Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Μικρή Οδύσσεια | Σοφία Ιττέ

Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να κάνω τα ουρλιαχτά της ψυχής μου λέξεις... Δε ξέρω ποιες είναι οι σωστές… Δε ξέρω αν πρέπει να δηλώνουν θυμό, λύπη ή απογοήτευση… Δε ξέρω… Μόνο ένας πόνος, βαθύς και αδυσώπητος! Έξω η άνοιξη μας έκλεισε το μάτι και εγώ…
Όλα έχουν αρχίσει να γεμίζουν χρώματα και εγώ έχω μαύρο μέσα μου… Ο ήλιος ξεκίνησε δειλά δειλά να μας καίει και εγώ νιώθω κρύο… Έρχεται η άνοιξη και εγώ εχω βαρυχειμωνιά… Μα γιατί; Με έχει κουράσει τόσο πολύ αυτό το γιατί, αυτό το αναπάντητο γιατί… Τελικά είναι ψεύτες αυτοί που λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει, επουλώνει την πληγή. Ψεύτες!
Τίποτα δε γιατρεύεται!
Τίποτα δεν επουλώνεται!
Τίποτα δε ξεχνιέται!
Όλα είναι νάρκες έτοιμες να σκάσουν μόλις κάνεις το λάθος βήμα και μετά…
Δεν μπορώ άλλο να ρημάζομαι… Με κοιτάζω στον καθρέφτη και προσπαθώ να με καταλάβω. Το βλέμμα μου θολώνει από την υγρασία των ματιών μου…
Κλάψε!
Κλάψε να σου φύγει το μαράζι!
Κλάψε και ξέπλυνε ότι σου λέρωσε τη ψύχη!
Και εκεί είναι που σταματάει ο χρόνος και μου έρχονται ξανά στο μυαλό όλες οι εικόνες, οι ήχοι, οι μυρωδιές. Ζω ξανά και ξανά την μικρή μου Οδύσσεια!
Τα ταξίδια του μυαλού μου, τα γέλια της καρδιάς μου, η γαλήνη της ψυχής μου! Όλα αυτά που με έκαναν να πετάω, να χαμογελάω και να γεύομαι την κάθε στιγμή, με έμαθαν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι κρατάνε για λίγο, για πολύ λίγο… Πέταξα ψηλά, υπερήφανα για λίγο και έπεσα τόσο άτσαλα… Γέμισα βαθιές πληγές και έμαθα να ζω μαζί τους. Μου έμαθε πολλά η μικρή μου Οδύσσεια… Με ξαναέπλασε! Όμως να! Είναι και κάποιες στιγμές που οι σκέψεις ξυπνούν, που οι πληγές ξανααιμορραγούν, που η ψυχή ουρλιάζει και τότε όλα γίνονται αδιανόητα δύσκολα και σύνθετα… Το μόνο που με επαναφέρει είναι η σκέψη ότι πάντα η Οδύσσεια στο τέλος της σε οδηγεί στην Ιθάκη σου! Στην δική μου μακρινή, άγνωστη Ιθάκη!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου