Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου
την εικόνα με εσένα κι εμένα αγκαλιά.
Άλλο ένα βράδυ που μου κρατάει συντροφιά η μουσική.
Κι αυτό το παράθυρο, που μένει ανοιχτό,
να μου θυμίζει το κρύο που υπάρχει μέσα στην ψυχή μου.
Πώς μπορείς να σπάσεις τη σιωπή της νύχτας;
Πώς μπορείς να βάψεις πάνω στο μαύρο;
Πώς μπορείς να κάνεις κομμάτια κάτι που είναι ήδη σπασμένο;
Πώς να κρατήσεις κάτι στα χέρια σου όταν αυτό σκορπάει;
Βλέπω το αστραφτερό σου χαμόγελο.
Το ξέρω, ξέρω πως είναι ψεύτικο.
Ξέρω πως μέσα σου είσαι άδειος.
Ξέρω πως κλαις.
Ξέρω πως προσπαθείς με δυσκολία να σταθείς στα πόδια σου.
Ξέρω πως η αγάπη, σου έπεσε βαριά.
Ξερω πως όλα σου είναι αδιάφορα.
Πως θέλεις να φωνάξεις, να γυρέψεις την αγκαλιά της, το χάδι της.
Τι να σου κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Ποιος να βρεθεί να βάλει τα κομμάτια σου στη θέση τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου