Κάθομαι μπροστά από ένα υπολογιστή και πατάω μηχανικά γράμματα και σύμβολα. Ακόμη μία μέρα στο γραφείο. Ακόμη μία ατέλειωτη μέρα στο γραφείο και είναι και Δευτέρα. Έχω ακόμη 5 μέρες που θα είναι πάνω κάτω οι ίδιες μέχρι το Σαββατοκύριακο. Δεν είμαι μόνο εγώ θα μου πεις αλλά σχεδόν όλος ο κόσμος.
Όμως, αυτό δεν είναι το πρόβλημα τελικά. Η καθημερινότητα και η ρουτίνα δεν θα με άγγιζε ούτε στο ελάχιστο, αν εσύ ήσουν στη ζωή μου. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο λίγα είναι τα πράγματα και οι άνθρωποι που μας εξιτάρουν. Τόσο πιο λίγες γίνονται οι στιγμές που αξίζουν για να κρατήσει ο εγκεφάλος μας στη μνήμη του. Και σ' αυτόν τον κόσμο πραγματικά δεν βρήκα τίποτα ακόμη που να μ 'εξιτάρει και να με κρατάει σε εγρήγορση ή να με κάνει να χαμογελάω όπως εσύ.
Αυτά σκέφτομαι ενώ ρουφάω μια τζούρα από το τσιγάρο μου στο διάλειμμα ακουμπώντας στον τοίχο. Εσύ ήσουν ότι εξωπραγματικό έχω ζήσει. Αυτός που με είχε κάνει να βγω από τα όριά μου, τους καθωςπρεπισμούς μου και τον τόσο βαρετό κόσμο μου τον γεμάτο ωράρια, προγράμματα και ηθικούς κανόνες. Εσύ με ένα μήνυμα ή ένα τηλεφώνημα μ' έκανες να τρέχω στους δρόμους για να σε συναντήσω κι έκανες την καρδούλα μου να χτυπάει δυνατά πότε από άγχος και πότε από έρωτα.
Εσύ είσαι κι ας μην το θέλω, το πιο ενδιαφέρον άτομο που γνώρισα. Ένιωθα ότι εσύ ήσουν για μένα κι ας μην ήσουν ποτέ. Το πάθος σου στο σεξ, οι δυνατές σου ατάκες, οι απρόβλεπτες εκρήξεις θυμού, οι τσακωμοί και οι υπέροχες επανασυνδέσεις. Μαζί σου όλα ήταν άνω κάτω στο μυαλό μου κι όσο κι αν αυτό με κούραζε, με κρατούσε και ζωντανή. Θα ήθελα πιο πολύ από σένα, όμως, υποθέτω ότι πια είναι αργά. Θα πρέπει να ψάχνω ανάμεσα στους τόσο βαρετούς ανθρώπους να βρω κάποιον σαν εσένα. Έλα, όμως, που δεν υπάρχει άλλος σαν εσένα. Είναι σχεδόν αδύνατο ν' ανατριχιάζει και να τρέμει το σώμα στην παρουσία κάποιου άλλου, είναι αδύνατον να μου τραβήξει κάποιος τόσο πολύ το ενδιαφέρον, για ν' ασχολήθω μαζί του.
Βαριέμαι.
Πλήττω ολοκληρωτικά και αφόρητα χωρίς εσένα. Μου λείπεις. Μου λείπει η αβεβαιότητα στη σχέση που είχαμε, μου λείπουν οι έντονες στιγμές που ζούσαμε έτσι πάνω σ' ένα τηλεφώνημα. Τώρα κοιτάζω το κινητό και ξέρω πώς δεν έχω τίποτα πια να περιμένω. Τίποτα δεν είναι τόσο δυνατό για να με αφυπνίσει όσο ήταν ένα σου μήνυμα κι ένα σου άγγιγμα. Τίποτα δεν είναι "εμείς". Τίποτα δε με γεμίζει όσο με γέμιζαν αυτά που ένιωθα μαζί σου, τίποτα δε με κάνει να χάνομαι όπως το βάθος των ματιών σου.
Σβήνω το τσιγάρο και σου στέλνω ένα ακόμη μήνυμα που θα μείνει αναπάντητο: "έλα, γιατί χωρίς εσένα πλήττω"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου