Το ποίημα της ημέρας | Άρνηση | Γιώργος Σεφέρης

Στο περιγιάλι το κρυφό

κι άσπρο σαν περιστέρι

διψάσαμε το μεσημέρι.

μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή

γράψαμε τ’ όνομά της..

ωραία που φύσηξε ο μπάτης

και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε την ζωή μας.• λάθος!

κι αλλάξαμε ζωή

Δικός σου είμαι | Τάσος Μαλεσιάδας

Κοίταξέ με.

Είναι τα μάτια μου αυτά που εσύ τα έκανες να λάμπουν. Θυμήσου μια στιγμή την πρώτη μας νύχτα. Ύστερα θυμήσου και σκέψου όλα όσα έμαθες για μένα και ό,τι έζησα πριν την πρώτη μας νύχτα. Θυμήσου.

Το φως ετούτη τη στιγμή στο βάθος του δρόμου έχει ένα τρέμουλο που φέρνει σε παιδί. Πώς άραγε το φως να φέρνει σε παιδί, θα σκεφτείς. Πώς το φως να μη φέρνει σε παιδί, θα σου απαντήσω.

Μαρία, το φως στο βάθος του δρόμου είναι το παιδί μας που θα έρθει. Είναι το τρέμουλο του χεριού του μόλις μέσα από το σώμα σου δει τον κόσμο και μέσα από τις ψυχές μας βαδίσει στη ζωή.

Μα ως το βάθος του δρόμου, η απόσταση είναι μεγάλη ακόμα.

Κράτα μου το χέρι και κοίτα με. Τα δάχτυλά μας πλέγδην και μπροστά είναι η ζωή. Τα βήματά μας μάς οδηγούν σε στενορύμια, αλέες και σημεία μέσα στην πόλη που για άλλους είναι τοίχος, κολώνα ή διασταύρωση. Για εμάς είναι συγκίνηση, δάκρυα και τσακωμός. Είναι αγκαλιά τη νύχτα του Δεκεμβρίου στην Αεροπαγίτου, είναι φιλί στον Ηλεκτρικό, είναι το πράσινο των ματιών σου πρώτο πρωινό στο Κέντρο.

Η μυρισμένη σου αγκαλιά που διώχνει τις πίκρες και το βιβλίο που κρατούσες στα χέρια σου για δώρο. Δώρο για μένα.

Μύρια πράγματα θα μπορούσαν να γραφτούν για τα μικρά εκείνα που έκανες - και ακόμα περισσότερα για όλα τα μεγάλα- μα κοίτα τα μάτια μου και θα τα βρεις εκεί.

Δικός σου είμαι.

To ποίημα της ημέρας | Δοκιμασία | Τίτος Πατρίκιος

Artwork: "Separation"of Edvard Munch

Και σένα, αν με τα τόσα που περάσαμε

τίποτα μέσα σου δε σακατεύτηκε,

μην πολυκαμαρώνεις.

Ίσως

δεν είχες τίποτε να διακινδυνεύσεις.

Το πέρας άλλης μιας μέρας | Μαριαλένα Μιχαηλίδου

Ωδή.
Στων ανέπαφων σωμάτων το ιερό μειδίαμα, που καμπυλώνεται εφήμερα, άγαρμπα, πονεμένα.
Στον απόηχο μιας κλαγγής, που δε βγήκε ποτέ από τα στήθη.
Στον κρότο μιας σιωπής, που έκανε θρύψαλα το γυάλινο κόσμο της ψεύτικης ουσίας σου.
Στο βλέμμα εκείνο που ήρθε για σένα, αλλά που δε το είδες ποτέ.

Στο λαθραίο αερικό που βεβήλωσε το ανήσυχο των μαλλιών σου, το άτσαλο παλτό σου.
Ωδή.
Σε άλλη μια μέρα που περνάει.
Σε εκείνα που όλο φτάνουν σε σένα και δε φτάνουν ποτέ.
Ωδή.
Σε μια μέρα που
πέρασε.

Η έκθεση «He[art] touch» του Teodosio στο Ωνάσειο

Η έκθεση «He[art] touch» του Teodosio στο Ωνάσειο 

Γεωμετρικές και μηχανικές καρδιές – γλυπτά και πίνακες ζωγραφικής του Teodosio Sectio Aurea, θα φιλοξενηθούν στο Αίθριο του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου από την Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017 έως και την Παρασκευή, 3 Νοεμβρίου 2017.  Η έκθεση με τίτλο «He[art] touch» διοργανώνεται στο πλαίσιο εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Καρδιάς.

Με επίκεντρο την ανθρώπινη καρδιά, ο Teodosio μας μεταφέρει στο δικό του «σύμπαν», όπου δίνει καινούρια ζωή και βοηθά να χτυπήσει ξανά η καρδιά σε αχρηστευμένα αντικείμενα, όπως παλιά ηλεκτρόδια, ελάσματα, λαμαρίνες, μπίλιες από ρουλεμάν, ανταλλακτικά μέρη από αυτοκίνητα, ηλεκτρολογικό εξοπλισμό. Χρησιμοποιεί κυρίως το μέταλλο γιατί το βρίσκει άφθαρτο!

Mέσα από τις (30) δημιουργίες του θα έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε στον ιδιαίτερο και ξεχωριστό μαγικό κόσμο του καλλιτέχνη, εκεί όπου η φαντασία αναμειγνύεται με την πραγματικότητα, συνθέτοντας το ξεχωριστό αρμονικό αποτέλεσμα του Teodosio.

Πρόκειται για την τρίτη ατομική έκθεση του ανατρεπτικού καλλιτέχνη, που δεν σταματά να μας εκπλήσσει.

Πληροφορίες έκθεσης «He[art] touch»:

Διάρκεια: 4 Οκτωβρίου 2017 – 3 Νοεμβρίου 2017, (Δευτέρα – Κυριακή, 09:00-21:00)

Εγκαίνια: Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017 και ώρα 20:00

Πού: Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, Λεωφ. Συγγρού 356, Καλλιθέα

Είσοδος: Ελεύθερη

Επικοινωνία: 210 94 93 188, info@onasseio.gr

Από το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο 

Αποτελέσματα διαγωνισμού για τα δύο αντίτυπα του βιβλίου " Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας" της Έλενας Ακρίτα

Η νικήτρια που κερδίζει το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου "Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας" είναι η 

Μαρία Λυτρίβη

Η νικήτρια που κερδίζει το δεύτερο αντίτυπο του βιβλίου "Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας" είναι η 

Lambrini Ntala

Σε περίπτωση που κάποια από τις νικήτριες δεν επικοινωνήσει με το περιοδικό εντός μίας εβδομάδας για την παραλαβή του δώρου της , αυτό θα δοθεί στους επιλαχόντες νικητές:

Αικατερίνη Αντωνίου

Ευθύμιος Ιωαννίδης

Φθινόπωρο | Sophie Gialamas

Για κάποιους πεισματάρηδες το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει.
Για κάποιους ακόμη πιο πεισματάρηδες, το καλοκαίρι δεν ήρθε ποτέ.
Το φθινόπωρο είναι εδώ.
Κρύβεται στη μέρα που νυχτώνει γρήγορα.
Στο πρωινό που αργεί να ξημερώσει.
Στα πεσμένα φύλλα των δέντρων στον Εθνικό Κήπο.
Στα μποτιλιαρίσματα των δρόμων.
Στα μπράτσα που ξεβάφουν καλοκαίρι..
Το φθινόπωρο είναι εδώ.
Παίζει με τα νευρά μας.
Όπως οι άνθρωποι.
Μας υπόσχεται γκριζαρισμένες και μας πετάει στα μούτρα υγρασίες.
Μας κλείνει το μάτι πονηρά, βάζοντας από την άλλη κωλόχερο στις αντοχές μας.
Οι άνθρωποι είναι σαν τις εποχές.
Άλλοι προμηνύουν ηλιαχτίδες όπως η άνοιξη.
Άλλοι εγκυμονούν εγκαύματα όπως το καλοκαίρι.
Άλλοι φοράνε διακόσια παλτά να μη φανεί η παγωμένη τους καρδιά όπως ο χειμώνας.
Κι είναι και κάποιοι που ακροβατούν μονίμως.
Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.
Ανάμεσα στο χουχούλιασμα και την κραυγή.
Ανάμεσα στη θηριωδία του Έρωτα και στην γελοιότητα του.
Αυτοί είναι οι άνθρωποι του φθινοπώρου.
Αυτοί ε ι μ α σ τ ε οι άνθρωποι του φθινοπώρου.
Συναισθηματικά αχανείς.
Αλλά και άβουλοι.
Έτοιμοι να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας για να μην μας χλευάσουν οι άλλοι.
Άρρηκτα δεμένοι με τις μνήμες μας.
Αλυσοδεμένοι με τα πάθη μας.
Αγκιστρωμένοι αυτάρεσκα από ένα Εγώ που μας αρέσει να πουλάμε αβέρτα στα μπαρ.
Δεν πονάμε απλά οι άνθρωποι του φθινοπώρου.
Κοβόμαστε κομμάτια και μοιραζόμαστε στο πλήθος σαν αντίδωρο.
Και παρακαλάμε, ένα, ένα τόσο δα από αυτά τα αντίδωρα, να μην καταλήξει στη λάσπη.
Σε εμάς η βροχή είναι χαρά.
Κι ο άνεμος οδηγός.
Που μας πάει εκεί που δεν τολμούμε ούτε να ονειρευτούμε.

Όπως εγώ εσένα | Ιφιγένεια Σταμπουλή

Όπως εγώ εσένα

Αν σε ζηλεύω για κάτι,

τότε σε ζηλεύω γιατί έχεις

έναν άνθρωπο που σ'αγαπά τόσο

Που είναι τυφλός και βλέπει μονάχα

το δικό σου πρόσωπο

Που ζωγραφίζει την ζωή του,

ανάλογα με τα χρώματα που του δίνεις

Που κάνει τα λόγια σου ποιήματα

Που αφήνει την ζωή του να περνά

περιμένοντας σε

Που ξυπνάει και κοιμάται με την ψευδαίσθηση

ότι βρίσκεσαι δίπλα του

Και χαμογελά.

Χαμογελά μονάχα στην ψευδαίσθηση, φαντάσου!

Μακάρι να είχα έναν άνθρωπο

να μ'αγαπά

όπως εγώ εσένα.

     

Το ποίημα της ημέρας | Το κενό δωμάτιο | Ρενέ Σαρ

Ίδιος με το τραγούδι του περιστεριού, όταν η βροχή πλησιάζει – Ο αέρας πασπαλίζεται απ΄ τη βροχή, απ΄ τον ήλιο που επιστρέφει – ξυπνώ πλυμένος, λιώνω καθώς σηκώνομαι` τρυγώ τον αρχάριο ουρανό.

Ξαπλώνω ακουμπισμένος πάνω σου και μετακινώ την ελευθερία σου. Είμαι ένα κομμάτι γης που αποζητά το λουλούδι του.

Υπάρχει σκαλιστός λαιμός πιο λαμπερός από τον δικό σου; Το να ρωτάς είναι θάνατος!
Το φτερό της ανάσας σου ρίχνει ένα χνούδι στα φύλλα. Το ίχνος της αγάπης μου κυκλώνει το φρούτο σου, το τρυγάει.

Βρίσκομαι στη χάρη του προσώπου σου που το καλύπτουν με χαρά τα σκοτάδια μου.

Πόσο όμορφη είναι η κραυγή που μου χαρίζει η σιωπή σου!

Από τη συλλογή:

Les Matinaux, La Parole en archipel, © La Pléiade, p.372

(μετφρ.: Ανδρονίκη Δημητριάδου)

Ένα εκτελεστικό όργανο του διαβόλου: Γιώργος Χειμωνάς | Κατερίνα Καλαμπάκα

Η μεταπολεμική εποχή στάθηκε καθοριστική για την απογείωση της ελληνικής λογοτεχνίας με την εισβολή των νέων τάσεων, της αυτοαναφορικότητας και της αυτοβιογραφίας με τη δόση των πολιτικοκοινωνικών συγκρούσεων της εποχής. Τα βλέμματα έπεσαν στην ποίηση κι ακόμη και σήμερα μας τραβά περισσότερο το ενδιαφέρον μη δίνοντας τις περισσότερες φορές την προσοχή, που θα άρμοζε, στην πεζογραφία εκείνης της εποχής.

Οι πεζογράφοι της μεταπολεμικής γενιάς χωρίζονται σε διάφορες τάσεις όπως: τον ρεαλισμό (Ταχτσής), τον πολιτικοκοινωνικό προβληματισμό (Χατζής, Τσίρκας), την φυγή από την πραγματικότητα (Λυμπεράκη, Βλάχος) και τέλος είναι εκείνοι, που αναζητούν νέες τάσεις για να εκφραστούν. Καταφεύγουν στη φαντασία κι απεικονίζουν κόσμους εφιαλτικούς. Στοχεύουν στην τολμηρότητα και επηρεάζονται από ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα. Είναι εκείνοι οι πεζογράφοι, που ακόμη και η ίδια η ιστορία της λογοτεχνίας έβαλε στο περιθώριο και δεν μας τους έμαθαν όταν ήμασταν μικροί, επειδή μας θεωρούσαν ανίκανους να καταλάβουμε το διαφορετικό ή το αντίθετο του ρεαλισμού. Ένας από εκείνους τους συγγραφείς υπήρξε ο Γιώργος Χειμωνάς.

Γεννημένος στη Καβάλα το 1938 και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη. Μπήκε στην Ιατρική και φοιτητής εκεί τελείωσε το πρώτο του αφήγημα το 1960 (από τα 9 στο σύνολο), που είχε ξεκινήσει να γράφει από την εφηβική του ηλικία. Μυημένος στις αριστερές ιδέες, την προοδευτική τέχνη και κατά της Χούντας. Πηγαίνει για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι και ειδικεύεται στην Ψυχιατρική και την Νευροψυχολογία. Εκτός από γιατρός, καθηγητής ιατρικής και συγγραφέας, υπήρξε ερευνητής ιστορίας και φιλοσοφίας, μεταφραστής (τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη όπως: Βάκχες, Μήδεια, Ηλέκτρα και Άμλετ, Μάκβεθ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ με μεγάλη επιτυχία) και δοκιμιογράφος (έγραψε τρία δοκίμια για το λόγο). Επίσης, έγραψε το λιμπρέτο της όπερας "Πυλάδης". που ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής σε σκηνοθεσία και σκηνογραφία Διονύση Φωτόπουλου και μουσική Γιώργου Κουρουπού.

Στο έργο του “Βιογραφία της όρασης μου”, αναφέρει ότι πέρα από την ειδικότητα του ως γιατρός από παιδί έβλεπε έντονα τους ανθρώπους. Παρατηρούσε τις πιο έσχατες λεπτομέρειες της εξωτερικής τους εμφάνισης. Τονίζει κι εξετάζει το ανθρώπινο σώμα, τα πάθη, κάθως μπορεί ν' αντιληφθεί τα συναισθήματα των μικρών παιδιών. Αναφέρει, ότι χρωστάει σα συγγραφέας πολλά στην Ιατρική και όχι στην Ψυχιατρική.

Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, ο Γ. Χειμωνάς ήταν παντρεμένος με την αδερφή του Μ. Αναγνωστάκη, τη Λούλα Αναγνωστάκη. Μαζί είχαν ένα γιο το Θανάση. Το τέλος του αινιγματικό παρόλο που μερικοί επιμένουν στην ξαφνική ανακοπή καρδιάς. Σκοτεινός, έντονα προφορικός, δυσνόητος, αλλοπρόσαλλος, κρυπτικός αλλά και ιδιαίτερα ωραίος αναγνωστικά. Δεν έδινε πολλές συνεντεύξεις.

Τα κείμενα του συνιστούν την ακρότητα περίπτωση μοντερνισμού στο χώρο της αφηγηματικής τέχνης. Είναι το όριο του λόγου ως οργάνου για την έκφραση της ανθρώπινης εμπειρίας. Ο λόγος του δεν είναι αποκλειστικά και μόνο μέσο για την έκφραση της εμπειρίας, αλλά μεταμορφώνεται σε λόγο-εμπειρία. Η κριτική προσέγγιση των κειμένων του είναι πράξη παράτολμη. Τα κείμενα λόγω της ανοικείωσης αντιστέκονται σε μία ολοκληρωμένη ανάλυση με οποιαδήποτε μέθοδο και στήνουν παγίδες στον αναγνώστη. Σημαίνουν και συνάμα υπονομεύουν τη σήμανση.

Ξεπερνά κάθε όριο, εκβιάζει τη γλώσσα και καταργεί ολότελα την αναφορική λειτουργία της. Όπου στα κείμενα του γίνεται αναφορά σε κάποιον “κόσμο” , αυτός είναι κόσμος των ονείρων και των τελετών. Αυτό που αντιστοιχεί στην αφηγηματική φωνή είναι ένα είδωλο τεμαχισμένο, με πολλούς αλληλοκατευθυνόμενους ρόλους. Οι ατομικοί “ήρωες” είτε μεταμορφώνονται αλλόκοτα, είτε σκοτώνονται, είστε συγχωνεύονται με άλλους.

Η λογοτεχνία παρουσιάζεται ως τόπος ακραίας διακινδύνευσης του εγώ, πραγμάτευσης των όρων συγκρότησης και διάλυσης του υποκειμένου μέσα στη γραφή, μέσα από τη σχέση με τον άλλο και το Άλλο, νοούμενο ως ριζική ετερότητα, ως εξωτερικότητα, ως εμπειρία θανάτου, νύχτας, μία εμπειρία διχασμού, διακοπής, αλλοτρίωσης, προσέγγισης της ετερότητας.

Ο αφηγητής του Χειμωνά βρίσκεται στη θέση να μη μπορεί πια να γράψει και μην είναι σχεδόν πια ο εαυτός του, αφού η παραλυτική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, ο ίλιγγος της γραφής που τον έχει κυριεύσει, τον οδηγεί συχνά στο σημείο όπου έμπνευση και στειρότητα συγχωνεύονται, όπου ενθουσιασμός και ακαμψία, η ενεργητικότητα και η παθητικότητα συμπίπτουν.

Θα ήταν καλύτερο να τελειώσει η παρούσα ανάγνωση όχι με μία κριτική, αλλά μία φράση του ίδιου του Γ. Χειμωνά, που τα λέει όλα : “Νιώθω σαν εκτελεστικό όργανο, σαν ένας δίαυλος. Τώρα, το ποιος το υπαγορεύει, ο Θεός ή ο Διάβολος...κυρίως, νομίζω, ο Διάβολος! “

Εικαστική έκθεση "Αναδρομή" από τον Δήμο Καλαμαριάς

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του 17ου Πεδίου Δράσης Κόδρα από τον Δήμο Καλαμαριάς.

Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγαλύτερη από τις προσδοκίες του θεσμού καθώς οι κριτικές της έκθεσης είναι εξαιρετικές.
Η επισκεψιμότητα των κοιτώνων του παλαιού στρατοπέδου Μακεδονομάχου Κόδρα συνεχίστηκε να είναι υψηλή και μέσα στο Σαββατοκύριακο.
Οι φιλότεχνοι θα έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν την έκθεση μέχρι και την 1η Οκτώβρη με ελεύθερη είσοδο.

Η φετινή έκθεση με τίτλο «ΑΝΑΔΡΟΜΗ» έχει μουσειακή επιμέλεια και επετειακή ατμόσφαιρα προσδοκώντας να δώσει μία νέα δυναμική στο Πεδίο Δράσης Κόδρα.

Μην την χάσετε.

Την επιμέλεια της έκθεσης υπογράφει ο Κλεομένης Κωστόπουλος σε συνεργασία με την Ρένα Πιτσάκη.

Πληθυντικός αγενείας | Δημήτρης Ξενιστής

(όταν απευθυνόμαστε σε άγνωστο και στερούμαστε καλής
διαγωγής ή ευγενών προθέσεων)

Αυτό το πανίσχυρο γέλιο σου το φυλάς μόνο για μας;

Θα σε κλείσουμε σε σκοτεινό ζεστό μπουντρούμι δεύτερη μήτρα

ενώ κάθε πράγμα που στη ζωή είναι προαιρετικό θα σου επιβάλλουμε

όπως όλα τα ηλιόλουστα πρωινά που μαρτυρήσαμε για σένα.

Κοκκινίζουμε από τη μικροπρέπεια

παρότι για συγχώρεση δεν εκλιπαρούμε

καθώς το μίσος σπινθηρίζει νωπό ακόμη θάβουμε

την ενοχή που σπαρταρά αλαζονικά ιδρώνουμε ελλιπείς

την πένθιμη αγάπη.

Εκεί μέσα θα σε έχουμε βασίλισσα στην πλάτη μας και θα έχεις ό,τι θες

εκτός από αυτά που υποψιαζόμαστε ότι χρειάζεσαι πραγματικά.

Την αφοσίωσή μας δεν χρειάζεται να τη ζητήσεις ούτε και την τελευταία

μας πνοή που μπορείς όποτε θελήσεις

από τα χείλη μας να τη ρουφήξεις.

Μα αν ποτέ αισθανθείς μοναξιά μαχαίρι θα μας στρίψεις στην καρδιά.

Ο άγρυπνος φρουρός θα είμαστε που θα βάζει το κορμί του

δίχως δεύτερη σκέψη μπροστά σε όποιον επιχειρήσει να σε βλάψει

Ο κέρβερος θα είμαστε που θα έχει έτοιμη στο βλοσυρό του βλέμμα

την πιο σοφή απάντηση στα διλήμματά σου ενώ

με το χάδι μας θα σκουπίζουμε τα δάκρυά σου

22

Ο φίλος θα είμαστε που θα ακούσει πρόθυμα

τα πιο βαθιά ανομολόγητα μυστικά σου προτού σε σιχαθεί

Η μητέρα που θα στέκεται πλάι σου πιστή

όταν όλοι οι άλλοι θα έχουν προ πολλού αποστατήσει.

Μόλις μας συμπονέσεις και κατανοήσεις τα κίνητρα πίσω από την

επιβεβλημένη ωμότητα θα γίνουμε ο απελευθερωτής που θα

ξεκλειδώσει την αμπαρωμένη καρδιά

και θα

σου φανερώσει

αμετάκλητη

την αλήθεια

που απαρνηθήκαμε

για χάρη σου.

Artwork: Apollonia Saintclair

*Από την ποιητική συλλογή "22 νύχτες" (Αντιποίηση) του Δημήτρη Ξενιστή που κυκλοφορεί σε αυτοέκδοση από την Ανεκδοτική.

Για το φως της | Μάνος Μαλέσης

Τα μάτια σου σαν χαρακώματα

όπου μέσα τους πολέμησαν όλες μου

οι επιθυμίες μέχρι θανάτου.

Στο πλάι σου όλα τα ποιήματα

άνθιζαν και εγώ για εσένα

έκοβα  τον πιο μοιραίο στίχο

και τον άφηνα κάθε πρωί στο δέρμα σου.

Στο πλάι σου το σκοτάδι

μπλεκόταν  στον ορίζοντα του κορμιού σου

- και έτσι όπως χτύπαγε το φως σου -

ένα καινούργιο ηλιοβασίλεμα γεννιόταν.

Στο πλάι σου ο φόβος

έμενε γυμνός και ανυπεράσπιστος

- και η θάλασσα

που μας έπνιγε -

ήταν πια ένα σεντόνι που σκέπαζε

όλα τα μυστικά μας.

Όμως εκείνο το βράδυ

- όταν ξεγλίστρησες απ'τα χέρια μου -

εγώ έχασα ολόκληρη την ψυχή μου

-  και ύστερα όλα θάφτηκαν

στην απελπισία

- μα τα μάτια σου είναι πάντα μια μνήμη

που προσπαθεί να ξεθαφτεί.

Η μοναξιά και η απουσία σου

με ξεριζώνουν 

- μα ακόμα και έτσι

θα έχω  μια κενή θέση

στην καρδιά μου

που θα σε περιμένει ως το τέλος.

Τώρα ξέρω που ανήκω.

Ανήκω σε εκείνη την στιγμή

που όταν ο έρωτας πλησίαζε

πάνω στο κορμί σου

- ένας κόσμος

μοιραζόταν σε καρδιά και σε μνήμη.

Τώρα ξέρω

που θα πεθάνω

- εκεί στις πιο βαθιές μου

επιθυμίες.

- και μέσα

σε αυτή την ματιά σου

που με στοίχειωσε 

θα πολεμώ ως το τέλος

ή

τουλάχιστον μέχρι να ξεχαστώ

για πάντα

στο φως σου.

Το ποίημα της ημέρας | Σαπφώ

Ο έρωτας συγκλόνισε

την καρδιά μου όπως ο άνεμος που κατεβαίνει από το βουνό

τραντάζει τις βελανιδιές

(Μτφ.: Χάρης Βλαβιανός)

Χρόνος | Ανδρέας Εμπειρίκος

Άνοιξε το στήθος της σαν μια βεντάλια και έγειρε 

την ώρα που σηκώνονται οι θρύλοι των σκοτεινότερων 

πόλεων. Μόνο μια οδοντοστοιχία κροτάλισε

και το παρόν εχάθηκε για πάντα. Στα παλαιά του

βήματα έμεινε κάτι από κατιτί άλλο. Η νύχτα

συνεπήρε τα υπόλοιπα κλωνάρια και στη ρίζα του

δέντρου έμεινε σποδός.

~ Από το βιβλίο "Υψικάμινος" εκδόσεις "Άγρα".

Αληθινός κινηματογράφος | Αλέξανδρος Κοάν και Φώντας Φ.

Δρόμος χωρίς φανάρια επτά εκατομμύρια μίλια μακριά

Στα κιγκλιδώματα φορτηγατζήδες κατουρούν ντυμένοι αποκριάτικα 

Λέτε δε θα γίνω καλός πατέρας; Γιατί;

Κλείνω τα μάτια μου και εμφανίζω αυγά και αρκουδάκια για τα παιδιά.

Κάντε το κι εσείς άμα μπορείτε!

Σπουργίτια συζητούν τη θεωρία της σχετικότητας καθώς υπολογίζουν την απόσταση

Που χει να καλύψει η κουτσουλιά μέχρι να πέσει κάτω

Να προσγειωθεί σα φρέσκο αυγό στο πρωινό ενός ζωγράφου. 

