Άτιτλο | Γωγώ Λιανού

Βαρύς είναι ο ήχος που αφήνει η Απουσία.
Χτυπάει πάντα την πόρτα καθώς φεύγει και ουρλιάζει.
Άκουσέ με!
Όλα όσα κατάφεραν και ήρθαν κακώς,καλώς και ήρθαν.
Δεν έκλεισα το φως.
Να βρουν το δρόμο,μη χαθούν.
Και το βράδυ που πέρασε,δεν κοιμήθηκα καλά.
Και αυτό ισχύει για όλους τους χρόνους που θα διαβάσεις αυτό το γράμμα.
Και το βράδυ που πλησιάζει,δημιουργεί ανεξήγητα αναφιλητά.
Και θα σου γράψω ξανά.
Μη λυπάσαι.
Να μου μιλάς.
Και αν με ξέρεις λίγο μόνο,
γνωρίζεις καλά πως έχω ιδιαίτερη σχέση με το κενό
και όσα αυτό μου κλέβει.
Δεν με φοβίζει.
Μη λυπάσαι.
Και δεν λυπάμαι κι εγώ.
Θα την πάρω με το καλό την Απουσία.
Να σταματήσει να ουρλιάζει.
Να σταματήσει να φεύγει.
Άκουσέ με.
Όσα κατάφεραν και ήρθαν κακώς,
καλά έκαναν και ήρθαν.
Να μου μιλάς.
Να παίρνει το γκρί για λίγο χρώμα.
Και αν θες λίγο να μ'αγαπήσεις,
πρέπει να μάθεις πως βρήκα αυτό το ''Κάτι Κόκκινο''.
Και πως στις σκιές,φέρνει λίγο σε σένα.


Υ.Γ.  Θυμάσαι την υφή μου;