Felix Culpa | Χ.Γ Νανδέος

ευλαβής σε ομολογώ κρυσταλλίδα μου

μέσα σ' όλες τις εορτασμένες κοιλάδες

είσαι η αστροποίκιλτη κι εγώ ο μάγος

είσαι η λίθος η τιμιότερη κι εγώ πανδαμάτωρ

σπανιότατο άρπισμα των Μουσών κι εγώ θηριοτρόφος

είσαι το νούφαρο της φεγγαροποσίας κι εγώ σκυμμένος σου φαύνος

εισχωρώ μεθοκόπος στα νυχτοτόπια

τρωτός όσο οι λαοί της άνοιξης που ξεφωλιάζουν αναίσχυντοι

θα σου μιλήσω για την εχέμυθη ακόμη παντοδυναμία μου

πως ξέρω να αποκοιμιέμαι για χιλιάδες μήνες στο αειθαλές λοφάκι της ρώγας εύφλεκτος όσο το σκόρπιο χρυσάφι

αδέσποτος σαν τη γύρη του στήθους

που ξέρει διαλεχτά να μαντεύει τα ζεύγη των παθών

ρίχνοντας πάνω σου την τράπουλα το γαλαξία χωρίς να σε πληγώνει κανένα άστρο

κι αν πλησιάσεις θα βρεις τα κρησφύγετα όλα ξεκλείδωτα

θα βρεις στα σπάργανα τον πάπυρο του αυτοκρατορικού σου ονόματος

να τον καίει κάποιος εξωτικός κατεργάρης

χορεύοντας γύρω από φαντασμένες παιδούλες

και γλιστρώντας θα σε ανατριχιάσει το στριμωγμένο κόασμα της γης

στα σπλάχνα σου μικροί αυλικοί που μαρτυρούν τον αιθέρα

με ακτινωτά φωνήεντα κάθε φορά που σε επικαλούμαι

με το παράστημα μου αλάξευτο και θρασύτατο

ικανό ν’ αντλεί νεροποντές κρασιού απ' τη γλώσσα σου

ικανότατο σου λέω να σκεβρώνει τα βέβηλα κλείθρα

πλαγίως να σε κατακυριέψει η ωδή

μ' ευσπλαχνία στο βούρκωμα των ματιών σου

Artwork : Mark Chagall

[Αβοριγίνες του Μεγάλου Κυνός] | X.Γ. Νανδέος

Όσοι αγρυπνούμε για ένα καλωσήρθες στο ξημέρωμα, είμαστε πλάσματα φωτοτροπικά. Ξέρουμε να φωτοσυνθέτουμε και την ελάχιστη απατηλότητα των φαινομένων στην ονειροθήκη της νύχτας, με όλα τα κεριά που κοσμούν τη διώρυγα της σιωπής. Ξέρουμε οτι τα καθησυχασμένα θηρία, σαν κι εμάς χρωστούν τη γαλήνη τους στη λάμψη μιας αψίδας στιγμών που στυλώνει με το ράμφος του το νυχτοπούλι. Είμαστε συνδαιτυμόνες που αγαλλιάζουν στην ψυχοπομπή μιας υπναγωγίας με την οποία σκεπάζεται δίχως χρόνο, η ημερήσια έπαρση. Γι' αυτό δε φοράμε ρολόγια ποτέ. Μας αρέσει να προμηνύουμε τον στόμφο μιας δυσθεώρητης αντίφασης υποσχέσεων, ξεφυλλίζοντας τα λαχεία της ύπαρξης χωρίς σελιδοδείκτη, με κάθε φορά μια άνω τελεία στο περιθώριο της μέρας που συναθροίζει τους αιώνες. Για μας, σε κάθε πρωινό ιδρύεται ο παιδότοπος μιας τόσο σπαταλημένης ακεραιότητας, που δεν παύει να εκπλήσσει άφθονα το χασομέρι του αριστουργηματουργού. Απολαμβάνουμε με σύνεση και γέλιο την τρωτή πολεοδομία της φιλοδοξίας, μένοντας πιστοί στο ανοικοδόμητο γρασίδι. Γηγενείς αριστοκράτες της αφέλειας, ολόγυμνοι βασιλείς στη διαδοχή ενός θρόνου χωρίς τρούλο που μας επιτρέπει να διαφεντεύουμε απ' τα υψίπεδα της ανέστιας ψυχής. Και μην αμφιβάλλετε γι' αυτό...

Εν γλαύκω κέκραγως | Χ.Γ Νανδέος

έναν ξυπόλητο περίπατο μαζί σου στις όχθες 

τον προπαρασκεύασαν οι χιλιετίες

το αμήν που προσφέρουν σαν όστρακο

οι πιο τολμηρές ευφροσύνες δελφινιών

και καραβοκύρηδων

θα το ξεβράσουν οι τραμουντάνες

θα το σύρουν γοργόνες

με αόρατα νήματα

στον ύφαλο του θεόπλαστου κοριτσιού

εκεί σαν άλλοτε αγγείο νωπό

κεράσι στα έτη ολόφρεσκο

να στύψεις κοσμοσείστη τις φλέβες μου

να σμίξει ο χυμός με το αίμα 

να ποτίσουν οι ωκεανοί τα μαλλιά της

όπως πάντοτε που κλαίνε ροδάνι

οι κόγχες του ήλιου

σε μια αεικινησία ιλίγγου 

που σκορπά το αλάτι

στην αμβροσία της δύσης

η τρίαινα κάποιου Τρίτωνα

θ' αστράψει χίλιες φορές στους υδάτινους λόφους

μέχρι να ξεκλειδώσει ο κόρφος της

και μέσα γεννηθεί νησί

ή μέχρι να γητέψει τις Μοίρες

η πελώρια ξεδιάντροπη προσευχή μου

που συμπυκνώνει τους κόσμους σε χάντρες

και εισβάλλει στα βλέφαρα

μεταγγίζοντας ζήλο, οιωνούς, φτερούγες

κι αμέτρητα απειροελάχιστες κατατροπώσεις

ύπνου και φθόνου

με την απρόοπτη ορμή του κριαριού

για να' χει το φιλί αθανασία

σαΐτα να γίνει

ικανη να σχίσει όλη τη μάζα των συμπληγάδων

σώο να σώσει τους λυτρωτές του

σε μιαν άλωση συντροφευμένων επάλξεων