"Ευθύνη." - Έβα Γκρην

H ευθύνη. Η ευθύνη για ότι έχεις εξημερώσει. Η γάτα μου η "Ευθύνη". Κάθε βράδυ αλωνίζει. Κάθε βράδυ κάπου πάει χωρίς να ξέρω το που. Κάποια βράδια ξυπνάω έντρομος πιστεύοντας πως κάτι της συμβαίνει. Κάποια βράδια πετάγομαι μες τον ύπνο μου, όταν ακούω καβγά με γάτες. Τρέχω στην είσοδο της πολυκατοικίας να δω που είναι το γατί. Το γατί κοιμάται στο κρεβάτι του. Δεν έχει πάει πουθενά. Όμως εγώ έχω το άγχος της. Το άγχος μήπως τάχα κάποιος την πειράξει. Άτιμη φάρα τα θηλυκά. Μονίμως να θέλουν όλη την προσοχή σου. Και ποτέ να μην τους είναι αρκετή. Πάντα να θέλουν πιότερη. Πάντα να θέλουν να το σκάσουν. Ώρες ώρες πιστεύω πως έχει τάσεις φυγής. Και να πεις ότι δε της φέρομαι καλά. Whiskas τρώει το σκασμένο. Σε πουπουλένιο μαξιλάρι κοιμάται. Κι όμως, αυτή πάντα θέλει πάντα περισσότερα. 

Σήμερα, με είδε να ταΐζω τις γάτες της γειτονιάς. Κάκιασε. Πείσμωσε. Έκατσε στη γωνίτσα της. Άχνα δεν έβγαλε. Μόνο με κοίταζε με ένα βλέμμα γεμάτο θυμό και θλίψη. Λες και τάχα μου είχα κάνει κάποια απιστία. Ύστερα, πήγα να τη χαϊδέψω και έβγαλε νύχια. Άρχισε να βγάζει θυμωμένα επιφωνήματα. "Έτσι είσαι;", της φωνάζω και φεύγω. Λες και καταλαβαίνει. Μετά πήγα κι έκατσα στον υπολογιστή και ήρθε μόνη της. Ξέρετε, πιστεύω πως καταλαβαίνει. Έβαλε το κεφάλι της μέσα στο χέρι μου και άρχισε να μου τρίβεται. Θαρρείς πως της έλειψα. Ή φοβήθηκε πως θα με χάσει. Ύστερα, ήρθε και θρονιάστηκε πάνω στον υπολογιστή και με κοίταζε. "Ευθύνη, φύγε έχω δουλειά", της είπα και της έκανα ένα νεύμα. Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που μισώ πιότερο από όλα και ήρθε και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά μου. Από εκείνη την ώρα δε λέει να φύγει από πάνω μου. 

Τώρα στις διακοπές κάθομαι πιότερο σπίτι. Και αυτή δε φεύγει. Άγρυπνος φύλακας. Μέρα νύχτα δίπλα από το κρεβάτι. Όταν σηκώνομαι πάει και κάθεται στη θέση μου και περιμένει. Και εγώ πάντοτε εκεί να την κοιτάζω και να παίζω μαζί της. Κάποιες φορές το παίζω φωτογράφος και τη βγάζω φωτογραφίες. Άλλοτε όταν είναι θυμωμένη, άλλοτε όταν έρχεται απροστάτευτη και κουρνιάζει στην αγκαλιά μου. Και το καταλαβαίνει κι αυτό. Παίρνει πόζες σα θεατρίνα. Παίρνει τις πιο αστείες γκριμάτσες όταν βλέπει φακό. Θαρρείς το απολαμβάνει. Όταν βαρεθεί με κοιτάζει με το μισονυσταγμένο βλέμμα του "άντε τελείωνε τώρα" ή σηκώνεται και φεύγει "κυρία" και πάει και χώνει τη μουσούδα στο φαΐ. Όμως, πάντα μετά το παιχνίδι φεύγει. Πάντα κάθε βράδυ ξεπορτίζει.

Αυτή είναι η καθημερινότητά μου με την "Ευθύνη". Το μόνο θηλυκό που αγάπησα ποτέ. Και την εξημέρωσα από μωρό. Την πήρα από μια σταλιά και πια έγινε ολόκληρη γυναίκα. Και στιγμή δε σκέφτηκα να την παρατήσω. Όμως θαρρείς σήμερα, νιώθω να με βαραίνει. Σήμερα έχει όρεξη. Δε λέει να φύγει από τα πόδια μου το σκασμένο και δε ξέρω πως να το χειριστώ. Δε με έχει συνηθίσει σε τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης. Κι ύστερα, που ξέρω τι κάνει όταν χάνεται τα βράδια; Θαρρείς πως τόσα και τόσα χρόνια έχουμε καταφέρει να μη δεθούμε. Εγώ ξέρω ότι λείπει τα βράδια. Εκείνη ξέρει ότι λείπω τα πρωινά. Όμως, θαρρείς πως σήμερα φοβήθηκε μη με χάσει, γι' αυτό κάνει τα πάντα να με κρατήσει. Έχει πάρει την πιο ναζιάρικη πόζα και έχει θρονιαστεί στα πόδια μου. Κι εγώ αμήχανος να μη ξέρω πως να το χειριστώ. Να φύγει κι απόψε και να ζω με το άγχος της; Ή να μείνει και να με βαραίνει για το υπόλοιπο βράδυ;