Είσαι το πιο γλυκό μου παράπονο, το πιο όμορφό μου ψέμα, η πιο επιθυμητή φυλακή μου, το πιο φωτεινό θραύσμα στην ολάκερη ζωή μου, η πιο ζωντανή απουσία μου.
Τα ωραιότερα παραμύθια μου σου τα ψιθυρίζω τα βράδια για ν’ αποκοιμηθείς.
Σε κρύβω από τον εαυτό σου για να μην τρομάξεις, με κρύβω από τον κόσμο για να μην χαθώ.
Τα όνειρά σου σε γερνάνε, εγκατέλειψες την ορμή σου πια και κουρνιάζεις σε μελλοντικές θαλπωρές.
Μέσα στη βροχή κλείνεις τα μάτια και απολαμβάνεις το χάδι που επικαλύπτει τις σκέψεις σου αλλά απελευθερώνει τα πάθη σου.
Στους δρόμους όπου στροβιλίζεται η οικειότητά σου, εχουν αλλάξει τα ονόματα και τα βλέμματα, από ένα κερί συνθλίβεται η ελπίδα σου για σκοτάδι.
Μία μάχη από σκιές και μία αγκαλιά σε είδωλο.
Όλα εκείνα που περίμενες έχουν φοβίσει το παρελθόν σου, τα θέλω σου μένουν διάφανα στον παγωμένο χρόνο που σκεπάζει μία υποψία αγάπης.
Ξεχασμένα πρόσωπα, μακρινά πια και άφταστα,
δικά σου ξένα ως κλεμμένα από άλλες αγκαλιές,
λατρεμένες απαρνήσεις.
Ακόμα δεν πρόλαβες να φύγεις και είσαι πάλι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου