Δευτέρα 24 Ιουνίου 2019

Εκείνο που πρέπει επιτέλους να ζήσει είναι η ίδια η ζωή | Έλλη Πράντζου



Όταν κάποιες καταστάσεις ή κάποιες έννοιες ξεφεύγουν από το αρχικό τους νόημα και μας εγκλωβίζουν καταλήγοντας όπλα φανατισμού, συντηρητισμού, καταπίεσης και διαχωρισμού/διχασμού τότε δημιουργείται τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα.

Όταν η οικογένεια από ζεστή αγκαλιά μετατρέπεται σε σκληροπυρηνικό σύμβολο μιας αυθαίρετης κι επιβεβλημένης "κανονικότητας" -πολλές φορές ακραία πατριαρχικής- που μειώνει όποιον δε θέλει να την ακολουθήσει, γίνεται πρόβλημα.

Όταν η θρησκεία από δικαίωμα πίστης του καθενός μετατρέπεται σε απολυταρχικό κράτος εν κράτει και γεμίζει μέσω τεράστιου μέρους της εκκλησίας και των θρησκόληπτων τις ψυχές με μισαλλοδοξία και δογματισμό, είναι πρόβλημα.

Όταν η πατρίδα κι η εθνικότητα από τόπος γέννησης κι απλό χαρακτηριστικό μετατρέπονται σε βάση για επηρμένες κορόνες ρατσισμού κι εθνικής υπερηφάνιας που στρέφεται ενάντια σε καθετί διαφορετικό προκειμένου, λέει, να διατηρηθεί αλώβητη η "καθαρότητα" των πατριωτών από βρόμικο αίμα ή ανώμαλους, είναι πρόβλημα.

Κι όχι απλώς πρόβλημα. Παθογένεια ενός ολόκληρου συστήματος.

Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, με αυτή τους τη μορφή, πρέπει να "πεθάνουν". Τονίζω, με αυτή τους τη μορφή. Γιατί κανείς μάλλον δε σκέφτηκε πως επιτρέποντας την επιβίωση όλης αυτής της κατάντιας πεθαίνουμε τελικά κάθε μέρα κι από λίγο οι άνθρωποι.

Μα όσο κι αν επιμένουμε να το ξεχνάμε πάνω απ'όλα είμαστε ακριβώς αυτό: άνθρωποι. Άνθρωποι με τα καλά μας, τα στραβά μας, τις διαφορετικότητές μας που στη μάζα μοιάζουν να χάνονται είτε λόγω φόβου είτε λόγω καταναγκαστικής προσαρμοστικότητας, με τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις μας, τις αδυναμίες μας και τις απίστευτες διαφορετικές δυνατότητές μας. Αν είναι να ζουν και να βασιλεύουν όλες εκείνες οι κατάντιες εννοιών -οι οποίες αυτούσιες δεν έχουν καν αυτά τα ηλίθια νοήματα που τους έχουν κάποιοι προσδώσει- και να πεθαίνουμε οι άνθρωποι από ασφυξία τότε μαντέψτε τι διαλέγω.

Δεν υπάρχει μόνο ένας θάνατος, βλέπεις. Θάνατος είναι κι η πάταξη της ατομικότητας, θάνατος είναι κι η έλλειψη σεβασμού στον διπλανό μας, θάνατος είναι ο φόβος, θάνατος είναι η αλλοτρίωση των ψυχών μας κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Ο καθένας επιλέγει τι θα ήθελε να επικρατήσει λοιπόν. Οι άνθρωποι ή τα δεσμά τους.

Μόνο αυτήν την οπτική θα μπορούσα να καταλάβω και στο πολυσυζητημένο πανό που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες χωρίς να σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω επίσης το γιατί προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και στους υποστηρικτές της συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης. Φυσικά κι ήταν παρεξηγήσιμος ο τρόπος έκφρασης, φυσικά κι από το ένα άκρο πάμε έτσι στο άλλο και δε θα έλεγα ότι μου αρέσει αυτό.

Παρ' όλα αυτά -και δυστυχώς- καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου σε απόγνωση να θέλει όντως να διαολοστείλει όλα εκείνα που τον καταπιέζουν -ακόμη κι εμένα την ίδια όταν γίνομαι εμπόδιο σε όσα θα μπορούσαν να με πάνε μπροστά. Σίγουρα δε θα το έκανα σημαία μου κι όχι από σεμνοτυφία αλλά γιατί ξέρω ότι από εκείνους που θέλω να πολεμήσω ή από όσους θα ήθελα να κερδίσω θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ρητορική μίσους και να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου ή να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. 

Ωστόσο ζητώ συγγνώμη που έστω και με άλλον τρόπο έκφρασης θα επέλεγα να ζήσουμε οι άνθρωποι κι όχι τα κατασκευασμένα από κάποιους εγκληματικά καλούπια μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου