Στη θλιμμένη λεωφόρο - Μπαντιέρα Ρόσα

Μια μικρή κοκκινόμαυρη κλωστή είναι η ζωή μας φυλλοσκορπισμένη σε δυσαρμονικά ξενύχτια φυλαγμένη σε ένα κουτί αναμνήσεων φτιαγμένη από αίμα εμπειρία και ασχήμια. Στην άκρη της κλωστής είναι τα μάτια μου περασμένα χάντρες σ’αυτήν να βλέπουν τον βιασμό μιας τράνς από κάποιον τάχα μου πελάτη και η κραυγή της είναι ο τρόμος ολάνθιστος, ενώ εσύ πίνεις το κρασί σου και χαμογελάς ξέγνοιαστος. Στην άλλη άκρη της κλωστής βλέπουν τους ονειροβάτες που ψάχνουν για φτηνά αναλγητικά και τα βρίσκουν σε χαρακωμένα σακίδια ξανθών παιδιών με γαλανά μάτια και κόκκινα μάγουλα στην νύχτα έξω από μια εκκλησία με προσταγές από δήθεν Άγιους (ιατρούς) εκ Ρωσίας ορθοδόξης, τους οποίους βρίσκουν νομοταγείς και οι μπλέ μας στυλοβάτες. Στη μέση της κλωστής είναι οι ζωές που ρουφάει σαν ανεμοστρόβιλος η λεωφόρος , ρόζ καλσόν τεμαχισμένα και χάπια με κύρια ουσία τ’όνειρο.

Η θλιμμένη λεωφόρος πάντα ακίνητη και ακοίμητη 
περιμένει να μας καταπιεί με νοσοκομεία αφροδίσιων- συνονόματα της . 
 Μικρότητα μασκαρεμένη - φόβος –λύπηση- θάνατος. 
Υπερόπτες τακτικούς να μας εξετάζουν γιατί είμαστε «αλλαγμένοι» 
Μας λογίζουν για πειραγμένους και ψυχοπαθείς. 

 Πάντα εκεί η λεωφορός για όλους εμάς 
 για να μας σώσει μέσα στον πνιγμό 
για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τους φόβους που μας θανατώνουν.