Ένα ποίημα | Χριστόφορος Τριάντης

Στον ποιητή που τον εαυτό του θαυμάζει
(το εγώ του)
και τις λέξεις- κομψά- τις χρησιμοποιεί
για να μαγεύει ειδήμονες και πλήθη,
ας του δώσουμε τις πρώτες σελίδες
στα λογοτεχνικά τα περιοδικά και τα συμπόσια.

Στην ποιήτρια που τα εγγονάκια της
κοιμίζει με ρίμες και λόγους
(υπνώσεως μεγαλοαστικούς),
ας χαράξουμε το όνομά της
σ’ ένα κεντρικό κοιμητήριο
της πρωτευούσης
(αλλού είναι απαγορευτικό).

Στον ποιητή που τα στιχάκια του
απλώνει να θωπεύσει ψυχικά
κύριες και κυρίους,
ας του δώσουμε δωρεάν βαφή, ξυραφάκια
και τραπεζοκόμο αλλοδαπή
(τρομερή επίτευξη των προσδοκιών του ανδρός).

Στην ποιήτρια που απ’ το πρωί ως το βράδυ
για τον έρωτα γράφει
και συρράπτει,
ας της χρεώσουμε ένα εργαστήριο αναπαραγωγής,
κυρίως ως ύλη γραφής
κι έπειτα ως πολυχώρο τεκνογονίας.

Και στον ποιητή που τον κόσμο μας
όμορφο τον βλέπει
σαν λάμπουν τα φωτάκια θυρίδων και λογαριασμών,
και αυξάνονται οι θαυμαστές στα πληκτρολόγια,
ας του χαρίσουμε μπόλικη παλιανθρωπιάνα
 τη ρίχνει στα αιχμάλωτα τρένα και πουλιά,
έτσι την παρουσία του θα επιβάλει (ενδέχεται)
στης εσπερίας (κι αλλού)
τ’ ακριβά ξενοδοχεία.

Μα είναι και η ποιήτρια
που τις καρδιές των λέξεων
με κρύους καφέδες και βαμμένα νύχια
ολημερίς κοσμογραφεί.
Ε, ας της προσφέρουμε, άνευ αντιτίμου,
εισιτήρια για τα θεάματα
στις επαρχιακές πολίχνες
και σημαίνουσα θέση ας της βρούμε
(με τον αστό σύζυγο)
ανάμεσα στους επισήμους.
Είναι και η έδρα
που την περιμένει
στις σχολές αισθητικής και κοσμητολογίας
με σίγουρες απολαβές.

Τέλος, στον άγνωστο ποιητή που δεν πρόλαβε
να ταξιδέψει με το πλοίο των τρελών,
ας τον αφήσουμε (λόγω ποιητικής αδείας)
να μετρά τα άνθη του κακού
στον κήπο με τις ροδιές
και μπαλάντες
να γράφει για τους φίλους,
τους φίλους μιας άλλης χαράς.