THE BLIND MAN - Μία ταινία γυρισμένη στα σοκάκια της Άνω Πόλης στη Θεσσαλονίκη

Το “The Blind Man” είναι μία ταινία μικρού μήκους η οποία γυρίστηκε το 2018 και έχει ως βασικό άξονα την αναπάντεχη σύγκρουση με το άγνωστο που πολλές φορές μοιάζει μοιραίο.

“Φόβος είναι η φυσιολογική αντίδραση στην προσέγγιση της αλήθειας.”

Pema Chödrön

Μία μυστηριώδης φιγούρα καταδιώκει μία νεαρή κοπέλα στα σοκάκια της πόλης και την οδηγεί σε ένα μονοπάτι αρχαιότερο και από τον ίδιο το χρόνο.

Μία διαδρομή που ορίζεται και καθορίζεται από το φόβο και το άγνωστο, σε καλεί να αποφασίσεις αν θα έρθεις αντιμέτωπος με αυτό και αν θα κατακτήσεις ή θα κατακτηθείς.

Πρωταγωνιστούν: Έλλη Πράντζου, Βαγγέλης Μάγειρος, Άννα-Μαρία Ιακώβου, Αλέξανδρος Καλτζίδης

Σκηνοθεσία/Εικονοληψία/Μοντάζ: Αστέριος Γούσιος

Σύλληψη ιδέας: Βαγγέλης Μάγειρος

Unmask films 2018

Η ταινία εδώ:

 

Των δρόμων ιστορίες | Βαγγέλης Μάγειρος

Μαζεύτηκαν οι δρόμοι για να πούνε ιστορίες.
Να μιλήσουν για τα βήματα,
Που βαράνε το τσιμέντο.
Πόσα λόγια είχαν ακούσει τα πλακάκια.
Τα έκαναν να ραγίζουν,
Και να γεμίζουν βαθιές λακκούβες.
Έγερναν στα δέντρα τα κλαδιά,
Κι έριχναν για δάκρυα τα φύλλα.
Έβλεπαν τους ανθρώπους να λαχταράνε έναν προορισμό,
Κι έπεφταν τα κτήρια για να τον δείξουν.
Έκρυβαν πολλά των δρόμων οι ιστορίες.
Ήχους της πόλης δυνατούς,
Με κρυμμένες φασαρίες.

 

Μένουμε ασφαλείς | Βαγγέλης Μάγειρος

Άνοιξα την μπαλκονόπορτα για να ανεβάσω την τέντα,
Και η σκουριά στο μεντεσέ γέλασε μαζί μου.
Πέταξα το καινούργιο πακέτο με τα τσιγάρα,
Γιατί βρήκα τον αναπτήρα μου άδειο,
Και όλα τα σπίρτα σπασμένα.
Καθάρισα το δωμάτιο κι η σκόνη έκλεγε,
Που δε θα 'χει άλλο παρέα.
Το Υπουργείο Ελευθερίας προειδοποιεί:
Η συλλογική σκέψη βλάπτει σοβαρά την υγεία.
Ξυπνήστε,
Φάτε,
Κοιμηθείτε.
Είχα κρύψει πέντε όνειρα σε ένα κουτί με παλιά παιχνίδια.
Να τα έχω καβάντζα,
Για μια ώρα ανάγκης.
Τα φυλάει μια σκιά που άνηκε κάποτε σε ένα ελεύθερο παιδί.
Βρήκε τον δρόμο του όταν χάθηκε στις χώρες των θαυμάτων.
Τώρα αυτός κυνηγάει τους κροκόδειλους,
Και κολυμπάει με τις γοργόνες.

Ο θρυμματισμένος κόσμος | Βαγγέλης Μάγειρος

Μια ανάμνηση είναι το έργο.
Ένας κόσμος χτισμένος πάνω σε γυαλί.
Με τραμπούκους άγρια ζώα,
Που σε τρομάζουν για να μην το σπάσεις.
Με είχαν να στέκομαι στη γωνία,
Με το κεφάλι κάτω.
Έχωνα στις τσέπες τα χέρια για να βρω πολύχρωμα μαντίλια,
Που η σιωπή τα είχε κάνει μαύρα.
Πρόσμενα τον καλεσμένο της κανονικότητας,
Ο οποίος επέλεξε να ξεχάσει την οδό μου.
Άκουγα το τόμιγκαν να σφυράει,
Στη θήκη του βιολιού κρυμμένο.
Μέσα σε κείνα τα μπορντέλα και τα καταγώγια,
Που ο Ελ Ντιάμπλο με έκανε κτήμα του,
Νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο.
Είναι η αδελφή μου.
Είναι η μητέρα μου.
Είναι ο ξεχασμένος στο κάδρο πατέρας μου.
Είναι τα όνειρα που ξέχασα στο παπουτσίδικο. 
Είναι κάθε ξένος που μου μίλησε στο δρόμο,
Και γω τον προσπέρασα.
Τώρα δε θα σβήσω τα κεριά.
Θα καίνε και θα τους τυφλώνουν,
Για να σβήσουν οι αστραπές τους.

Αίσθημα ομίχλης | Βαγγέλης Μάγειρος

Έμοιαζε η βροχή να είναι απάντηση σε εμάς.
Ότι θα βλέπαμε τις μέρες μας,
Με μάτια δακρυσμένα.
Τίποτα δεν θύμιζε εκείνα τα φθινοπωρινά απογεύματα.
Που κρυμμένοι στα παπλώματα,
Την ακούγαμε να βαράει την τέντα.
Τώρα όλα είναι θολά.
Σαν πυκνή ομίχλη,
Σε μαραμένο δάσος.
Κάνω κίνηση να πιάσω έναν καρπό,
Κι αυτός σαπίζει πριν καν να τον μυρίσω.
Βλέπω τα κύματα και δείχνουν και 'κείνα ταραγμένα.
Ίσως αργότερα κάνω μια βουτιά,
Για να προλάβω τη σημαδούρα.  

Χώμα των παιδιών | Βαγγέλης Μάγειρος

Χτυπάω τα πόδια μου σ' ένα χώμα δανεικό,
Από όνειρα και θυμό καλλιεργημένο.
Έσπειρα έναν σπόρο από μία χώρα ξένη,
Που κάνουν τα παιδιά εκεί κουμάντο.
Βούτηξα τα χέρια μου στη γη και μάζεψα καρπό,
Που δεν σε κάνει ποιος είσαι να ξεχνάς,
Μα σε γεμίζει δύναμη και φόβο,
Γι' αυτά που οι άλλοι,
Θέλουν να ξεχάσεις. 

Ιστορία των παιχνιδιών | Βαγγέλης Μάγειρος

Τις νύχτες βγαίνω κρυφά,
Και περπατώ στους δρόμους.
Χώνομαι μέσα σε στενά,
Με προσοχή να μη με δει κανένας.
Κουβαλάω ένα σάκο παλιό,
Με τρία μπαλώματα στην κάθε του πλευρά.
Βγάζω από μέσα παλιά παιχνίδια,
Και τα κρύβω στις γωνίες.
Αν ποτέ τα βρείτε,
 Θα μου πείτε γιατί τα πετάξατε εξαρχής;

 

Στην τρύπα του κουνελιού | Βαγγέλης Μάγειρος

Έμαθαν πώς για να κλέψεις το όνειρο κάποιου,
Αρκεί να του φορτώσεις μια πραγματικότητα.
Δεν θυμάμαι να ζήτησα ποτέ,
Να με κλείσουν στον κόσμο τους.
Με άρπαξαν ένα βράδυ,
Τη στιγμή που κυνηγούσα ένα κουνέλι.
Μπορούσα στην τρύπα του να είμαι ελεύθερος.
Όταν το κατάλαβαν,
Έβαλαν κυνηγούς να με περιμένουν.

Μικρό ρεσάλτο | Βαγγέλης Μάγειρος

 Θέλω να πετάξω σε 'κείνα τ' αστέρια,
Που για να τα φτάσεις,
Θες καράβι πειρατικό.
Να 'χω ξύλινο χοντρό ποδάρι,
Και στον ώμο έναν πράσινο παπαγάλο.
Να ψάξω να βρω τους θησαυρούς των χαμένων παιδιών,
Που με τόσο κόπο έκρυψαν,
Από τα λόγια των μεγάλων.
Να βουτήξω σε γαλαξίες,
Από κρύσταλλο και διαμάντι.
Και να μη με νοιάζει αν θα πιάσω,
Ποτέ ξανά λιμάνι.

Τζούρες ελευθερίας | Βαγγέλης Μάγειρος

 Λατρεύω εκείνες τις παραλίες,
Που τις πιάνει η άκρη του ματιού,
Την ώρα που το μηχανάκι τρέχει με εβδομήντα.
Βαράς το σταντ στη μέση του δρόμου,
Και κατεβαίνεις ένα μονοπάτι όλο χώμα και πέτρα,
Με τις σαγιονάρες του περιπτέρου.
Γεμίζει αλάτι το κορμί στις μικρές βουτιές,
Κι ύστερα κουρνιάζεις σε μια ξεχασμένη σκιά,
Κάτω από ένα τυχαίο δέντρο.
Σπάνια αίσθηση γαμώτο.
Αλλά αυτό θέλω μαζί σου.
Να τραβάω μικρές τζούρες ελευθερίας,
Στα κρυφά νησιά του Αιγαίου. 

Με τα φτερά του Ικάρου | Βαγγέλης Μάγειρος

Δύο παιδιά γεμάτα αλμύρα,
Κατακτούν τη γύρω θάλασσα.
Έμοιαζαν κάποτε πολύ,
Μα τώρα είναι ίδια με κάποιους άλλους.
Φοράνε κέρινα φτερά,
Και σπάνε πλάκα με τον ήλιο.
Μπορεί να τους τα λιώσει εύκολα,
Και το έκανε παλιά.
Πρόλαβαν όμως τα φόρεσαν,
Και πέταξαν κοντά του.
Κρίμα που δεν μπορούσαν,
Να δουν την ομορφιά τους.

Πέντε χαϊκού | Βαγγέλης Μάγειρος

Τα καράβια πλέουν στην άμμο.

Τα φυσάει

Άνεμος από φωτιά.

-

Πνίγηκε ο ήλιος στο νερό.

Έσβησε

Μέσα στα κοράλλια.

-

Τελειώνει ο χρόνος.

Ζητείται παιδική ηλικία

Της στιγμής.

-

Πεθαίνω στον αέρα.

Φοράω φτερά

Από χαρτόνι.

-

Καυτό τσιμέντο στα πόδια.

Χτυπάω τις χορδές

Για τη θάλασσα απέναντι. 

Διαφορετικές μέρες | Βαγγέλης Μάγειρος

Θέλω να λέω ότι μοιάζουν αλλιώς οι μέρες.

Πως το μόνο μου θέμα είναι,

Να σου φέρνω πρωινό στο κρεβάτι.

Ότι πρέπει να κάνουμε γρήγορα,

Γιατί θα χάσουμε την ταινία στο θερινό.

Να ψάχνω μέσα στο δωμάτιο,

Να σου βρω το παντελόνι.

Να καβαλάμε τη μηχανή,

Και να αράζουμε στο Πυροβολείο.

Από κάτω μας η πόλη,

Και οι άνθρωποι από πίσω.

Δε με νοιάζει γιατί,

Αλλά έτσι πρέπει,

Να μοιάζουνε οι μέρες.

   

Θα σου πουν μια μέρα | Βαγγέλης Μάγειρος

Θα σου πουν μια μέρα ότι τελείωσαν όλα,

Να το ξέρεις.

Ότι τα όνειρα έσβησαν,

Στον καπνό των εργοστασίων.

Πως τα παιχνίδια χάθηκαν,

Και όλα τα εργαλεία σπάσαν.

Εσύ να μη φοβάσαι.

Κρύβε σε ένα μεγάλο βάζο,

Στιγμές και αναμνήσεις.

Θα τρέμουν από φόβο όταν δουν,

Να ανοίγει το καπάκι.

Στις τρύπες των καβουριών | Βαγγέλης Μάγειρος

Σε μια από αυτές τις παραλίες,

Με τα καβούρια που κρύβονται στις τρύπες,

Θα φτάσουμε με φορτωμένη μηχανή,

Μια ζεστή μέρα του Ιούνη.

Θα παρκάρουμε πίσω από τα δέντρα,

Και θα βουτάμε ψηλά απ' τα βράχια.

Εσύ με αλάτι και νερό ντυμένη,

Θα κάνεις μια αραμπέσκ στην άμμο,

Και γω από μακριά θα σε βγάζω φωτογραφίες.

Θα πίνουμε φτηνές μπύρες,

Απ' την κάβα της γειτονιάς αγορασμένες.

Τοστ με κασέρι και ζαμπόν,

Σε νάιλον τυλιγμένα.

Κι όταν αρχίσει να βραδιάζει,

Ας έχουν ανοιχτά τα μάτια,

Για μας οι γλάροι. 

Είμαστε | Βαγγέλης Μάγειρος

Είμαστε κάτι αναμνήσεις,

Που γράφτηκαν σε ένα παλιό τετράδιο.

Που τις έκλεισαν σε ένα σπασμένο συρτάρι.

Είμαστε οι μνήμες αυτόν που σήμερα,

Λένε ότι αγαπάνε.

Που τους βρίσκεις σε κάτι δρόμους,

Που δεν ανάβει ποτέ το πράσινο.

Είμαστε αυτοί για τους οποίους,

Διαβάζετε στα βιβλία.

Που έδιναν πάντα πολλά,

Χωρίς να ξέρουν πως οι άλλοι,

Θα τα ζητούσαν πίσω.

Κάποιες αναμνήσεις | Βαγγέλης Μάγειρος

Να γελάμε.

Με εκείνο το γέλιο που είχαμε,

Όταν ήμασταν παιδιά.

Πώς πήγαινε γαμώτο;

Θυμάται κάποιος;

Ήταν "χαχα",

'Η "χαχαχα";

Τρέχαμε νομίζω.

Σίγουρα τρέχαμε ναι.

Στο βάθος φαινόταν ένα μπακάλικο.

Πενήντα λεπτά η σοκολάτα,

Και ένα ευρώ τα γαριδάκια.

Περίμενε στάσου.

Θα τα φάμε μετά.

Πρώτα πρέπει να παλέψουμε για τις τάπες.

Κι αν τις χάσουμε;

Κανένα πρόβλημα.

Με τα ρέστα θα κερδίσουμε καινούργιες.

Μικρή κατάκτηση | Βαγγέλης Μάγειρος

Χτύπησα κάποτε μικρός σε μια παλιά αλάνα.

Απ' αυτές που τρέχεις για να κρυφτείς,

Όταν σε κυνηγάνε οι μεγάλοι.

Έγδαρα το γόνατο στο τσιμέντο,

Και έριξα πάνω του νερό από τη βρύση.

Το έδεσα με γάζα και χαρτί,

Και έτρεξα να πέσω,

Από το πιο ψηλό δέντρο.

Δωμάτιο | Βαγγέλης Μάγειρος

Στον κάθε έναν χωριστά,

Αντιστοιχεί και ένας τοίχος.

Λευκός και συμπαγής,

Από καλό τσιμέντο.

Στο κέντρο δεν υπάρχει χαλί,

Παρά κρύο γυαλισμένο μάρμαρο.

Τα σχέδια δεν έδειχναν παράθυρα,

Και κανείς δε μίλησε για πόρτες.

Πόσα χρώματα χωράνε οι τσέπες,

Για να το αλλάξουμε πριν πέσει η νύχτα;

Εκείνα τα απογεύματα | Βαγγέλης Μάγειρος

Μου λείπουν εκείνα τα απογεύματα,

Που μέσα σε ένα θολό σύννεφο του ουρανού,

Μπορούσαν να χωρέσουν του παιδιού τα όνειρα.

Μύριζαν ποπ-κορν,

Και μαλλί της γριάς.

Είχαν γεύση από καραμελωμένα μήλα,

Και κοκόρι γλειφιτζούρι.

Τα οδηγούσε ένα παλιό τηλεκατευθυνόμενο,

Που κολλούσε στην πίσω ρόδα.

Έπαιρνε μπαταρίες αλκαλικές,

Που κόστιζαν εκατό δραχμές στο περίπτερο.

Κι αν αυτές τελείωναν,

Έτρεχε μοναχό του στην κατηφόρα.