Από μικρούς μας έλεγαν να μην πιστεύουμε στα φαντάσματα πως είναι κάτι υπερφυσικό και ψεύτικο, ένα επίπλαστο κατασκεύασμα που θα μας έκανε να τρομάξουμε. Κι αν όμως όλα εκείνα τα λευκά «πλάσματα» υπάρχουν και μεταμορφώνονται σε ανθρώπους που μας στοιχειώνουν; Αν όντως για κάθε άνθρωπο υπάρχει το φάντασμά του, κάτι που τον φοβίζει και πλαισιώνει την ύπαρξη του, τον βασανίζει σε τέτοιο βαθμό που να μην τον αφήνει σε ησυχία; Μα τότε, όλα όσα πιστεύαμε ως παιδιά καταρρίπτονται και τα φαντάσματα υπάρχουν στ’ αλήθεια και βγαίνουν έξω στη Γη. Στα όνειρά μας, στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία.
Yπάρχει ένα φάντασμα που κατοικεί μέσα μου. Έχει βρει καταφύγιο στο μυαλό μου. Καθετί παλιό και σκοτεινό με στοιχειώνει. Νιώθω πως ο νους μου θα εκραγεί. Το φάντασμα τώρα ανασηκώθηκε ένιωσα μια κίνηση να πλανάται στον αέρα. Έχει μπει και στο σώμα μου και το ελέγχει. Δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο για ελεύθερη βούληση και πρωτοβουλία. Όλα, μέσα από σένα.
Παλιά βιβλία σωριασμένα στο πάτωμα, μία κούπα καφέ και η ξύλινη σοφίτα των αναμνήσεων που ποτέ δεν θα λησμονήσουμε να μας φιλοξενεί στο πιο ονειρικό τοπίο.. Ένα τοπίο που δεν υπάρχει, είναι γέννημα της φαντασίας μου. Όταν δεν με στοιχειώνει το φάντασμά σου , σκέφτομαι αυτά που αγαπώ. Εξού και τα βιβλία, οι λέξεις, το αεράκι, οι φθινοπωρινές νότες και τα φύλλα να θροοϊζουν απαλά στον άνεμο. Μαζί τους και η εικόνα σου. Τοποθετημένη σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία-πάντα λάτρευες τις ασπρόμαυρες λήψεις με θόρυβο-. Ο εναπομείναν ρεαλισμός με επαναφέρει στη γη, εκεί όπου σου λείπω. Εκεί όπου μου λείπεις κι εσύ. Εκεί που οι δρόμοι μας είναι προσωρινά χωριστοί και τα χιλιόμετρα παρακωλύουν κάθε ανάγκη μας για συντροφιά. Εκεί όπου ο ρομαντισμός δεν έχει θέση. Θα σου γράφω κάθε μέρα για όσα με κάνουν ευτυχισμένη, όσα με κάνουν να φοβάμαι και εκείνα που με στοιχειώνουν. Ίσως έτσι δεν χάσουμε επαφή. Ίσως έτσι να προσεγγίσουμε το άφθαρτο. Την αθανασία. Κάπου χαμένοι μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Εκεί όπου τα φαντάσματα κάνουν την εμφάνισή τους και οι λέξεις είναι ατσαλάκωτα όνειρα. Δεν σπάνε, μόνο ραγίζουν όσους δεν τις μεταχειρίζονται σωστά.
Φωτογραφία: Αντώνης Τσαρούχας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου