Η θάλασσα μου, εσύ! | Σοφία Ιττέ

Ο χαμένος θησαυρός των συναισθημάτων μου βρισκόταν καλά θαμμένος στον βυθό της θάλασσας μου. Περίμενε κάποιον να τον ανακαλύψει… κάποιον να τον εκτιμήσει και να μη θέλει απλά και μόνο να τον εξαργυρώσει… Κάποιον που να καταλαβαίνει τη θάλασσα μου!

Πόσο μοιάζεις με τη θάλασσα… με τη θάλασσα μου να ήξερες… Χάνομαι όταν την κοιτάω… Πότε είναι ήρεμη και θελκτική, πότε ανταριασμένη και απόμακρη… Μαγεύομαι από τις αντιθέσεις της, τα χρώματα της. Κάθε αλλαγή της και ένα μήνυμα, μία ερμηνεία για τα παιχνίδια του μυαλού μου… Ένα άγνωστο, λυτρωτικό ταξίδι της ψυχής μου…

Χάνομαι όταν σε κοιτάω… Το κρυστάλλινο σου βλέμμα με παίρνει τρυφερά από το χέρι και αρχίζει ο χορός του μυαλού μου… Πότε ήρεμος, γεμάτος από απαλά λόγια και πότε άγριος, γεμάτος από περίτεχνα αυστηρές λέξεις… Λατρεύω να χορεύω μαζί σου! Κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά σε εσένα…

Το μπλε της θάλασσας μου με ηρεμεί. Οι εναλλαγές του κολλάνε ότι σπασμένο έχω μέσα μου. Μπορεί τα σημάδια να φαίνονται αλλά η αλμύρα της τα λειαίνει, τα κάνει πιο θαμπά, πιο ασήμαντα… Λες και έχει μια μαγική δύναμη και με κάνει να ξεχνάω ότι με πόνεσε, ότι με ΄΄χάραξε΄΄, ότι με ΄έσπασε΄...

Η ηρεμία, η πραότητα του λόγου σου γαληνεύει τη ψυχή μου… Με έναν περίεργο και συνάμα θαυμαστό τρόπο την αφυπνίζει, την κάνει να υπάρχει! Μαζεύει συνετά και με προσοχή όλα τα διάσπαρτα κομμάτια της, την αγκαλιάζει με λέξεις και με μαεστρία σιγά σιγά την ΄΄ξαναχτίζει΄΄!

Όσα βλέπω στη θάλασσα μου, τα βλέπω σε εσένα… Κάθε χρώμα της, ένα συναίσθημα σου. Κάθε κύμα της, ένα χάδι σου. Ο βυθός της, το μεγαλειώδες παζλ της ψυχής σου. Η ζωή που υπάρχει μέσα της, η κρυμμένη ευαισθησία σου. Βουτάω στα νερά σου και δε φοβάμαι εάν θα πνιγώ γιατί… Η θάλασσα μου, είσαι εσύ!