Αυτό είναι αγάπη μικρό μου | Πράξια Αρέστη

Με ρωτάς: "Γιατί μ' αγαπάς αφού δεν έχουμε μέλλον".

Κι από την ερώτησή σου και μόνο καταλαβαίνω ότι δεν ξέρεις τι είναι αγάπη.

Ακόμη κι αν την νιώθεις για μένα δε θα την αναγνωρίσεις ποτέ και θα την προσπεράσεις γιατί έτσι σου λέει η λογική.

"Μα δε χρειάζεται να έχουμε μέλλον για να σ'αγαπώ μικρό μου. Σ' αγαπάω τώρα κι αυτό έχει σημασία".

"Γιατί μένεις, ακόμη κι όταν σε πληγώνω;"

"Μα όταν αγαπάνε οι άνθρωποι μένουν μικρό μου. Δεν φεύγουν".

"Tι είναι αγάπη; Δε μου αρέσει καθόλου αυτή η λέξη".

"Αγάπη είναι αυτό που δεν άφησες τον εαυτό σου να νιώσει για μένα. Όλες τις φορές που ήθελες να με πάρεις τηλέφωνο αλλά δεν το έκανες, όλες οι φορές που ήθελες να με φιλήσεις αλλά προτίμησες να με ξεφτιλίσεις. Όλες οι φορές που σκέφτηκες τον εαυτό σου μαζί μου ευτυχισμένο. Αυτό που άφησες μέσα σου ανεκπλήρωτο είναι η αγάπη".

"Δεν κάνει αυτή για μένα, εσύ δεν κάνεις για μένα".

"Το ξέρω μικρό μου. Όμως, κανείς δε ζει χωρίς αγάπη. Αυτό που δεν άφησες να νιώσεις για μένα θα το νιώσεις για κάποιαν άλλην και θα γεμίσεις από φως όπως γέμιζα εγώ κάθε φορά που ξάπλωνα στο στήθος σου για να ξεκουραστώ".

"Κι εσύ; Θα μ' αγαπάς ακόμη; ΑΚόμη κι όταν εγώ δίνω όσα δεν έδωσα αλλού";

"Σίγουρα θα σ' αγαπώ μικρό μου. Όπως την πρώτη μέρα και πιο πολύ. Δεν αγαπάμε μόνο αυτά που έχουμε ξέρεις ή αυτά που βλέπουμε κάθε μέρα. Όταν αγαπάμε αγαπάμε. Δεν υπάρχει κάτι πέραν απ' αυτό".

"Αυτό το θεωρώ κάπως παράλογο. Καλό θα ήταν και για σένα να μη μ' αγαπάς".

"Εγώ μικρό μου θα σ' αγαπώ και μη σε νοιάζει. Κι όταν με βλέπεις να παραμιλώ ή να θυμώνω να ξέρεις είναι για λίγο. Είναι κάποτε ο πόνος όταν αγαπάς αβάσταχτος και βρίσκει διέξοδο σε άσχημα λόγια".

"Αυτό είναι λοιπόν αγάπη; Να νοιάζεσαι για κάποιον ακόμη κι όταν δεν έχεις κάτι να κερδίσεις; Να έχεις πάντα την πόρτα ανοιχτή όταν φεύγει μήπως και σε χρειαστεί; Να θυμώνεις και να ξεσπάς παντού κι ύστερα να κλαις με λυγμούς; Ναι θυμάσαι τις όμορφες στιγμές και να ξεχνάς τις άσχημες; Να συγχωρείς;"

"Αγάπη είναι όλα αυτά μικρό μου ναι. Και είμαι πολύ τυχερή που μου τα έμαθες. Ίσως γι' αυτό να ήλθες στη ζωή μου. Ίσως γι' αυτό τώρα να φεύγεις".

Αντίο, και τώρα που ξέρεις να θυμάσαι ότι σ' αγαπώ.

Nα μ'αγαπήσεις ήταν το μόνο που ήθελα | Πράξια Αρέστη

Θυμάμαι ακόμη τη μέρα που σε γνώρισα λες κι ήταν χθες. Με κοίταζες μ' ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις, σε κοίταζα πιο τρομαγμένη από ποτέ. Ήξερα βλέπεις από κείνο το πρώτο λεπτό ότι μία μέρα θα μου ράγιζες ανεπανόρθωτα την καρδιά. Αυτό όμως δεν με σταμάτησε ποτέ από το να σε ερωτευτώ, να σου δώσω ό,τι ζήταγες, να είμαι δίπλα σου ακόμη κι από μακριά. Ίσως ο φόβος μου να καθυστέρησε τα αισθήματα μου, όμως ποτέ δεν τα νίκησε.

Πάνε αρκετά χρόνια που εκείνο το βλέμμα σου έπεσε επάνω μου και μ' έκανε να ρωτάω: "γιατί τώρα;, γιατί εσύ; γιατί κάτι τόσο άφταστο; γιατί ν' αγαπάω και να νιώθω πάντα μόνη;" Το μυαλό μου έπαιζε παιχνίδια μαζί μου και σε έβγαζε νικητή. Και ο καιρός πέρασε, εσύ πάντα αλλού κι εγώ να κοιτάζω από μακριά, θεατής στη ζωή σου, κομπάρσος στα όνειρά σου. Έπρεπε να προχωρήσω με κάποιο τρόπο και για να το κάνω αυτό έπρεπε να γίνω σκληρή με τον εαυτό μου και ψεύτικη με τους γύρω μου. Να υπάρξω με κάποιον τόσο υπέροχο που όμως δεν ήταν εσύ. Δεν ήταν εσύ με την τρέλα σου, το αστείο σου χαμόγελο, με τα λάθη σου. Δεν μπορούσε αυτός να με κάνει να κλάψω, να με κάνει να φοβηθώ μην τον χάσω, να με κάνει αδύνατη και ευάλωτη, να με γεμίσει με πάθος και εξαρτήσεις. Εσύ μόνο μπορούσες να τα κάνεις αυτά. Εσύ που μου τα 'δώσες όλα για τόσα λίγο και δεν τα χόρτασα ποτέ.

Ό,τι δεν ήταν εσύ για μένα δεν είχε σημασία. Ήμουν τόσο δυνατή χωρίς εσένα, μπορούσα να φύγω και να μείνω όποτε ήθελα, να κάνω καινούρια πράγματα, να μην υπολογίζω τίποτα και κανέναν. Να παίζω με τις ψυχές των ανθρώπων όπως έπαιξες κι εσύ με τη δική μου, χωρίς να μου την επιστρέψεις. Και με μισούσα γι' αυτό. Μισούσα αυτή τη δύναμη. Δεν την ήθελα. Προτιμούσα να με πάρεις στην αγκαλιά σου και να κλαίω εκεί για ώρες και να σου λέω πόσο σε πεθύμησα, πόσο με τρομάζει ο κόσμος μακριά σου, πόσο αδύναμη κι αβοήθητη είμαι κι ας νομίζουν όλοι το αντίθετο.

