"Please add title." | Μαρία Βασιλάκη

Ακούς τη φωνή μου;
Ακούς τις κραυγές μου καθώς ποδοπατάς τα σ’αγαπώ μου;
Eίσαι ικανός να ακούσεις κάποιον άλλον άνθρωπο που έχει κάτι να σου πει;
Εκείνη, φωνάζει σαστισμένη γιατί την πνίγει η αδικία.
Ουρλιάζει και τα ουρλιαχτά της διαπερνούν τους τοίχους που είναι από τσιγαρόχαρτο.
Μόνη, αυτή και μια λάμπα φθορίου στις 4 η ώρα τα ξημερώματα
Να χαζεύει απ’το παράθυρο την κίνηση στους δρόμους
Πόση θλίψη κρύβει άραγε αυτός ο κόσμος; Aναρωτιέται.
Εκείνος, ακούει, αλλά δεν αφουγκράζεται
Βλέπει, αλλά δεν κοιτά μέσα της.
Ποτέ δεν είδε τι άτομο ήταν
Παραπλανήθηκε απ’τον έλεγχο
Ο έλεγχος βλέπεις είναι εθιστικός - καυλωτικός
Μιας και τον αποκτήσεις δε θες να φύγεις απ’το πλάι του
Νιώθεις κυρίαρχος των καταστάσεων, ένας μικρός θεός.
Αλλά η εμπιστοσύνη;
Που να πήγε άραγε αυτή η χαμένη αξία;
Tη θάψαμε κι αυτή κάτω απ’το στρώμα του εγωισμού και της δήθεν προστασίας του εαυτού;
Να προστατευτείς από τι;
Aπ’την αγάπη;
Απ’την αμέριστη αγάπη, την προσπάθεια, και το καθημερινό ενδιαφέρον;
Ποιος άραγε θέλει να "προστατευτεί¨" από αυτά;
Eγώ θέλω να τα παθαίνω αυτά. Κι ας με πονάν. Δίνουν νόημα στη ζωή μαζί με τόσα άλλα.
Άλλωστε αληθινή προστασία του εαυτού μας πηγάζει  μέσα απ’την αγάπη
Και η αγάπη διαλύει κάθε αμφιβολία, κάθε υποψία και επιθυμία κτητικότητας
Η αληθινή αγάπη είναι κάτι ανώτερο απ’όλα αυτά
Δεν σκοντάφτει σε μικρές παγίδες
Υπερνικά  κάθε εμπόδιο
Ξεχωρίζει το ουσιώδες απ'το ανούσιο και προχωρά αλώβητη
με βήμα γοργό προς την ολοκλήρωση.
Θέλει θυσίες και εσωτερική πάλη το ν’αγαπάς
Η αγάπη δύσκολα κατακτιέται
Μα όταν γίνει δική σου είναι δική σου για πάντα
Ανεξάρτητα απ' το τι θα κάνει ο άλλος
Την κουβαλάς και θα την κουβαλάς για πάντα μέσα σου
Και είναι το πιο όμορφο και το πιο θλιμμένο συναίσθημα.
Μια ατέρμονη διαδικασία με τη γνωστή κατάληξη.
Αδιέξοδο.
Και τώρα πώς βγαίνουμε απ'αυτό; Δεν υπάρχει σωστή απάντηση.
Η λογική και το συναίσθημα θα σου δείξουν το δικό σου ξεχωριστό μονοπάτι.
Αυτό ακολούθησε και αυτό στήριξε.
Γιατί δεν γίνεται να παραβλέπεις ό,τι σε ενοχλεί.
Κι εσύ είσαι άνθρωπος κι έχεις τα όριά σου
Και τα έχουν ξεπεράσει προ πολλού
Όσο κι αν τους δικαιολογείς, όσο κι αν εθελοτυφλείς.
Προχώρα χωρίς κανένα φόβο.
Απόψε το βράδυ θα’θελα να κλείσω τα μάτια μου και να ξυπνήσω
Σε μία άλλη πραγματικότητα
Σε ένα μικρό δωματιάκι 2Χ2, με ένα μεγάλο ξύλινο κρεβάτι, κάτι νότες από τζαζ μουσική
Και απ’το παράθυρο να ξετρυπώνουν κάτι αχτίδες ήλιου
Θα’θελα να κάθομαι στο κρεβάτι αυτό και να γράφω, απλά να γράφω.
Για όσα ονειρεύομαι
Και για όσα με πονούν
Για όσα αγαπώ
Και για όσα με πληγώνουν
Για κάθε μου φόβο και ανησυχία
Να είμαι εγώ κι ο εαυτός μου, κανείς άλλος.
Ω, τι ευτυχισμένη θα'μουν, στ’ αλήθεια!