Αχ! Από μακριά ο κόσμος μου μοιάζει απαίσιος

Μα έπειτα από λίγο βρίσκω κουράγιο κι αυτοπεποίθηση 

Και βλέπω πως ο κόσμος είμαι εγώ! εσύ! αυτός! 

ή μάλλον, εγώ, εγώ, εγώ!

και κάτι άλλοι μαλάκες γύρω μου που ουρλιάζουν και γαμιούνται και κραυγάζουνε

κι ο κώλος τους έχει πάρει φωτιά

και τα πάντα γύρω γύρω γύρω τους γυρνάνε γυρνάνε γυρνάνε παιχνιδιάρικα

μοναχικά κι ωραία

Όλοι αυτοί θα κάνουν παιδιά, ενώ η Ν. θα πεθάνει από ν. όπως τόσες σαν κι αυτή.

Δε θα αναπαραχθεί γιατί φοβάται το ιστορικό καρκίνου και σχιζοφρένειας.

«ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ», εντάξει συμφωνώ.

Θα τους δώσω

μια ταυτότητα

πολύτεκνου

να αυνανίζονται

κοιτάζοντας τη.

Κι έπειτα ας χύσουν μέσα σ’ ένα μπουκάλι υδροκυάνιο 

Με το οποίο θα ποτίσουνε τα δέντρα που φυτέψανε μέχρι να ξεραθούνε

Κι ο κύκλος που τους κρατάει ζωντανούς να γεμίσει με γωνίες

Έτσι ώστε να πάρουν φόρα όλοι τους, να βρουν μια, και να ορμήσουνε να καρφωθούνε

Κι αντίο για πάντα

όχι με έναν λυγμό

μα μ’ ένα “ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ”

Μη φας την τούρτα αυτή, έχει σαπίσει

Και καμιά φορά ο κόσμος μπορεί να ναι γλυκός χωρίς τη σοκολάτα

Ναι, αλλά (θα πεις)

Για όσους έχουν ζάχαρο η γλύκα μπορεί να ‘ναι μοιραία

-μα και αυτοί μπορούν να είναι μοιραίοι, σωστά;

Μια τύπισσα με διαβήτη
έκανε μπροστά μου κόλπα με την τράπουλα
μετά ανακάλυψα πως δεν υπήρχε τράπουλα,
διαβήτης, ούτε καν τύπισσα.
υπήρχαν μονάχα τα κόλπα!

Την ερωτεύτηκα αμέσως.

Μα το κοινό κατάλαβε ότι τους δούλευε
την πέρασε ένα χέρι μαρμελάδα και φτερά
και την έδιωξε. –ε κάπως έτσι τελειώνουν συνήθως οι ιστορίες μου-

(κι έμενα κάποτε κάποιος μου χε πει

Πως όλα σ’ αυτόν τον κόσμο έχουν το δρομολόγιο τους

Κι εγώ του πα να μπει στο λεωφορείο του,

Να πάει στα τσακίδια και να μ’ αφήσει ήσυχο

-σόρρυ αν έγινα κακός, μ’ αλήθεια το χα ανάγκη.)

Καταλήγω εντέλει
πως αν ήμουν φυτό,
θα ήμουν νεκροκεφαλή
αν ήμουν ζώο, θα ήμουν εκτυπωτής
αν ήμουν άνθρωπος
ΔΕΝ θα ήμουν μαχαιροπίρουνο. Ξεκίνησα το ξύδι: α) με τύψεις β) με τις χειρότερες προθέσεις. Στη μέση του ήμουν: α) με τύψεις β) με τις καλύτερες προθέσεις

Τώρα δε μου ‘χει μείνει τίποτα, ούτε ξύδι.

ΨΕΜΜΑ #2744756207= ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥΣ Ο ΕΝΑΣ ΔΩΡΟ

Επενδύστε οπουδήποτε, οτιδήποτε!

Εγώ καρδιά μου δε μετράω τα τσιγάρα μου
και το ότι χάνω συνεχώς
δε σημαίνει πως είναι τα χαρτιά σημαδεμένα
μα πως ποτέ δεν έμαθα να παίζω
ή κι ότι μετά από ένα σημείο απλά συνέχιζα ψυχαναγκαστικά
ενώ στην πραγματικότητα βαριόμουν το παιχνίδι

Κόψε!

Κόβω!

(Όλα είναι στημένα!)

(Όλοι θα προσληφθούμε σε μια εταιρία που φτιάχνει 2D video games)

(Όλοι τότε θα έχουμε μισθούς που θα φτάνουν για 3D ζωές)

(Όλοι θα ‘χουμε την τιμή να μας κοιτάξει κάποτε μια κοπέλα που γουστάρει 3D video games)

(και θα παίζουμε μαζί της arkanoid ως τα μεσάνυχτα)

Κόβω! (το υπόσχομαι)

Ψαλιδοτεχνίσματα και χαρτοχειροτεχνίες

αγγελάκια κι ανθρωπάκια από φύλλα τετραδίων

όλα μαζί αγκαλιασμένα δίχως κανένα βάθος,

καμία προοπτική για το παρόν ή για το μέλλον,

κι όμως μοιάζουν χαρούμενα και καλούλικα

καθώς ένα προς ένα τα ράβω μεταξύ τους

με τελικό μοναδικό σκοπό

να τα ξαναχωρίσω

και να τα βάλω σε διαφορετικές σακούλες σκουπιδιών

να τα πετάξω.

«Πού είναι το περίεργο στο να…»
«Πού είναι το περίεργο στο ναι…»
«Γιατί είναι κακό το…»

Δεν είναι ούτε κακό ούτε περίεργο
Μόνο μην μάθετε στη γάτα μου να μετράει θερμίδες
κι εγώ υπόσχομαι να μη μάθω στο σκυλί σας πόσα δέντρα έχει μέσα κάθε σύννεφο (έχει 11)

(μα μόνο τρία ανθίζουν)

Αααχ!

Κάκτοι τρυπούν τον πισινό μου

Γκρέιπφρουτ πέφτουν στο κεφάλι μου

Μπανανόφλουδες στο διάβα μου (πατώ, γλιστρώ και πέφτω)

Ένα μήλο την ημέρα (όχι, δε σε χρειάζομαι γιατρέ)

Και κάαααθε καρυδιάς καρύδι μου ζητά νερό
λες και το δικαιούται (το πιο πολύ που δικαιούται είναι δυο σφαίρες)

Αλλά εδώ δεν είναι σπαγγέτι γουέστερν, συνάδερφε
κι ας είναι τα μυαλά μας μπλεγμένα σα μακαρόνια
εξακολουθούν να λείπουν:
α) οι γυναίκες –μα φυσικά-
β) τα όπλα, τα άλογα
γ) οι πολύ, πολύ κακοί

Εδώ είναι ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
η ταινία αρχίζει μονάχα όταν χαλάσει το μηχάνημα –κυρίες είναι πιο βαρετό απ’ ότι ακούγεται-

Το ποπ-κορν το ταΐζω στις σκέψεις ότι οι σκέψεις που κάνω δεν είναι όλες δικές μου
το ίντι-ποπ δε το ταΐζω πουθενά. Οι πρωταγωνιστές θα πεθάνουν; like i care

Όλοι οι σκελετοί που αγάπησα, όπως έφτυναν εμένα, θα φτύσουν στους τάφους που θάψατε τα πορτοκάλια που “περίσσευαν” για να μείνει σταθερή η τιμή τους. Είμαι αιωνίως αισιόδοξος…

…πως κάτι κατάλαβαν τελικά αυτά τα παιδιά ε;

Και που κατάλαβαν, ε τι κατάλαβαν στην τελική;
τόσοι κήποι γεμάτοι φρούτα, λουλούδια και λαχανικά
και τίποτα δε μπορέσαν να μυρίσουν, να γευτούνε,
χαμένα σε μονοπάτια που χιλιοπερπατήσανε,
σκοντάφτουν στις ίδιες πέτρες,
πατάνε στα ίδια σκατά με τα ίδια φτηνά σανδάλια
που σκιστήκανε και δε μπαλώσανε ποτέ,
αράζουν και καπνίζουνε κάτω απ’ τις ίδιες γνωστές σκιές
τους καίει ο ίδιος ήλιος,
και κάθε φορά που μπουμπουνά και πέφτει η βροχή
μένουν χωρίς κανένα κάλυμμα, βρέχονται, γίνονται μούσκεμα
και χαζογελάνε.

Κατά

λαβαν

ότι και

εμείς 

απλά 

ίσως

κάνανε

λίγο

παραπά

νω σεξ

Εγώ τους συμπαθώ/περίπου/σα το ρούτερ μου

κανά δυο/ από αυτούς/ σαν μπλε/ πλαστικό ψαλίδι

σα γάτα/ σαν καριέρα 9πμ-9μμ-900ε/ σα γερμανό έμπορο ναρκωτικών/

σαν κουνέλι με αρχαιοελληνικό όνομα/

σαν οπιούχο γραμμένο με λάθος ορθογραφία/

σαν… θέλετε τίποτα άλλο;

Είμαστε ντάξει;

Περιπατητές | Κωνσταντία Φαγαδάκη

Τα ποιήματα

έγιναν ποτάμια

και τα σήμαντρα

περιστέρια

Οι αετοί επέζησαν

κι οι οστεομένοι περιπατητές

κούρνιασαν

στην όψη 

των μισογκρεμισμένων νερόμυλων

το φλασκί άδειασε

στις μπότες

κι έτσι γεννήθηκαν....

σκιάχτρα

που τους κέρασαν ένα βράδυ

την τροφή του φιδιού

για καταφύγιο

«εις υγείαν είπαν»

κι απόδετοι συνέχισαν

Ως το τέλος της «Μεγάλης Άρκτου»

Ως εκεί...που αποκοιμιέται

το συμπαν...

Artwork: Konstantia Fagadaki

Απόσπασμα| Ιστορίες του κ. Κόϋνερ | Μπέρτολτ Μπρέχτ

Αγάπη για ποιον;

Είπαν στον κ. Κ. ότι η ηθοποιός Ζ. αυτοκτόνησε επειδή είχε έναν άτυχο έρωτα. Κι ο κ. Κ. είπε: Αυτοκτόνησε από αγάπη για τον ίδιο της τον εαυτό. Τον Χ. πάντως δεν μπορεί να τον αγαπούσε. Αλλιώς δε θα του τοκανε αυτό. Αγάπη είναι η επιθυμία να θέλεις να δίνεις κι όχι να παίρνεις. Αγάπη είναι η τέχνη του να παράγεις κάτι με τις ικανότητες κάποιου άλλου. Για να το πετύχεις αυτό χρειάζεσαι την εκτίμηση και την συμπάθεια του άλλου. Αυτά πάντα μπορείς να τα κερδίσεις. Η αχαλίνωτη επιθυμία του να θέλεις να αγαπιέσαι έχει πολύ λίγη σχέση με την αληθινή αγάπη.  Η αγάπη για τον εαυτό μας κρύβει πάντα μέσα της την αυτοκτονία.

Artwork:Karl Bryullov

Κύκλος | Αναστασία Νταλαμάγγα

Κι έτρεξε,

σαν παιδί.

Σοβαρολογώ

καμία υπερβολή

ακριβώς σαν παιδί.

Ήταν απόγευμα,

στο εξοχικό.

Κοιμόταν ήρεμος

όταν άκουσε τις φωνές μας

και ξύπνησε ταραγμένος.

Πήγα να τον ειδοποιήσω

Μπαμπά , λιποθύμησε!

και πριν προλάβω την πρόταση μου να τελειώσω

έσπρωξε το τραπέζι με δύναμη

παραμερίζοντας κάθε εμπόδιο

να τρέξει κοντά του

Κι έτρεξε, σαν παιδί

Αυτό είδα εκείνη τη στιγμή

αυτό βλέπω και τώρα,

στην ανάμνησή μου

που θα φυλάω για πάντα.

Είδα τον πατέρα μου

να τρέχει σαν παιδί

σαν παιδί που φοβάται, που τρέμει

που θα έκανε τα πάντα

για να μη χάσει τον άνθρωπο που τον προστάτεψε

όταν ήταν πράγματι

παιδί.

εκείνο το απόγευμα

ήταν πλέον φανερό σε μένα.

Όλοι είμαστε το ίδιο.

ο πατέρας μου κάποτε ήταν παιδί

κι εγώ ακόμα είμαι.

η μόνη διαφορά μας, ο χρόνος

εκείνος στο παρελθόν

εγώ στο τώρα

μα ο χρόνος ποτέ δεν είναι στην πραγματικότητα,

σαφώς οριοθετημένος.

κάπου κάπου σκέφτομαι πως χρόνος δεν υπάρχει

κι εκεί

η ζυγαριά ισορροπεί

ο ουρανός λυγίζει και ενώνεται με τον εαυτό του

και ο πατέρας μου κι εγώ

πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο,

ταυτιζόμαστε.

Έτσι κι εγώ θα έτρεχα, σαν παιδί

ακριβώς όπως έκανε εκείνος,

για να τον σώσω.

θα παραμέριζα καρέκλες και τραπέζια

θα άνοιγα τρύπες στους τοίχους

θα έβγαζα φτερά για να πετάξω

αφού τα πάντα γίνονται

όταν είσαι παιδί.

Ο παππούς συνήλθε

κι ο πατέρας μου ηρέμησε.

γι αυτό,

ηρέμησα κι εγώ.

γι αυτό,

ηρέμησαν και τα σωθικά μου

εκεί που κάποια μέρα ίσως

ένα παιδί θα ανησυχεί για εμένα

και θα κλαίει, μην με χάσει

μέχρι το ίδιο να γίνει

εγώ, ο πατέρας μου, ο παππούς

κι ο ατέρμονος κύκλος της ζωής να συνεχιστεί

μέχρι εκεί που το μάτι δε φτάνει

και ο νους αδυνατεί να δει.

Artwork:Wassily Kadinsky

Το ποιήμα της ημέρας | Ποίηση | Νάνος Βαλαωρίτης

Μάταια οι ποιητές προσπαθούν
Να γεμίσουν το κενό
Με τους στίχους
Και τις εικόνες τους.

Το κενό επανέρχεται
Πιο άδειο από πριν
Και ζητάει
Νέο γέμισμα.

Από το βιβλίο: Νάνος Βαλαωρίτης, «Ποιήματα, 1», ύψιλον / βιβλία, Αθήνα 1983, σελ. 131.

Jim Carrey : I needed colour

Έχει περάσει μία τριετία από την στιγμή που η ζωή του γνωστού μεγάλου κωμικού Τζιμ Κάρεϊ στιγματίστηκε μια για πάντα από τον θάνατο της συντρόφου του. Η σύντροφός του βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμα της , πράγμα που φαίνεται ότι επηρέασε καταλυτικά την ψυχολογία του καλλιτέχνη και τον οδήγησε να αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Όλα αυτά μέχρι πρόσφατα , που κυκλοφόρησε μία ταινία μικρούς μήκους με τον Κάρεϊ να ζωγραφίζει και να φτιάχνει μικρά γλυπτά.

Η ταινία αυτή , η οποία έχει διάρκεια περίπου 6 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα, προκάλεσε διχαστικά σχόλια τόσο στον καλλιτεχνικό κόσμο όσο και στο ευρύ κοινό με κάποιους να κάνουν λόγο για μία ακόμα κωμική επιστροφή του γνωστού ηθοποιού και κάποιους άλλους να μιλούν για την  αναγέννηση μία βαθύτατα καλλιτεχνικής φύσης.

Σ’αυτό το φιλμ ο ταλαντούχος ηθοποιός , μιλά για όλα όσα τον οδήγησαν στην ζωγραφική  αναφέροντας χαρακτηριστικά πως το μόνο που αναζητούσε ήταν «λίγο περισσότερο χρώμα». Ο  Κάρεϊ αναφέρει επίσης, ότι από μικρός είχε ως χόμπι το σκίτσο , κυρίως για να αποβάλλει το άγχος και πως η ζωγραφική ήταν κάτι που «ξεχύθηκε  λυτρωτικά από μέσα του».

Άδειος | Escape • darKness

Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου 

την εικόνα με εσένα κι εμένα αγκαλιά.

Άλλο ένα βράδυ που μου κρατάει συντροφιά η μουσική.

Κι αυτό το παράθυρο, που μένει ανοιχτό, 

να μου θυμίζει το κρύο που υπάρχει μέσα στην ψυχή μου. 

Πώς μπορείς να σπάσεις τη σιωπή της νύχτας; 

Πώς μπορείς να βάψεις πάνω στο μαύρο;

Πώς μπορείς να κάνεις κομμάτια κάτι που είναι ήδη σπασμένο;

Πώς να κρατήσεις κάτι στα χέρια σου όταν αυτό σκορπάει; 

Βλέπω το αστραφτερό σου χαμόγελο.

Το ξέρω, ξέρω πως είναι ψεύτικο.

Ξέρω πως μέσα σου είσαι άδειος.

Ξέρω πως κλαις.

Ξέρω πως προσπαθείς με δυσκολία να σταθείς στα πόδια σου.

Ξέρω πως η αγάπη, σου έπεσε βαριά.

Ξερω πως όλα σου είναι αδιάφορα.

Πως θέλεις να φωνάξεις, να γυρέψεις την αγκαλιά της, το χάδι της.

Τι να σου κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; 

Ποιος να βρεθεί να βάλει τα κομμάτια σου στη θέση τους; 

 
                                                             

Έξω χιονίζει του Σάκη Σερέφα | Θέατρο Επί Κολωνώ

Έξω χιονίζει

του Σάκη Σερέφα

Θέατρο Επί Κολωνώ

Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94,Κολωνός

Τηλ.: 2105138067

Πρεμιέρα 16 Δεκεμβρίου 2017

Εκατό χρόνια μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το μέντιουμ Νίνα καλεί στη σκηνή γνωστού κινηματοθεάτρου τα εκτοπλάσματα έξι ξένων στρατιωτών, που είχαν βρεθεί στο μέτωπο της Θεσσαλονίκης.




Ο κάθε ένας θα καταθέσει τη δική του μαρτυρία, ζωντανεύοντας ένα σύμπαν σαρκοφάγο, αντιηρωικό, ξεκαρδιστικό αλλά και σπαρακτικό. Ένα σύμπαν, μ’ ένα πιάτο γίδα βραστή, τα φονικά κουνούπια της μαλάριας, μια μπανιέρα με το αίμα τριάντα φαντάρων, με εκρήξεις ερωτοπάθειας στα μιούζικ χωλ της πόλης, με στοχασμούς για τα αποφάγια που οι πεθαμένοι αφήνουν και με εικόνες από τη μεγάλη πυρκαγιά της πόλης στα 1917, εικόνες από την πολυφυλετική Θεσσαλονίκη της εποχής.





Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στη ζεστή αίθουσα του κινηματοθέατρου, καθώς έξω χιονίζει. Κι ενώ το χιόνι πέφτει και λιώνει, λιώνουν κι οι λέξεις, οι πόνοι, τα χάδια, οι μέρες, οι ιστορίες, κι ο μυστηριώδης θεατής της τρίτης σειράς χάνεται στο σκοτάδι.



Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκος Καρδώνης, Στάθης Κόικας, Μάγδα Κόρπη

Λίγα λόγια για τον Σάκη Σερέφα

Θεατρικά έργα του Σάκη Σερέφα έχουν ανέβει στο Εθνικό θέατρο, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο θέατρο Αμόρε, στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης και αλλού. Το Μαμ τιμήθηκε με το βραβείο νεοελληνικού έργου Κάρολος Κουν 2007, της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών Κριτικών. Το Αποστολή στον πλανήτη Γη τιμήθηκε με το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού για το 2007. Το Θα σε πάρει ο δρόμος περιλαμβάνεται στον κατάλογο « Τα 120 καλύτερα σύγχρονα ευρωπαϊκά θεατρικά έργα» της European Theatre Convention ( ETC, 2010 ).

Λίγα λόγια για τη Μαρία Αιγινίτου

Η Μαρία Αιγινίτου είναι σκηνοθέτις. Τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιάσει τις παραστάσεις: Ανάμισης Ντενεκές, του Γιάννη Μακριδάκη (2015), Μαρμαρού- η γυναίκα βρικόλακας, του Ζαχαρία Στουφή (2015), Κατεβαίνει ο Καμουζάς στους φούρνους, της Μαριλένας Παπαϊωάννου στο Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού θεάτρου, με θέμα τον Ελληνικό Εμφύλιο (2016) και Το πράσινό μου το φουστανάκι, της Λένας Κιτσοπούλου( 2016). Το 2017 παρουσίασε σε δική της σκηνοθεσία και διασκευή στο Κέντρο Ελέγχο Τηλεοράσεων το έργο Εις Ελευθερίαν, της Ελεωνόρας Σταθοπούλου.

Το ποίημα της ημέρας | Σχεδόν Ταχυδακτυλουργός | Γιάννης Ρίτσος

Από μακριά χαμηλώνει τη λάμπα, μετακινεί τις καρέκλες

χωρίς να τις εγγίσει. Κουράζεται. Βγάζει το καπέλο του κι αερίζεται.

Ύστερα, με μια κίνηση συρτή, βγάζει τρία τραπουλόχαρτα

δίπλα απ’ τ’ αυτί του. Διαλύει ένα πράσινο, παυσίπονο αστέρι

σ’ ένα ποτήρι νερό, αναδεύοντάς το μ’ ένα ασημένιο κουταλάκι.

Πίνει το νερό και το κουτάλι. Γίνεται διάφανος.

Φαίνεται μες στο στήθος του να πλέει ένα χρυσόψαρο.

Ύστερα γέρνει κατάκοπος στον καναπέ και κλείνει τα μάτια του.

«Έχω ένα πουλί μες στο κεφάλι μου», λέει, «δεν μπορώ να το βγάλω».

Οι σκιές δυό μεγάλων φτερών γεμίζουν το δωμάτιο.

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Μαρτυρίες, σειρά πρώτη», Εκδόσεις Κέδρος 

Θ-έρως | Μιχάλης Ριζόπουλος

Στάσου για λίγο,στάσου και αγνάντεψε τη γής πως καρποφορεί, σα στέκεσαι σιμά μου,
Ως τους καρπούς της ψυχής, που πέφτουν ώριμοι πια σα να σε καρτερούσανε καιρό.
Στάσου και βάστηξε και εμένα, γιατί ο χρόνος άρπαξε απ τις σπίθες μας και άλλαξε ταχύτητα
Στο ταξίδι του ξαφνικά, με ένα σου βλέμμα. Ψιθύρισα στα πουλιά να μην αποδημήσουν φέτος,
Γιατί είναι πια ζεστά, και δεν θα κρυώνουμε τα βράδια μας μονάχοι. Η πλάσις όλη ημέρεψε, στάθηκε κ εκείνη μαζί με μας, να κλέψει δυο σταγόνες του έρωτά μας,στα κρυφά, δεν το άντεξε βλέπεις να νιώθει τόσο έρωτα σε δυό ψυχές, και όλες τις άλλες άδειες.

Το ποιήμα της ημέρας | Κάποιοι άνθρωποι | Τσάρλς Μπουκόφσκι

κάποιοι άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ.

εγώ κάποιες φορές,

θα ξαπλώσω πίσω από τον καναπέ

για 3 ή 4 μέρες

θα με βρουν εκεί.

Χερουβείμ είναι, θα πούνε, και

θα ρίξουν κρασί μες στο λαρύγγι μου

θα μου τρίψουν το στήθος

με αιθέρια έλαια θα με ραντίσουν.

τότε, μ’ ένα βρυχηθμό θα σηκωθώ,

πομπώδης, οργισμένος -

ρίχνοντας κατάρες σ’ αυτούς και στο σύμπαν

την ώρα που θα τους σκορπίζω τριγύρω

στο γρασίδι.

θα νιώσω καλύτερα,

θα καθίσω να φάω αυγά και τοστ,

θα σιγοτραγουδήσω.

ξάφνου θα γίνω αξιαγάπητος σαν

ροζ παραφαγωμένη

φάλαινα.

κάποιοι άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ.

πόσο πραγματικά απαίσιες ζωές

πρέπει να ζουν.

Τσαρλς Μπουκόβσκι, Ποιήματα, Εκδόσεις Ηριδανός

Αφιέρωμα | Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971 πεθαίνει ο Νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης.

Γράφει ο Τάσος Μαλεσιάδας

Ποιητής, δοκιμιογράφος και επί σειρά ετών διπλωμάτης, ο Γεώργιος Σεφεριάδης ( φιλολογικό ψευδώνυμο το "Σεφέρης" ) γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1900. Ο πατέρας του, Στυλιανός Σεφεριάδης, ήταν ένας εξέχων δικηγόρος της κοσμοπολίτιδας εκείνης κοιτίδας του Ελληνισμού και με λογοτεχνικές ανησυχίες οι οποίες πέρασαν και στο παιδί του.

Εγκατέλειψαν τη Μικρά Ασία και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα με την έναρξη του πρώτου διωγμού των Ελλήνων από τους Τούρκους, το 1914, καθότι ο πατέρας του διαισθάνθηκε ορθώς ότι η παρουσία εκεί της οικογένειάς του την θέτει σε κίνδυνο.

Για ένα έτος μετά τη λήξη των σχολικών του σπουδών εγγράφηκε στη Νομική σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το οποίο και εγκατέλειψε ύστερα από την προτροπή του πατέρα του να συνεχίσει σπουδές στο εξωτερικό. Συνέχισε τις Νομικές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης από την οποία αποφοίτησε και με διδακτορικό τίτλο το 1924.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, τοποθετήθηκε ως υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών· η καριέρα του στο Διπλωματικό Σώμα υπήρξε λαμπρή, με κορωνίδα αυτής την τοποθέτηση του Σεφέρη ως Πρέσβη της Ελλάδος στη Μεγάλη Βρετανία, το 1957, όπου και παρέμεινε για 5 έτη ως τη συνταξιοδότησή του το 1962.

Υπήρξε παντρεμένος με τη Μαρώ Ζάννου, την οποία και νυμφεύθηκε στις 10 Απριλίου του 1941, βιαστικά και χωρίς πολλά περιττά εξαιτίας της προέλασης των Γερμανικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας ( μία μέρα πριν είχε καταληφθεί η Θεσσαλονίκη ) και της επικείμενης κατάληψης των Αθηνών. Δεν απέκτησαν παιδιά.



