Oι τσαλακωμένες σελίδες της ζωής | Μαρία Βασιλάκη

Oι πιο απόκρυφοι φόβοι μου εμφανίστηκαν
Πίσω απ’την καφέ ξύλινη πόρτα
Είναι εκεί
Και με κοιτάζουν με απορία
Το δωμάτιο κρύο,υγρό
Τα δάκρυά μου μούσκεψαν τους τοίχους
Η ψυχή μου άδειασε
Το συναίσθημα ξεχείλισε
Μάτωσε
Και τελικά παραδόθηκε
Στα μαύρα τέρατα της μοναξιάς και της λήθης
Ανίκανη να περπατήσω, να κάνω ένα βήμα.
Τα τεράστια παπλώματα με έχουν κλείσει μέσα.
Δεν μπορώ να πάρω ανάσα.
Θα σπάσω στο πρώτο μου βήμα, τα πόδια μου θα λυγίσουν
Και θα πέσω κάτω
Φοβάμαι να ζω χωρίς εσένα,  δεν θέλω κάτι χωρίς εσένα, δεν νιώθω τίποτα
Χωρίς εσένα.
Έμαθα να σε αγαπάω σαν μικρό παιδί
Δεν μπορούν να «ξεαγαπήσουν» οι άνθρωποι
Ούτε καν τα παιδιά
Αγαπάνε, χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα.
Μόνο σε παρακαλώ χάρισέ μου αυτή την αγκαλιά.
Και θα ξεχάσω όλα τα κακώς κείμενα.
Δεν θέλω να ξεριζώσω το πιο βαθύ μου κομμάτι, το πιο ουσιαστικό
Εσένα
Γιατί έτσι θα είναι σαν να ξεριζώνω τον εαυτό μου
Σιγά,σιγά
Σαν να σκίζω σελίδες απ’το λεύκωμα της ζωής
Τις πιο καλογραμμένες , τις πιο όμορφες και ουσιώδεις
 όχι τίποτα τυχαίες
Και ύστερα πώς θα ξαναγράψω τη δική μου ιστορία, μου λες;
Ακρωτηριασμένη πένα
Αποκομμένη κιμωλία
Αποστεωμένη καρδιά
Να συνοδεύουν μια ανούσια ύπαρξη.
Οι σελίδες δεν σκίστηκαν ποτέ ολοσχερώς. Λίγο τσαλακώθηκαν μόνο
Μα τι είναι η ζωή χωρίς μια γρατζουνιά, χωρίς λίγο πόνο, χωρίς κάτι ατελές;
Aτελής κι η ίδια...