Κάτι Ονειροπόλοι | Ανδριάνα Μακρή

Μέλλον. Όνειρα. Χαμένα;

Στάση ζωής που κοντεύει να αυτοκτονήσει. Λόγια που θες να πεις. Λέξεις που θες να ακούσεις. Πράξεις; Έχουν εκλείψει από καιρό. Τις ψάχνεις χαμένος σε περίγυρους μέτριους και σε σκοτώνει. Μέτριο, μετριότητες και μισές ζωούλες. Και έπειτα είναι και αυτές οι λέξεις. Κάτι μικρές λέξεις μόνο. Σου υπόσχονται ουρανούς μα τα άστρα έχουν φύγει από καιρό.

Είναι και αυτοί οι άτιμοι οι ουρανοί. Δεν τους θες σκέτους τους ουρανούς σου. Θες άστρα. Πολλά άστρα. Να είναι γεμάτο. Ο ουρανός να είναι έτοιμος να εξαφανιστεί από τον αριθμό τους. Να τον πολιορκούν, να τον ανταγωνίζονται στα ίσα, να τον ξεπεράσουν. Ονειροπόλοι βλέπεις. Είδος αιωνόβιο -ευτυχώς- που παλεύει για ζωή.

Ζωή ακούς και σκέφτεσαι όνειρα πάλι. Κακό πράγμα η συνήθεια βλέπεις. Κάτι στερημένα όνειρα όμως δεν τα έχεις ζήσει ακόμη. Για εκείνα μιλάς σε όλους. Μεγάλες ελπίδες, που στις έχουν ξεριζώσει βαθειά μέσα από την ψυχή σου. Πολύ βαθειά.

Ψυχή. Άπειρες εικόνες ζωής, αληθινής ζωής. Χρώματα πολλά, άπειρα και αυτά. 

Ανάθεμα!

Όλα τα χρώματα τα θέλεις, όλα. Δεν ξεχωρίζεις. Ουτοπίες γεμάτες από δικά σου τρελά, μικρά πραγματάκια αγάπης.

Μέλλον. Όνειρα. Χαμένα ποτέ.

Παλεύουν να κερδίσουν μάχες.

Εχθρός; 

Ζωή.