Αποσπάσματα | Η Αλήθεια | Δημήτρης Ξενιστής

To Πεζογράφημα που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το γραπτό του Δημήτρη Ξενιστή με τίτλο "Η αλήθεια" το οποίο μπορεί να βρει κανείς ολόκληρο, στην ιστοσελίδα του συγγραφέα

22 νύχτες αφού κάνει εγγραφή με το mail του.

*

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

(απόσπασμα από το ημερολόγιο της άνωσης ενός διχασμένου σώματος)

Παγόβουνο Α’

«... Ανέκαθεν μπορούσα να αντιγράψω συμπεριφορές που σταδιακά καταλήγουν να συνθέτουν την τεχνητή πανοπλία μου. Ξέρω πώς να γίνω διασκεδαστικός, συμπαθητικός, ανυπόφορος ή επικίνδυνος, δειλός ή γενναίος κατά βούληση, καθρεφτίζοντας τις προτιμήσεις του ατόμου που στέκεται απέναντί μου. Αυτή η πλούσια γκαρνταρόμπα αποτέλεσε αρχικά το καταφύγιό μου, το καταφύγιο ενός αδύναμου παιδιού, όμως με την πάροδο του χρόνου, ο συνδυασμός των διαφορετικών χρωμάτων και υφασμάτων της, έγινε η αγαπημένη ασχολία μου. Έγινε ο τρόπος που αντιμετωπίζω μεθοδικά και με εξονυχιστική προμελέτη τη δύσκολη ή ανιαρή πραγματικότητα.

Μπορώ να φορέσω οποιοδήποτε κοστούμι με χαρακτηριστική άνεση και να γίνω πολύ σκληρός με τον εαυτό μου, αν μια μεταμόρφωση αποδειχθεί ανεπιτυχής. Μπορώ να φορέσω οποιοδήποτε προσωπείο, αρκεί να υπάρχει το ελάχιστο κίνητρο. Η δυνατότητα της επαναφοράς «στις εργοστασιακές ρυθμίσεις» έχει χαθεί. Είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγω από τους αγαπημένους μου ρόλους. Ορισμένα από τα στοιχεία τους μένουν για πάντα μαζί μου, μένουν για πάντα κοντά μου, σαν πολύτιμα ενθύμια παλιών εραστών.

Κάποτε, θυμάμαι, βρισκόμουν άσχημα χτυπημένος στο νοσοκομείο, έχοντας πέντε ραγισμένα πλευρά και εσωτερική αιμορραγία, τρία σπασμένα δάχτυλα, τριάντα οκτώ ράμματα και παρόλο που ανάσαινα μετά βίας, δεν μπορούσα με τίποτα να μετριάσω την έκσταση που πήγαζε από την επιτυχία του ρόλου μου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου, ώσπου έστειλαν την ψυχίατρο να με εξετάσει. Το μοναδικό ελάττωμα αυτού του παιχνιδιού είναι ότι κανείς δεν μου λέει μπράβο. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι παρατηρητές που θα αναγνώριζαν τις λεπτομέρειες της πλεκτάνης μου, αλλά ακόμη κι αν υπήρχαν, είμαι σίγουρος πως δεν θα εκτιμούσαν τον κόπο μου. Αντλώ ευχαρίστηση από τα βλέμματα όσων ανυποψίαστων στέκονται μπροστά μου και συνεχίζουν να πιστεύουν πως απέναντί τους στέκεται ένας φυσιολογικός, ανθρώπινος, συνηθισμένα ελαττωματικός χαρακτήρας.

Η ηδονή κρύβεται στην αντίφαση. Απολαμβάνω να αποκαλύπτω τα στερεότυπα των ανθρώπων και να γίνομαι ο παραμορφωτικός καθρέφτης στον οποίο αναγνωρίζουν έστω και ένα θραύσμα από την ασχήμια που πασχίζουν να κρύψουν σ’ όλη τη ζωή τους, ένα θραύσμα από την αλήθεια που εξακολουθούν να αγνοούν ώστε να τροφοδοτούν τα ιδιοτελή τους κίνητρα και τα πολύτιμα ψέματα πίσω από τα οποία κρύβονται τρομοκρατημένοι: όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την καταγωγή και τις πεποιθήσεις τους, μπορούν να γίνουν το ίδιο μοχθηροί. Ο φόβος τους είναι ένα κλάσμα που έχει ως αριθμητή τη σταθερά της παραπάνω αδιαμφισβήτητης αλήθειας και ως παρονομαστή, τη μεταβλητή «αλήθεια» που επιλέγει ο καθένας να πιστέψει ή να κατασκευάσει, βάσει των προσωπικών ιδεοληψιών του. Όσο ο παρονομαστής πλησιάζει στο μηδέν, τόσο ο φόβος πλησιάζει στο άπειρο.

Δεν έχω μεγαλεπήβολα σχέδια. Δεν αγαπώ, ούτε μισώ τους ανθρώπους περισσότερο από τον επόμενο μέσο περαστικό στον δρόμο. Δεν απολαμβάνω να μιλάω χωρίς να υπάρχει λόγος. Σκοπός μου δεν είναι να γίνω αρεστός στους ανθρώπους γύρω μου, ούτε καν σ’ όσους με ενδιαφέρουν.
Δεν διαφέρω από τον επόμενο μέσο περαστικό στον δρόμο. Είμαι το ίδιο ανύπαρκτος. Αυτές είναι οι σκέψεις ενός δειλού, που αποφεύγει την πραγματικότητα ή να σταθεί μπροστά από έναν καθρέφτη, γιατί φοβάται μήπως λιμοκτονήσουν οι υπέρβαρες ιδέες του που θρέφονται για χρόνια ολόκληρα με ψέματα. Φοβάται την απογοήτευση. Οι ονειροπόλοι δεν είναι γενναίοι.

Ο έρωτας μού προκαλεί ψευδαισθήσεις. Νιώθω πανίσχυρος. Νιώθω ευάλωτος. Ο έρωτας φανερώνει τις ελλείψεις μου. Τα παλιά τραύματα παραμένουν. Αν αναιρεθεί το δικαίωμα της επιλογής, πώς φτάνει η αλλαγή; Ο χρόνος γυρίζει πίσω. Εγώ τον προστάζω. Προσπαθώ να καταλάβω.