Τι θυμάσαι από τον έρωτα; | Πράξια Αρέστη

Μου είναι δύσκολο να γράφω για τον έρωτα τελευταία. Εγώ! Που κάποτε δυσκολευόμουν να γράψω για οτιδήποτε δεν ήταν "έρωτας". Έτσι, όμως, είναι η ζωή. Τα δεδομένα αλλάζουν, τα αισθήματα αλλάζουν, οι άνθρωποι γύρω μας αλλάζουν, φεύγουν κι έρχονται κι εμείς πολλές φορές απλά θεατές στην ίδιά μας την παράσταση.

Δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα κι αυτό μας ενοχλεί. Δεν μπορούμε να κάνουμε τους ανθρώπους να νιώσουν, δεν μπορούμε να κάνουμε τον εαυτό μας να μη νιώθει. Δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτά που θέλουμε και τυχεροί όσοι το μάθαμε αυτό από την παιδική μας ηλικία. Θυμάμαι που ήθελα να φάω πατατάκια κι η μαμά μου πάντα τα έβαζε στο πιο ψηλό ντουλάπι για να μην τα φτάνω. Γιατί να μην μπορώ να φάω τ' αναθεματισμένα πατατάκια; Είναι τόσο νόστιμα. Τι θα βλάψει ένα κουτί πατατάκια; Τώρα ξέρω. Τώρα ξέρω ότι δε θα έμενα στο ένα κουτί πατατάκια. Τώρα ξέρω ότι τα δόντια μου θα χαλούσαν και θα είχα λίγα κιλάκια παραπάνω. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή κι ο λόγος είναι ότι δε μας κάνουν όλα καλό στη ζωή μας κι ας μη θέλουμε να το συνηδειτοποιήσουμε αυτό τη στιγμή που με μανία το θέλουμε.

Έτσι κι ο έρωτας. Δεν είναι τόσο αθώος. Δεν είναι πάντα ντυμένος με κόκκινες καρδούλες, σοκολατάκια και αγκαλιές. Ο έρωτας μπορεί να είναι και κακός και υπούλος. Άσε που σχεδόν ποτέ δεν κρατάει για πάντα. Γίνεται άλλα πράγματα. Γίνεται αγάπη, γίνεται μίσος ή αδιαφορία.

Τι θυμάμαι από τον έρωτα; Στις άκρες τον θυμάμαι. Θυμάμαι ότι τον ήθελα πολύ. Ήθελα πολύ να τον ζήσω. Έναν έρωτα όπως αυτόν στις ταινίες. Ήθελα αλλά δεν τον έψαχνα ποτέ γιατί τον φοβόμουν. Δεν ήμουν ποτέ έτοιμη να δοθώ και ν' αγαπήσω ολοκληρωτικά. Φοβόμουν τους ανθρώπους. Ερχόταν αυτός και μ' έβρισκε. Έτσι νόμιζα δηλαδή. Κι έλεγα έτσι είναι ο έρωτας; Τόσο πολύπλοκος; Τόσο μίζερος; Τόσες αυπνίες και δάκρυα για λίγες μόνο καλές στιγμές; Θυμάμαι ότι ο έρωτας σε πληγώνει κι αφού σε διαλύσει, σ' αφήνει ματωμένο να κλείνεις τις πληγές σου, μέχρι να βρεις ξανά το επόμενο θύμα ή να γίνεις εσύ το επόμενο θύμα που θα πέσει στα δίχτυα του.

Θυμάμαι κι ένα τρέμουλο στο σώμα. Θυμάμαι τη ζεστασιά των χειλιών και τα έντονα καρδιοχτύπια. Το δέσιμο των χεριών που έδιναν μία υπόσχεση αγάπης την οποία και οι δύο θ' αθετούσαμε μετά. Θυμάμαι τα χαμόγελα και τις ματιές που υπονοούσαν "σε θέλω και με θέλεις". Θυμάμαι στις άκρες πόσο ωραία όντως σε έκανε να νιώθεις ο έρωτας. Πόσο ψηλά σ' ανέβαζε. Και όλοι μου έλεγαν "τι έκανες κι ομόρφυνες έτσι;" Κι εγώ ήθελα να φωνάξω "ο έρωτας είναι. ο έρωτας".

Λοιπόν, ο έρωτας είναι όπως τα πατατάκια. Αν φας πολλά δεν θα το αντέξεις. Θα σκάσεις. Αν φας λίγα θα θέλεις κι άλλα. Κι αν τ' αφήσεις για πάντα κλεισμένα στο πιο ντουλάπι, θα διερωτάσαι πώς θα ήταν αν τα δοκίμαζες. Όπως και να 'χει κάποια στιγμή θα σου τελειώσουν. Και για λίγο καιρό θα τα σιχαθείς, μετά όμως θα πάρεις σβάρνα τα περίπτερα για να βρεις καινούρια. Αυτό το βάσανο δεν τελειώνει ποτέ. Όμως χωρίς αυτό το μικρό σιχαμερό πλασματάκι με τα βέλη δεν υπάρχει θέληση για ζωή. Αυτές οι αισθήσεις που ο έρωτας μας ξυπνά δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. Μαζοχιζόμαστε για λίγες στιγμές απόλυτης ηδονής, ευτυχίας και πάθους που το σεξ εξ' ανάγκης ή άλλες σχέσεις ζωής δεν μπορούν να μας δώσουν.

Ζούμε για τον έρωτα ή ο έρωτας ζει για μας; Εσύ τι θυμάσαι από τον έρωτα;