Editorial #1 Oι Γολιάθ είναι θρασύδειλοι

Γράφει η Κάλλια Βαβουλιώτη 

Oι χρονιές προσωποποιούνται σε ανθρώπους ή ίσως είναι μία τάση των τελευταίων ημερών αυτή. Με το φευγιό τους , προβληματίζεσαι και κάνεις απολογισμό. Αναρωτιέσαι και συλλογίζεσαι εγώ τι πήρα και τι έδωσα σ’αυτό το 2017. Όχι για να κάνεις λογαριασμό, όχι για να δεις τι χρωστάς και τι σου έδωσαν - οι καρδιές και οι ζωές δεν ήταν και δεν θα γίνουν ποτέ ψιλικατζίδικα για όσους καίγονται μέσα τους.

Καίγονται για να δημιουργήσουν και να εμπνεύσουν και άλλους ανθρώπους, όπως το αστέρι είναι εκείνο που κάνει τα λαμπάκια και το δέντρο να ανάβουν και όχι εν τέλει το ηλεκτρικό. Καίγονται για να εμφυσήσουν και να διασπείρουν μία ιδέα και μία φιλοσοφία ζωής σε άλλους. Καίγονται να κάνουν με κάθε κόστος αυτό που αγαπούν κι ας ξυπνούν στην γκαρσονιέρα να αδράξουν την καθημερινότητα και να έχουν να αντιμετωπίσουν χίλιες προσωπικές μάχες μονομιάς.

H χρονιά που έφυγε , αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση αλλά ίσως να είναι και στη φύση μας αυτό το ακατάπαυστο ανικανοποίητο, και ίσως πάλι να είναι και εκείνο που μας ωθεί στην πρόοδο.Δε μιλάω ποτέ με βεβαιότητες καθώς παραπατάω πάντα στην ανεπαίσθητη αυτοαμφισβήτηση και αμφιβολία – αλλά πιστεύω πως το '17 έφερε αγάπη και συνειδητοποίηση. Ή απλώς συνειδητοποίηση της αγάπης και του ότι αν αυτή δε σε ματώσει ίσως να μην είναι αγάπη.

H χρονιά που έφυγε με έκανε περισσότερο από ποτέ να συνειδητοποιήσω πως είναι σημαντικό να ακολουθείς μία οργανωμένη καθημερινότητα για να πετύχεις τους στόχους σου, αλλά με δίδαξε πως είναι εξίσου σημαντικό το να παρεκκλίνεις φεύγοντας πχ . για έναν προορισμό στα μέσα του καλοκαιριού χωρίς να πεις τίποτα σε κανέναν. Με δίδαξε επίσης, ότι είναι σημαντικό να νιώθεις ευγνωμοσύνη για την οικογένεια σου, αλλά εξίσου σημαντικό να ξεπεράσεις τα όρια, να τσακωθείς μια φορά έστω άσχημα με τους γονείς σου και να κάνεις αυτό που θέλεις δίχως ενοχές – γιατί η επανάσταση είναι πράγματι προσωπική υπόθεση και ακόμα και αν συμβαίνει αργοπορημένα, ξεκινάει από το σπίτι.

Η χρονιά που φεύγει, με δίδαξε ότι η φιλία υπάρχει ανεξαρτήτου ηλικίας ,απόστασης, πεποιθήσεων και διαφορετικότητας στον τρόπο σκέψης. Είναι εκείνη η παρέα που σε βαστάει όταν θέλεις απλώς να παρατήσεις κάθε αγώνα – γιατί βάλλεσαι από ματαιότητα και νιχιλισμό και σου ψιθυρίζεις πως τίποτα δεν θ’αλλάξει όσο και αν προσπαθείς. Είναι εκείνη η απόφαση να θυσιάσεις προσωπικό χρόνο και χώρο και να συνυπάρξεις ακόμα και αν συγκρούεσαι και να βοηθάς – είτε μπορείς είτε όχι.Είναι εκείνη η αρετή του ν'ακούς όταν κάποιος θέλει να μιλήσει και να μην διακόπτεις.Είναι εκείνη η φιλοσοφία που μας εμφύσησε ο Ίκαρος, μεταξύ φίλων να λέμε μόνο “Au Revoir” ποτέ Αντίο.

