Άτιτλο | Μαρία Βασιλάκη

Απόψε η αγάπη σου με ταξιδεύει.
Σαν το πιο περήφανο πουλί πετώ
σε κόσμους αλλιώτικους
Ήσυχους και γαλήνιους
Σε δακρυσμένους δρόμους
Με ατελέσφορη ομορφιά
Χαϊδεύεις τα μαύρα χείλια της μοναξιάς
Κι όμως μέσα σου ξέρεις πόσο πονάς
Ο έρωτάς σου είναι σαν τριαντάφυλλο
Ανθίζει, μαραίνεται, πεθαίνει
Ξέρω πως θα μ’αγαπάς
Και όταν θα με λησμονάς
Σε άλλες αγκαλιές
Σε απόμερες γωνιές
Όπου και να’σαι , εμένα θα ψάχνεις
Σε κάθε γυναίκα, σε κάθε ιδέα
Σε κάθε συναίσθημα
Θα είμαι κι εγώ εκεί, παρούσα.
Σωπάστε όλοι
Αφήστε τον να εκφραστεί
Να δείξει ποιος είναι
Τα πάθη του
Όλες τις πτυχές του.
Είναι πολλές ομολογουμένως
Τι κι αν σε σοκάρουν
Αυτό είναι.
Φιλάρεσκος, ματαιόδοξος και ναρκισσιστής
Κι αυτά σε γοητεύουν καμιά φορά
Είναι σαν το διάβολο με μάσκα αγγέλου
Ξέρει να σε παίζει
Ξέρει να σε ελέγχει
Ξέρει και να σε κάνει να λιώνεις σαν ένα μικρό κυβάκι ζάχαρης όταν μπει στο ζεστό καφέ
Η ασπρόμαυρη του μάσκα κρύβει καλά
Τον πόνο από κάτω
Τις ουλές της ψυχής του όμως μόνο σε σένα τις αποκάλυψε
Όσο κι αν τον κατακρίνεις
Ήταν πάντα αληθινός
Λάμπει η αλλόκοτη ανθρωπιά του
Και ενώ ο σκοτεινός εαυτός του σε τρομάζει  καμια φορά
Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να ελκύεται κιόλας.
Περίεργο πράγμα ο άνθρωπος
Τα μεγάλα μάτια του σε θαμπώνουν
Η ανάσα του σε κάνει να τρέμεις
Όμως εκείνος αν και μυστήριος
Πάντα σε νοιαζόταν.
Σαν καλός φίλος, πατέρας και δάσκαλός σου
Ο διάβολος που έγινε άγγελος.
Η ψυχή που αφέθηκε και αγαπήθηκε όσο τίποτα άλλο.
Ένας βράχος που μαλάκωσε
Και ένα απαλό παιδί που σκλήρυνε
Βοήθησαν ο ένας τον άλλον
Και αυτό είναι για πάντα.
Ένα λυπημένο παραμύθι με αίσια κατάληξη;
Kανείς δεν ξέρει , ακόμα.
Μπορεί οι πρωταγωνιστές να πεθάνουν
Από έρωτα .  ή από μίσος. Ή από οτιδήποτε άλλο
Δεν έχει σημασία.