Στη λογοτεχνική του παρουσία, ο Σεφέρης, με την πρώτη του ποιητική συλλογή «Στροφή» έδειξε πως δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο για τα ελληνικά γράμματα. Προκάλεσε αμέσως θαυμασμό στους αναγνώστες του. Σαφέστατα υπήρξαν και φωνές που κατέκριναν το έργο του, αποκαλώντας το «μη συναισθηματικό» και «εγκεφαλικό», όπως ο Παπατσώνης· αλλά είναι κοινά αποδεκτό ότι η «Στροφή» αποτελεί ορόσημο στην Ελληνική Ποίηση για το γεγονός πως είναι η μετάβαση της ελληνικής ποιητικής γραφής από το παραδοσιακό της μοτίβο σε ένα περισσότερο μοντέρνο. Αποτελεί επίσης την απαρχή του συμβολισμού στη λογοτεχνική υπόσταση.

Με την ποιητική συλλογή «Μυθιστόρημα» το 1935, εδραιώθηκε και τυπικά στα ελληνικά γράμματα, όχι πλέον ως ένας νέος και πολλά υποσχόμενος ποιητής, αλλά ως ένας άρτιος συγγραφέας. Συνδύαζε την ιστορία και την παράδοση με τη σύγχρονη σκέψη και με εξέχοντα σεβασμό στην Ελληνική γλώσσα και ψυχοσύνθεση. Τα αγάλματα και τα μάρμαρα, το φυσικό ελληνικό τοπίο συναντάται στην ποίησή του με τόνο λατρείας αλλά και ικεσίας... νύχτες, μέρες, αποτελώντας ίσως το ακραίον λέπας των σκέψεων του ποιητή.

Κύρια επιρροή του από ποιητές υπήρξε ο Τ.Σ. Έλλιοτ, που ως ηγέτης της συμβολικής μοντέρνας ποίησης αποτέλεσε επίσης τομή στη λογοτεχνική υπόσταση του 20ου αιώνα.

Στο εξωτερικό ο Σεφέρης έγινε γνωστός από τη δεκαετία του 1950. Σαφέστατα σε αυτό υπήρξε αρωγός η καριέρα του ως διπλωματικός υπάλληλος· συνεπεία αυτής της καλλιτεχνικής ώθησης υπήρξε η απονομή του βραβείου της Σουηδικής Ακαδημίας το 1963 «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες».

Ο ποιητής Γεώργιος Σεφέρης, δεν ήταν ένας ποιητής που σιωπούσε μπροστά στις εξελίξεις της εποχής του. Σαφέστατα η θέση που κατείχε του έδινε την ευκαιρία να αντιλαμβάνεται τα γεγονότα με άλλο πρίσμα. Πάντοτε μέσα στα ποιήματά του σχολίαζε και υπερθεμάτιζε ( ή αναθεμάτιζε ) τα γεγονότα. Από τον «Τελευταίο Σταθμό» για την επιστροφή των Ελλήνων αυτοεξορίστων της Μέσης Ανατολής στην απελευθερωμένη από τους Γερμανούς Ελλάδα, ως και τη στηλίτευση της χούντας το 1969 στο ραδιόφωνο του BBC λέγοντας ότι αυτό που διανύει η χώρα «είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά».

Τον Αύγουστο του 1971, ο Σεφέρης θα διακομιστεί στον «Ευαγγελισμό» για να εγχειριστεί. Μετεγχειρητικές επιπλοκές θα είναι η αιτία του θανάτου του στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971. Δύο μέρες ύστερα, η κηδεία του θα αποτελέσει έναυσμα για ένα πάνδημο συλλαλητήριο διαποτισμένο με αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Δεν υπήρξε διχόνοια μεταξύ πολιτικών τάξεων και προτιμήσεων. Όλοι συνόδευαν τον μεγάλο εκείνο ποιητή στην τελευταία του κατοικία, τραγουδώντας τη λογοκριμένη «Άρνηση», το εξαιρετικό αυτό ποίημα με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1971, στο «Βήμα» θα δημοσιευτεί το τελευταίο ποίημά του, το «Επί Ασπαλάθων» που αποτελεί λίβελλο εναντίον της δικτατορίας και το οποίο είχε γραφτεί στις 31 Μαρτίου του ίδιου έτους.

Xαμένη Γενιά | Σεμίνα Τσούμα

Τα παθη μιας παρεας απαιδευτων νεων που η καταστροφικη τους εκτόνωση τους έκανε να καταναλώσουν και να καταναλωθούν .Μια μετωπικη μαρτυρια μιας γενιάς που αντεδρασε υπέρ το δεον συναισθηματικά στην αμέριμνη καταναλωτική εφηβεία και τις κανιβαλιστηκές αναγκες της εποχής ,για να την καταπιεί ενα σύστημα αθροιστικών αξιών .

[από κείμενο,Ανδρέα Κύρκου]

Το ποιήμα της ημέρας | Η σούπα και τα σύννεφα | Μπωντλαίρ

Η μικρή τρελή αγαπημένη μου έβαζε να φάω, και απο το ανοιχτό παράθυρο της τραπεζαρίας θαύμαζα την κινούμενη αρχιτεκτονική που ο Θεός φτιάχνει με τους ατμούς, τις θαυμαστές κατασκευές του άπιαστου. Και μονολογούσα, μες στον ρεμβασμό μου:

"Όλες αυτές οι φαντασμαγορίες είναι σχεδόν το ίδιο ωραίες με τα μάτια της όμορφης πολυαγαπημένης, της μικρής απίθανης τρελής με τα πράσινα μάτια".

Και ξαφνικά δέχτηκα μια δυνατή γροθιά στην πλάτη και άκουσα μια βραχνή και γοητευτική φωνή, μια φωνή υστερική και σα γδαρμένη απο το ποτό, τη φωνή της μικρής μου λατρεμένης, που έλεγε:


- Θα φας καμιά ώρα τη σούπα σου, καταραμένε έμπορε σύννεφων;

Μπωντλαίρ, 20 Πεζά Ποιήματα, Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία

Στον δανδή ποιητή | Χριστόφορος Τριάντης

Να , στον κάμπο και τις παραλίες

καρποφόρησε

ο δανδής ποιητής

( όπως τιτλοφορείται ).

Παλιά η γεωγραφία

άλλαζε τους προσδιορισμούς.

Τώρα αδύναμη υπομένει το ισάδι

και τις παρενδυσίες.

Κι ο ποιητής στέκει αναλλοίωτος ( σωματικά )

ανά τις εποχές.

Η κατάταξη στους ευώνυμους ( νεφελωδώς )

είναι τίτλος στις συνεστιάσεις.

Και ακολουθεί ο αυτοπροσδιορισμός :

αντισυμβατικός για προάστια κι επαύλεις .

Περιέργως πέρα απ’ τις καταβολές,

ο ξυρός σπανίζει στον εραστή

( πνευμάτων και σωμάτων).

Μα είναι και οι οβολοί

που δεν λείπουνε

απ’ τον δανδή ποιητή.

Οι μπαμπάδες

φροντίσανε γι’ αυτό.

Να οι εκδόσεις ,

να τα βιβλία .

Χυδαιότητες , υγρά (πάσης φύσεως),

και κρύοι καφέδες,

να παρεπιδημούν στις γραμμές και

να εισχωρούνε

στις συναθροίσεις

( ψηφιακές και μη).

Είχε δίκιο ο εικονογράφος,

σαν τού 'γραψε ευχαριστήριο

« Κύριε ποιητά ,

στον τόπο μας ό,τι δηλώσεις ,

είσαι …»

Το επίγραμμα δεν άλλαξε,

ούτε και θα αλλάξει.

Το γνωρίζει καλά ο

δανδής ποιητής.

Vault Theatre Plus Open September 6 | Ομαδική Εικαστική Έκθεση #PSAnarchy

Στα πλαίσια του Φεστιβάλ του Vault Theatre Plus Open September 6, παρουσιάζεται η ομαδική εικαστική έκθεση με τίτλο: #PSAnarchy

Επιμέλεια: Νικολένα Καλαϊτζάκη

Καλλιτέχνες: Sonke - Γιώργος Μαραγκουδάκης - Ειρήνη Μονομμάτου

Διάρκεια έκθεσης: 22.9-1.10.17

Εγκαίνια: Παρασκευή 22.9 στις 8 μ.μ.

H Ιστορικός Τέχνης, Νικολένα Καλαϊτζάκη σημειώνει για την έκθεση #PSAnarchy:

"Τρεις σύγχρονοι καλλιτέχνες της ελληνικής pop-αrt σκηνής και του άναρχου σουρεαλισμού, οι: Αλέξανδρος Σκουταριώτης (Sonke), Γιώργος Μαραγκουδάκης και Ειρήνη Μονομμάτου, ενώνονται και σε μια αρμονική σύζευξη παρουσιάζουν την έκθεση "PSAnarchy" (*Pop art & Surrealism Anarchy).

