκπαιδεύει πώς να γίνεις θελκτικός. Μόδα, κοιλιακοί, "η καλύτερη δίαιτα πριν τις διακοπές" και  "τοπ 10 μεθόδοι για να τον κάνεις δικό σου". Τα σιχάθηκες όλα και στην τελική δε σε νοιάζει τίποτα απ' αυτά. Μεγάλωσες και κοιτάς λίγο παραπάνω την ουσία. Δε χρειάζεται να χτυπιέσαι τα Σάββατα στην παραλιακή για να νιώθεις ότι διασκεδάζεις, έχεις βρει πια κι άλλους τρόπους. Όμως φοβάσαι.

  Φοβάσαι τη μοναξιά, το πώς η κοινωνία αλλάζει εσένα και όλους τους άλλους γύρω σου, το πώς συνήθισες την απώλεια μέχρι που έγινε συνήθεια, το πώς ανταλλάζεις την ευαισθησία σου με κυνισμό κάθε μέρα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις τόσο έντονα πως προδόθηκες από την ίδια τη ζωή. Που δεν κατάλαβες πως, έτσι όπως την κατάντησαν, η ευτυχία δεν κρατάει περισσότερο από κάποιες στιγμές και η αγάπη είναι μακράν το πιο εγωιστικό συναίσθημα. Θες να ξεφύγεις, όμως ξέρεις πως όσο απέραντος και αν είναι ο κόσμος, όπου και αν πας θα σε βρουν. Είσαι αποξενωμένος αλλά ποτέ σε ηρεμία. Το μεγαλείο μιας εποχής που ζέχνει θάνατο. Κυριολεκτικό και μεταφορικό. Δεν τον θες, όμως, αυτόν τον κόσμο και δεν αργεί η ώρα που θα πάρεις ανάποδες, θα μηδενίσεις το κοντέρ και θα αρχίσεις απ' την αρχή. Κόντρα σε όσα σου ρημάζουν το είναι, σε καθετί που ακρωτηριάζει τον ψυχισμό σου, εσύ θα είσαι εκεί να ανατρέπεις το κατ' επίφαση μη αναστρέψιμο και να αρχίζεις και πάλι να ζεις. Θα βγεις απ' την αδράνεια που σε μουχλιάζει, θα σιχαθείς το φόβο σου, δε θα χεις πια τι να φοβηθείς. Και στο πλάι σου, να σαι βέβαιος, πως θα έχεις κάθε καταπιεσμένη ψυχή που έφτασε στον πάτο, τον έξυσε και τώρα θέλει να σηκωθεί. Και διάολε, θα τα καταφέρει!

Σημείο Μηδέν- της Μπαντιέρα Ρόσσα

Χάσαμε την εφηβεία μας να εξηγήσουμε όσα συμβαίνουν. Έπειτα βάλαμε και φαντασία μη τυχόν και το σώσουμε και σωθούμε και εμείς. Δεν δούλεψε. Η φαντασία αποτελεί ένα μικρό αναλγητικό για το μυαλό. Τίποτα παραπάνω. Καλλιτέχνης ήσουν Jim τα ξέρεις από πρώτο χέρι.
   Σίγουρα έμαθες νωρίτερα πως είναι να ποθείς μία ανάσα ελευθερίας . Το ποθώ από το κατακτώ απέχει  χρόνο. Άλλοτε μήνες, χρόνια κάποιες φορές και ολόκληρες ζωές. Και έπειτα έρχεται σαν χτύπημα από μαστίγιο ο θάνατος, δίχως ρανίδα δροσερού νερού να μας βρέχει το μέτωπο, δίχως αέρα να μας δίνει ανάσα απ'έξω προς τα μέσα. Σημείο μηδέν. 

  Η μόνη ελευθερία που οραματίζομαι πια , 

 είναι εκείνη που δοκιμάζεις τα φτερά σου

αν θα ανοίξουν ή όχι από τον έκτο όροφο

η φωτιά που θα καίει το δέρμα και όχι

τα σωθικά σου- αυτά δεν θα'χουν μείνει

θα έχουν γίνει αλοιφή από τα depon,τις ασπιρίνες,

και ότι άλλο σε χάπι σου βρίσκεται

ελευθερία που βρίσκεις στις ράγες τραίνων

και όχι τρένων - γιατί το βάσανο πρέπει να έχει

διάρκεια για να κατακτηθεί η ελευθερία

ελευθερία σε κασκόλ που κάποτε 

γίνονται μια ευφάνταστη θηλιά

ψαλίδια που ίσως να γίνουν χαρακιές
και ανθρώπους που απομακρύνονται από δίπλα σου
σαν γελοίες ατμομηχανές.

