Υγρό | Ανδρέας Παπάζογλου

Σ' αγαπώ γιατί όταν γελάς, υπάρχεις με ομορφιά που άξιζαν θεοί
Υγρή καννίβαλος
Πλυμμένη σε ποτάμια μυθικά
Γεννημένη απο λύκων ουρλιαχτά κι απο οργασμούς πάντα σκιερούς και ματωμένους
Δόντια γυμνά
Σαγόνια βαβυλώνιες καταδίκες

Λυγμοί από πέτρα κι άμμο
Γυμνή, χωμάτινη βασίλισσα
στα τέσσερα μασώντας 
και ξερνώντας τις Γραφές
Γυμνή, σε λάγνα παραμύθια 
και σ' αρχαία νανουρίσματα
στάζεις με θράσος τα υγρά σου 
μες τα ποιήματα
Μεθάς χαμογελώντας τα παιδιά μου

Γυμνό, υγρό αρπακτικό
Απόψε μπλέ η έρημος
Οι ωκεανοί στεγνοί
Πρόστυχη συναστρία με σκεπάζει, 
πέτρα κι άμμος

Γέλα και πάρε με

Πλημμυρίδα | Ανδρέας Παπάζογλου

Ζούμε για ν' αγαπούμε

Μα ανασαίνουμε ήσυχα

Όπως ταιριάζει στους τυφλούς ή στα αδέσποτα σκυλιά

Και όποτε βρέχει

"Θα λιώσω'' λέμε

Σκύβοντας κόσμια το κεφάλι 

Κόσμια ως ανασαίνουμε

Και κόσμια ως ξεχνούμε

όλες τις θάλασσες 

Μας βρίσκουν ανελέητα τα κύμματα

Μας παίρνουν λες και είμαστε παιδιά

Κι όλο αποκοιμιόμαστε

Κι όλο στραβοξυπνάμε

Χέρια, μαλλιά, μουσκίδι

Άμμος στα μάτια

Λάσπη στο μπρίκι 

Και γύρω οι άνθρωποι κοιτούν

"Καλημέρα" λέμε

Τραβώντας μουδιασμένοι για το διάολο 

Σηκώνουμε το βλέμμα στα πουλιά

Και κάνουμε πως καταλαβαίνουμε

Εάν η μέρα ξεκινά 

ή αν ξανατελειώνει

Άτιτλο- της Σελάνα Γραίκα

Ας υπάρχεις το λοιπόν

στα μάτια των ανθρώπων

ως ο ασκότεινος και λατρευτός

σπόρος, ελεύθερος και πλάνος κλέφτης.

Κι εμείς, που αγαπάμε τους νεκρούς

σα λήθαργος μας έρχεσαι- σε ύπνο

για να συνομιλούμε,

φαντασίας περίσσιας και σάρκα χωρίς.

Χαρούμενη που δείχνεις ύπαρξη

της Κύπρου κόρη, εσυ

προς την ενσάρκωσή σου

γιατί λες, είναι ανόητο

να μην γευτείς τον έρωτα, τα χάδια.

Είμαι άχρηστη εγώ, που σου μιλάω τώρα!

Ο κόσμος είναι μικρός.

Ξεστήθωτος και τραγικός.

Απόγευμα - του Λίναμ Κεροτάνυ

Γκρι φως μουντό που άσπρισε.

Οθόνη που έκανε το μάτι μαζί της να λάμψει.

Η χρυσή μου χαρά.

Η ενδορφίνη των παρορμήσεων μου,

 σταματάει στην

πραγμάτωσή τους.

Το φως, ώσπου να κλείσω την πόρτα.

Κι η αυγή;

Θα φεγγαρώσει και θα παλιώσει, και το πρωί

θ’ αργήσει όσο και χτες.

Εγώ στις 8 τ’ απόγευμα βρίσκω τον εαυτό μου.

Κι αισθάνομαι πάλι καλά που είμαι μέσα στο σώμα,

το μυαλό,το δωμάτιο.

Την υπόλοιπη μέρα και για τα 3 μπορεί να εξοργιζόμουν, 

αλλά τώρα είναι βράδυ.

Κανείς δεν έχει νεύρα στη δεύτερη μπύρα.

Όλοι ηρέμησαν στην πρώτη αίσθηση παγωτού στο στόμα.

Ξένου αντίχειρα στο μέτωπο, με θεραπευτικές ιδιότητες.

Αγγίγματος στους ώμους.

Κι όταν τελειώσουν αυτά, κάθαρση.

Κανείς δεν είναι θλιμμένος στον ύπνο του.

Κάνει ένα διάλειμμα απ’ τα πάντα.

Κι ύστερα το ξανασκέφτεται.