Μουσείο μνήμης | Παναγιώτα Καλογεράκου

Επιστρέφουν πάντα οι αναμνήσεις 

Αθόρυβα.

Μη θρυμματίσουν  τη σιγή 

Ενός  τυχαίου  «παραλίγο» 

Και απειληθούν από τα πιθανά θραύσματά του 

Τα πρόσφατα εκθέματα της μνήμης.

Οι φωτογραφίες απαγορευμένες.

Μην αλλοιώσει το φως της μηχανής

Τα κατάλοιπα της ανασκαφής 

Στο χώρο που θάφτηκε 

Η τελευταία σου λέξη.

Τηρούνται όλα τα μέτρα προστασίας.

Μη δραπετεύσει κάποιος φθόγγος 

Που υπέγραψε το τέλος 

Και επανεμφανιστεί διεκδικητική η ελπίδα.

Πιο κάτω αίθουσες κλειστές

Με το αιτιολογικό μιας συντήρησης.

Ξεθώριασε το χρώμα των μνημείων

Που έστησε το περίπου ‘’εδώ’’ σου.

Πανικόβλητη εργάζεται νυχθημερόν η ανάκληση 

Να το αποκαταστήσει.

Στο βάθος περιμετρικά κλειστή η πρόσβαση.

Σ’ ένα βάθρο ακούμπησε ο χρόνος 

Άγαλμα από εύθραυστο υλικό

Τη φυγή σου.

Στη βάση επιτύμβιο

Πως στάθηκε ικανό να χωρίσει 

Την ιστορία στα δυο 

Στο προ Ζωής και στο μετά Απουσίας.

Μομφή | της Παναγιώτας Καλογεράκου

Με άδειασες.

Κανένα στίγμα προδοσίας.

Σαν να μην άγγιξες ποτέ.

Σε συγχαίρω.

Με άδειασες .

Για να αδειάσεις ,όμως,κάποιον

Πρώτα τον γεμίζεις.

Με γέμισες.

Έσπειρες την τόση αφεγγιά μου

Με σπόρους ημερόβιας ευωδίας.

Όπως ένας Ήλιος

Γεννάει αστράπτοντα βρέφη

Με τον πυρετό του συμπαντός του .

Σε φώναζα,θυμάμαι,

με το όνομα του Ήλιου,

γιατί έλεγαν πως είδωλό του εγενήθη

Κάθε μέρα τον τηρώ

μες τα μάτια .

Και όχι πια απ’τις σκιές του .

Δεν τυφλώνομαι .

Γιατί βαθιά μέσα μου κατοικείς εσύ

κι έγινε συνήθεια το ηώς

της ύπαρξής Σου .

Κάθε μέρα τηρώ

τις μενεξεδένιες του απομιμήσεις

μέσα από τις ηλιοφίλιτες τουλίπες

της καρδιάς σου .

Και χουγιάζω

Στο χέρσο μου κόσμο

πως κάποια στιγμή είδα

μέσα απ’την λάμψη Σου,

Ολόκληρη τη ζωή μου.

Με άδειασες.

Με γέμισες.

Καμία σημασία πια.

Αφού στα χέρια σου σμιλεύτηκε

Η ψυχή μου.

Γραμμή Ένα | Παναγιώτα Καλογεράκου

Επιστρέφω.

Μόνη μου πια.

Εκπληξή καμία δεν φυλάει η μοναξιά.

Της το κρατάω.

Ξάφνου πάλι ηχεί εκείνη η υποκρήτρια φωνή.

«Παρακαλείστε να προσέχετε

Τα προσωπικά σας αντικείμενα»

Λόγος κανένας για εκούσιες αποχωρήσεις.

Ευθύνη δε φέρει που εγώ δεν κράτησα σφιχτά

την επιστροφή σου.

Αν δεν την έκλεψε η υπόσχεση

Κάπου μεταξύ εμπιστοσύνης και προσμονής

Θα παράπεσε.

Αυξάνει ταχύτητα ο οδηγός.

Απερισκεψία του μεγάλη.

Εκτροχιάστηκαν οι υποσχέσεις

Εύθραυστη η φύση τους.

Τι να το κάνεις;

Δεν περισώζονται οι ψευδαισθήσεις.

Αιφνιδιάζει η άφιξή τους.

Δεν διαρκεί.

Με εγκατέλειψε και η θύμισή σου.

Μένει πια με ένα πλανευτικό

«Μου λείπεις»

Έχω από τότε να τη δω.

Το τίμημα του Ήλιου - της Παναγιώτας Καλογεράκου

Μετά το τελευταίο σκαλοπάτι

Του χειμώνα

Έρχεται πάντα η ίδια φράση

«Να φοράτε αντιηλιακό».

Ο Ήλιος μάς βλέπει μονάχα

Μες απ’τα σημάδια μας

Που ακάλυπτα έχουν μείνει

Και δεν διστάζει να αφήσει

Το αντίκρυσμά του πάνω μας.

Τυφλώνει η κατάματη

Επαφή μαζί του .

Αποκαλύπτει την όψη του

Μόνο μές απ’τις σκιές

Που αφήνει πίσω μας.

Κυνηγάμε το ημεροβίγλι του

Κι ας ξέρουμε ότι θα κάψει

Τις προθέσεις μας

Κι επιθετικά  θα τσουρουφλίσει

την ανάγκη μας για φως.

Κι αν φορούσαμε αντιηλιακό

Θα ήταν πιο γλυκό το χάδι του ;

Ποιός ξέρει με βεβαιότητα;

Από δω και πέρα

Αντι-ηλιακό

Για κάθε Ηλιο

Που πνέει τη φωτιά του

Και λυπάται για

Τις λάμψεις του

Κι εγώ

Αντι-Ηλιακό

Για να διώξω τα σημάδια

Ενός Ήλιου

Που έσβησε πάνω μου

Την κάφτρα

Από τις ανεξέλεγχτες αχτίδες

Που ονόμαζε αγάπη.

Artwork: Le Soleil - Vincent Van Gogh

Αύριο - Παναγιώτα Καλογεράκου

Τώρα πια όταν χωρίζουμε 

Δεν με αποχαιρετάς.

Είναι ενδεείς οι λέξεις σου. 

Oι κάλπικες ανάσες τους 

Δεν φθάνουν να πληρώσουν 

Την απουσία .

Μου νεύεις απλά,

Σαν να με ντύνεις 

Με τα τρύπια μανίκια 

Ενός πολυκαιρισμένου 

Παλτού αβεβαιότητας.

«Κάνει ψύχρα έξω;»

«Θα ξανάρθεις;»

«Ίσως αύριο.»

Αύριο.

Αέναη ασάφεια του σήμερα .

Αύριο .

Αιώνια απόδειξη του χθές .

Θα περιμένω ...