Κράτα με δύναμη τουλάχιστον αυτό.

Αν  δεν έζησες όπως επιθυμούσες

διάλεξε εσύ πως θα φύγεις 

ακολουθώντας το παράδειγμα 

της Κατερίνας και του Κώστα
που με χείλη σαν ένα είπαν μαζί

αφήστε με να φύγω μήπως και γίνω

όσα ονειρεύομαι.

Τώρα σε καταλαβαίνω Jim γιατί  το δέντρο σου αναγράφηκε νεκρό στα έγγραφα.

 Για να γίνεις όσα θες πρέπει να σκοτώσεις την φωνή των γονιών σου μέσα σου.

Only when you're gone -της Μπαντιέρα Ροσσα

Αυτό το σπίτι μυρίζει εγκατάλειψη. Θυμό που μετατράπηκε σε θλίψη. Όχι, τις δύσκολες ώρες τις νύχτας δεν σκέφτομαι τους αγωνιστές συντρόφους στα κελιά που καγχάζουν για Ελευθερία και νιώθουν να πνίγονται , ούτε τις πόρνες που περιμένουν βαμμένες μοναξιά στα πεζοδρόμια της Συγγρού. Ούτε τους άστεγους που το χειμώνα κοιμούνται σε sleeping bag κρατώντας έναν κεσέ από γιαούρτι, σχεδόν ημιλιπόθυμοι μέσα στον ύπνο τους, για να ρίξουν όσοι θέλουν ένα κέρμα. Οι αληθινά φραγκάτοι δεν ρίχνουν ποτέ , θα σου πω εγώ που τους είδα. Τους είδα να περνάνε με κοστούμια δίπλα σε ανθρώπους που κρύωναν και δεν έβαλαν ούτε το χέρι στην τσέπη. Και εσύ μου μιλάς για ανθρωπιά. Έπειτα οι πρόσφυγες.Παιδιά και όνειρα που πνιγήκαν με τα αρκουδάκια τους. Σου φαίνομαι ευαίσθητη ε καριόλη; Μου είναι εύκολο να κάνω μία χειρονομία και να σου πω με όλη την οργή μου άντε γαμήσου.

  Το βράδυ, σχεδόν κάθε βράδυ σκέφτομαι και ξεφυσάω. Σχεδόν μηχανικά. Σχεδόν σαν να ξέρω πως ο πόνος σε αυτόν τον κόσμο δεν θα τελειώσει ποτέ. Παίξαμε και χάσαμε λέω. Κοιτάζω την ντουλάπα που έχει μείνει ανοιχτή. Το υπόλοιπο σπίτι ακατάστατο. Σκεπάσματα ανακατεμένα με εσάνς εφιάλτη και αυπνίας. Βιβλία στίβα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Δίπλα μου ο καπνός , πιστός σύντροφος και συνοδοιπόρος. Το ραδιόφωνο παίζει Madrugada. 

Όλο αυτό δεν είναι λύπη. Είναι κόπωση.Και δεν θα το καταλάβεις. Έμεινες να με διαβάζεις με οδηγό τον Φρόυντ και τον Λακάν και ξέχασες να ακούσεις τις φωνές μου. Αυτές που πηγάζουν από εκείνη την διττότητα που ήθελες κάποτε να λατρέψεις σαν Θεό σου. Την μία που που προσπαθεί να δεχτεί τον ρεαλισμό και την άλλη την ιδεαλίστρια που πιστεύει στην φωτιά της δικαιοσύνης και της καλοσύνης. Μια ιδιότητα αδήλωτη ήμουν , ένα ψυχικό χάος και ένα πνεύμα χαμένο. Και εσύ αν και το κατάλαβες δείλιασες. "Δεν θέλω συναισθηματικό δέσιμο" είπες και χάθηκες μέσα στην νύχτα. Όπως φεύγουν οι μοιραίοι ποιητές που το μόνο που μάθανε είναι να γαμάνε.Ίσως να γαμάνε περισσότερο και καλύτερα απ'ότι γράφουν τουλάχιστον. Και κάτι μου έλεγε μέσα μου πως δεν θα σε ξαναδώ. Γι'αυτό σου έλεγα "φοβάμαι".

