Μάης - μήνας κόκκινος, ποτισμένος με αίμα και με λουλούδια. Τόσο κοντά το ένα με το άλλο. Κάθε Πρωτομαγιά μια υπενθύμιση ενός ατέρμονου και καινούριου αγώνα και η μέρα που γεννήθηκε ο εμβληματικός μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Είχε γράψει εκείνος "Ετούτος ο λαός δεν γονατίζει παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς του." Και οι καλλιτέχνες δε γονατίζουν , παρά μονάχα διεκδικούν την αξιοπρέπεια τους.
Μέσα σε σχεδόν μία δεκαετία η γενιά μου αντιμετωπίζει για δεύτερη φορά μία τρομερή κρίση. 2009 η ευημερία έγινε μία άγνωστη σταδιακά λέξη. Λιτότητα μας είπαν - ή μάλλον καλύτερα μας επέβαλλαν. Επιχειρήσεις έκλειναν, άνθρωποι έχαναν τα σπίτια τους, νέοι που δεν είχαν καν τη δυνατότητα να σπουδάσουν λόγω έλλειψης χρημάτων . Άλλοι πάλι έκαναν διπλές δουλειές για να τα καταφέρουν. Για τους καλλιτέχνες βέβαια τα πράγματα ήταν πάντα λίγο πιο δύσκολα ήδη από την στιγμή που αποφάσιζαν να αφιερώσουν την ζωή τους στην Τέχνη τους.
Στα χρόνια του κορωνοϊού οι καλλιτέχνες πλήττονται αλόγιστα - με την πλειοψηφία αυτών να μην δικαιούται το επίδομα , καθώς τα κριτήρια είναι ιδιαίτερα απαιτητικά ενώ το καλοκαίρι που έρχεται βροντοψιθυρίζεται από πολλούς ότι δεν θα γίνουν καθόλου παραστάσεις δημιουργώντας ακόμα περισσότερα προβλήματα και οικονομική αβεβαιότητα σ'εκείνους. Μα δεν είναι μόνο ο ιός που απλά δυσχεραίνει την κατάσταση. Οι καλλιτέχνες ήδη ήταν οι περιθωριοποιημένοι - αγαπημένοι του κόσμου. Είναι εκείνοι που όλοι τους θαυμάζουν όταν βρίσκονται πάνω σε μία σκηνή αλλά κανείς δεν σκέφτεται πόσες ώρες έχουν επενδύσει στην τέχνη τους σε πρόβες, πόσες φορές έχουν παίξει απλήρωτοι, πόσες (απλήρωτες ασφαλώς) πρακτικές έχουν κάνει για να καταφέρουν κάποια στιγμή να προχωρήσουν, πόσες διπλές και τριπλές δουλειές έχουν δουλέψει για να μπορέσουν να ζουν, να σπουδάζουν και να καλλιεργούν την Τέχνη τους με αξιοπρέπεια.
Ναι είναι αλήθεια, η καραντίνα χωρίς εκείνους δεν θα ήταν η ίδια. Αν ως δια μαγείας αποσύρονταν όλα τα βιβλία, τα σιντί, οι πίνακες που έχουμε σπίτι μας- κάποιοι καλλιτέχνες ήδη απέσυραν το έργο τους από το Υoutube ως ένδειξη διαμαρτυρίας- η ζωή θα ήταν αποκλειστικά η τρομοκρατία των ειδήσεων - που φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν κάθε μέρα πόσο κακοί και ανυπάκουοι είμαστε καλλιεργώντας μας όσα ενοχικά σύνδρομα είναι απαραίτητα για να είμαστε πιο διαχειρίσιμοι.
Φοβάμαι, μη τυχόν η λύση που θα προταθεί- αν λειτουργήσουν ποτέ τα αντανακλαστικά του Υπουργείου Πολιτισμού- αλλοιώσει τις Τέχνες .Φοβάμαι μην τυχόν τόσοι σπουδαίοι καλλιτέχνες επιβιώσουν τελικά για πάντα ως καθηγητές μουσικής - χωρίς να συνεχίσουν παράλληλα να κυνηγάνε το όνειρό τους. Ακόμα,φανταστείτε να παρακολουθούμε τα πάντα παραστάσεις, συναυλίες, εικαστικές εκθέσεις αποκλειστικά με live streaming το οποίο σαφώς θα ήταν επί πληρωμή για να μπορέσουν έστω οι άνθρωποι αυτοί να έχουν κάποια στοιχειώδη έσοδα. Θα ήταν το ίδιο;
Οι καλλιτέχνες βέβαια είναι οι πιο ταλαντούχοι άνθρωποι γιατί αν και μπορεί να έχουν ένα χάος στο μυαλό τους - μπορούν να σε γοητεύσουν με τα τραγούδια, τις παραστάσεις, μία χορογραφία ή ένα ποίημα. Ο καλλιτέχνης παράγει Τέχνη για να επικοινωνήσει με τον άνθρωπο και αυτό σίγουρα δεν μπορεί να γίνει με ουσιαστικό τρόπο μέσα από μία οθόνη. Η κάθε παράσταση- με βάση τους νόμους του θεάτρου- είναι ένα μοναδικό στον κόσμο συμβάν λόγω του κοινού που βρίσκεται από κάτω. Καμία δεν είναι ίδια με την άλλη. Πως θα ήταν να παίζει λοιπόν κανείς χωρίς κοινό; Φοβάμαι γιατί μόνο στις κηδείες επικρατεί σιωπή και δεν υπάρχει χειροκρότημα.
Ας υποστηρίξουμε όλοι τους καλλιτέχνες που διεκδικούν τις ζωές τους όχι μόνο γιατί μας χάρισαν το έργο τους απλόχερα, αλλά γιατί με την Τέχνη τους έσκαψαν το χώμα της ψυχής μας και το έκαναν λουλούδι με τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν. Ας τους υποστηρίξουμε γιατί δίχως Τέχνη δε μπορούμε να λογιζόμαστε για άνθρωποι. Είμαστε στο πλευρό τους γιατί...
Αυτή η Τέχνη είναι δική τους και δική μας.
Κάλλια Βαβουλιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου