Απουσία | Ελένη Παπαμικρούλη

Αν σε άκουσα δεν ήσουν εσύ.

Αλλά εκείνη η άσβεστη επιθυμία για έρωτα.

Η σκάλα προς το άπιαστο,

το αντίθετο που πάντα ξεχειλίζει γοητεία.

Σε ξεκινούν φανάρια, με σταματούν τα όνειρα

Που συναντιόμαστε απόψε;

Στην απραξία των κοινών μας πόθων

σε άγγιξα και με φοβήθηκες.

Πόσες ζωές χρειάζονται για την πληρότητα

πόσες νύχτες για να σε χορτάσω...

Ξέρεις τι θέλω; | Ελένη Παπαμικρούλη

Ξέρεις τι θέλω;

Να μου χαμογελάς. Και μέσα στο χαμόγελο σου να βλέπω τον κόσμο που ονειρεύτηκα για μένα και για σένα.

Δεν θα χει ξυπνητήρια, ρολόγια, ρολόγια, κι άλλα ρολόγια. Δεν θα βιαζόμαστε να περάσει η μία μέρα για να έρθει η επόμενη, θα ζούμε από επιλογή. Όχι επειδή μας πέταξαν στη ζωή και είπαν "ζήσε". Ο χρόνος δεν θα τρέχει, τίποτα δε θα τρέχει. Θα περπατάμε αργά και θα χαζεύουμε στο δρόμο χωρίς να μας κορνάρουν. Δεν θα υπάρχουν ούτε κόρνες. Τι τις θέλουμε; Θα κάνουμε βόλτες τα πρωινά, θα σταματάς να μου μαζέψεις λουλούδια και θα σου λέω "τι χαζομάρες είναι αυτές" αλλά θα ξέρεις πως μ'αρέσει, θα τραγουδάω φάλτσα και θα γελάς, θα μαγειρεύεις και θα κάνω πως φοβάμαι να δοκιμάσω. Θα είμαι αφελής και εσύ πεισματάρης. Θα μου φαίνονται τρελές οι ιδέες σου και την ίδια στιγμή θα μ'αρέσουν.

Θα κάνουμε όνειρα. Για το σπίτι που θέλουμε να έχουμε. Θα ναι μικρό και ακατάστατο με πολλά βιβλία και ένα στρώμα στο πάτωμα, όπως το θες. Θα κάνουμε όνειρα και δεν θα νιώθουμε τύψεις γι'αυτά. Θα μαι συγγραφέας και συ μουσικός και δεν θα μας λένε αποτυχημένους που δε γίναμε γιατροί και δικηγόροι. Αυτοί θα πνίγονται στις σφιχτές γραβάτες τους και μεις χαρούμενοι με τις ζωές μας, δε θα σκεφτόμαστε πότε θα πάρουμε σύνταξη για να ζήσουμε όπως θέλουμε. Γιατί θα ζούμε ήδη.

Θα αγαπάμε τη μουσική, τις ταινίες, το θέατρο. Θα με πηγαίνεις σινεμά και εγώ σε παραστάσεις. Θα συγκινούμαι κάθε φορά και θα κρύβομαι για να μη με βλέπεις. Το καλοκαίρι θα σε σέρνω σε συναυλίες που δε θα θες να πας, θα πίνουμε μπύρες και θα χορεύουμε. Θα γυρνάμε τα νησιά, γυμνοί από έγνοιες. Κι ύστερα από χρόνια, θα κοιτάμε κιτρινισμένες τις παλιές μας φωτογραφίες στα άλμπουμ και θα νοσταλγούμε τη νιότη, τον έρωτα, τις νύχτες που δεν νύχτωναν, εμάς που αλλάξαμε...

Θα ταξιδεύουμε. Πολύ. Παντού. Θα λες πως ξέρεις πώς να πάμε στο τάδε μέρος, θα χανόμαστε, θα σου τραβάω το χάρτη και θα φωνάζεις. Θα σου θυμώνω στα ψέματα. Μόνο στα ψέματα. Μα τι με νοιάζει κι αν χαθούμε; Να χάνομαι μαζί σου θα ναι καλύτερο απ' ό,τι βρήκα ποτέ μου.