Τουλάχιστον ήσουν ειλικρινής μωρέ. Να ζητάς όχι χάδια και αγκαλιές και αγγίγματα αλλά χαστούκια και σημάδια.Στυγνές εκτελέσεις. Μελανιές στον λαιμό σου και αίμα να τρέχει από γρατζουνιές στην πλάτη σου. Αίμα λέω.Κόκκινο βαθύ το χρώμα. "Το κόκκινο δεν έχει να κάνει μόνο με το πάθος αλλά και με την βία" είπες. Βία συναινετική ήθελες.Και εγώ, δεν λέω. Αλλά  είναι που οι σχέσεις έχουν να κάνουν με την εξουσία και εγώ δεν θα άντεχα να είμαι θύμα. 

Περνάω συχνά από εκείνον τον τοίχο που έχεις ζωγραφίσει τον Μαρξ. Το Flashback μου περιλαμβάνει λέξεις , δεν μπορεί ο νους να αρθρώσει φράσεις πια. Βία, κτηνώδεις,έρωτας,κόκκινο.

Συγνώμη,νομίζω ένιωσα .

Te quiero - της La Baronne

Lust

Σε θέλω τόσο πολύ που πονούν τα κόκαλα μου. Σε θέλω τόσο πολύ που η καρδιά μου, θα ορκιζόμουν πως, θα σταματήσει αυτήν εδώ την στιγμή. Σε θέλω τόσο πολύ που δεν θυμάμαι τίποτα. Σε θέλω τόσο πολύ που θυμάμαι τα πάντα. Σε θέλω τόσο πολύ που είμαι μουδιασμένη. Σε θέλω. Πολύ.

Αν είχα το θάρρος θα ερχόμουν και θα σε έπιανα από τον λαιμό και θα σε φιλούσα μέχρι να μην αντέχω άλλο. Αν είχα το θάρρος, θα σε έπιανα τόσο πολύ, που τα χέρια μου θα είχαν επιτελούς νόημα. Αν είχα το θάρρος, θα σε έκανα δικό μου με κάθε τρόπο που μπορούσα να σκεφτώ. Αν είχα το θάρρος, θα σε έδενα σε έναν κρεβάτι και δεν θα έφευγες ποτέ. Αν είχα το θάρρος θα ήσουν δικός μου.

Αν δεν σε ήθελα τόσο, θα σε μάτωνα μέχρι να ήμουν σίγουρη πως όλο το αίμα σου είναι δικό μου. Αν δεν σε ήθελα, θα ήθελα τα ματιά σου ακίνητα, για πάντα φιξαρισμένα μέσα στα δικά μου. Αν δεν σε αγαπούσα θα έγραφα με τα νυχιά μου στο δέρμα σου ξόρκια ακαταλαβίστικα. Αν δεν σε ήθελα τόσο, θα σε πονούσα, μέχρι να μην μπορείς να σκεφτείς κάποιον άλλον έκτος από εμένα. Αν δεν σε αγαπούσα θα σε είχα καταστρέψει.

Αν δεν φοβόμουν θα με έριχνα στην φωτιά σου. Να καούν όλα, τα πάντα, αλήθεια δεν με νοιάζει. Θα αφηνόμουν να γίνω σταχτή πάνω σου. Θα αφηνόμουν στο άγγιγμα σου, στα χέρια σου, στο σώμα σου. Δεν με νοιάζει. Αν δεν φοβόμουν, θα σε ακολουθούσα παντού.

Κλείνω τα ματιά μου και το μόνο πράγμα που μπορώ να δω είναι τα ματιά σου. Ένα ζευγάρι καφέ ματιά με καίνε. Ένα ζευγάρι ματιά πονηρά. Ένα ζευγάρι ματιά με ακολουθεί. Τα ματιά σου με ακολούθου. Με βλέπουν. Με περιεργάζονται. Τα ματιά σου με βλέπουν όπως κανείς. Τα ματιά σου. Θεέ μου. Τα ματιά σου.

