Πράγματι, η απραξία είναι το σημείο αναφοράς. Δεν χρειάζονται τόσα και τόσα λογύδρια και σπουδαιοφανείς ρητορείες, που δήθεν θα γίνουν περιλάλητες πράξεις και σπουδαία έργα (συντόμως και εμφανώς). Όλα είναι λήθη, επιμελημένες τελετές, γαντζωμένες στα σύννεφα και τα στάσιμα νερά. Κατευθύνονται νοερά και προπατορικά στο μηδέν. Τις περισσότερες φορές «επενδύονται» με ακαταλαβίστικες οιμωγές, σαν πλησιάζει η ανυπαρξία. Μοναδικό κέρδος η αποδόμηση των θέσφατων που καθιερώθηκαν ως παρηγορίες, συνδεμένες με το μέλλον (συν το παρόν) του συνόλου και του καθενός ξεχωριστά. Είναι απαραίτητο να πιστεύει κάποιος στη μικρή του αθανασία, προσιδιάζει στην «περίλαμπρη» έξοδο του, και ταυτόχρονα τού προσφέρει τη δυνατότητα να φιλοσοφεί στις παρέες και στα μπιστρό (αυτή είναι μια ασχολία για τους πιο έξυπνους).
Καταρχήν, το ποιητικό ύδωρ του έρωτος είναι νερωμένο. Περιορίζεται στα ακροφύσια και τις απολήξεις. Οι αδένες κερδίζουν – ζωγραφικά – την ουσία και το περίβλημα προθέσεων - προσδοκιών και αποτελεσμάτων. Φτωχή αξιολόγηση για το μεγάλο αισθηματικό σύμπαν. Στη σειρά, έρχονται οι διαδικασίες των ιερών επαγγελμάτων και των αγίων εργασιών, αυτοπεριορίζονται, εν τη ρύμη του χρόνου (και του χώρου), στις προϊστορικές τους διαστάσεις. Αγωνία και μόχθος για τον επιούσιο, κι όταν αποκτηθεί, όλα μετατρέπονται προς βρώσιν των αρχόντων ή των σοφών της πολιτείας (και της χρηματιστηριακής αγοραίας σπουδαρχίας). Αποτελεσματικός ευνουχισμός της απραξίας και του όποιου ονείρου, οικονομίστικες καταστάσεις, άνευ αντικατάστασης, πραγματικός υπερκαπιταλισμός.
Οι άνθρωποι αγωνίζονται να βρουν και ν’ αποκτήσουν τις στολές τους (κάθε μορφής και εποχής). Και αφού τις φορέσουν, υπάρχουν δρόμοι (και παραστάσεις) να προχωρήσουν και να ανέλθουν στην κλίμακα των τρωκτικών ή των χωροφυλάκων (κάθε υποδιαίρεση είναι απολύτως συμβατή κοινωνικά και φιλοσοφικά).
Η στολή είναι το άπαν. Και όταν κερδηθεί (σχετικά εύκολα), ακολουθούνται άλλες ατραποί για να εμφανιστούν οι χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας τελειούται μέσα στο στολισμένο σαρκίο. Δίχως τη σάρκα, δεν επιτυγχάνεται οτιδήποτε σε τούτον τον παλιό καινούργιο κόσμο. Έχει μοναδικότητες το σύμπαν, ταιριαστές στον καθένα, φτάνει να τις ανακαλύψει και να τις εναποθέσει στα πόδια των θεοτήτων. Κουρασμένες κι ετούτες απ’ τις καταμετρήσεις, αραδιάζουν πλήθος τα εύσημα στις οχλαγωγίες, στις παννυχίδες, στους οδυρμούς και στο τίποτα (μυστικά και κρυφά εννοείται).
Εμφανώς, οι δρόμοι στενεύουν απ’ τα μοχθηρά επεισόδια. Κλείνουν γύρω γύρω. Μέσα τους στοιβάζονται σωρός οι επιθυμίες. Ο ευαγής αριθμός τους είναι απροσδιόριστος. Υπάρχει ηθική στα «θέλω». Όμως, ακυρώνονται από μόνα τους (τι ωραία κατάληξη, εντελώς αντιφιλοσοφική). Οι ουρανοί είναι κενοί, και δεν χωράνε τόσες εθιμικές εξαπλώσεις και συνηθισμένες προσευχές,. Χάνονται κατά τη μεταφορά (προς τα υψηλά), και εξαϋλώνονται από τον πόνο και τα δάκρυα (τα τιτλοφορούμενα ως δάκρυα). Οι καρδιές κομματιάζονται και αποσυντίθενται επαναληπτικά. Παύει ο χρόνος να κραδαίνει απειλές και φωτοστέφανα. Όταν τελικά, γίνονται οι αποκλεισμοί, τότε παύουν και οι όποιες σοφιστικές αναζητήσεις. Εξαφανίζονται οι ώρες της εργασίας και των απολαβών: οβολοί, σάρκες, απολήξεις, κυνηγητά, προσμονές, και αλιτήριες προσδοκίες, μαζί με ηθικές νουθεσίες. Εμφανίζονται τα τέρατα της ανώτερης τάξης (σε όλες τις περιόδους, και οι συνοδευτικές αισθηματολογίες και ηθικολογίες). Γιορτάζουν με τα μαραμένα γαιοτρόπια, τις νέες ενάρξεις (χρονικές και δραστικές).
Το μίσος για τις νύχτες, εμφιλοχωρεί στα χρονικά κάτεργα. Είναι το ασήμαντο (π.χ. μια παρανυχίδα ή αλλαγή της ώρας ή απειλή πανδημίας) που προκαλεί φόβο στους μετέχοντες σε δράσεις και πράξεις. Ένας κίνδυνος ελλοχεύει μέχρι τρέλας, και ίσως αναποδογυρίζει τις κατατάξεις. Μεταμορφώνει το μοιραίο σε συνεχές παραλήρημα, δίχως λέξεις και ελέγχους. Ως απολυτότητα, απομεινάρι της επείγουσας δράσης, έρχεται η απογοήτευση μεταμορφωμένη, μέσα κι έξω απ’ τα σύνορα του κόσμου, μέσα κι έξω απ’ τον νου και το σακατεμένο σώμα. Ο βαρκάρης καιροφυλακτεί και δεν αφήνει περιθώρια, επιτρέπει μόνο να έχεις τη στολή σου και να είναι εμφανές το γυμνό κρανίο σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου