Η λέξη | Χριστόφορος Τριάντης

Η λέξη αρχίζει το ταξίδι

ανοίγει τα φτερά της

και ακούστηκαν τα γράμματά της

Εδώ : εμείς

κρατάμε στα χέρια σταυρούς

κι ακούμε τη βροχή.

Είναι η προσήλωσή μας στον πόνο

που διαφοροποιεί το τίποτα.

Εκεί : η ύπαρξη,

άχυρο στη θημωνιά της θλίψης.

Γράφει ονόματα

στα μάτια των νεκρών,

για να ‘χουν δείκτες τα νυχτοπούλια

κι οι ναυαγισμένοι.

Η λέξη δραπετεύει

στα ξύλινα κρεβάτια.

Αναπνοές πια δεν ακούγονται

στις ρωγμές.

Οι καθρέφτες

στοιχίζονται

στους ξερούς λάκκους

κι οι εικόνες χάνουν το αίμα τους.

Η επιλογή του μηδενός

είναι καρφί

στους στοχασμούς .

Ασήμαντο μάθημα

για τους άφωνους στις μαζώξεις.

Να τη, η λέξη

ταξιδεύει στην αντίθετη μεριά

των σκέψεων,

τα γράμματα αλλάζουν.

Κάτω : εμείς ένα σώμα,

κοιτάμε

με σκιαγμένα μάτια

τους άνεμους.

Πάνω : όρνια και ουρανός

θεοί και δαίμονες.

Πεθαμένες τυχαιότητες

κι αναστημένες επιθυμίες.

Η λέξη

χάνεται,

δεν επιστρέφει.