Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Η φωτογραφία μας | Σοφία Ιττέ

Είπα να βάλω σε σειρά τις φωτογραφίες μας, να βάλω σε τάξη τις αναμνήσεις μου. Άρχισα να τις κοιτώ και να χάνομαι στην ιστορία της καθεμιάς. Σε κάποιες μου έκανες γκριμάτσες, σε άλλες με μάλωνες γιατί δε κρατούσα σωστά τη φωτογραφική και σε κάποιες άλλες ήμουν και εγώ παίρνοντας πόζα, όπως μου έλεγες ή απλά χαμογελώντας σου. Όμορφες στιγμές, οι δικές μας στιγμές! Δε χωρούσε τότε κανένας άλλος… 
Συνέχιζα να τις περιεργάζομαι, να κλείνω τα μάτια που και που και μπαίνοντας στη χρονομηχανή του μυαλού μου να γυρνάω το χρόνο πίσω… Άλλωτε χαμογελούσα άλλωτε γινόμουν σκυθρωπή μα πάντα ήσουν εκεί! Συνέχιζα να τις βάζω σε σειρά, να θυμάμαι τα δικά μας κοινά βήματα ώσπου ήρθε στα χέρια μου εκείνη η φωτογραφία… Η φωτογραφία μας! Αμφιβάλλω αν την έχεις… Γιατί άλλωστε να την έχεις;
Την είχες κάνει ασπρόμαυρη. Σου άρεσε να πειράζεις τις φωτογραφίες χωρίς, όμως, αυτές να χάνουν την ουσία τους. Έτσι είχες κάνει και στη δική μας… Ήταν χειμώνας, Νοέμβρης, φορούσαμε πρόχειρα ρούχα και είχαμε πάει για μια ζεστή σοκολάτα στο αγαπημένο μας μέρος. Θυμάμαι, καθόμασταν μακριά από το τζάκι αλλά ένιωθα ζέστη στην καρδιά μου. Μου έλεγες για το πώς πήγε η μέρα σου και εγώ σε χάζευα. Πάντα μου άρεσε να ακούω τι έκανες όσο δεν ήμουν δίπλα σου. Και όλο σε ρωτούσα και ολο μου απαντούσες με λεπτομέρειες. Έδειχνες να το χαίρεσαι... τώρα όμως που το σκέφτομαι ξανά ίσως να ήταν μονότονο και λίγο για εσένα… μιλούσες και χαμογελούσες συνέχεια! Έβγαλες τη φωτογραφική και αποτύπωσες τη στιγμή μας!
Ο τρόπος που με κοιτούσες ήταν σαν να μου μίλαγες…και μου έλεγες τόσα πολλά… Που πήγαν όλα αυτά τα λόγια; Ποιος άνεμος τα πήρε στο διάβα του; Σιωπή… Το χαμόγελο μου ξεχείλιζε! Δε χρειαζόταν να σπάσω τα χείλη μου για να φανεί ότι χαμογελάω όπως κάνω τώρα… Σε είχα αγκαλιά στη φωτογραφία μας και είχα όλο τον κόσμο μέσα στα χέρια μου! Πόσο δυνατός νιώθεις όταν αγαπάς; Είσαι άτρωτος! Είσαι μοναδικός! Και μετά… έρχεται η πραγματικότητα… σε τραβάει με χειρουργική λεπτομέρεια από την ουτοπία σου και σε ρίχνει στην ψυχρή πραγματικότητα της μοναξιάς! Στη φωτογραφία μας όμως ήσουν εσύ! Στην ασπρόμαυρη, γεμάτη από βλέμματα, αγκαλιές και χαμογελά φωτογραφία μας ήσουν εσύ! Ψάχνω, ξέρεις, να βρω τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου αλλά δε ξέρω πλέον τι έχει απομείνει και εάν έχει απομείνει κανένα ίχνος του… Καλό; Κακό; Δε ξέρω! Το μόνο σίγουρο είναι τότε ένιωθα χαρά και η ψυχή μου ταξίδευε σε κάθε σου βλέμμα, σε κάθε σου χάδι… Ο αληθινός παράδεισος μου είναι εκεί που γελάει η ψυχή μου, δίπλα σου!
Είδες τελικά πως μπορεί μια ασπρόμαυρη φωτογραφία να κρύβει τόσα χρώματα μέσα της; Είδες τελικά πως η ασπρόμαυρη φωτογραφία μας κρύβει το ουράνιο μας τόξο που θάφτηκε στα σύννεφα της μοναξιάς; Είδες τελικά που έφυγες… 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου