Γεύση Ανάμνησης | Λίναμ Κεροτάνυ

Θα γίνω ένα τέχνημα πυρός
χαμογελαστός,
πάνω από πολλά άγνωστα κεφάλια.
Η ανυπόφορη βαριά μου πανοπλία όλο χαμηλότερα με ρίχνει
να' μαι κοντά στον κρότο μου.
Σαν πορτοκάλι που κυλιέται απάνω σε μαχαίρια
τα κομμάτια μου θα μοιραστούν τυχαία και ίσα.
Και το τρυφερό μου μέσα όσο κουβαριάζομαι αγέρωχος κ ανίδεος ,μέσα σε φώτα και μουσική,
θα δακρύζει ζουμερό ζόφο.

Πικρό σαν πορτοκάλι και γλυκό σαν πορτοκάλι .
Και με την πρόσοψη ηττημένη, το μέσα μου ξεζούμιστο
και έναν αλλοτινό δυναμισμό, θα στροβιλίζομαι για πάντα
λερώνοντας σας με το υγρό μου.
Πιείτε το και βιώστε,
μέσα από ουρανίσκους να ζω και να υπάρχω.

Βιομηχανική νεκρανάσταση | Λίναμ Κεροτάνυ

Μόνο πες μου

απόψε ποιοι θα είμαστε.

Οι χτεσινοί ηθοποιοί πεθάνανε χθες.

Καιρός για φρέσκια ροή.

Τα μάτια μας ξερά κάθε μέρα , απ' την ίδια τη μέρα.

Τα χέρια μας λαμπυρίζουν ξερά χύσια.

Τα εντόσθια μας γλειμμένα από λυκίσκο.

Ας γίνουμε κάτι άλλο απόψε.

Γιατί δεν αντέχω να βγω αληθινός ξανά έξω.

Πες εσύ. Χτες είπα εγώ.

Ψάξε στο μυαλό σου ό,τι ποτέ σου έχεις δει.

Και πλέξε τα πιο ανόμοια.

Ας γίνουμε πόνος και άμμος.

Κρέας και αέρας ας γίνουμε.

Πιτυρίδα με ευτυχία. Απόψε.

Οροθετικός σε δωμάτιο γεμάτο συντρόφους γυμνούς.

Λουκούλιες στερήσεις.

και βραχιόλια σε μάτια.

                                                         Δικαίωμα στο θάνατο

                                                                 κι αναπόφευκτη ζωή.

Ανήθικοι ας γίνουμε.

Ανάποδα να γυρίσουμε τα σωστά και κάθε πέτρα.

και κάθε τι που μοιάζει δικό μας να ξεκοιλιάσουμε

να το δούμε από μέσα , αν είχαμε δίκιο.

Κι ύστερα ας βγούμε, 

Τι θα δουμε που θα μας φοβήσει..

Επί στύλου κρεμάμενος | Λίναμ Κεροτάνυ

Μεταξύ γέλιου και κηδείας

Άψυχο σώμα στέκεται

Μετ'άπο μήνες

 κουστουμαρισμένο

μεταξύ κλάματος κι επευφημίας 

μιας μακράς τυχαίας αναμενόμενης πορείας.

Κι ο θάνατος είναι τα ζωή σε σας ,

είναι τα συλληπητήρια,

δεν είναι οι τάφοι,

οι νεκροί και τ' αποτεφρωτήρια

Ειναι  οι κτήσεις και τα κτήματα

εγωισμού φαύλα ατοπήματα

Του μυαλου,φτωχειας γεννηματα

Δυο και τρία και τέσσερα ποιήματα

Δεν φτάνουν να εξηγήσουν

 πώς στου πόνου το κρεβάτι,

δεν παρέχουν βοηθήματα

Ό,τι βλέπεις κάθε μέρα δεν είναι αυτό που βλέπεις | Λίναμ Κεροτάνυ

Γουρούνι που μεγάλωσε με αετούς μπορεί και να πετάξει.
Αετός που γεννήθηκε στη λάσπη , θα' χει πάντα τα φτερά του κολλημένα με την κόλλα του πάτου.

Είμαι σε σάλπιγγα, πέφτω. Γίνομαι ζυγωτό και σχηματίζω ελπίδες.
Αφρατεύω στο υπογάστριο και φουσκώνω της μαμάς μου την κοιλιά και τα στήθια του μπαμπά μου.

Καρτερικά σχηματίζω την οργανική μου υπόσταση.
Καρτερικά κι  αυτοί σχεδιάζουν για μένα να μην έχουν σχεδιασμένο τίποτα και ποτέ.
Η καλύτερη δηλαδή ανατροφή.

Κι εκεί που βλέπω το φως και κάνω τα πρώτα μου φωνητικά παραληρήματα ,

Πέφτει μια βόμβα και τα πόδια μου που καρτερικά ψήλωνα και πάχαινα στο ενδομήτριο σκορπίζονται ασύνδετα πλέον κάτω από συντρίμμια.
Της μάνας μου το κεφάλι που δεν πρόλαβα να δω βγήκε απ' το κτήριο ασυνόδευτο απ' το υπόλοιπο σώμα. Κι ο πατέρας μου σύρθηκε σ' ένα φορτηγό με λαδί χρώμα- που απ' ό,τι έμαθα είναι χρώμα που δικαιολογεί το θάνατο.

Δεν πέθανα εγώ. Δεν πέθαναν 3 ατομά όπως λένε οι ειδήσεις, σαν σε παραμυθι για να μη λείπει ο ένας στον άλλον.

ΠΕΘΑΝΑΤΕ ΟΛΟΙ.

Εγκλωβισμένος στο θρίαμβο του | Λίναμ Κεροτάνυ

Εγκλωβισμένος στο θρίαμβο του


Όσο πιο τετράγωνο τόσο πιο σωστό λέγαν
 για τη λογική ,για τα παζλ και την πολιτική.

Μα η πολιτική είναι ένα παζλ δίχως λογική ,τα κομμάτια κι αν δεν ταιριάζουν θα αναγκαστούν να χωρέσουν.

Το κοστούμι της λινής ιδεολογίας θα σου μπει αν παχύνεις μην ανησυχείς.
Και το κάδρο σου θα είναι το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα τ’ άλλα κάδρα που μέσα τους εγκλώβισαν κάτι.
Επέλεξα να μπω στην παράταξη είχες πει με γυαλιστερά μάτια σα μύδια κλειστά άρα και χαλασμένα.
Και σιγά – σιγά παρέδινες μέρη της ελευθερίας σου , του μυαλού σου ,στον ιστορικό  τοίχο των βαλσαμωμένων αρχόντων. Δεν γνώριζες τότε πόση ακινησία θα σου προκαλούσε να καρφωθείς εκεί πλάι στο μαυσωλείο των ελπίδων.
Όσοι κατάφεραν να πείσουν άλλους γίνονται κάδρα , κι όσοι πείστηκαν γίνηκαν τροφή για τα σκουλήκια.

Μόνο που και τα δικά μου σκουλήκια και τα δικά σου είναι της ίδιας τάξης , από συκώτι σε συκώτι δεν κάνουν διακρίσεις.

Μόνάχα οι άνθρωποι κάνουν διακρίσεις για το ευνοϊκό και το ωφέλιμο κι ανεβαίνουν σα σκαλιστήρι σε ανάγλυφη καρέκλα την ιεραρχία του αιώνιου παρελθόντος.

Όπου βλέπεις πρόσωπα χωρίς πόδια ,
με σερέτια και γαλόνια, αυτά να ξέρεις θέλουν να γιγαντώσουν την αξία του ενδιάμεσου κεφαλιού , μα της ξεκλέβουν δύναμη και διαύγεια .
Τα γαλώνια έρχονται με τα χρόνια κι όταν τα γόνατα τρίβονται και κόβονται.


Άνθρωποι χωρίς κίνηση και με γαλόνια εγκλωβισμένοι στον απέθαντο κι αζώντανο θρίαμβό 

Κοινός μας εχθρός | Λίναμ Κεροτάνυ

Κοινός μας εχθρός
Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, γυμνός
Χωρίς το φως , τα ψεύτικα χαμόγελα , τα λόγια τα ξένα.

Ό,τι εσύ κάνω κι εγώ αλλά με κάποιο άλλο τρόπο
δεν είμαι καλύτερος σου,
και προσπαθώ να σου δείξω πως για μένα και για σένα είναι

 ένας και

Κοινός ο εχθρός

σε κάθε τρομοκρατική επίθεση κλαις και χτυπιέσαι,
ύστερα τρως,
κι αφού πρώτα το σκεφτείς διαλέγεις ποιος θα ‘ν ο εχθρός
Παράλυτος,
ο λογισμός σου όταν ζητάς για λύτρωση ένοπλες εκδικήσεις
ξέρεις να ‘σαι σκληρός όταν τα θύματα που θες δεν είναι πιο κοντά σου απ’ τις ειδήσεις.

Άνθρωπε που λες πως έχεις δίκιο
σκέφτηκες ποτέ σου τα υπόλοιπα έξι δις;
Όλοι αυτοί λεν έχουν δίκιο,
με απόψεις αντίθετες απ’ ό,τι εσύ ποθείς.

Πες μου ποιος είναι σωστότερος,
αυτός που θέλει να χυθεί κόκκινο αίμα;
ή ο αντίπαλος που θέλει να χυθεί αίμα ερυθρό;

Κοινός ο εχθρός

Αυτό το φίδι που ’χει πόδια και φιλοξενείς στο μέσα,
είν’ αυτός
 που μεγαλώσατε μαζί στο ίδιο κορμί, στο ίδιο ψέμα
Αμόρφωτος
και με τα όπλα φίλος γιατί αυτά δε δέχονται αντιρρήσεις.
Είσαι αυτός
 που σκοτώνει και γιουχάρεις στις ειδήσεις.

Όσο διψάς για απαντήσεις,
το μυαλό σου θ ‘αναπνέει μόνο καθαρό αέρα
κι αν για αίμα μιλήσεις
θα’σαι ο πρώτος που δε θα ζει να δει τον ήλιο άλλη μια μερα.

Το δίχως άλλο | Λίναμ Κεροτάνυ

Κάθομαι και γράφω

και γράφω επειδή κάθομαι

θόλωσε το μάτι μου απ’ την πολλή ζωή 

κάθομαι και γράφω 

χωρίς σκοπό άλλωστε

ό,τι έβαλα σκοπό έγινε θλίψη μου πικρή.

Μονάχα τότε 

στις στιγμές

 που είμαι ανεξήγητα κουρασμένος

και σε κείνες τις άλλες 

π’ ελάχιστ’ έχω κοιμηθεί

 πέφτω από τόσα  πολλά αισθήματα, ξαφνικά μεθυσμένος

και τότε νιώθω πως κατάλαβα ένα τι για τη ζωή.

Που φυσικά

δε θα θυμάμαι

-δίχως άλλο-

το πρωί.

Ζητώ συγγνώμη απ ' τους σκύλους | Λίναμ Κεροτάνυ

     Οι άνθρωποι δεν θα καταλάβουν ποτέ ό,τι δεν τους αρέσει.
 

     Δεν γουστάρουν να ξεβολεύονται.

      Οι άνθρωποι θα διανύουν πάντα μία ισόχρονη με τη ζωή τους λατρεία του εαυτού τους.
      στάσιμοι όπως το πιο αργό έλος. 

     Το ίδιο βρωμεροί κι ευχαριστημένοι ,

        με το δύσωσμο βασίλειο τους.

Στροβιλίζονται γύρω απ΄ τον εαυτό τους όπως ο σκύλος που κυνηγάει την ουρά του, μοναχά απ ' τη μια πλευρά.
Και πιστεύουν ότι καταφέρνουν να δουν ολόκληρη τους την υπόσταση, σκορπίζοντας θερμίδες σε ομόκεντρους, εγωκεντρικούς κύκλους

 προσπαθώντας να αυτοπροσδιοριστούν.

Μα όπως κι ο σκύλος,

 Όσους γύρους κι αν κάνουν γύρω απ’ τον άξονα τους,

 θα βλέπουν πάντα και μόνο ένα τους κομμάτι .

Και μόνο το κρακ αν γυρίσουνε απ’ την άλλη τους φοβίζει να ισιώσουν ,

και παίρνουν όπως και οι επιλογές τους, 

τη μορφή του μπούμερανγκ.