Διδαχή από το έτος που πέρασε είναι και η συνειδητοποίηση ότι κόντρα στην κακεντρεχή και χρησιμοθηρική πεποίθηση των ανθρώπων θα υπάρχουν πάντα κάποιες αξίες που δεν θα εκλείψουν ποτέ – και αυτό μπορώ να το πω με κάθε βεβαιότητα.Η αλήθεια που θα φανερώνεται πάντα γιατί η δικαιοσύνη δεν ανέχεται καλοπλασμένα ψέματα και εμείς θα αγαπάμε πάντα την ιδεαλιστική πεποίθηση ότι η αδικία επιστρέφει σε όποιον την ξεκίνησε. Η συνειδητοποίηση για την καλοσύνη των ξένων. Εκείνων που θα σε βοηθήσουν να βρεις την οδό λες και την ψάχνουν οι ίδιοι, ενώ εσύ ως άξεστο επαρχιωτόπουλο στέκεις κάπου μπερδεμένη σε κάποια στενά κοντά στην Πατησίων .Εκείνοι που θα βοηθήσουν ένα κορίτσι χωρίς λόγο να πάει στον σταθμό των τρένων ενώ δεν μπορεί να περπατήσει λόγω ενός διαστρέματος στο πόδι, εκείνοι που θα αγοράσουν σε κάποιον άστεγο που ψάχνει τα σκουπίδια κάτι να φάει- πολύ περισσότερο σ’εκείνους που θα τον κεράσουν σοκολάτα και τσιγάρο, γιατί και οι άστεγοι χρειάζονται λίγη σοκολάτα για να νιώσουν άνθρωποι και λίγο καπνό για να ξεχαρμανιάσουν , όχι μόνο ξεροκόμματο.

Είναι η συνειδητοποίηση, ότι  μπορείς να μοιραστείς σαν ιστορία , όχι μυθιστόρημα - δύσκολο να γραφτεί σε ένα εξάωρο ταξίδι- περισσότερο διήγημα, πολλά πράγματα για την ιστορία της ζωής σου σ’ένα κουπέ τρένου, μ'έναν ολοκληρωτικά άγνωστο, να σου μιλήσουν για μία μητέρα που αποδήμησε και που την αγαπούσαν πολύ και την μοναξιά παρά την κάβλα που χαρίζει η ελευθερία και αντίστοιχα να μοιραστείς μια ενοχή για την τρέλα σου να ζεις σαν σε παραμύθι ανεξαρτήτου έκβασης και να σε καθησυχάσουν.

Είναι η συνειδητοποίηση πως δεν σου ταιριάζουν  οι εκβιασμοί , οι χειραγωγήσεις , οι δημαγωγίες και η αναπαραγωγή επιβλαβών μοτίβων από οικείους και ξένους – καθώς ούτε και η ύπαρξη κάποιων Σωτήρων που θαρρούν τον ανθρωπισμό για αγάπη και όχι την ανιδιοτέλεια, και την βοήθεια για ανταπόδοση και φυλακή του υποβοηθούμενου σκλάβου, με το αντάλλαγμα προφανώς την αίσθηση ανωτερότητας που όλο αυτό το νταλαβέρι δίνει . Αλλά είναι και η πεποίθηση ότι όσα κανείς ζητάει τα βρίσκει με πίστη, υπομονή και θέληση .

Η νέα χρονιά να έχει τον ακατάσβεστο πόθο για παρέες και επικοινωνία.Για νέους στόχους προπάντων συλλογικούς. Για συζητήσεις με ανθρώπους που θα επιθυμούν να κάνουν την απόσταση μια γειτονιά. Να έχει αυτοκριτική γιατί μόνο έτσι επέρχεται βελτίωση - κι ας αποτελεί αυτή επίπονη διαδικασία.

Η νέα χρονιά να μας εμφυσήσει την πίστη στην αντίληψη ότι οι Γολιάθ ήταν πάντοτε θρασύδειλοι τύποι - που με το φόβο και τα λόγια κέρδιζαν μάχες που δεν είχαν δώσει oυσιαστικά ποτέ. Και ότι η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι πολύ ανώτερη απ'ότι μας φοβίζει και μας φαίνεται ακατόρθωτο.


Να φέρει παρέες. Αυτό θα ήθελε και ο θείος Χρόνης.

Ένα τραπέζι, λίγη ρακή και καλούς φίλους.

Να νιώσουμε πιο γεμάτοι από ποτέ.

Painting: "David with the head of Goliath"- M.Caravaggio