Είναι όλα άμυνες, αγάπη μου. Όλοι περνάνε απ' τη ζωή μας και παίρνουν μαζί τους κάτι. Χορταίνουν την περιέργειά τους, πατάνε τη δική σου αξιοπρέπεια για να τονώσουν τον εγωισμό τους, ικανοποιούν τις ανάγκες τους ψυχικές και σωματικές κι αφού σε απομυζήσουν, φεύγουν.  Εγώ δεν είχα τίποτα να δώσω. Δεν είχα τίποτα πια να χάσω. Κανείς δεν μπορούσε να πάρει τίποτα από μένα, γιατί απλά δεν με ένοιαζε.

Έτσι έγινα ίσως ο πιο κακός άνθρωπος. Ο πιο κακός άνθρωπος που, όμως, θα αντάλλαζε όλα του τα χρόνια για λίγες μέρες μαζί σου. Έγινα ίσως ο πιο κενός και απερίσκεπτος άνθρωπος, που τίποτα δεν μπορούσε να τον πληγώσει ή να τον αγγίξει. Όμως αυτός ο κενός άνθρωπος θα έδινε εύκολα και τη ζωή του για να μπορείς εσύ να ζήσεις.

Έγινα ίσως ο χειρότερος άνθρωπος, όμως το μόνο που πάντα ήθελα ήταν... να μ' αγαπήσεις.

Βαλέρια - της Νικολένας Καλαϊτζάκη

Είναι αυτές οι κρυϕές χαρές μας που τις λέξεις αγαπάνε, σ’ ανταριασμένα μέσα αναϕιλητά του απείρου λιγόστιγμα. Είναι κι εκείνοι οι θνητοί, μπρος στην σκηνή κρεμασμένοι. Στα δυο άκρα παγιέτες, στη μέση η κλωστή. Οι συνηθισμένοι, αυτοί, του προβολέα της γης, ράϕτες, της βουερής οχλαγωγίας επαίτες, σχοινοβάτες, ρυθμιστές ασουλούπωτοι.

 Γελαστές μαριονέτες θιάσου που ϕοράνε θαρρείς, ώμους ξεκούρδιστους• γάντια λευκά. Ορίζουν με κιμωλία τον κύκλο. Αλλού βαθαίνει, αλλού το μπλε, ανοιχτό γαλάζιο, αστάρι, σε μαύρο πίνακα αϕέντη που γεννάει όλα τα χρώματα.

- Βαλέρια, τα μαλλιά σου πνιχτά, όταν την Ποίηση ανταμώνεις, τον ήλιο γέρνεις στο ϕως. Σαν αίμα απλώνεσαι σε σάρκα ρόδινη. Και πάλι. Μαύρο ϕεγγάρι σαν βγεις το ϕως αρπάζεις. Πίσω από το ραγισμένο γυαλί την καρδιά μου αγαπάς!

Θρύψαλα•

Kαρτέρι - του Αλέξανδρου Νασόπουλου

Εχω στο ψυγείο ένα χαμόγελο
που περιμένει να χαριστεί,
και στο τραπέζι ένα ζευγάρι μάτια
που περιμένουν ν'αγκιστρωθούν,
έκρυψα και την μύτη μου
σ'εκείνα τα κρεμασμένα ρούχα ,
έτσι να μπλέκομαι σε θύμισες μυρωδάτες.


Άφησα και τις πόρτες κλειστές,
ν'ασφυκτιά αγάπη το δωμάτιο,
με πίεση τα τζάμια να βροντούν,
που σαν τ'ανοίξεις,
της γειτονιάς την πίκρα να σκεπάσει.


Κι έμεινα σιωπηρός, καρτέρι να σου κάνω,
φλερτάροντας τ'ασάλευτο τ'αγάλματος,
τρέφοντας την προσπάθεια ,

μονάχα με μια μνήμη:


το πρόσωπο το γαλανό,
σαν τ'ουρανού τα χάη,
λαμπάδα και ζωγράφος της ψυχής μου,
σε πέλαγα ανονείρευτα με πάει. 

Άτιτλο- της Σελάνα Γραίκα

Ας υπάρχεις το λοιπόν

στα μάτια των ανθρώπων

ως ο ασκότεινος και λατρευτός

σπόρος, ελεύθερος και πλάνος κλέφτης.

Κι εμείς, που αγαπάμε τους νεκρούς

σα λήθαργος μας έρχεσαι- σε ύπνο

για να συνομιλούμε,

φαντασίας περίσσιας και σάρκα χωρίς.

Χαρούμενη που δείχνεις ύπαρξη

της Κύπρου κόρη, εσυ

προς την ενσάρκωσή σου

γιατί λες, είναι ανόητο

να μην γευτείς τον έρωτα, τα χάδια.

Είμαι άχρηστη εγώ, που σου μιλάω τώρα!

Ο κόσμος είναι μικρός.

Ξεστήθωτος και τραγικός.

Te quiero - της La Baronne

Lust

Σε θέλω τόσο πολύ που πονούν τα κόκαλα μου. Σε θέλω τόσο πολύ που η καρδιά μου, θα ορκιζόμουν πως, θα σταματήσει αυτήν εδώ την στιγμή. Σε θέλω τόσο πολύ που δεν θυμάμαι τίποτα. Σε θέλω τόσο πολύ που θυμάμαι τα πάντα. Σε θέλω τόσο πολύ που είμαι μουδιασμένη. Σε θέλω. Πολύ.

Αν είχα το θάρρος θα ερχόμουν και θα σε έπιανα από τον λαιμό και θα σε φιλούσα μέχρι να μην αντέχω άλλο. Αν είχα το θάρρος, θα σε έπιανα τόσο πολύ, που τα χέρια μου θα είχαν επιτελούς νόημα. Αν είχα το θάρρος, θα σε έκανα δικό μου με κάθε τρόπο που μπορούσα να σκεφτώ. Αν είχα το θάρρος, θα σε έδενα σε έναν κρεβάτι και δεν θα έφευγες ποτέ. Αν είχα το θάρρος θα ήσουν δικός μου.

Αν δεν σε ήθελα τόσο, θα σε μάτωνα μέχρι να ήμουν σίγουρη πως όλο το αίμα σου είναι δικό μου. Αν δεν σε ήθελα, θα ήθελα τα ματιά σου ακίνητα, για πάντα φιξαρισμένα μέσα στα δικά μου. Αν δεν σε αγαπούσα θα έγραφα με τα νυχιά μου στο δέρμα σου ξόρκια ακαταλαβίστικα. Αν δεν σε ήθελα τόσο, θα σε πονούσα, μέχρι να μην μπορείς να σκεφτείς κάποιον άλλον έκτος από εμένα. Αν δεν σε αγαπούσα θα σε είχα καταστρέψει.

Αν δεν φοβόμουν θα με έριχνα στην φωτιά σου. Να καούν όλα, τα πάντα, αλήθεια δεν με νοιάζει. Θα αφηνόμουν να γίνω σταχτή πάνω σου. Θα αφηνόμουν στο άγγιγμα σου, στα χέρια σου, στο σώμα σου. Δεν με νοιάζει. Αν δεν φοβόμουν, θα σε ακολουθούσα παντού.

Κλείνω τα ματιά μου και το μόνο πράγμα που μπορώ να δω είναι τα ματιά σου. Ένα ζευγάρι καφέ ματιά με καίνε. Ένα ζευγάρι ματιά πονηρά. Ένα ζευγάρι ματιά με ακολουθεί. Τα ματιά σου με ακολούθου. Με βλέπουν. Με περιεργάζονται. Τα ματιά σου με βλέπουν όπως κανείς. Τα ματιά σου. Θεέ μου. Τα ματιά σου.

Σε θέλω τόσο πολύ που σε σκέφτομαι και μετά μουδιάζω για μέρες ολόκληρες. Πιθανότατα, όταν τελειώσω να σε γραφώ, δεν θα μπορώ να σκεφτώ πια. Σε θέλω τόσο πολύ που είναι ανυπόφορο. Σε θέλω τόσο πολύ που είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Σε θέλω τόσο πολύ. Σε θέλω και δεν ξέρω να το διαχειριστώ. Σε θέλω και δεν είμαι ο εαυτός μου. Σε θέλω και δεν μπορώ να σταθώ στα ποδιά μου όταν σε βλέπω. Σε θέλω τόσο πολύ που η κάρδια μου σφίγγεται. Σε θέλω τόσο πολύ.

Σε σιχαίνομαι τόσο πολύ. Σε σιχαίνομαι που είσαι ένα φάντασμα. Σε σιχαίνομαι για το όνομα σου. Σε σιχαίνομαι για την επιρροή που ασκείς πάνω μου. Σε σιχαίνομαι γιατί κανένας δεν είναι εσύ. Σε σιχαίνομαι για το σώμα σου. Σιχαίνομαι τα χέρια σου και το πώς με άγγιζαν. Σιχαίνομαι τα αυστηρά σου φρύδια. Σιχαίνομαι τον τρόπο που με κοιτάς. Σιχαίνομαι το στόμα σου. Σιχαίνομαι τον τρόπο που φιλούσες τον λαιμό μου. Σιχαίνομαι τα φιλιά σου. Σιχαίνομαι που σκέφτομαι μέρες ολόκληρες τα φιλιά σου. Σιχαίνομαι τα φιλιά που μου έδωσες. Σιχαίνομαι το ότι δεν θα μου ξαναδώσεις φιλιά. Σιχαίνομαι.

Σε θέλω τόσο πολύ που σε σιχαίνομαι. Σε θέλω τόσο πολύ που οδηγούμαι στην τρέλα. Σε θέλω τόσο πολύ που θα είσαι το τελευταίο πράγμα που θα θελήσω. Σε θέλω τόσο πολύ.

Σε θέλω.

Πολύ.

Cirque de Vida - Kittie Amy

You inhale a breath of toxic happiness

A kaleidoscope of emotions burns you from the inside out

You dance on the beat of your own heartbeat

Feverish hugs and delirious kisses

Filled with the absolute contentment of unnatural ecstasy

Sharpness of consciousness and hunger for life and love and touch

Thirsty for touch and a sip of red wine or whiskey or beer

A fantasy bursting with realities twisted monstrosities

The sound of unholy laughter

A teardrop falls on the floor and the splash echoes for hours

I don’t get you, you know.

I cannot stand your irrational thoughts

I am me you scream but who are you?

A prophet without a vision

The supernatural rhythm of the music of the spheres is gone

The comedown from the high of the soul is mocked by a half-eaten poem

Like having sex without achieving orgasm

Time is circular, logic is evaporated in a boiling stream of unconsciousness and bad music

A myriad smiles filled with butchered sentiment

Disembodied souls dance under the yellow streetlights in the middle of a hurricane

They get on-board the buttered bus leading to the heart of all madness

Το ακουστικό - Βόρειος Άνεμος

Με ρώτησες τί είναι έρωτας

Έριξες στο πλάι τα μαλλιά, κι ανέτειλλαν τα ροδοπέταλά σου

Δεν ξέρω αν περίμενες απάντηση

Χαμογέλασες

Έρωτας είναι να μαθαίνεις τον άλλο

Να είσαι πλάι του και κάθε φορά να 'ναι πρώτη

Να νιώθεις πάνω του πως ξαναγεννιέσαι

Να ζεις μέσα του κάθε μέρα κάτι περισσότερο

Να θέλεις την παρουσία του

Να κλείνεις το ακουστικό, 

κι η μόνη σκέψη σου να 'ναι ένα "αχ"

Να μη χορταίνεις να τον βλέπεις

Να μη χορταίνεις να τον ακούς

Να μη θες να τον αφήσεις να φύγει

Να ρουφάς το μεδούλι του Είναι του

Αχόρταγα

Έρωτας είναι να βλέπεις τα μάτια του μπροστά σου

Ν' ακούς τη φωνή του σα μουσική

Να μετράς μία μία τις λέξεις που βγαίνουν από τα χείλη του

Να σκιαγραφείς τους ώμους του με φόντο τη φωτιά του

Αχ αυτοί οι ώμοι

Αχ αυτά τα μάτια

Να γεμίζεις με τη ζωντάνια του

Με το πάθος του

Με την αγάπη του

Έρωτας είναι να 'ναι το φως στα πιο βαθιά σου σκοτάδια

Να ναυαγείς σ' ερημονήσι, να πεινάς, να κρυώνεις

και να σκέφτεσαι "τουλάχιστον έχω εσένα"

Έρωτας είναι να τον θέλεις

Τις σκέψεις του

Την παρουσία του

Αυτά που καταλαβαίνει

Αυτά που αγαπά

Αυτά που νιώθει

Είναι η βρώμα του αλκοόλ που γίνεται χάδι

Το σβησμένο τσιγάρο που γίνεται ευωδία

Τα βιβλία, οι ταινίες, η μουσική

που όλα γίνονται κομπάρσοι δίπλα του

Έρωτας είναι να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το κορμί του

Να μην μπορείς να συγκεντρωθείς, 

γιατί το μόνο που σε νοιάζει είναι η φωνή του

Ν' ανεβαίνουν οι παλμοί σου

Να σ' εξιτάρει

Να σ' ενδιαφέρει

Έρωτας είναι να μαθαίνεις, ν' ακούς, να τον ζεις

Κι όταν οι Κυριακές σας γίνουν ήσυχες,

έρωτας είναι να τον κοιτάς με γαλήνιο βλέμμα

και να θες να τον μάθεις ξανά.

Έρωτας είναι ν' αφήνεσαι στα όλα του

Είναι να γαμιέσαι, γιατί θέλεις να τον νιώσεις με κάθε τρόπο

Είναι να κάνεις έρωτα, γιατί τον εκτιμάς και τον σέβεσαι

Όχι μονοδιάστατα

Ταυτόχρονα

Να μαθαίνεις διψασμένα κάθε τί που έχει να σου πει

Κάθε τί που έχει ζήσει

Τί τον έχει πληγώσει

Τί του δίνει χαρά

Τί αγαπά και τί περιφρονεί

Να μαθαίνεις μία-μία τις στιγμές του

Κάθε εκατοστό από το κορμί του

Να μετράς κάθε ουλή

Να τον βλέπεις όπως δεν τον βλέπει κανείς

Να σ' αφήνει στον κόσμο του

Να 'ναι σπίτι και προορισμός

Είναι να βγαίνουν τα λόγια μόνα τους

Να μην ξέρεις ακριβώς τί θες να πεις

Να μπουρδουκλώνεσαι

Να μπερδεύεσαι

Να σε καυλώνει αυτό που είναι

Να σε τραβούν τα βήματά σου κοντά του

Να κοιτάς γύρω και να τους νιώθεις όλους βαρετούς, λίγους

Γιατί έχεις αγγίξει το σύμπαν

Γιατί έχεις ζεσταθεί από τον πυρήνα ενός αστεριού

Κι έχεις ταξιδέψει στο άπειρο κενό

Κι έχεις ζήσει το πολυδιάστατο

Κι όταν έχεις αγγίξει το σύμπαν, 

τί αίσθηση να σου κάνει ένα φτηνό πλαστικό κλουβί;

Έρωτας είναι να μη νιώθεις φυλακισμένος

Να χάνεσαι, αλλά ταυτόχρονα να 'σαι πάντα εκεί

Να ζεις και να πεθαίνεις

Να θες την αγκαλιά του

Να νιώσεις τα χέρια του γύρω σου, πάνω σου

Να θες να τον νιώσεις μονομιάς ολόκληρο

Και να βυθίζεσαι μέσα του

Έρωτας είναι να μαθαίνεις τον άλλο

Να κινείσαι προς αυτόν

Από οργασμό σε οργασμό - 

συναισθηματικό, εγκεφαλικό, ερωτικό

Έρωτας είναι να κυνηγάς τον δικό του οργασμό

και να κυνηγάει τον δικό σου

Να σου λέει "να με σκέφτεσαι"

και να τον σκέφτεσαι

Έρωτας είναι να είναι ο ίδιος ο ορισμός του έρωτα για σένα

Φέρνω στο νου τη μορφή σου, 

τα λόγια σου, τις σκέψεις σου

Έχω ξανά μπροστά μου αυτά τα μαλλιά, 

να πλαισιώνουν καθαρό φως

Και, ξέρεις, αλήθεια;

Ναι.

Είσαι έρωτας.

Απόγευμα - του Λίναμ Κεροτάνυ

Γκρι φως μουντό που άσπρισε.

Οθόνη που έκανε το μάτι μαζί της να λάμψει.

Η χρυσή μου χαρά.

Η ενδορφίνη των παρορμήσεων μου,

 σταματάει στην

πραγμάτωσή τους.

Το φως, ώσπου να κλείσω την πόρτα.

Κι η αυγή;

Θα φεγγαρώσει και θα παλιώσει, και το πρωί

θ’ αργήσει όσο και χτες.

Εγώ στις 8 τ’ απόγευμα βρίσκω τον εαυτό μου.

Κι αισθάνομαι πάλι καλά που είμαι μέσα στο σώμα,

το μυαλό,το δωμάτιο.

Την υπόλοιπη μέρα και για τα 3 μπορεί να εξοργιζόμουν, 

αλλά τώρα είναι βράδυ.

Κανείς δεν έχει νεύρα στη δεύτερη μπύρα.

Όλοι ηρέμησαν στην πρώτη αίσθηση παγωτού στο στόμα.

Ξένου αντίχειρα στο μέτωπο, με θεραπευτικές ιδιότητες.

Αγγίγματος στους ώμους.

Κι όταν τελειώσουν αυτά, κάθαρση.

Κανείς δεν είναι θλιμμένος στον ύπνο του.

Κάνει ένα διάλειμμα απ’ τα πάντα.

Κι ύστερα το ξανασκέφτεται.

Στιγμές - της Μπαντιέρα Ρόσσα

Όλες οι συναντήσεις είναι διαφορετικές. Όλες αξίζουν να συμβούν. Συμβαίνουν τα πραγματικά και εμείς μένουμε να ονειρευόμαστε , να φανταζόμαστε όσα μένουν να κρύβονται. Ίσως όμως και το όνειρο, η φαντασία να μας κρατούν ζωντανούς. Οι μνήμες και οι φωνές. Η Λήθη είναι αλήτισσα δεν μας κάθεται για ένα βράδυ. Εύκολα. Πάντα θύμησις. Ασταμάτητη σκέψη. Η σκέψη η δική σου. Σκέψη λέω και χτυπάει το τηλέφωνο.

  Με ρωτάς "τι κάνεις". Δεν κάνω είμαι. Είμαι αφηρημένες έννοιες. Είμαι ποίηση, είμαι ζωγραφική, είμαι μουσική. Είμαι Αμηχανία. Η αμηχανία της επικοινωνίας. Eίμαι ένα αισθησιακό τραγούδι Σειρήνας που σιγοψιθυρίζεις όλη την μέρα. Είμαι Κίρκη. Είσαι το θύμα μου. Λένε πως τα θύματα, κάποτε όταν οι ουρανοί δεν είναι μπλέ βαθύ και γίνουν κόκκινοι, θα γίνουν θύτες να πάρουν την εκδίκησή τους. Όχι χαιρέκακα, αλλά γιατί τους αξίζει να ζήσουν. Ποιος ασκεί την εξουσία και σε ποιον αρέσει να είναι εξουσιαστής και ποιος εξουσιαζόμενος; Είμαστε όλοι θύματα μιας Τέχνης που μαθαίνεται μόνο με τόλμη και χυμούς. Είμαστε δύο εγκέφαλοι που βράζουν μαζί και αποβάλλουν χυμούς.Είμαστε ένας  χορός σε μία κουβανέζικη pub. Πάμε για μια μπύρα, είπες . Δεν θα βάλω εισαγωγικά, εισαγωγικά φορούν οι δήθεν φράσεις. Κάτσε σου είπα μωρέ, καλά τα λέμε. Όλα φωνή και αναπνοές. 