Θα σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τι λέει ο κόσμος για μας και θα βάζουμε μπροστά τα θέλω μας. Θα έχουμε πάθος και καύλα για τα μικρά και τα μεγάλα. Θα σε ακούω όταν μιλάς και δεν θα κάνω πως συμφωνώ γιατί βαριέμαι. Θα ακούμε από ενδιαφέρον και όχι για να έρθει η σειρά μας να μιλήσουμε. Θα αμφισβητούμε τους εαυτούς μας κάθε μέρα που περνάει. Θα φιλοσοφούμε τα βράδια στις πλατείες, θα έχουμε απορίες για τα πάντα, θα μαθαίνουμε, θα μαθαίνουμε μέχρι να φτάσουμε στα βαθιά γεράματα και να συνειδητοποιήσουμε πως δε μάθαμε τίποτα.

Και μόνο τότε, χορτασμένοι από πάθη και λάθη, θα αφήσουμε ό,τι χτίσαμε με αγάπη στους επόμενους για να προσθέσουν με τη σειρά τους κι άλλους ορόφους, μέχρι να φτάσουν.. ποιος ξέρει πού...

Ίσως ο Τίτος να το φαντάστηκε όπως του πρέπει:

"Και μ' όλες τις αναστολές που πήραν τα όνειρά μας

πάντα θα σκέφτομαι μιαν υψικάμινο, πολύξερη

με χιλιάδες εργάτες να της καθαρίζουν τα δόντια

να την ταΐζουν σίδερο και κάρβουνο.

Μιαν υψικάμινο που θα καπνίζει

όσο δεν καπνίσαμε όλα τα τελευταία χρόνια,

που δε θα κόβει το τσιγάρο της στα δυο,

που δε θ' αφήνει τη λαχτάρα της στη μέση,

κι όλο θα βγάζει ατσάλι

να δένονται οι μεγάλες σκαλωσιές

που παν να φτάσουνε τον ουρανό."

Άτιτλο - Ελένη Παπαμικρούλη

Για κείνα που γνέφουν

μα ποτέ δεν έρχονται

έχω κρατήσει μια συγγνώμη.

Τους την οφείλω εδώ και χρόνια,

μα δε το ξερα...

Δε το ξερα πως ήταν τόσο δύσκολο

να πεις "φταίω και εγώ

για τα χείλη που δε φίλησα

και τα ταξίδια που μείναν στα χαρτιά."

Φταίω που δε με πίστεψες

κι ο κόσμος έμεινε ίδιος.

Κι ας γέρασα.

Κι ας γέρασες και συ.

"Αν δεν χωράς μέσα σ' έν' άνοστο αστείο..." - της Ελένης Παπαμικρούλη

Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η στιγμή που νιώθεις πως βαρέθηκες τα πάντα. Τη δουλειά, τους φίλους -ακόμη περισσότερο τους δήθεν, τα παγωμένα χαμόγελα ευγένειας κάθε πρωί, τα κουστουμαρισμένα νέα των οκτώ, το "τι θα πει ο κόσμος", την υποκρισία, τη βαρβαρότητα, το ψέμα. Σιχάθηκες τα οικογενειακά τραπέζια με τις μικροπαρεξηγήσεις, την μαμά που γκρινιάζει για τον μπαμπά, τον μπαμπά που γκρινιάζει για την μαμά, τις επισκέψεις που βάζεις τα "καλά" σου και πάντα έχεις ψηλώσει και ομόρφυνες και σε φτύνουν μη σε ματιάσουν. Ψάχνεις το νόημα. Το νόημα του να ξυπνάς και να βλέπεις τη ζωή σου προσαρμοσμένη σε ένα τέλεια σχεδιασμένο αλγόριθμο που έχει πέσει σε λούπα. Ακόμα και το τι θα αισθανθείς έχει σοφά προκληθεί με συγκεκριμένο τρόπο. Συνήθισες τον πόνο και δεν σου κάνει αίσθηση πια.

-Πόσοι πέθαναν σήμερα;

- Εντάξει, χθες ήταν περισσότεροι.

 Μεγαλώνεις και βλέπεις πως τα παιδικά, γεμάτα αφέλεια, σχέδια σου γκρεμίστηκαν, έχεις ήδη προλάβει να χάσεις ανθρώπους χωρίς να ήταν επιλογή σου και ξέρεις πως θα ξανασυμβεί. Και σου λείπουν. Σου λείπουν τα καλοκαίρια σας, η ξεγνοιασιά, ο χρόνος να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Νιώθεις ο κόσμος να σε προσπερνάει σαν σταματημένο και εσύ, απλώς, κοιτάς αμήχανα. Πρέπει να προσαρμοστείς στην νέα τάξη πραγμάτων. Κεφάλι κάτω, χρόνος μηδέν, φίλοι ελάχιστοι και απασχολημένοι, όνειρα σε αναμονή. Αν δυσκολεύεσαι να το χωνέψεις, είσαι ανώριμος, ανάξιος των περιστάσεων και άλλα παρόμοια με τα οποία ο εφευρετικός περίγυρος φροντίζει να σε στολίσει. Ψάχνεις το "άλλο σου μισό", αφού σε έπεισαν από μικρό πως είσαι ημιτελής. Στην εσωτερική και βιολογική ανάγκη σου για συντροφικότητα στηρίχθηκε μια παγκόσμιας εμβέλειας βιομηχανία που σε εκπαιδεύει πώς να γίνεις θελκτικός. Μόδα, κοιλιακοί, "η καλύτερη δίαιτα πριν τις διακοπές" και  "τοπ 10 μεθόδοι για να τον κάνεις δικό σου". Τα σιχάθηκες όλα και στην τελική δε σε νοιάζει τίποτα απ' αυτά. Μεγάλωσες και κοιτάς λίγο παραπάνω την ουσία. Δε χρειάζεται να χτυπιέσαι τα Σάββατα στην παραλιακή για να νιώθεις ότι διασκεδάζεις, έχεις βρει πια κι άλλους τρόπους. Όμως φοβάσαι.

  Φοβάσαι τη μοναξιά, το πώς η κοινωνία αλλάζει εσένα και όλους τους άλλους γύρω σου, το πώς συνήθισες την απώλεια μέχρι που έγινε συνήθεια, το πώς ανταλλάζεις την ευαισθησία σου με κυνισμό κάθε μέρα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις τόσο έντονα πως προδόθηκες από την ίδια τη ζωή. Που δεν κατάλαβες πως, έτσι όπως την κατάντησαν, η ευτυχία δεν κρατάει περισσότερο από κάποιες στιγμές και η αγάπη είναι μακράν το πιο εγωιστικό συναίσθημα. Θες να ξεφύγεις, όμως ξέρεις πως όσο απέραντος και αν είναι ο κόσμος, όπου και αν πας θα σε βρουν. Είσαι αποξενωμένος αλλά ποτέ σε ηρεμία. Το μεγαλείο μιας εποχής που ζέχνει θάνατο. Κυριολεκτικό και μεταφορικό. Δεν τον θες, όμως, αυτόν τον κόσμο και δεν αργεί η ώρα που θα πάρεις ανάποδες, θα μηδενίσεις το κοντέρ και θα αρχίσεις απ' την αρχή. Κόντρα σε όσα σου ρημάζουν το είναι, σε καθετί που ακρωτηριάζει τον ψυχισμό σου, εσύ θα είσαι εκεί να ανατρέπεις το κατ' επίφαση μη αναστρέψιμο και να αρχίζεις και πάλι να ζεις. Θα βγεις απ' την αδράνεια που σε μουχλιάζει, θα σιχαθείς το φόβο σου, δε θα χεις πια τι να φοβηθείς. Και στο πλάι σου, να σαι βέβαιος, πως θα έχεις κάθε καταπιεσμένη ψυχή που έφτασε στον πάτο, τον έξυσε και τώρα θέλει να σηκωθεί. Και διάολε, θα τα καταφέρει!