Σε θέλω τόσο πολύ που σε σκέφτομαι και μετά μουδιάζω για μέρες ολόκληρες. Πιθανότατα, όταν τελειώσω να σε γραφώ, δεν θα μπορώ να σκεφτώ πια. Σε θέλω τόσο πολύ που είναι ανυπόφορο. Σε θέλω τόσο πολύ που είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Σε θέλω τόσο πολύ. Σε θέλω και δεν ξέρω να το διαχειριστώ. Σε θέλω και δεν είμαι ο εαυτός μου. Σε θέλω και δεν μπορώ να σταθώ στα ποδιά μου όταν σε βλέπω. Σε θέλω τόσο πολύ που η κάρδια μου σφίγγεται. Σε θέλω τόσο πολύ.

Σε σιχαίνομαι τόσο πολύ. Σε σιχαίνομαι που είσαι ένα φάντασμα. Σε σιχαίνομαι για το όνομα σου. Σε σιχαίνομαι για την επιρροή που ασκείς πάνω μου. Σε σιχαίνομαι γιατί κανένας δεν είναι εσύ. Σε σιχαίνομαι για το σώμα σου. Σιχαίνομαι τα χέρια σου και το πώς με άγγιζαν. Σιχαίνομαι τα αυστηρά σου φρύδια. Σιχαίνομαι τον τρόπο που με κοιτάς. Σιχαίνομαι το στόμα σου. Σιχαίνομαι τον τρόπο που φιλούσες τον λαιμό μου. Σιχαίνομαι τα φιλιά σου. Σιχαίνομαι που σκέφτομαι μέρες ολόκληρες τα φιλιά σου. Σιχαίνομαι τα φιλιά που μου έδωσες. Σιχαίνομαι το ότι δεν θα μου ξαναδώσεις φιλιά. Σιχαίνομαι.

Σε θέλω τόσο πολύ που σε σιχαίνομαι. Σε θέλω τόσο πολύ που οδηγούμαι στην τρέλα. Σε θέλω τόσο πολύ που θα είσαι το τελευταίο πράγμα που θα θελήσω. Σε θέλω τόσο πολύ.

Σε θέλω.

Πολύ.

Απόγευμα - του Λίναμ Κεροτάνυ

Γκρι φως μουντό που άσπρισε.

Οθόνη που έκανε το μάτι μαζί της να λάμψει.

Η χρυσή μου χαρά.

Η ενδορφίνη των παρορμήσεων μου,

 σταματάει στην

πραγμάτωσή τους.

Το φως, ώσπου να κλείσω την πόρτα.

Κι η αυγή;

Θα φεγγαρώσει και θα παλιώσει, και το πρωί

θ’ αργήσει όσο και χτες.

Εγώ στις 8 τ’ απόγευμα βρίσκω τον εαυτό μου.

Κι αισθάνομαι πάλι καλά που είμαι μέσα στο σώμα,

το μυαλό,το δωμάτιο.

Την υπόλοιπη μέρα και για τα 3 μπορεί να εξοργιζόμουν, 

αλλά τώρα είναι βράδυ.

Κανείς δεν έχει νεύρα στη δεύτερη μπύρα.

Όλοι ηρέμησαν στην πρώτη αίσθηση παγωτού στο στόμα.

Ξένου αντίχειρα στο μέτωπο, με θεραπευτικές ιδιότητες.

Αγγίγματος στους ώμους.

Κι όταν τελειώσουν αυτά, κάθαρση.

Κανείς δεν είναι θλιμμένος στον ύπνο του.

Κάνει ένα διάλειμμα απ’ τα πάντα.

Κι ύστερα το ξανασκέφτεται.

Νουάρ - της La Baronne

Μου λείπει το άτομο που ήμουν όταν δεν ήμουν αυτό που είμαι τώρα. Μου λείπουν οι σκέψεις μου, τα πρόσωπα μέσα τους, η απόχρωση τους. Mου λείπει το μαύρο στην άκρη των φωτογραφιών του μυαλού μου και μου λείπουν τα πλάνα σε ασπρόμαυρο που περνούσαν από μπροστά μου.

Μου λείπει η κατάσταση και μου λείπει εκείνο το αίσθημα.Από πάντα σιχαινόμουν το φως και την ικανότητα του να ξεγλιστρά, να διαχέεται, να αντανακλάται, να διαθλάται και πάνω απ' ολα να φωτίζει κάθε μικρή γωνία. Ποτέ δεν ήθελα φωτεινές όλες τις πλευρές του μυαλού μου. Ήθελα μερικές να είναι σκοτεινές και σκονισμένες και να κρύβουν μυστικά και απομεινάρια από στιγμές και συναισθήματα. Μου άρεσε η σκόνη και με βόλευε και το σκοτάδι με προστάτευε και συντηρούσε το ποια είμαι. Όσο πιο πολύ φωτίζεις, τόσο χάνεις από το μυστήριο, από την απατή.