Η φωνή σου γίνεται ο γητευτής μου. Είμαι ένα απείθαρχο ον στο οποίο πρέπει να επιβληθείς, να  κυριεύσεις. Είμαι ένας αχόρταγος για μυαλά δαίμονας που η πείνα του για πνεύμα και ουσία δεν σταματάει ποτέ. Με νιώθεις. Η φωνή σου κάνει το σώμα να μουδιάζει από τα δαχτυλάκια τον ποδιών μέχρι τα μαλλιά. Ένα ρίγος σαν ηλεκτρισμός με διαπερνά. Είσαι ένας βρυκόλακας λες. Είσαι και κόλακας πανάθεμά σε. Θέλεις να κόψεις ένα κομμάτι από το δέρμα μου, με τα δόντια σου,για να το θυμάσαι. Την υφή, την μυρωδιά, την γεύση. Θέλεις να βυθίσεις την γλώσσα σου στα πόδια μου και να αγγίξεις κάθε καμπύλη του κορμιού μου. Θέλεις να σου αντισταθώ.Θέλεις να δεις ένα βλέμμα ηδονής και οδύνης στα μάτια μου , όσο βρίσκεσαι από πάνω μου.Θα ήθελες να βάλεις το δάχτυλό σου στο στόμα μου.Θα σου γρατζουνούσα την πλάτη, με τα νύχια μου μέχρι να βγεί αίμα, για να έχω και γω κάτι δικό σου. Το φιλί θα ήταν υγρό και με διάρκεια,να σε καίει. Να παίρνει κάθε φορτίο και κάθε θλίψη που έχεις μέσα σου.Θα μου έδινες ένα χαστούκι. Θα σε φιλούσα με περισσότερο πάθος να φυλακίσουμε την στιγμή.Στιγμές που θα γίνονταν ταχυπαλμία και θα τις σκεφτόμαστε με κομμένη την ανάσα ίσως κάποια πρωινά κοιτώντας την πόλη να ξημερώνει και αυτός ο μικρόκοσμος να μπαίνει πάλι σε πρόγραμμα. Ίσως , με ένα τσιγάρο στο χέρι. Ίσως με μια κούπα καφέ και τα μάτια νυσταγμένα. Ίσως με την φωνή αισθησιακά βραχνή. Πάντα ίσως και πάντα νομίζω.

Χορτάσαμε και οι δύο το τέρας της μοναξιάς μας σήμερα. Και η φωνή του εγωισμού έπαψε για λίγο να γκρινιάζει.

Ευτυχώς προλάβαμε ,να εξουσιάσουμε εμείς τον χρόνο για λίγο.
Ευτυχώς , είχαμε μια στιγμή.
Ελπίζω να ξέρεις. 
Είμαστε οι στιγμές μας.
  

Έρωτας είναι να μαθαίνεις τον άλλο - Μπαντιέρα Ρόσσα

το να γνωρίζεις 

είναι το να διαπραγματεύεσαι

δώσε μου μου είπες και θα σου δώσω

όπως και από τον θάνατο γίνεται φώς

και από το χώμα θάνατος

και ό,τι μένει είναι η αίσθηση

είμαστε ήδη νεκροί.

αν δεν αντισταθούμε

δεν θα αναστηθούμε ποτέ

αν δεν καταλύσουμε τον εξουσιαστή

δεν θα φιλήσουμε ποτέ τον Ήλιο

θρησκευτική μυσταγωγία

οι πράξεις μας 

κι όμως παραμένουμε κανίβαλοι της ζωής μας 

βολευόμενοι στο αδιέξοδο

της απραγίας

Κοίταξέ με, είμαι οι λέξεις μου
και εσύ είσαι η φωνή σου
ό,τι υπάρχει δεν θα μπορούσε ποτέ
να είναι κάτι
ασήμαντο

"Η νύφη το σκασε..." (οικογενειακές ιστορίες τρέλας) - Έβα Γκρην

Πάντα οι γιορτές μου έφερναν μια περίεργη μελαγχολία. Πάντα με έβαζαν σε σκέψεις. Θαρρείς που έρχομαι χωριό και έχω χρόνο να σκεφτώ... Θαρρείς που ο εγκέφαλος ποτίζει οξυγόνο... Πάντοτε αυτή η γαμημένη αίσθηση της μελαγχολίας. Πάντα να σκέφτεσαι που βρίσκεσαι και που πας. Να βλέπεις τις ζωές των άλλων. Τις περισσότερες φορές στάσιμες. Να παρατηρείς ανθρώπους και συμπεριφορές. Εκεί που το μυαλό ηρεμεί από την ευθύνη, αρχίζει να νιώθει πιο ανθρώπινο, πιο παρατηρητικό - ίσως.

Κι ύστερα είναι εκείνα τα οικογενειακά τραπέζια που δε μπορείς να αποφύγεις. Και ο καφές με τους φίλους από το σχολείο, τους φίλους που κράταγες πάνω από την τουαλέτα μετά από μεθύσια. Ναι, και αυτό πια μοιάζει υποχρέωση, όσο περνάνε τα χρόνια και οι ρόλοι σοβαρεύουν. 

Μια και λέμε για οικογενειακά τραπέζια, θα ήθελα να εστιάσω εδώ και απερίφραστα να εκφράσω την οργή μου. Όχι πως τάχα είμαι αντικοινωνικός ή πως μισώ το σόι. Είναι άνθρωποι που από τύχη - ή ατυχία - έχω δαπανήσει σχεδόν τα δύο τρίτα της ζωής μου, να τους τρώω στη μάπα σε κοινωνικές εκδηλώσεις και λοιπά πανηγυριώτικα events. Καλώς ή κακώς τους έχω ψιλοσυνηθίσει. Καλώς ή κακώς, έχω συμβιβαστεί στην ιδέα, ότι κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια, Καλοκαίρι θα είμαι μαζί τους. Είτε το γουστάρω, είτε όχι. Είναι ένα κοινωνικό υποσύνολο που πρέπει να χωρέσω. Και το ανέχομαι, με αρκετή ικανοποίηση μπορώ να πω. Σχεδόν περνάω καλά.

Όμως, φέτος θαρρείς ήταν ακόμα χειρότερα από πέρσι. Κάθε χρόνο κουβαλάνε και ξέχωρους στο τραπέζι. Κάτι τα σόγια της μιας θείας από το άλλο χωριό, κάτι ο γκόμενος της μιας ξαδέρφης, η γκόμενα του άλλου ξαδέρφου. Αυτοί δε με ενοχλούν. Αν εξαιρέσεις ότι κάποιες φορές νιώθω αλληλεγγύη για το μουρόχαβλο γκόμενο που χει κουβαλήσει η ξαδέρφη, όλα καλά. Θαρρείς πως ο καημένος είναι άβουλος, πως τον πάνε για σφαγή. Πέρσι δεν είχε έρθει φανταστείτε για Πάσχα και σκεφτόταν να τον χωρίσει, γιατί δεν είναι για γάμο έλεγε. Τι τα θέλετε; Πάει αυτός. Κλάφτον. Συγκατοικούνε πλέον. Του φόρτωσε και το σκύλο της. Φέτος είχε φέρει και τους γονείς του. Τα πεθερικά. Ναι, φέτος κάναμε Πάσχα μαζί με τα πεθερικά της ξαδέρφης. Και δεν είναι το γεγονός ότι είναι βλάχοι, μπανάλ και άξεστοι. Όχι, όχι. Αυτό καθόλου δε με πείραξε. Είναι θαρρείς αυτό που νομίζουν ότι όλοι έχουμε τα ίδια σχέδια με τις ζωές μας.

"Πήρες πτυχίο αγόρι μου;"

"Ναι, κυρά Μαρία. Τώρα κάνω διδακτορικό."