Με ευκολία μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τις όμορφα θλιμμένες pop-art πριγκίπισσες του γνωστού street artist Sonke που το βασίλειο τους εδρεύει στα τσιμεντένια στενά μιας ζωηρής πόλης. Ασπρόμαυρες και διάφανες, ονειρικά γυρμένες, με τα μαλλιά τους απαλά να στροβιλίζονται σε βοστρύχους από ψηλά έως κάτω, έχουν τα μάτια κλειστά και τα χείλη κόκκινα. Από τα δύο τους μάτια, το ένα μονάχα έχουν ζωγραφιστό, ενώ καθώς μένουν ντυμένες στις προσεγμένες γεωμετρικές φορεσιές τους, φυλάνε καρδιές στο λαιμό ή τα χέρια τους. Η ιδιότυπη και εύπλαστη, η έντονα σχηματοποιημένη μορφή τους, τις καθιστά ξεχωριστές στην όψη. Περισσότερο όμως τονίζεται ο εύθραυστος συναισθηματικός τους κόσμος. Μισές ανήκουν εδώ, μισές στο όνειρο τους.

Το ποιήμα της ημέρας | Κ. Π. Καβάφης | Στου Καφενείου την Είσοδο

Την προσοχή μου κάτι που είπαν πλαγί μου
διεύθυνε στου καφενείου την είσοδο.
Κ’ είδα τ’ ωραίο σώμα που έμοιαζε
σαν απ’ την άκρα πείρα του να το ‘καμεν ο Έρως –
πλάττοντας τα συμμετρικά του μέλη με χαρά·
υψώνοντας γλυπτό το ανάστημα·
πλάττοντας με συγκίνησι το πρόσωπο
κι αφίνοντας απ’ των χεριών του το άγγιγμα
ένα αίσθημα στο μέτωπο, στα μάτια, και στα χείλη.

Κ. Π. Καβάφης, Τα ποιήματα, Εκδόσεις Μεταίχμιο

Blank Banshee | Αθήνα | Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Blank Banshee live in Athens
w/ † ime94 (GR)
Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017
six d.o.g.s | 21.00

Ο “πατέρας” της vaportrap, Blank Banshee, για πρώτη φορά στην Αθήνα στο πλαίσιο της πρώτης του ευρωπαϊκής περιοδείας.

Blank Banshee (CA)

Ο Καναδός μουσικός παραγωγός της ηλεκτρονικής μουσικής, Blank Banshee, γεννημένος το 1988, ξέρει καλά τον ήχο των Windows 95 και των παλιών κινητών. Φοράει την αποστράπτουσα ψηφιδωτή μάσκα του και μεταφέρει το κοινό του με σαμπλαρίσματα, μπιτ και φωνητικά στον κόσμο των video games, των Η/Υ και των κινητών των 80’s και των 90’s.

Αποσπάσματα | Η Αλήθεια | Δημήτρης Ξενιστής

To Πεζογράφημα που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το γραπτό του Δημήτρη Ξενιστή με τίτλο "Η αλήθεια" το οποίο μπορεί να βρει κανείς ολόκληρο, στην ιστοσελίδα του συγγραφέα

22 νύχτες αφού κάνει εγγραφή με το mail του.

*

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

(απόσπασμα από το ημερολόγιο της άνωσης ενός διχασμένου σώματος)

Παγόβουνο Α’

«... Ανέκαθεν μπορούσα να αντιγράψω συμπεριφορές που σταδιακά καταλήγουν να συνθέτουν την τεχνητή πανοπλία μου. Ξέρω πώς να γίνω διασκεδαστικός, συμπαθητικός, ανυπόφορος ή επικίνδυνος, δειλός ή γενναίος κατά βούληση, καθρεφτίζοντας τις προτιμήσεις του ατόμου που στέκεται απέναντί μου. Αυτή η πλούσια γκαρνταρόμπα αποτέλεσε αρχικά το καταφύγιό μου, το καταφύγιο ενός αδύναμου παιδιού, όμως με την πάροδο του χρόνου, ο συνδυασμός των διαφορετικών χρωμάτων και υφασμάτων της, έγινε η αγαπημένη ασχολία μου. Έγινε ο τρόπος που αντιμετωπίζω μεθοδικά και με εξονυχιστική προμελέτη τη δύσκολη ή ανιαρή πραγματικότητα.

Μπορώ να φορέσω οποιοδήποτε κοστούμι με χαρακτηριστική άνεση και να γίνω πολύ σκληρός με τον εαυτό μου, αν μια μεταμόρφωση αποδειχθεί ανεπιτυχής. Μπορώ να φορέσω οποιοδήποτε προσωπείο, αρκεί να υπάρχει το ελάχιστο κίνητρο. Η δυνατότητα της επαναφοράς «στις εργοστασιακές ρυθμίσεις» έχει χαθεί. Είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγω από τους αγαπημένους μου ρόλους. Ορισμένα από τα στοιχεία τους μένουν για πάντα μαζί μου, μένουν για πάντα κοντά μου, σαν πολύτιμα ενθύμια παλιών εραστών.

Κάποτε, θυμάμαι, βρισκόμουν άσχημα χτυπημένος στο νοσοκομείο, έχοντας πέντε ραγισμένα πλευρά και εσωτερική αιμορραγία, τρία σπασμένα δάχτυλα, τριάντα οκτώ ράμματα και παρόλο που ανάσαινα μετά βίας, δεν μπορούσα με τίποτα να μετριάσω την έκσταση που πήγαζε από την επιτυχία του ρόλου μου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου, ώσπου έστειλαν την ψυχίατρο να με εξετάσει. Το μοναδικό ελάττωμα αυτού του παιχνιδιού είναι ότι κανείς δεν μου λέει μπράβο. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι παρατηρητές που θα αναγνώριζαν τις λεπτομέρειες της πλεκτάνης μου, αλλά ακόμη κι αν υπήρχαν, είμαι σίγουρος πως δεν θα εκτιμούσαν τον κόπο μου. Αντλώ ευχαρίστηση από τα βλέμματα όσων ανυποψίαστων στέκονται μπροστά μου και συνεχίζουν να πιστεύουν πως απέναντί τους στέκεται ένας φυσιολογικός, ανθρώπινος, συνηθισμένα ελαττωματικός χαρακτήρας.

Η ηδονή κρύβεται στην αντίφαση. Απολαμβάνω να αποκαλύπτω τα στερεότυπα των ανθρώπων και να γίνομαι ο παραμορφωτικός καθρέφτης στον οποίο αναγνωρίζουν έστω και ένα θραύσμα από την ασχήμια που πασχίζουν να κρύψουν σ’ όλη τη ζωή τους, ένα θραύσμα από την αλήθεια που εξακολουθούν να αγνοούν ώστε να τροφοδοτούν τα ιδιοτελή τους κίνητρα και τα πολύτιμα ψέματα πίσω από τα οποία κρύβονται τρομοκρατημένοι: όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την καταγωγή και τις πεποιθήσεις τους, μπορούν να γίνουν το ίδιο μοχθηροί. Ο φόβος τους είναι ένα κλάσμα που έχει ως αριθμητή τη σταθερά της παραπάνω αδιαμφισβήτητης αλήθειας και ως παρονομαστή, τη μεταβλητή «αλήθεια» που επιλέγει ο καθένας να πιστέψει ή να κατασκευάσει, βάσει των προσωπικών ιδεοληψιών του. Όσο ο παρονομαστής πλησιάζει στο μηδέν, τόσο ο φόβος πλησιάζει στο άπειρο.

Δεν έχω μεγαλεπήβολα σχέδια. Δεν αγαπώ, ούτε μισώ τους ανθρώπους περισσότερο από τον επόμενο μέσο περαστικό στον δρόμο. Δεν απολαμβάνω να μιλάω χωρίς να υπάρχει λόγος. Σκοπός μου δεν είναι να γίνω αρεστός στους ανθρώπους γύρω μου, ούτε καν σ’ όσους με ενδιαφέρουν.
Δεν διαφέρω από τον επόμενο μέσο περαστικό στον δρόμο. Είμαι το ίδιο ανύπαρκτος. Αυτές είναι οι σκέψεις ενός δειλού, που αποφεύγει την πραγματικότητα ή να σταθεί μπροστά από έναν καθρέφτη, γιατί φοβάται μήπως λιμοκτονήσουν οι υπέρβαρες ιδέες του που θρέφονται για χρόνια ολόκληρα με ψέματα. Φοβάται την απογοήτευση. Οι ονειροπόλοι δεν είναι γενναίοι.

Ο έρωτας μού προκαλεί ψευδαισθήσεις. Νιώθω πανίσχυρος. Νιώθω ευάλωτος. Ο έρωτας φανερώνει τις ελλείψεις μου. Τα παλιά τραύματα παραμένουν. Αν αναιρεθεί το δικαίωμα της επιλογής, πώς φτάνει η αλλαγή; Ο χρόνος γυρίζει πίσω. Εγώ τον προστάζω. Προσπαθώ να καταλάβω.