Θέλω ξανά τα κείμενα μου σκοτεινά και το κρεβάτι μου άνω κάτω. Θέλω πάλι τα δάχτυλα μου να πονούν, από την ώρα που περνούσα αγγίζοντας τις άκρες του μυαλού μου, που πονούσαν και έκοβαν. Θέλω πάλι σκέψεις να με κρατούν ξύπνια την νύχτα. Θέλω πάλι όνειρα περίπλοκα και σκοτεινά και άδεια. Θέλω να νιώθω και να με νιώθουν. Θέλω πάλι να πιέζω τον εαυτό μου να πηδήξει μέσα σε σκοτεινές θάλασσες. Θέλω πάλι να μπορώ να πνίγομαι μέσα σε αυτές, να χάνομαι σε λαβύρινθους και μάτια. Θέλω πάλι να κυκλοφορώ με μαλλιά ανακατεμένα από την πολλή ζωή. Θέλω πάλι και θέλω πολύ.

Σήμερα είναι μια καινούρια αρχή. Είμαι έτοιμη να περπατήσω μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου και να συναντήσω όλους εκείνους που κλείδωσα στα υπόγεια και χτυπούν ώρες ατέλειωτες την πόρτα τους. Θέλω πάλι.

Για να βρούμε τον εαυτό μας πρέπει να κοιτάξουμε ανάμεσα στα ερείπια του παρελθόντος μας. Μέσα σε αυτά και την σκόνη τους κρύβεται κάθε απόφαση δίκη μας, κάθε μικρό μυστικό, κάθε κουβέντα και κάθε σκέψη. Ανάμεσα τους περπατούν τα φαντάσματα των ανθρώπων μας και στις γωνιές τους κρύβονται όλες οι μάσκες που φορέσαμε. Εγώ θέλω να επανεξετάσω τις δίκες μου. Να παίξω με τα φαντάσματα μου, να αποφασίσω, να ξαναζήσω και να δω αν, τελικά, είμαι κάτι στα μάτια μου ή όχι. 

"Τα Παραμύθια της Ψυχής" ..

Σχετικά...

         Έξι "μουσικά" παραμύθια ιδιαίτερης θεματικής είναι έτοιμα, ενώ η μουσική ολοκληρώνεται στις παρτιτούρες...

Τα "Παραμύθια της Ψυχής" ..

    Η κάθε ιστορία ξεχωριστά πραγματεύεται θέματα-ταμπού που "κλωτσά" καθημερινά η κοινωνία μας.

Η γνωριμία με τις ψυχικές ασθένειες,ο ρατσισμός ως κοινωνική μάστιγα,η σχολική βία ,η κοινωνική κριτική στην θέαση του διαφορετικού αποτελούν πηγή έμπνευσης των σεναρίων που υπογράφει ο ψυχολόγος και συγγραφέας Ανδρέας Ζαχαριάδης σε μουσική και στίχους της Φένιας Χρήστου (σύνολο για μικρή ορχήστρα).

     Σύντομα θα δημοσιευτούν διάφορα videos εκπαιδευτικού χαρακτήρα,που στόχο να αφυπνίσουν και να ενημερώσουν το κοινό.

Το project είναι έτοιμο και τώρα έχει έρθει η στιγμή, όπου η Φένια και ο Αντρέας θα εξετάσουν, τους συνεργάτες εκείνους που θα σταθούν αρωγοί αυτής της εξαιρετικής προσπάθειας, η οποία στόχο έχει την αφύπνιση σε θέματα, τα οποία η κοινωνία κλείνει τα μάτια και τα αυτιά. Σε θέματα που η κοινωνία έχει μάθει να σηκώνει το δείκτη, να παραγκωνίζει και να περιθωριοποιεί.

Γνωρίστε.. Μιλήστε ελεύθερα.. Η άγνοια  χρεώνει ψυχές..

Σύλληψη project: Φένια Χρήστου

web: www.feniachristou.com