"Α! Μπράβο! Σε ποια εταιρεία;"

"Το διδακτορικό είναι πτυχίο κυρά Μαρία."

"Α! Δε τελείωσες δηλαδή;"

Και άντε τώρα εσύ να εξηγείς τι είναι το διδακτορικό στην κυρά Μαρία. Δε θα μπεις στον κόπο. Δε σε πολυνοιάζει και να καταλάβει. "Προίκα θα την πάρεις άλλωστε;" Όμως, η κυρά Μαρία που άλλη δουλειά δεν έχει να κάνει, θα συνεχίσει με τις αδιάκριτες προσωπικές ερωτήσεις μέχρι να της πεις τι στο διάολο είναι το διδακτορικό.

"Καμιά κοπέλα ρε αγόρι μου, εσύ έχεις;", θα ρωτήσει χωρίς καν να σε ξέρει.

"Έχω κυρά Μαρία, αλλά ντρέπεται."

"Άντε, άντε να πάρεις το πτυχίο σου, να παντρευτείς κι εσύ.", θα συνεχίσει ο μονόλογος της κυρά Μαρίας, γιατί μπορεί. Δε θα σε πειράξει. Ηλικιωμένη είναι, ψιλοχαμένα τα 'χει. Κλάιν μάιν, σκέφτεσαι. Ύστερα θα αρχίσουν οι μικρότεροι του σογιού τις αδιάκριτες ερωτήσεις. 

"Τι κάνει η Λένα;" - θυμούνται την τελευταία γκόμενα που 'χες φέρει και λένε να ενοχλήσουν.

"Πέθανε.", σκέφτεσαι να απαντήσεις, μπας και τους κοπούν τα γέλια μια και καλή. "Καλά είναι. Θα πάμε στο χωριό της την Τετάρτη." Απαντάς κοτούλα λυράτη. Και το σόι γυρνάει και σε κοιτάζει με καμάρι. "Ορίστε, έχει κοπέλα! Την έχει ακόμα. Πάει για γάμο! Μπράβο!", διαβάζεις στο μυαλό όλων. Λες και πρέπει σώνει και καλά να παντρευτείς. Δε θα σε ενοχλήσει, μήτε η αδιακρισία τους, μήτε οι απαντήσεις που δίνεις. Δε θα τους ξαναδείς σύντομα. Κι αν ναι, δε σε πολυνοιάζει η γνώμη τους. Μετά όμως, ακολουθεί ο καφές με τους φίλους από τα "παλιά".

Όταν φτάνεις τα τριάντα, οι μισοί σου φίλοι είναι από το πανεπιστήμιο και ακόμα διαβάζουν για μεταπτυχιακά και διπλώματα, τρώγοντας τοστ για πλήρες γεύμα, γιατί έφαγαν όλα τα λεφτά σε βινύλια, βιβλία και ξύδια και οι άλλοι μισοί - αυτοί που πάνε ακόμα χωριό - είναι εκεί για να σου θυμίσουν πως προορισμός του ανθρώπου είναι ο γάμος.

Κάπως έτσι, λοιπόν, φέτος το Πάσχα θα βγεις με τον Χ., που επί δεκαπέντε χρόνια αλληλομαζευόσασταν ημιλιπόθυμοι από αλκοόλ, για καφέ. Φέτος σου έχει ετοιμάσει έκπληξη κιόλας. Θα σου φέρει μαζί την Ψ. Με την Ψ. γνωρίστηκαν σε ένα πάρτυ και έκτοτε ο αιώνιος εργένης φίλος, αποφάσισε να κάνει οικογένεια. Σε βγάζει, λοιπόν, για καφέ μετά από κάτι μήνες που έχεις να τον δεις και στο ανακοινώνει. Ενώ, εσύ είσαι έτοιμος να ανακοινώσεις, ότι θα χωρίσεις την επί έξι χρόνια σχέση σου, γιατί ερωτεύτηκες ένα πιπίνι. Και άντε τώρα να το πεις αυτό μπροστά στην Ψ που δε πίνει, δε καπνίζει, δε κερατώνει, δεν αναπνέει. Και ζει με μόνο της στόχο την οικογένεια.

Συνεχίζεις να το κάνεις γαργάρα. Και σκέφτεσαι ποιον φίλο να πάρεις να νιώσεις λίγο όμοιος ανάμεσα σε ομοίους. Ξεκινάς να διαβάζεις τον τηλεφωνικό κατάλογο στο κινητό. Παντρεμένος, με γκόμενα, πρόσφατα χωρισμένος -τρέχει ακόμα πίσω της, και λοιπές παρεμφερείς κατηγορίες. Και κάπου εκεί, αρχίζεις να συνειδητοποιείς, ότι όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζεις έχουν σχέση, είτε της έχουν περάσει χαλκά, είτε όχι, είτε είναι ερωτευμένοι με μία γυναίκα για το υπόλοιπο της ζωής τους χωρίς εκείνη να το ξέρει. Γενικώς, "το χουνε τάξει" που λένε. Και ενώ τα έχεις βάλει όλα σε μια τάξη στο κεφάλι σου, αναρωτιέσαι μήπως κάνεις κάτι λάθος.

Μεθύσια έχεις κάνει, γκόμενες έχεις πηδήξει, ξενύχτια μπόλικα. Μήπως ήρθε ώρα να σοβαρευτείς; Σου έχει περάσει υποσυνείδητα η ιδέα. Κι έπειτα, πρέπει να σοβαρεύονται όλοι; Τι φάση; Αρχίζεις να αναρωτιέσαι. Και κάπως έτσι, καταλήγεις ότι κάπου εσύ είσαι λάθος. Και κάπως έτσι, καταλήγεις να παίρνεις τη Λένα τηλέφωνο και ενώ είσαι έτοιμος να της ανακοινώσεις το "ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΜΩΡΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΕ ΑΝΕΧΤΗΚΑ", της μιλάς όσο πιο γλυκά της έχεις μιλήσει τα τελευταία πέντε χρόνια. Και όχι γιατί σου 'χει μπει η ιδέα του γάμου. Αλλά γιατί η Λένα είναι όμοιά σου περισσότερο από όλους αυτούς τους μικροαστούς. Και όσο για το πιπίνι. Το κάνεις γαργάρα. Ίσως, όταν πλέον γυρίσεις Αθήνα να σουτάρεις τη Λένα. Ίσως και να την παντρευτείς. Ίσως μέχρι τότε να χεις γίνει παρανάλωμα από τα ξύδια. Ίσως να κάνεις κι εσύ έναν ακόμα γάμο που θα καταλήξει σε ένα λαμπρό διαζύγιο. Μέχρι τότε όμως, τι θα χει να λέει το σόι που ούτε καν φωτογραφίες από τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά δεν έχεις αγοράσει να τους πας να καμαρώνουν; Και κυρίως, μέχρι τότε πρέπει να έχεις κάποιον να σε καταλαβαίνει και να σε σώζει από αυτούς. Και όσο καλό και να 'ναι το πιπίνι. Δεν είναι η Λένα. Η Λένα που σε ανέχεται έτσι ρεμάλι που είσαι χωρίς βλέψεις για οικογένεια.

