Καλησπέρα.
Σήμερα φιλοξενούμε ένα ποίημα του εκλεκτού φίλου Χρήστου Γάλλιου. Στα ποιήματα
αυτού του βάκχου της γραφής, ο μύθος είναι η πραγματικότητα (και ίσως και η συντριβή
της) και ο χρόνος πάει περίπατο. Στην εκστατική του πένα, διαφαίνονται επιρροές από την
προσωκρατική σοφία αλλά και την ανατολική, άρτια συνδυασμένες.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΑΛΛΙΟΣ
[Κεθέρ Ελυών]
Εξαπτέρυγα οι νύχτες
ανεμίζουν στα κιάλια της έμμονης μαγείας
ξεφυλλισμένες πάνω απ’ το αστεροσκοπείο
σαν αλκυόνες πετούν
μυδράλια απόδημης εκστρατείας
στον πορθμό του αλλιώτικου
γδύνουν την όραση με ανατριχίλα
θαύμα πιο μέγα
απ’ όσους ουρανούς κι αν δρέψει
η ωδή των σωθικών
στο μελαμψό κουρνιαχτό του τρύγου,
δαιμόνιο ασυγκρίτως πιο ένθερμο
απ’ τον ζήλο του εφευρέτη
και το βελούδο των κοριτσιών,
μια αντίλαλος μέσα μου φυσά τα πνευστά
διάπλατη και αθρυμμάτιστη στο ουσιώδες μυστήριο
του γένους μου
τυλίγει την ομορφιά στην εντολή του απόηχου
της σωφροσύνης τον όφι στης Μητέρας τη θήλη
με γάργαρες ευλογίες στο γέλιο του νερού
κι έτσι πως θα μπορούσα να υπάρξω;
είμαι το διαρκές αυλάκι του νέκταρος
το έρνος του φυλλοβόλου προσώπου
που κρατά η εξόριστη τιτανίς
στη λιποθυμία του ικέτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου