Συνέβη μια στιγμή | Θανάσης Πάνου

...

Μέσα σε γνώριμες εικόνες μιας θάλασσας, ενός ουρανού και πράσινων λιβαδιών, υπάρχουν άπειρες μορφές σαν κύματα, σαν αιθέριες κινήσεις και σαν κραδασμοί, πολύ αδύνατοι για να θεωρηθούν μαγνητικοί, πολύ υποσυνείδητοι για να είναι λογικοί. Άπειρες μορφές που κινούνται αργά μέσα σε αυτές τις εικόνες, σχεδόν αόρατες παρουσίες που ζουν και δεν ζουν σαν άνθρωποι.

Ένα παλούκι στο χώμα, ένα κουτσουρεμένο δένδρο, μια του σύννεφου σκιά, όλα ζουν σε μια θολή και ακαθόριστη αίσθηση που αν θες την ονομάζεις μοναξιά ή κενή εγκατάλειψη. Και όταν αυτή η ταραχή αυξημένης συναίσθησης με κατακλύζει, μοιάζω με το κούτσουρο, τον πάσσαλο τον κάθε ίσκιο. Μια ήρεμη ταύτιση είναι, με μορφές που υπάρχουν και δεν υπάρχουν σαν άνθρωποι, που κινούνται αργά και αθόρυβα μέσα στα όνειρα, ανάμεσα στα τοπία της ψυχής ανάμεσα στα εσώτερα συστήματα με τις απειροελάχιστες αναταραχές της λογικής.

Σε ένα τέτοιο χώρο τέσσερις πάσσαλοι λιμνάζουν σε ένα πράσινο λιβάδι στρουθοκάμηλοι μόνοι με τον αγέρα, με το κεφάλι μέσα στη γη και αναποδογυρισμένα τα πόδια, στρουθοκάμηλοι αδύνατοι και μόνοι για να ονομαστούν λύσεις.

Μετά από ένα τέτοιο κραδασμό, τα δερμάτινα παπούτσια μου στο τέλος της ημέρας σε αυτό το λιβάδι τα έβαλα, με τους τέσσερις πασσάλους με το κεφάλι μέσα στη γη και αναποδογυρισμένα τα πόδια, για χάρη της ιδιοκτησίας που προστάζει άνεση σε ψεύτικους τοίχους μιας κατοικίας που ανήκει και δεν ανήκει στον άνθρωπο.

Όταν μια τέτοια δημιουργική εικόνα σιωπής συμβαίνει έστω μία στιγμή στον ορίζοντα, μια ταραχή αυξημένης συναίσθησης κραδάνει τις βαθύτερες δεξαμενές της σκέψης και ανοίγει την όραση της πρώτης αιτίας που ταράζει.

Πεζοδρόμια | Θανάσης Πάνου

Πριν λίγες μέρες καθώς περπατούσα στο πεζοδρόμιο, βρέθηκα μπροστά σε δύο μαχητές που αντάλλασσαν βρισιές και μου έκλειναν τον δρόμο. Δεν ήθελα να διακόψω τη σχέση τους αυτή, αλλά δεν μπορούσα να το αποφύγω. Έτσι διακριτικά και με δυσφορία καθώς περνούσα ανάμεσά τους έφαγα μια αδέσποτη βρισιά. Ήταν σαν να χα σπάσει το σχοινί που ήταν τεντωμένο ανάμεσά τους ή μάλλον σα να διέκοπτα τον καυγά που για την απόλαυση του καυγά γινότανε. Η νοσηρή ένταση επεκτάθηκε πλέον και στους τρείς μας. Τολμώ να πω πως η ζωώδης αυτή κατάσταση όσο γινόταν και πιο έντονη όσο η κάθε λέξη γινόταν όπλο αιχμηρό τόσο και πιο πολύ μου άρεσε αυτή η επικοινωνία. Το πεζοδρόμιο όμως ήταν πολυσύχναστο και μπήκανε έτσι και άλλοι στον καυγά. Και όχι μόνο οι περιπατητές. Τα αυτοκίνητα σταμάταγαν και οι οδηγοί πηδάγανε γρήγορα και ρίχνονταν στη μάχη.
Σε λίγο και από άλλους δρόμους πέρα από την στροφή, γυναίκες, παιδιά και ένας παπάς, πλησίασαν με ιαχές και χέρια τεντωμένα. Το πεζοδρόμιο πλέον είχε γίνει ύβρεων αθλητική εκδήλωση με την απαραίτητη ένταση των ξαναμμένων οπαδών και όπως είναι φυσικό είτε πιστεύαμε αυτά που ξεστομίζαμε είτε όχι ξυπνήσαμε το νευρικό σύστημα της πόλης. Τότε ήταν που εμφανίστηκε και η έννομος τάξη. Οι κρανοφόροι ανταποκρίθηκαν με περισσή ευλάβεια στο καθήκον τους και μας έσπασαν στο ξύλο. Εθισμένοι μάλιστα πολλοί από τους μόνιμους καυγάδες πεσμένοι καταγής συνέχιζαν να βρίζουν. Οι μόνιμοι χρήστες του καυγά, οι πιο παλιοί, για πιο μεγάλη ηδονή άρχισαν το πεζοδρόμιο να ξηλώνουν και με σχισμένα δάχτυλα τα ραγισμένα τα κομμάτια του σαν πέτρες να πετούν. Οι πέτρες όταν έγιναν πολλές το πεζοδρόμιο εξαφανίστηκε και μέσα από τον γενικό καυγά, μέσα από της πόλης τα σωθικά ξεπρόβαλε των σπλάχνων της το ματωμένο χώμα.

Και όσο και αν φαίνεται απίθανο, το πεπρωμένο τότε ήταν που ξεπρόβαλε από της πόλης τα εντόσθια. Συνήθως βέβαια οι άνθρωποι, πάντα συλλογικά ηλίθια, διάβαζαν της μοίρας τα μελλούμενα από τα σπλάχνα ζώου αλλά αυτό γινόταν σε άλλες εποχές που πάταγαν στο χώμα και πίστευαν για ότι επικείμενο στη μαντική μέσα σε μύρα και λιβάνια.

Σήμερα που υπάρχει λατρεία στην παράνοια του καυγά το πεπρωμένο γίνεται θολό, μια καταχνιά πάνω στα πεζοδρόμια της κάθε πόλης και αυτά μαζί με τους δρόμους της τσακάλια είναι που οδηγούν σε κύκλους μέσα της και ύστερα σβήνονται όταν στο υποσυνείδητο βυθίζονται και τα ζωώδη απάνθρωπα ένστικτα τα υπόλοιπα και τα πάντα με τον καυγά αναλαμβάνουν.

Αναμπουμπούλα/Θανάσης Πάνου

               

   Ένας στυγνός ενδοστρεφής φονιάς ζώων με το όνομα Χαρίλαος,  ειδικευμένος στις φόλες με υγρά μπαταρίας και οξέα, άρχισε να χάνει τον ύπνο του όταν ανακάλυψε πως τελευταία είχε όλο και πιο συχνά αποτυχίες. Μάλιστα η τελευταία του απόπειρα να δολοφονήσει ένα κανίς-τεριε κατέληξε σε φοβερή ντροπή αφού και το κανισάκι τον δάγκωσε και η ατροπίνη το έσωσε. Από αυτή και τις τελευταίες κακοτυχίες πείστηκε να συμβουλευτεί μέντιουμ.

   Ο χρησμός περιείχε μια σημαντική προειδοποίηση για το αύριο: «Αν δεν αποδεχτείς την ιδιαιτερότητά σου είναι καλύτερα να κρεμαστείς» Δύο νύχτες αργότερα, η κυρία Ευτέρπη η γειτόνισσα τον βρήκε κρεμασμένο στο κενό του φωταγωγού ντυμένο με γυναικεία εσώρουχα και μια μπαταρία στον κώλο.