Το μολύβι | Ιττέ Σοφία

Εδώ και μέρες το μολυβί άρχισε να χορεύει ανάμεσα στα δάχτυλα μου, θέλοντας να αποτυπώσει τα λόγια της ψυχής μου. Μήπως, όμως, είναι κραυγές; Δε ξέρω… Δε θέλω να μάθω… Δε θέλω να παραδεχτώ, να αποδεχτώ…

Όλα είναι λίγο πονεμένα, λίγο σακατεμένα μέσα μου… Κρύβομαι από έμενα, από όλους, σαν έναν πληγωμένο αγρίμι που κρύφτηκε για γλείψει τις πληγές του. Ξεχνώ, όμως, ότι τα σημάδια θα μείνουν! ΄΄Τα παράσημα της ζωής μου!΄΄ θα φωνάξω και κλάψω σιωπηρά, όπως έχω μάθει πολύ καλά να κάνω.

Κάπου ανάμεσα στην τρεχάλα των σκέψεων και το παραλήρημα των συναισθημάτων, το μολυβί άρχισε να ακουμπά απαλά σα χάδι το χαρτί, λες και φοβάται μη ματώσει και αυτό όπως εγώ… και άρχισε να γράφει… να γράφει… και να γραφεί… για εμάς, για εσένα, πάλι για εσένα! Για τα γέλια μας, τις πολύχρωμες εικόνες μας, το κλάμα μου, το φευγιό σου, τον πόνο μου. Ψεύτικες υποσχέσεις, ματωμένα λόγια. Όλα γυρίζουν γύρω μου σα να έχω μεθύσει από τις αναμνήσεις μας… και το μολύβι κοντοστάθηκε, φοβήθηκε να συνεχίσει μήπως και γίνουν θρύψαλα και τα τελευταία απομεινάρια της ψυχής μου.

Το έσφιξα δυνατά στο χέρι μου μέχρι που να αφήσει το σημάδι του, τράβηξα μια γραμμή σε όλα του τα γραμμένα και γέλασα! Γέλασα δυνατά, να με ακούσω, να με καταλάβω! Δε θα άφηνα, πλέον, κανένα και τίποτα να γράψει το δικό βιβλίο μου!