"Ευθύνη." - Έβα Γκρην

H ευθύνη. Η ευθύνη για ότι έχεις εξημερώσει. Η γάτα μου η "Ευθύνη". Κάθε βράδυ αλωνίζει. Κάθε βράδυ κάπου πάει χωρίς να ξέρω το που. Κάποια βράδια ξυπνάω έντρομος πιστεύοντας πως κάτι της συμβαίνει. Κάποια βράδια πετάγομαι μες τον ύπνο μου, όταν ακούω καβγά με γάτες. Τρέχω στην είσοδο της πολυκατοικίας να δω που είναι το γατί. Το γατί κοιμάται στο κρεβάτι του. Δεν έχει πάει πουθενά. Όμως εγώ έχω το άγχος της. Το άγχος μήπως τάχα κάποιος την πειράξει. Άτιμη φάρα τα θηλυκά. Μονίμως να θέλουν όλη την προσοχή σου. Και ποτέ να μην τους είναι αρκετή. Πάντα να θέλουν πιότερη. Πάντα να θέλουν να το σκάσουν. Ώρες ώρες πιστεύω πως έχει τάσεις φυγής. Και να πεις ότι δε της φέρομαι καλά. Whiskas τρώει το σκασμένο. Σε πουπουλένιο μαξιλάρι κοιμάται. Κι όμως, αυτή πάντα θέλει πάντα περισσότερα. 

Σήμερα, με είδε να ταΐζω τις γάτες της γειτονιάς. Κάκιασε. Πείσμωσε. Έκατσε στη γωνίτσα της. Άχνα δεν έβγαλε. Μόνο με κοίταζε με ένα βλέμμα γεμάτο θυμό και θλίψη. Λες και τάχα μου είχα κάνει κάποια απιστία. Ύστερα, πήγα να τη χαϊδέψω και έβγαλε νύχια. Άρχισε να βγάζει θυμωμένα επιφωνήματα. "Έτσι είσαι;", της φωνάζω και φεύγω. Λες και καταλαβαίνει. Μετά πήγα κι έκατσα στον υπολογιστή και ήρθε μόνη της. Ξέρετε, πιστεύω πως καταλαβαίνει. Έβαλε το κεφάλι της μέσα στο χέρι μου και άρχισε να μου τρίβεται. Θαρρείς πως της έλειψα. Ή φοβήθηκε πως θα με χάσει. Ύστερα, ήρθε και θρονιάστηκε πάνω στον υπολογιστή και με κοίταζε. "Ευθύνη, φύγε έχω δουλειά", της είπα και της έκανα ένα νεύμα. Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που μισώ πιότερο από όλα και ήρθε και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά μου. Από εκείνη την ώρα δε λέει να φύγει από πάνω μου. 

Τώρα στις διακοπές κάθομαι πιότερο σπίτι. Και αυτή δε φεύγει. Άγρυπνος φύλακας. Μέρα νύχτα δίπλα από το κρεβάτι. Όταν σηκώνομαι πάει και κάθεται στη θέση μου και περιμένει. Και εγώ πάντοτε εκεί να την κοιτάζω και να παίζω μαζί της. Κάποιες φορές το παίζω φωτογράφος και τη βγάζω φωτογραφίες. Άλλοτε όταν είναι θυμωμένη, άλλοτε όταν έρχεται απροστάτευτη και κουρνιάζει στην αγκαλιά μου. Και το καταλαβαίνει κι αυτό. Παίρνει πόζες σα θεατρίνα. Παίρνει τις πιο αστείες γκριμάτσες όταν βλέπει φακό. Θαρρείς το απολαμβάνει. Όταν βαρεθεί με κοιτάζει με το μισονυσταγμένο βλέμμα του "άντε τελείωνε τώρα" ή σηκώνεται και φεύγει "κυρία" και πάει και χώνει τη μουσούδα στο φαΐ. Όμως, πάντα μετά το παιχνίδι φεύγει. Πάντα κάθε βράδυ ξεπορτίζει.

Αυτή είναι η καθημερινότητά μου με την "Ευθύνη". Το μόνο θηλυκό που αγάπησα ποτέ. Και την εξημέρωσα από μωρό. Την πήρα από μια σταλιά και πια έγινε ολόκληρη γυναίκα. Και στιγμή δε σκέφτηκα να την παρατήσω. Όμως θαρρείς σήμερα, νιώθω να με βαραίνει. Σήμερα έχει όρεξη. Δε λέει να φύγει από τα πόδια μου το σκασμένο και δε ξέρω πως να το χειριστώ. Δε με έχει συνηθίσει σε τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης. Κι ύστερα, που ξέρω τι κάνει όταν χάνεται τα βράδια; Θαρρείς πως τόσα και τόσα χρόνια έχουμε καταφέρει να μη δεθούμε. Εγώ ξέρω ότι λείπει τα βράδια. Εκείνη ξέρει ότι λείπω τα πρωινά. Όμως, θαρρείς πως σήμερα φοβήθηκε μη με χάσει, γι' αυτό κάνει τα πάντα να με κρατήσει. Έχει πάρει την πιο ναζιάρικη πόζα και έχει θρονιαστεί στα πόδια μου. Κι εγώ αμήχανος να μη ξέρω πως να το χειριστώ. Να φύγει κι απόψε και να ζω με το άγχος της; Ή να μείνει και να με βαραίνει για το υπόλοιπο βράδυ; 

Περιπατητικό - Της Voz Silente

Είσαι το πιο γλυκό μου παράπονο, το πιο όμορφό μου ψέμα, η πιο επιθυμητή φυλακή μου, το πιο φωτεινό θραύσμα στην ολάκερη ζωή μου, η πιο ζωντανή απουσία μου. 

Τα ωραιότερα παραμύθια μου σου τα ψιθυρίζω τα βράδια για ν’ αποκοιμηθείς. 

Σε κρύβω από τον εαυτό σου για να μην τρομάξεις, με κρύβω από τον κόσμο για να μην χαθώ. 

Τα όνειρά σου σε γερνάνε, εγκατέλειψες την ορμή σου πια και κουρνιάζεις σε μελλοντικές θαλπωρές. 

Μέσα στη βροχή κλείνεις τα μάτια και απολαμβάνεις το χάδι που επικαλύπτει τις σκέψεις σου αλλά απελευθερώνει τα πάθη σου.

Στους δρόμους όπου στροβιλίζεται η οικειότητά σου, εχουν αλλάξει τα ονόματα και τα βλέμματα, από ένα κερί συνθλίβεται η ελπίδα σου για σκοτάδι.

Μία μάχη από σκιές και μία αγκαλιά σε είδωλο. 

Όλα εκείνα που περίμενες έχουν φοβίσει το παρελθόν σου, τα θέλω σου μένουν διάφανα στον παγωμένο χρόνο που σκεπάζει μία υποψία αγάπης. 

Ξεχασμένα πρόσωπα, μακρινά πια και άφταστα, 

δικά σου ξένα ως κλεμμένα από άλλες αγκαλιές,

λατρεμένες απαρνήσεις.

Ακόμα δεν πρόλαβες να φύγεις και είσαι πάλι εδώ. 

Ξυπόλητη ποίηση - Νατάσα Θεοδωρακοπούλου

ξυπόλυτο τσιγάρο στο μπαλκόνι σου

κάτω σκυλιά ελεύθερα

βγάζουν βόλτα ιδιοκτήτες με λουρί

την ώρα που οι νοικοκυραίοι ανοίγουν το παράθυρο στον τρόμο των εννέα

να μπει ο φοβος του άλλου διάπλατα

κι εσύ γελάς

παίζεις με τις μπούκλες στον αυχένα μου 

και λες κάτι για αγάπη

λες και δεν είναι ήδη τούτη η άνοιξη 

αρκετά λουσμένη στο αίμα

Άτιτλο - Ειρήνη Παππά

Είσαι εκεί βυθισμενή σε σκέψεις

τι έγινε; Αναρωτιέσαι..

Νίκησες; Έχασες;

Τι σημασία έχει...

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ

αν θυμάμαι καλά..ναί..

είναι φανερό...

το παιχνίδι χάθηκε...

υπήρξα και εγώ όπως πολλοί 

ακροβάτης των ονείρων

όμως τα μάτια δεν σαλεύουν πια..

κοίτα εγώ προσπάθησα...

μα δεν μπορώ άλλο..

ακόμα και η υπομονή 

έχει τελειώσει..

"Μην τα παίρνεις όλα προσωπικά"

Με συμβούλευαν οι σατανάδες..

ήξεραν καλύτερα απο ότι εγώ..

δεν άκουσα ποτέ

δεν έμαθα

άνθρωπος δεν είμαι;

Πώς να βαστάξει κανείς σ'αυτόν το κόσμο δίχως αγάπη? Πες μου..

Ο καιρός περνάει και δεν γνώρισα την  σημασία του να ζεί κανείς..

κρίμα..

κάποτε πίστεψα

κάποτε είδα 

κάποτε προσπάθησα

κρίμα..

Πρώτη δημοσίευση: irene papa

Ό,τι σκοτώνεις, είναι δικό σου για πάντα. - Έβα Γκρην

Ξημερώνει Τρίτη. ή Τετάρτη. Ξέρω γω; Λες και έχει καμιά σημασία. Τόσες και τόσες Τρίτες και Τετάρτες και δε τους δώσαμε το νόημα που έπρεπε και δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε. Ξέρεις, ο παππούς είναι στο νοσοκομείο. Τη βγάζει δε τη βγάζει λέει η ξαδέρφη. Η ξαδέρφη τον αγαπάει λέει και έχει πέσει στα πατώματα για δαύτον. Για μένα είναι απλά ένας κύριος στο νοσοκομείο. Αν τον αγαπάω; Αν τον αγάπησα ποτέ;

Ξέρεις, οι άνθρωποι εισπράττουν τα συναισθήματα που προκαλούν. Η ξαδέρφη τα παράτησε όλα και πάει να τον δει στο νοσοκομείο. Εγώ αύριο δίνω μάθημα και είναι Τρίτη. Ναι, Τρίτη είναι. Το ξέρω πολύ καλά. Και όχι δε θα πάω να τον δω. Τον αγαπάω. Όπως αγαπάω οτιδήποτε έχει ζωή σε αυτό τον πλανήτη. Είναι σάρκα και αίμα μου. Όμως δε τον νιώθω δικό μου. Και θαρρείς και έκανε ποτέ τίποτα για να το πετύχει αυτό; Μια ζωή χεσμένη με είχε. Μια ζωή εγώ ήμουν η προνομιούχα, η τσαούσα, αυτή που θα σπούδαζε. Η αποτυχημένη μαθες που δε παντρολογήθηκε από τα δεκάξι. Αυτή που επέλεξε το δικό της δρόμο και δε τον άκουσε ποτέ. Γυναίκα να δουλεύει; Γυναίκα να σπουδάζει; Που ακούστηκε! "¨Πλούσιος να 'ναι ο γαμπρός" με ορμήνευε. Με τούτο τον καημό θα πάει και η μάνα μου αύριο μεθαύριο. Με τον καημό που με ανέθρεψε κι εμένα. 

Πάντοτε ήθελε να ελέγχει τους άλλους, πάντοτε αυτός. Πάντοτε η πατριαρχική οικογένεια πάνω από όλα. Και η μάνα που θελε να σπουδάσει; Και αυτή ένα ακόμα μαύρο πρόβατο. Ένα πρόβατο που το βαψαν λευκό. Γι αυτό και έβγαλε όλα της τα απωθημένα πάνω μου. Μια ζωή να μου τσαμπουνάει ότι εγώ και η ριμάδα η οικογένεια που δημιούργησε της στέρησαν τη μόρφωση. Και ο πατέρας της να χει να κοκορεύεται ότι η μάνα μου πήρε ναυτικό και έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια. Πολλά τα λεφτά. Πολλά και καλά. Ζει πλουσιοπάροχα. Την αποκατέστησε τάχα της. Αν τον αγαπάω; Αν τον αγάπησα;

Μπορεί. Δε ξέρω. Δε ξέρω καν αν αγαπάω. Και τούτο με θλίβει πιότερο από όλα. Θαρρείς προσπάθησα, θαρρείς ήθελα. Μα τούτο μου το κουφάρι και θαρρείς την ψυχή μου βιάστηκαν να το μπολιάσουν με θυμό. Θυμό για το μέλλον που δεν έζησε ποτέ η μάνα μου, θυμό για το μέλλον που δε ξέρω καν αν θα ζήσω εγώ. Γυρίζω τις πλάτες μου στο παρελθόν και αγωνίζομαι για το μέλλον. Αν αγαπάω; Αν αγάπησα;

Τούτη η φράση να σφυρομανά αδιάλειπτα το κρανίο μου. Τούτη η φράση σαν ηχώ στο κρανίο του μάταιου τούτου κόσμου. Τη μάνα μου την αγάπησα πιότερο από όλα. Ναι τούτο θαρρείς μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Θαρρείς και τη λυπόμουν. Πάντοτε αυτή το παιδί, πάντοτε εγώ οι ευθύνες. Αν μ' αγαπάει; Αν με αγάπησε;Τούτο θαρρείς θα με βασανίζει πιότερο από όλα. Μαζί με κείνη τη ριμάδα σκέψη πως τάχα όταν αγαπάμε κάποιον πολύ, αυτό θα είναι και η παρακαταθήκη μας σε τούτο το βέβηλο κόσμο, πως τάχα λίγη αγάπη μπορεί να μας χαρίσει την αθανασία. Και ποια τάχα είναι η δική μας παρακαταθήκη;